Σκηνοθεσία: John Simpson
Σενάριο: Jake Wade Wall
Μουσική: Marco Beltrami
Ηθοποιοί: Keir O’Donnell, Katheryn Winnick, Jessica Lucas κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★
☆☆☆
TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★☆
AMUSEMENT (2008)
Η σημερινή ταινία είναι από τις περιπτώσεις που κάτι ξεκινάει αρκετά καλά και στην πορεία στραβώνει. Σαν εκείνο το πάρτι γενεθλίων, που όλα ήταν τέλεια στην αρχή και οι πάντες περνούσαν περίφημα, ώσπου ήρθε ακάλεστος εκείνος ο εκνευριστικός τύπος που όλοι αντιπαθούν και κατέστρεψε για πάντα το κλίμα. Στην περίπτωση της ταινίας, λοιπόν, ο εκνευριστικός τύπος είναι σίγουρα ο σεναριογράφος, διότι το σενάριό του είναι τόσο αδύναμο που ισοπέδωσε οριστικά κάθε πιθανότητα να βγει κάτι καλό από αυτό. Παρά τρίχα γλίτωσε το θάψιμο και την εξορία με τις υπόλοιπες μπαλαφάρες που απαρτίζουν τη στήλη b-movies, επειδή βλεπόταν σχετικά ανώδυνα.
TI MAΣ ΛΕΣ;
Τρεις νεαρές γυναίκες πέφτουν θύματα απαγωγής -η κάθε μία με διαφορετικό τρόπο- ενός παρανοϊκού, ο οποίος ξεχωρίζει για το χαρακτηριστικό, ανατριχιαστικό του γέλιο. Και αυτή είναι η κεντρική ιδέα σε γενικές γραμμές, μια και η ταινία είναι φαινομενικά «σπασμένη» σε τρεις μικρότερες ιστορίες, κάθε μία με τη δική της, ξεχωριστή υποπλοκή.
Προσωπικά, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα στην αρχή, μια κι έχει ένα σχετικά δυνατό και αγωνιώδες ξεκίνημα. Και η ιστορία εξελίσσεται με τέτοιο τόπο που σου δίνει την εντύπωση ότι παρακολουθείς μια σπονδυλωτή ταινία, με ανεξάρτητες ιστορίες τρόμου, σε διαφορετικό ύφος η κάθε μία. Παρόλα αυτά, όλες οι ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους και συγκλίνουν σε ένα κοινό τέλος. Αυτό είναι ένα καλό τέχνασμα και οι εναλλαγές από σκηνικό σε σκηνικό, αναλόγως με την ιστορία που εκτυλίσσεται, σπάνε τη μονοτονία. Δυστυχώς, όμως, πηγαίνει στον βρόντο, καθώς η ταινία στο σύνολό της αναλώνεται σε μερικά από τα πιο συνηθισμένα κλισέ του είδους –και αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο της πρόβλημα: είναι τελείως προβλέψιμη.
Όποια ιστορία διαδραματίζεται, την έχεις ξαναδεί λίγο-πολύ σε διάφορες παραλλαγές και μπορείς να μαντέψεις από πριν, με μαθηματική ακρίβεια, τι θα συμβεί, πώς θα εξελιχθεί κάθε σκηνή, ποιος είναι ο κακός, από πού θα πεταχτεί και σε ποιο σημείο θα συμβεί κάτι που υποτίθεται ότι θα σε τρομάξει! Εκτός αν δεν έχεις ξαναδεί θρίλερ ποτέ ξανά στη ζωή σου! Αλλά στην περίπτωση αυτή θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με κάτι πιο αξιοπρεπές, για να μη χάσεις πάσα ιδέα για το genre!
Το σενάριο έχει πιο πολλές τρύπες κι από γήπεδο γκολφ, δεκάδες λογικά κενά και κάμποσες ανεξήγητες συμπεριφορές. Παράλληλα, η ιδέα πίσω από τα κίνητρα του κακού, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της ταινίας φτύνει αίμα για να ετοιμάσει μια εκδίκηση-υπερπαραγωγή, είναι τουλάχιστον για υστερικά γέλια και μοιάζει σαν να την σκαρφίστηκε πεντάχρονο: «Η Μαιρούλα έφαγε την σοκοφρέτα μου. Είκοσι χρόνια αργότερα θα σχεδιάσω τη δολοφονία της, για να μάθει η κάργια!» Γενικά, λοιπόν, η ταινία υπάρχει απλώς και μόνο για να περάσεις συμπαθητικά την ώρα σου και -αν εξαιρέσεις το déjà vu συναίσθημα σε κάθε γνώριμη σκηνή- είναι αρκετά προσεγμένη και αξιοπρεπής και γι’ αυτό γλιτώνει και τη ρετσινιά της b-movie από μέρους μου.
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, είναι απλώς αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος της: διασκεδαστική και τίποτε παραπάνω.
GEEKY TRIVIA
Η ταινία προοριζόταν αρχικά για κανονική θεατρική προβολή, όμως συνέβη αυτό που κάθε δημιουργός τρέμει και φοβάται: τα πρώτα reviews από όσους κριτικούς την είδαν νωρίτερα ήταν ισοπεδωτικά. Γνωστό site το οποίο είναι αφιερωμένο στις ταινίες τρόμου δε, την περιέγραψε ως «καταστροφή». Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάξει 2-3 φορές η ημερομηνία προβολής της (μήπως στο ενδιάμεσο η ταινία μεταμορφωθεί σε αριστούργημα ως δια μαγείας, υποθέτω!), μέχρι που στο τέλος απλώς αποφασίστηκε να κυκλοφορήσει απευθείας σε DVD και να κάνουν όλοι τις πάπιες…
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εμ, ναι… Δεν το πολυβλέπω!
ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:
Κούκλα κλόουν στο μέγεθος ανθρώπου. Καθόλου creepy…
Η τεράστια, ανατριχιαστική πανσιόν…
Ποιος ξέρει τι ήταν τόσο διασκεδαστικό…
Fri(ght)day Nights 