Σκηνοθεσία: Ντένης Ηλιάδης
Σενάριο: Bill Gullo, Ντένης Ηλιάδης
Μουσική: Nathan Larson
Ηθοποιοί: Ashley Hinshaw, Rhys Wakefield, Natalie Hall
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★
★★☆☆
ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★
★☆☆☆
Φρίκη: ★
☆☆☆☆
Τρόμος: ★
★☆☆☆
Αγωνία: ★★★★☆
+1 (2013)
Θυμάσαι εκείνη την παλιά διαφήμιση της ΗΒΗ, με την Αλέξια, που έπινε και μετά τραγουδούσε «ξυπνά ο άλλος μου εαυτός;» Αν δεν ξέρεις καν ποια είναι η Αλέξια, ξέχνα την ερώτηση κι εγώ πάω να ετοιμάσω τη θερμοφόρα και το χαμομήλι μου και ν’ αναπολήσω τα 80s… Τέλος πάντων, τον λόγο αυτής της εισαγωγής θα τον καταλάβεις μόνο όταν δεις τη σημερινή ταινία –η οποία ανήκει και σε «δικό μας» παιδί! Δεν θα γράψω περισσότερα, για να μη σου κάνω spoiler!
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο προσφάτως χωρισμένος David, παρέα με τον κολλητό του, Teddy, αποφασίζουν να παρευρεθούν στο μεγαλύτερο και πιο έξαλλο πάρτυ της χρονιάς. Ο David έχει την κρυφή ελπίδα ότι θα καταφέρει να μιλήσει εκεί με την Jill -την πρώην του- με σκοπό να την πείσει να τον δεχτεί πίσω. Η βραδιά, όμως, δεν θα εξελιχτεί όπως περίμενε, ενώ η πτώση ενός μετεωρίτη κοντά στο σπίτι θα κάνει τα πράγματα ακόμη πιο τρομακτικά, αφού θα προκαλέσει ένα μυστηριώδες φαινόμενο που θα σκορπίσει σιγά σιγά το χάος…
Ελπίζω να διατήρησα το μυστήριο όσο μπορούσα, μια και η κεντρική ιδέα είναι αρκετά περίεργη και δεν θέλω να σου την χαλάσω. Το ίδιο το σενάριο δεν αποτελεί κάτι το καινούργιο: ένα ξέφρενο πάρτυ με κολλεγιόπαιδα που μεθάνε, χορεύουν και φασώνονται και ο ήρωας που προσπαθεί να ρίξει το αντικείμενο του πόθου του. Αν δεν μιλούσαμε για θρίλερ, θα μπορούσε κάλλιστα να πρόκειται και για κάποια σεξοκωμωδία της προηγούμενης δεκαετίας. Όμως, τη διαφορά την κάνει η sci-fi σαλτσούλα που το συνοδεύει και δένει όλα τα υλικά αρμονικά μεταξύ τους.
Το +1 είναι από τις ταινίες που, ενώ φαίνονται απλές, από ένα σημείο κι έπειτα απαιτούν την πλήρη προσοχή σου, ώστε να μη χάσεις τη μπάλα. Εντάξει, δεν μιλώ για επίπεδο Inception, αλλά σίγουρα θα χρειαστεί να δώσεις βάση σε ό,τι συμβαίνει διότι είναι εύκολο να μπερδευτείς. (Αυτό που δεν είναι καθόλου εύκολο, από την άλλη, είναι το να κάνω περιγραφή μιας ταινίας προσπαθώντας να μη μου ξεφύγει κάτι που θα χαλάσει την πλοκή της!) Η ταινία καταπιάνεται (ίσως λίγο επιφανειακά και επιπόλαια, είναι η αλήθεια) με θέματα όπως η μοναξιά, ο ναρκισσισμός, η ανάγκη για συντροφικότητα και αποδοχή και οι δεύτερες ευκαιρίες. Ή και οι τρίτες. Και, φυσικά, έχουμε πάλι τον φόβο του αγνώστου και το πώς αντιδρά ο καθένας μπροστά σε αυτό.
Αν είχε και πιο καλοδουλεμένο τέλος ίσως να της έβαζα ένα αστεράκι παραπάνω. Για μένα, ο τρόπος που έκλεισε η ταινία δεν ήταν ικανοποιητικός και μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Για σένα, μπορεί να ισχύει κάτι διαφορετικό –αυτό είναι το ωραίο με τις ταινίες! Η συνολική προσπάθεια, παρόλα αυτά, είναι αρκετά καλή και το σενάριο καταφέρνει να πρωτοτυπήσει και να ξαφνιάσει –πράγμα πολύ σπάνιο στις μέρες μας, που οι ταινίες τρόμου έχουν πια κορεστεί και είναι δύσκολο να βρεις κάτι που να ξεφεύγει από κλασικές συνταγές.
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, εννοείται ότι θα το δεις! Απλώς μετά μην αρχίσεις την εθνικιστική υστερία για τους “Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, επειδή η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της μπλα μπλα μπλα”. Εντάξει, το +1 είδες, όχι το Casablanca!
GEEKY TRIVIA
Ο Ντένης Ηλιάδης έκανε το ντεμπούτο του στις ΗΠΑ με το remake του θρίλερ Last House on the Left, για το οποίο απέσπασε επαίνους και θερμές κριτικές. Πριν από αυτό σκηνοθέτησε την ελληνική ταινία Hardcore, η οποία επίσης λατρεύτηκε από το κοινό στο εξωτερικό (για εδώ δεν ξέρω). Πολλοί μιλάνε για έναν σκηνοθέτη με λαμπρό μέλλον (ο Μαστοράκης να τα βλέπει αυτά, που γύρισε 2-3 μπαλαφάρες που δεν είδε κανείς κι επέστρεψε μετά στην Ελλάδα με το ύφος χιλίων Σκορσέζε!)
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Αν και το σενάριο προσφέρεται για σίκουελ και το ίδιο το τέλος της ταινίας αφήνει ανοιχτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, χλωμό το κόβω…
ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:
Ουπς! Αυτό πρέπει να πόνεσε!
Αν περνάς το πάρτι κρυμμένος στον πάνω όροφο, τότε κάτι δεν πάει καλά…
Φάε τοίχο!
Fri(ght)day Nights 