Elevator: Καλύτερα πήγαινε από τις σκάλες…

Σκηνοθεσία: Stig Svendsen
Σενάριο: Marc Rosenberg
Μουσική: Herman Christoffersen, Bjørnar Johnsen
Ηθοποιοί: Christopher Backus, Anita Briem, John Getz, Shirley Knight κ.α.
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★
★☆☆☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★
★☆☆☆
Φρίκη: ★
★☆☆☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★
★★☆☆

ELEVATOR (2011)
Αν δεν σου αρέσουν τα ασανσέρ ή οι κλειστοί χώροι γενικότερα, τότε αυτή η ταινία δεν είναι για σένα. Ή μάλλον, μπορεί και να είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεσαι –άλλωστε τα θρίλερ τα βλέπουμε για να μας τρομάξουν, έτσι δεν είναι; Η σημερινή επιλογή ξεκινάει καλά, εξελίσσεται σχετικά χλιαρά και τελειώνει… meh, αλλά δεν πειράζει, καθώς βλέπεται σχετικά ευχάριστα, αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να δεις. Το όλο κόνσεπτ, ασφαλώς, φέρνει αρκετά στο επιτυχημένο Devil που βασίστηκε σε ιστορία του M. Night Shyamalan και το οποίο επίσης διαδραματίζεται σε ανελκυστήρα, αν κι εκείνο είχε υπερφυσική χροιά. Γνωρίζοντας, πάντως, τη μανία που έχουν στο Hollywood να αντιγράφουν έως αηδίας ο,τιδήποτε κάνει επιτυχία, απορώ που δεν ξεφύτρωσαν καμιά δεκαριά ταινίες ακόμα γυρισμένες μέσα σε ασανσέρ, περιστρεφόμενες πόρτες και προθαλάμους τραπεζών!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Εννέα άτομα παγιδεύονται μέσα στο ασανσέρ, στον 49^ο όροφο ενός ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης, την ώρα που κατευθύνονται στο εταιρικό πάρτυ της Barton Investments. Η ομάδα ανθρώπων αποτελείται από τον ίδιο τον Πρόεδρο της εταιρείας και την εγγονή του, τρεις υπαλλήλους του, μια δημοσιογράφο, έναν υπάλληλο της ασφάλειας, μια επενδύτρια και έναν κλειστοφοβικό κωμικό. Η κατάσταση γίνεται πιο τρομακτική όταν αποκαλύπτεται ότι ένας από τους εγκλωβισμένους κουβαλάει μια μικροσκοπική βόμβα που θα εκραγεί σε δύο ώρες ακριβώς και με το φόβο ότι τα σωστικά συνεργεία δεν θα φτάσουν εγκαίρως, οι παγιδευμένοι κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να βρουν οι ίδιοι έναν τρόπο διαφυγής…

Η ταινιούλα δείχνει, όπως ανέφερα πριν, να έχει ενδιαφέρουσες προοπτικές στο ξεκίνημά της. Άλλωστε, μερικά από τα πιο πετυχημένα θρίλερ (βλ. Cube, SAW κ.α.) έχουν βασιστεί στο τέχνασμα: «κάμποσοι άγνωστοι παγιδευμένοι σε κλειστό χώρο, παλεύουν για τη ζωή τους». Ένα τέτοιο σενάριο είναι ό,τι πρέπει για να παίξεις με τον ανθρώπινο χαρακτήρα, τα όριά του και τις διαπροσωπικές σχέσεις κάτω από μεγάλη πίεση. Δυστυχώς, όμως, το μεγαλύτερο ατού αυτής της ταινίας, το οποίο αποτελεί και πρώτης τάξεως ευκαιρία για μπόλικη αγωνία και ανατροπές -δηλαδή το ερώτημα «ποιος απ’ όλους κρύβει τη βόμβα»– χαραμίζεται τελείως άδοξα, καθώς ο ένοχος και το κίνητρό του αποκαλύπτονται με συνοπτικές διαδικασίες και μόλις στο πρώτο μισάωρο! Από εκεί και πέρα, λοιπόν, η ταινία μετατρέπεται σε ένα συνηθισμένο, κλασικό θριλεράκι χωρίς καμιά πρωτοτυπία, όπου διάφοροι τύποι προσπαθούν να ξεφύγουν για να σώσουν τη ζωή τους και στο ενδιάμεσο τρώγονται μεταξύ τους σαν τα κοκόρια για ψύλλου πήδημα. Πράγματα που έχουμε ξαναδεί πολλάκις, δηλαδή –και καλύτερα δοσμένα. Όποια δυνατότητα είχε το σενάριο να ξεχωρίσει από τον σωρό και να παίξει με τα νεύρα και την αντίληψη του θεατή χάθηκε οριστικά.
Από την άλλη, βέβαια, αν ο δράστης και η ύπαρξη της βόμβας παρέμεναν κρυφά ως το τέλος, τότε ολόκληρη η ταινία θα αφορούσε πιθανότατα εννιά τύπους που απλώς πατάνε το κουμπί κινδύνου όλη την ώρα και αναρωτιούνται ποιος την αμόλησε πάλι -οπότε ας είμαι λίγο επιεικής!

Σαφώς, αναγνωρίζω το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις μια ταινία εξ’ ολοκλήρου γυρισμένη μέσα σε έναν στενό, μικροσκοπικό χώρο και είναι πολύ λίγες οι επιτυχημένες εξαιρέσεις –ανάμεσά τους και το πρόσφατο Buried του Rodrigo Cortés (θα το δούμε σύντομα σε αφιέρωμα). Ακόμη και το προαναφερθέν Devil φροντίζει να σπάει την «κλεισούρα» με αρκετές σκηνές που διαδραματίζονται εκτός του ασανσέρ. Αλλά, αν δεν είσαι σίγουρος ότι το έχεις και αν δεν μπορείς να σκαρφιστείς ένα επαρκές και λειτουργικό σενάριο, τότε γιατί να το προσπαθήσεις καν;

Οι πιο πολλοί χαρακτήρες είναι σχετικά αδιάφοροι, κλισέ και μερικές φορές σπαστικοί -με αποκορύφωμα το κοριτσάκι, που παίζει να είναι το πιο εκνευριστικό κωλόπαιδο που έχει περάσει από ταινία, από την εποχή του Macaulay Culkin στο The Good Son (κι αυτό θα το δούμε σύντομα σε αφιέρωμα!) Παράλληλα, οι όποιες κόντρες τους ή το κοινό παρελθόν που ενώνει κάποιους από αυτούς είναι τόσο προβλέψιμα και ανούσια που νομίζεις ότι βλέπεις καθημερινή σαπουνόπερα, από εκείνες που παίζονται εξήντα χρόνια σερί και οι μισοί πρωταγωνιστές φοράνε πλέον μασέλες και πάνες ακράτειας και η μόνη τους έγνοια είναι αν θα βγάλουν ακόμα μια μέρα γύρισμα ή θα τα κακαρώσουν στο πλατό.
Το τέλος της ταινίας μοιάζει βιαστικό, γρήγορο και απλώς διεκπεραιωτικό, λες και τελευταία στιγμή συνειδητοποίησαν ότι τους τελείωνε το φιλμ (ή το σενάριο) κι έπρεπε να κλείσουν την ταινία τάκα-τάκα.

Πάντως, παρά τα προβλήματα και τις όποιες συμβάσεις και τα κλισέ της, βλέπεται, παραδόξως, κάπως ανώδυνα κι έχει και 2-3 καλές σκηνές αγωνίας. Εντάξει, αριστούργημα δεν τη λες σε καμιά περίπτωση, αλλά τη δουλειά της την κάνει.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία έχει κάμποσα σκαμπανεβάσματα –κάπως σαν το ασανσέρ που παρουσιάζει.

GEEKY TRIVIA
Η πιο συνηθισμένη σκηνή σε ταινίες όπου οι ήρωες παγιδεύονται μέσα σε ανελκυστήρα είναι αυτή που κάποιος ανοίγει την καταπακτή εκτάκτου ανάγκης που βρίσκεται στην οροφή του θαλαμού (αν και στη συγκεκριμένη ταινία, αυτό το κλισέ τουλάχιστον αποφεύγεται!) Παρόλα αυτά, αυτό αποτελεί ακόμη έναν μύθο του Hollywood μια και οι συγκεκριμένες καταπακτές είναι κατασκευασμένες με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ανοίγουν σχεδόν ποτέ από μέσα, αλλά μόνο απ’ έξω, από τα σωστικά συνεργεία!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κανένα και λογικό είναι.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

«Ουπς! Μείναμε!»

Εμ… είσαι σίγουρος ότι θες να το κάνεις αυτό;

Σταμάτα να πατάς κουμπιά, κωλοπαίδι!!!