Σκηνοθεσία: Larry Fessenden
Σενάριο: Tony Daniel, Brian D. Smith
Μουσική: Will Bates
Ηθοποιοί: Daniel Zovatto, Bonnie Dennison, Chris Conroy
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★
☆☆☆☆
TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★
★
☆ ☆
Φρίκη: ★
★
☆☆☆
Τρόμος: ☆☆☆☆☆
Αγωνία: ★
★
☆☆☆
BENEATH (2013)
Ας διατηρήσω το καλοκαιρινό mood, αυτή τη φορά με ένα ακόμη διαμαντάκι από τα σκοτεινά ορυχεία της Κακογουστιάς! Αν και θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η σημερινή ταινία δεν είναι και τόοοοοσο χάλια σε σχέση με άλλ –ποιον κοροϊδεύω; Ο μόνος που θα μπορούσε να το υποστηρίξει αυτό, είναι ο σκηνοθέτης της, ο οποίος κλαίει γοερά σε μια γωνιά του σπιτιού του, αγκαλιά με δέκα DVD της ταινίας. Κάτι προσπαθεί να μας πει στην αρχή το φιλμ –στην πολύ πολύ αρχή, όμως, πριν συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που βλέπεις είναι ένα φεστιβάλ κακής σεναριογραφίας, κακής σκηνοθεσίας και κακής υποκριτικής και θα έπρεπε να προβάλλεται μόνο στα πλαίσια του σεμιναρίου: «Εκατό ταινίες για να αποσπάσετε πληροφορίες από αιχμαλώτους πολέμου». Αλλά επειδή πήρα φόρα και ξεκίνησα το κράξιμο πριν καν σου πω περί τίνος πρόκειται, ας μπω σε λίγη τάξη!
TI MAΣ ΛΕΣ;
Μια παρέα εφήβων αποφασίζει να γιορτάσει την αποφοίτησή τους από το σχολείο πηγαίνοντας εκδρομή σε μια λίμνη. Μέσα στη λίμνη, όμως, κρύβεται ένα τεράστιο, ανθρωποφάγο ψάρι και πολύ σύντομα οι έξι φίλοι θα παγιδευτούν μέσα σε μια βάρκα προσπαθώντας να φτάσουν στην όχθη ζωντανοί. Όπως αποδεικνύεται, όμως, ο μεγαλύτερος εχθρός τους δεν είναι το ψάρι, αλλά ο διπλανός τους, καθώς η μόνη λύση να κερδίσουν χρόνο είναι να αποφασίσουν ποιος θα θυσιαστεί!
«Κι ο κλήρος πέφτει σε εσένα –κι ο κλήρος πέφτει σε εσένα –που έκατσες τη μπούρδα για να δεις –που έκατσες τη μπούρδα για να δεις, οέ, οεεεέ, οέ, οεέ!»
Πραγματικά, χαίρομαι που είδα την ταινία αυτή με παρέα και μπορούσα να σχολιάζω σε κάποιον όσα άκυρα έβλεπα, διαφορετικά καλύτερα να περνούσα μιάμιση ώρα βλέποντας απλώς ψάρια στον πάγκο του ιχθυοπώλη! Κατ’ αρχάς, το «τέρας» της ταινίας μου προξένησε γέλια! Έχω δει πολλά γελοία τέρατα κατά καιρούς σε ταινίες, αλλά τουλάχιστον εκείνα ήταν σχετικά επικίνδυνα: είχαν κάνα πλοκάμι που μπορούσε να σε τραβήξει, ή ακίδες στην πλάτη ή ξερνούσαν οξύ και φωτιά ή, τέλος πάντων, έκαναν κάτι παραπάνω από το να κολυμπάνε σε μια λίμνη κουτουλώντας τη βάρκα και περιμένοντας τον επόμενο κρετίνο που θα έχωνε το χέρι του στο νερό! Στην κυριολεξία –κι έχω και μάρτυρα- η πρώτη φράση που ξεστόμισα όταν το είδα, ήταν: «Αυτό είναι το τέρας που τους κυνηγάει; Ένας τεράστιος κυπρίνος;;;» Ναι, σίγουρα, έχει μεγάλα, σουβλερά δόντια, αλλά ξέρεις κάτι; Είναι ένα $%^#@ ψάρι! Μείνε μέσα στην καταραμένη βάρκα, φρόντισε να μη χάσεις τα κουπιά σου και απλώς βγες έξω από τη λίμνη! Τι θα κάνει; Θα σε πιτσιλίσει μέχρι θανάτου;
Αλλά όχι! Η ταινία, αποφασισμένη να μας σπάσει τα νεύρα και να αποδείξει ότι είναι απλώς μια ωδή στην κινηματογραφική βλακεία, δείχνει τους ήρωες να χάνουν με τη σειρά τα κουπιά τους, μετά από κάτι απίστευτα βλακώδεις χειρισμούς -που κάνουν επιτακτική την ανάγκη ενός Oscar Μεγαλύτερου Παπάρα σε Θρίλερ– και μετά αρχίζουν απλώς να τσακώνονται και να τρώγονται μεταξύ τους, πετώντας κατινιές σαν τις τελευταίες κυράτσες της γειτονιάς, ή να πεθαίνουν (ως επί το πλείστον, μόνοι τους!)
Υπάρχει, ασφαλώς, λόγος που ο «κακός» της ταινίας είναι υποτονικός, σχετικά αδιάφορος και ζαμάν φου, μια και το σενάριο θέλει να επικεντρωθεί κυρίως στους χαρακτήρες και τις μεταξύ τους σχέσεις και να παίξει με το κλασικό μοτίβο: πόσο αληθινοί φίλοι είστε με τους φίλους σου και πόσο εύκολα θα στραφείτε ο ένας εναντίον του άλλου αν τεθεί θέμα επιβίωσης; Δυστυχώς, ο σεναριογράφος θα μπορούσε να επιλέξει χίλιους δυο τρόπους να το επιτύχει αυτό και όχι να επιστρατεύσει ένα, οδυνηρό για την κοινή λογική, σενάριο, μια και από την αρχή η ταινία αποδεικνύεται εντελώς αδύναμη και ηλίθια. Ένα τσούρμο εφήβων ετοιμάζεται να πάει σε μια λίμνη, στην οποία ο ένας από την παρέα γνωρίζει ότι τριγυρίζει ένα τεράστιο, δολοφονικό ψάρι και ΔΕΝ τους λέει τίποτα; Κατανοώ ότι το όλο στόρυ βασιζόταν στην ιδέα ότι έξι άτομα παγιδεύονται σε μια βάρκα ενώ μια τσιπούρα king size τους τρώει έναν-έναν και ότι αν οι ήρωες γνώριζαν εξ’ αρχής τι παίζει, τότε απλούστατα δεν θα έμπαιναν καν στη βάρκα! Τότε ας μην ήξερε κανείς απολύτως τι παίζει, ώστε να είναι πιο πιστευτή η όλη φάση –άλλωστε ο μοναδικός χαρακτήρας που γνωρίζει την ύπαρξη του τέρατος δεν δίνει καμία απολύτως παραπάνω πληροφορία γι’ αυτό! Απλώς ξέρει ότι «α, ναι, ένα τεράστιο ψάρι τρώει κόσμο στη λίμνη, ήλπιζα να μη φάει κανέναν σας μέχρι να φύγουμε!»
Αλλά ακόμη και ο τρόπος που προσπαθεί να περάσει το μήνυμά της η ταινία, είναι υπερβολικός και εξωφρενικός. Οι τύποι είναι παγιδευμένοι στη βάρκα κι αντί να βρούνε τρόπο να βγούνε στην όχθη ή να εξοντώσουν το ψάρι, αναλώνονται στο να τσακώνονται για το ποιος φταίει περισσότερο και να πιθανολογούν για το ποιος θα πετύχει κάτι στην αδιάφορη ζωή του! Πρόσθεσε τώρα στις ατέλειες του σεναρίου και τις κάκιστες ερμηνείες των ηθοποιών, που νομίζουν ότι παίζουν σε καθημερινή σαπουνόπερα, τις γελοίες ατάκες που ακούγονται κατά διαστήματα, τους αντιπαθητικούς χαρακτήρες που απλώς εύχεσαι να ψοφήσουν με αλφαβητική σειρά και το γεγονός ότι επί μία ώρα κάνουν κουπί με τα χέρια και η βάρκα μοιάζει ακόμα ακίνητη στο ίδιο σημείο, λες και πήγαν για βαρκάδα στον Ειρηνικό. Εντάξει, η ψαρόκολλα δένει μια χαρά!
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, μην ψαρώνεις! Η ταινία είναι πιο μπαγιάτικη κι από τα ψάρια που πουλάει ο Αλφαβητίξ!
GEEKY TRIVIA
Ο σκηνοθέτης έγραψε το σενάριο του «Ορφανοτροφείου» μαζί με τον Guillermo del Toro και προοριζόταν να το σκηνοθετήσει κιόλας, αλλά αποχώρησε λόγω διαφωνιών. Κρίμα, διότι θα ήταν και η μοναδική ταινία της καριέρας του που θα άξιζε κάτι!
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κανένα, αλλά αν ποτέ γυριστεί σίκουελ, φαντάζομαι ότι θα περιλαμβάνει γιγαντιαίο αχινό που θα περιμένει τα ηλίθια θύματά του απλώς να σκοντάψουν και να καρφωθούν πάνω του μόνα τους…
ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:
Η 234.564η ταινία που ξεκινά με χαρούμενη παρέα που ετοιμάζεται για road trip…
Ώρα για βαρκάδα. Μετά θα ταΐσουν το ψάρι.
Τι πιο ηλίθιο από το να χάσεις το κουπί; Το να προσπαθήσεις να το πιάσεις έτσι!
Fri(ght)day Nights 