Σκηνοθεσία: Sevé Schelenz
Σενάριο: Sevé Schelenz
Μουσική: Peter Allen
Ηθοποιοί: Rob Scattergood, Amber Lewis, Richard Olak, Taneal Cutting
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆
TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★☆☆☆☆
Φρίκη: ☆☆☆☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★★☆
SKEW (2011)
Ανεξάρτητο, καναδικό κινηματογράφο σου έχω σήμερα, τρομολάγνε μου! Τα τελευταία χρόνια, οι indie παραγωγές –κυρίως από χώρες εκτός των Η.Π.Α.- έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Αυτό είναι αρκετά καλό, μια και σε πολλές περιπτώσεις μιλάμε για «διαμαντάκια» από ανθρώπους που δεν έχουν ξεζουμιστεί από τη βιομηχανία του Hollywοod κι έτσι διαθέτουν μια πιο φρέσκια ματιά στο είδος. Το κακό, φυσικά, είναι ότι μια και μιλάμε για low budget παραγωγές, οι δημιουργοί τους δεν μπορούν να μας παρουσιάσουν το όραμά τους σε όλο του το μεγαλείο, μια και το στόρυ πρέπει να κοπεί στα μέτρα της άδειας τσέπης των συντελεστών. Ή ίσως και αυτό να είναι καλό πάλι, αφού χωρίς την ευκολία των θεαματικών εφέ, ρίχνουν το βάρος στην αφήγηση, την πλοκή και τους χαρακτήρες. (Αλλά και κανένα τεράστιο ρομπότ πού και πού, δεν θα μας χάλαγε!)
TI MAΣ ΛΕΣ;
Παρέα τριών κολεγιόπαιδων, λοιπόν, ξεκινάει roadtrip, με σκοπό να παραστεί στον γάμο ενός φίλου. Ο ένας από αυτούς (πάντα υπάρχει ένας από αυτούς) καταγράφει το ταξίδι τους με την κάμερα που αγόρασε προσφάτως, ώσπου τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται κάπως περίεργα έως ανησυχητικά creepy, καθώς απ’ όπου περνούν, οι μορφές όσων καταγράφονται στην κάμερα εμφανίζονται στρεβλωμένες. Αυτά είναι τα μόνα που θα γράψω από την πλοκή, για να μην σου χαλάσω την ενδιαφέρουσα συνέχεια!
Δηλαδή, έχουμε ακόμη μία ταινία «found footage», όπου μια βιντεοκασέτα ή κάμερα ανακαλύπτεται σε κάποια ερημιά και εμείς πρόκειται να παρακολουθήσουμε όλα τα φρικιαστικά –και εντελώς «πραγματικά» γεγονότα που συνέβησαν; Για την ακρίβεια… όχι! Ο δημιουργός το αρνείται κατηγορηματικά και, μεταξύ μας, έχει και απόλυτο δίκιο, καθώς πουθενά στην ταινία δεν αναφέρεται ή δεν δίνεται η εντύπωση ότι παρακολουθούμε κάτι που συνέβη παλιότερα και όχι κάτι που συμβαίνει real time. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα φας πάλι στη μάπα το κλασικό ταρακούνημα της κάμερας, οπότε τι Γιάννης, τι Γιαννάκης!
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα πολύ να μου αρέσει η ταινία. Χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικά πρωτότυπο, θεωρώ ότι πατάει σε πολύ στέρεο έδαφος, όσον αφορά την κεντρική ιδέα. Δυστυχώς, όσο και αν ήθελα το αντίθετο, η ταινία στο τέλος με άφησε με μια περίεργη, αδιευκρίνιστη γεύση στο στόμα –«Χμ. Τώρα τι έφαγα; Μαλλί της γριάς ή το περουκίνι του Μικρούτσικου;»
Η ταινιούλα είχε δυνατότητες να είναι πολύ καλύτερη, καθώς το σενάριο είχε προοπτικές. Δυστυχώς, μου φάνηκε πως κάτι στράβωσε στην πορεία. Ενώ όλα ξεκινούν ομαλά και βυθίζεσαι αμέσως στην ατμόσφαιρα, κάπου λίγο μετά τη μέση νιώθεις συχνά πυκνά σαν να παρακολουθείς αμερικανική reality tv, από εκείνα τα σώου όπου δυο τύποι τσακώνονται για μια γκόμενα και κάποιος τους τραβάει για να μη χάσει πλάνο το κατινοκοινό.
Το τέλος, από την άλλη, μου φάνηκε αντικλιμακτικό και ορθάνοιχτο σε ερμηνείες. Αλλά αυτή είναι η δική μου γνώμη, ίσως για σένα αυτό να είναι ακόμη ένα ατού της ταινίας, μια και στην αρχή ανέφερα ότι το καλό του indie κινηματογράφου είναι η πιο φρέσκια ματιά των δημιουργών και η αποχή από τα κλισέ του χώρου. Άρα ένα τέλος «διαφορετικό» από τα συνηθισμένα χολυγουντιανά, όπου στο τελευταίο λεπτό τα πάντα γίνονται ξεκάθαρα και το κακό νικιέται (ή όχι) σε μια μεγάλη μάχη, μπορεί κάποιους να τους ενθουσιάσει –εμένα όχι, διότι είμαι από εκείνους που βαριούνται να το πολυσκεφτούν και θέλουν όλες τις εξηγήσεις στο πιάτο!
Το μεγαλύτερο ελαφρυντικό της, ασφαλώς, είναι ότι πρόκειται για ανεξάρτητη παραγωγή, οπότε αν λάβουμε υπόψη ότι δεν υπήρχε καμιά ιδιαίτερη χρηματοδότηση από πίσω, τα κατάφεραν αξιοπρεπέστατα! Μην ξεχνάμε ότι κάπως έτσι ξεκίνησε ένα από τα γνωστότερα, πρόσφατα franchises, το Paranormal Activity και τώρα αριθμεί ήδη 4 ταινίες, ένα spin-off κι έχει ένα ακόμη σίκουελ στα σκαριά –είναι μέχρι να το κάνουν κι αυτό σούπα μινεστρόνε!
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δες την γιατί σίγουρα θα σε καθηλώσει και -για το μεγαλύτερο μέρος της- θα σε κάνει σε πολλές σκηνές να χτυπάς το πόδι νευρικά περιμένοντας κάτι κακό να συμβεί! Και αν σου μείνουν απορίες, κυκλοφορεί κάπου στο ίντερνετ μια συνέντευξη του σκηνοθέτη, που εξηγεί τα πάντα! Να ψάξεις να τη βρεις μόνος σου, δεν είμαι η δουλάρα σου!
GEEKY TRIVIA
Κατά τη διάρκεια της ταινίας δεν ακούμε ποτέ από ποια πόλη ξεκίνησαν και προς ποια πόλη ταξιδεύουν οι πρωταγωνιστές. Κάθε φορά που αναφέρεται το όνομα οποιασδήποτε πόλης, καλύπτεται επίτηδες από κορνάρισμα ή κάποιον άλλο δυνατό ήχο στο παρασκήνιο!
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, χλωμό! Εκτός αν η ιδέα τραβήξει την προσοχή κάποιου παραγωγού και γίνει το κλασικό, χολυγουντιανό remake. Στο οποίο θα χάσει όλη την αυθεντικότητα και τη μαγεία της, όπως συμβαίνει συνήθως με παρόμοιες μεταφορές–βλέπε το ισπανικό REC, το σουηδικό Låt Den Rätte Komma In και σχεδόν όλα τα ιαπωνικά θρίλερ!
ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:
Fri(ght)day Nights 