ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ…
Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο εξαρτάται κυρίως από το αισθητήριο σύστημά μας. Όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση και αφή συνεργάζονται μεταξύ τους για να μας βοηθήσουν να σχηματίσουμε μια σφαιρική εικόνα για το τι συμβαίνει γύρω μας. Έχεις σκεφτεί, όμως, πώς θα ήταν η ζωή σου αν απουσίαζε μία από τις αισθήσεις σου; Ακόμη χειρότερα, τι θα συνέβαινε αν ο εγκέφαλος – ο κεντρικός επεξεργαστής όλων των αισθητήριων ερεθισμάτων, των γνώσεων και των αναμνήσεών σου- λειτουργούσε κάπως… ανορθόδοξα; Υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι εκεί έξω με παθήσεις που ακούγονται τρομακτικές. Κάποιοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πρόσωπα, άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα να εντοπίσουν κίνηση ή να δούνε πολλά πράγματα μαζί, άλλοι βλέπουν χρώματα με κάθε ήχο και ορισμένοι δεν μπορούν να διατηρήσουν ούτε μία νέα ανάμνηση ή θυμούνται τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Οι σημερινές ταινίες έχουν ως κοινό στοιχείο αυτό ακριβώς: παίζουν με την αντίληψη της ηρωίδας –κατ’ επέκταση και τη δική σου. Ναι, και οι πέντε ταινίες έχουν γυναίκα στον πρωταγωνιστικό λόγο, διότι θα έχεις προσέξει πως σε όλες τις ταινίες αυτού του είδους ο κεντρικός χαρακτήρας είναι πάντα γένους θηλυκού. Υποθέτω ότι το Hollywood δεν θα καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει το στερεότυπο της αβοήθητης «δεσποσύνης σε κίνδυνο»…
BLINK (1994)
Σκηνοθεσία: Michael Apted
Σενάριο: Dana Stevens
Μουσική: Brad Fiedel
Ηθοποιοί: Madeleine Stowe, Aidan Quinn, James Remar κ.α.
Είδος: Neo-Noir Thriller
Αξιολόγηση: ★★★
☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Emma, η οποία έχει χάσει την όρασή της εδώ και 20 χρόνια, υποβάλλεται σε μια νέα χειρουργική τεχνική και με τη βοήθεια μοσχευμάτων καταφέρνει να δει ξανά. Μόνο που μέχρι να επανέλθει πλήρως η όρασή της, βλέπει τα πάντα θολά και μπερδεμένα, ενώ παράλληλα βασανίζεται από αναδρομικές ψευδαισθήσεις, καθώς έχει αναλαμπές από πράγματα που είδε προηγουμένως και ο εγκέφαλός της μόλις τώρα κατάφερε να επεξεργαστεί. Όταν σε μία από αυτές τις αναλαμπές έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με έναν καταζητούμενο κατά συρροήν δολοφόνο, απευθύνεται για βοήθεια στην αστυνομία. Η κατάστασή της, όμως, προκαλεί στους πάντες δυσπιστία…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι ενδιαφέρουσα και σχετικά καλή –κυρίως χάρη στην ερμηνεία της Stowe. Το σενάριο μπορεί να θυμίζει αντίστοιχες ταινίες με χαρακτήρες που βλέπουν «οράματα», αλλά έχει αρκετό σασπένς και τις ανάλογες δόσεις χιούμορ για να σε κρατήσει μέχρι το τέλος. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι η έλλειψη πρωτοτυπίας οδηγεί σε κλασικά, σεναριακά μονοπάτια. Αν και δεν θα υποψιαστείς από την αρχή για ποιον λόγο γίνονται οι φόνοι, η τελική λύση του μυστηρίου έρχεται με τον κλασικό, χολυγουντιανό τρόπο: μια σύμπτωση από δω, ένα ουρανοκατέβατο στοιχείο από κει, κάποιος ενώνει στο τέλος τα κομμάτια του παζλ και οι μπάτσοι φτάνουν την κατάλληλη στιγμή. Τουλάχιστον, ο κεντρικός χαρακτήρας ξεφεύγει κάπως από το κλισέ της αδύναμης γυναικούλας που περιμένει απλώς να τη σώσουν!
AGNOSIA (2010)
Σκηνοθεσία: Eugenio Mira
Σενάριο: Antonio Trashorras
Μουσική: Eugenio Mira
Ηθοποιοί: Eduardo Noriega, Martina Gedeck, Jack Taylor κ.α.
Είδος: Retro-Futuristic Thriller
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η ταινία εκτυλίσσεται στην Ισπανία του 19ου αιώνα. Η Joana είναι κληρονόμος της βιομηχανίας όπλων του πατέρα της και η μόνη που γνωρίζει το μυστικό για μια χημική φόρμουλα που μπορεί να δημιουργήσει έναν πολύ ισχυρό φακό για σκόπευτρα όπλων. Ο ίδιος ο πατέρας της αποφάσισε να μην τον κυκλοφορήσει ποτέ στην αγορά, φοβούμενος για το τι θα συνέβαινε αν έπεφτε στα λάθος χέρια. Με την εταιρεία, όμως, να βρίσκεται πλέον στα όρια της χρεοκοπίας, η φόρμουλα είναι η μόνη σωτήρια λύση και αυτοί που την θέλουν αποφασίζουν να αποσπάσουν το μυστικό από τη Joana. Έτσι, τίθεται σε εφαρμογή ένα ύπουλο σχέδιο που βασίζεται στη σπάνια πάθηση από την οποία πάσχει εκείνη, εξαιτίας της οποίας αδυνατεί να επεξεργαστεί σωστά τα οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα και να ξεχωρίσει πρόσωπα ή τοποθεσίες.
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία ξεκινά με αρκετές προοπτικές και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά κάπου στην πορεία ξεφουσκώνει λίγο. Σε αυτό ευθύνεται ίσως και το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος προσανατολισμός όσον αφορά το είδος που ανήκει. Ξεκινά ως ιστορικό θρίλερ, μετατρέπεται σε κατασκοπευτικό θρίλερ, στην πορεία ρίχνει και μερικά στοιχεία τρόμου, το γυρίζει σε ψυχολογικό θρίλερ και στο τέλος αποφασίζει ότι είναι απλώς ιστορία αγάπης. Αν και από εικαστικής πλευράς είναι άρτια και προσεγμένη, το σενάριο είναι σαφώς αδύναμο και χαντακώνει όλη την προσπάθεια.
LOS OJOS DE JULIA aka JULIA’S EYES (2010)
Σκηνοθεσία: Guille Morales
Σενάριο: Guillem Morales, Oriol Paulo
Μουσική: Fernando Velázquez
Ηθοποιοί: Belén Rueda, Lluís Homar, Julia Gutiérrez Caba κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Κι άλλο ισπανικό θρίλερ, αλλά αυτό εκτυλίσσεται στη σημερινή εποχή. Η Julia πάσχει από μια εκφυλιστική ασθένεια του νευρικού συστήματος, που την οδηγεί σταδιακά στην τύφλωση. Όταν η δίδυμη αδελφή της –η οποία έχει ήδη τυφλωθεί από την ίδια ασθένεια- αυτοκτονεί, η Julia είναι σίγουρη ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται (pun not intended). Αποφασισμένη να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τον θάνατο της αδελφής της, αρχίζει να ερευνά την υπόθεση χωρίς να γνωρίζει τον κίνδυνο που διατρέχει και η ίδια…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, εντάξει, παρά την ψήφο εμπιστοσύνης του Guillermo del Toro -ο οποίος συμμετείχε στην παραγωγή- η ταινία θα μπορούσε να είναι και πιο ικανοποιητική. Ενώ το πρώτο μισό εξελίσσεται ομαλά και διαθέτει αρκετή πρωτοτυπία, στη συνέχεια το σενάριο καταρρέει πλήρως. Από εκεί που είσαι βυθισμένος στο μυστήριο και προσπαθείς να μαντέψεις τι συμβαίνει και αν κρύβεται κάτι το μεταφυσικό από πίσω, αρχίζει ένας καταιγισμός κοινοτοπιών, σεναριακών ευκολιών και πραγμάτων που δεν βγάζουν και τόσο νόημα. Καλή η προσπάθεια, αλλά σε αφήνει με τη γλύκα…
FACES IN THE CROWD (2011)
Σκηνοθεσία: Julien Magnat
Σενάριο: Julien Magnat, Kelly Smith
Μουσική: John McCarthy
Ηθοποιοί: Milla Jovovich, Julian McMahon, David Atrakchi κ.α.
Είδος: Crime Thriller
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
H Anna γίνεται μάρτυρας μιας δολοφονίας και, καθώς προσπαθεί να ξεφύγει από τον δολοφόνο, έχει ένα ατύχημα και τραυματίζεται στο κεφάλι. Όταν συνέρχεται από το κώμα, συνειδητοποιεί ότι το ατύχημα τής προκάλεσε σοβαρή εγκεφαλική βλάβη, καθώς πλέον πάσχει από προσωπαγνωσία και της είναι αδύνατο να διακρίνει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά όποιου βλέπει και να τον αναγνωρίσει. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι τώρα η Anna βρίσκεται στο έλεος του δολοφόνου, ο οποίος την έχει ακόμα στο στόχαστρό του…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, meh… Είναι για να τη δεις μόνο αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις ή βαριέσαι να δεις κάτι που θέλει περισσότερη αφοσίωση και προσοχή. Η εκτέλεση της ταινίας είναι κάκιστη, ολόκληρο το σενάριο είναι βασισμένο αποκλειστικά σε κλισέ και οι ερμηνείες είναι μέτριες -διότι τι να σου κάνει και η έρμη η Milla αν ο χαρακτήρας της είναι κακογραμμένος; Καλώς κυκλοφόρησε απευθείας σε DVD η ταινία, μια και δεν ήταν για κάτι παραπάνω.
BEFORE I GO TO SLEEP (2014)
Σκηνοθεσία: Rowan Joffé
Σενάριο: Rowan Joffé
Μουσική: Edward Shearmur
Ηθοποιοί: Nicole Kidman, Mark Strong, Colin Firth κ.α.
Είδος: Mystery
Αξιολόγηση: ★★★☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Το παρακάναμε με τις ταινίες που η ηρωίδα δεν βλέπει καλά, δεν βλέπει καθόλου ή δεν ξέρει τι βλέπει, οπότε ας αλλάξουμε θέμα! Μετά από ένα ατύχημα που είχε με το αυτοκίνητο δέκα χρόνια πριν, η Christine δεν έχει πια τη δυνατότητα να δημιουργήσει νέες αναμνήσεις. Κάθε πρωί που ξυπνά νομίζει ότι είναι ακόμα εικοσάχρονη και δεν θυμάται τίποτε από όσα έχει ζήσει την τελευταία δεκαετία, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του συζύγου της. Στο πλευρό της, πέρα από τον άντρα της, βρίσκεται και ένας νευρολόγος, ο οποίος προσπαθεί να τη βοηθήσει, όχι μόνο να εγκλιματιστεί, αλλά και να μάθει όλη την αλήθεια για το τι πραγματικά της συνέβη. Μια αλήθεια που κάθε επόμενη μέρα ξεχνάει ξανά…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κάτι σαν το 50 First Dates, με τη διαφορά ότι εκείνο ήταν πιο τρομακτικό –αν και κωμωδία- μόνο και μόνο επειδή έπαιζε σ’ αυτό ο Sandler! Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο και -αν και δεν αποφεύγει κι αυτή κάποια κλισέ (ποια ταινία το κάνει πια, άλλωστε;)- έχει πολύ καλή ατμόσφαιρα, άψογες ερμηνείες –ειδικά από την Kidman– και γρήγορο ρυθμό, που αυξάνει την αγωνία περισσότερο. Η ιστορία από μόνη της είναι ό,τι πρέπει για το χτίσιμο σασπένς και, αν και ξέρεις από την αρχή ότι υπάρχουν μπόλικα μυστικά κρυμμένα, δεν μπορείς να τα μαντέψεις όλα, πράγμα που διατηρεί το αίσθημα της έκπληξης ως το τέλος.
Fri(ght)day Nights 