Winchester: Το σπίτι που έχτισαν τα φαντάσματα…

Σκηνοθεσία: The Spierig Brothers
Σενάριο: Tom Vaughan
Μουσική: Peter Spierig
Ηθοποιοί: Helen Mirren, Jason Clarke, Sarah Snook
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ☆☆☆☆☆
Φρίκη: ★☆☆☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

WINCHESTER (2018)
Σου έχω φρεσκαδούρα και πράμα που σαλεύει σήμερα! Έκανα μεγάλη χαρά όταν έμαθα ότι θα γυριζόταν ταινία με θέμα το σπίτι της Sarah Winchester, μια και είναι ένα από τα μέρη που θα ήθελα να επισκεφτώ κάποια στιγμή στη ζωή μου (ασχέτως αν θα κατάφερνα να βρω τραγικό θάνατο μέσα σε μισή ώρα το πολύ, πέφτοντας σε κάνα κρυφό φρεάτιο). Η χαρά μου διπλασιάστηκε όταν έμαθα ότι η Mirren θα είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, διότι η τύπισσα τα σπάει. Μετά είδα την ταινία, ύψωσα τις γροθιές μου θυμωμένος στον αέρα και ούρλιαξα: «Γιατί, Θεέ; Γιατί;;;»

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η εταιρεία κατασκευής όπλων Winchester προσλαμβάνει τον ψυχίατρο Eric Price για να παραμείνει για λίγες μέρες στο σπίτι της κληρονόμου και ιδιοκτήτριας της επιχείρησης και να αποφανθεί αν είναι ψυχικά υγιής ώστε να παραμείνει στην ηγεσία. Όταν καταφτάνει στην έπαυλη μένει έκπληκτος από το κολοσσιαίο μέγεθός της και τον αλλόκοτο σχεδιασμό της. Όταν μαθαίνει ότι η Sarah Winchester θεωρεί πως την έχουν καταραστεί τα πνεύματα όσων σκοτώθηκαν από τα όπλα του συζύγου της και ότι ο μόνος τρόπος για να σπάσει την κατάρα είναι να συνεχίσει να χτίζει και να επεκτείνει την έπαυλη, είναι πεπεισμένος ότι η οικοδέσποινά του τρέφει αυταπάτες. Όμως, όσο παραμένει μέσα στο μυστηριώδες σπίτι, τόσο γίνεται μάρτυρας ανεξήγητων γεγονότων που όλο και ταρακουνούν τις πεποιθήσεις του…

Η ταινία είναι εν μέρει βασισμένη στην πραγματική ιστορία και τα περισσότερα στοιχεία που παρουσιάζονται είναι ιστορικά ακριβή. Η Sarah Lockwood Pardee ήταν η σύζυγος του William Wirt Winchester, ο οποίος απέκτησε την τεράστια περιουσία του χάρη στις ομώνυμες επαναληπτικές καραμπίνες που κατασκεύαζε η εταιρεία του. Απέκτησε μαζί του μια κόρη, η οποία όμως πέθανε μέσα σε λίγες μέρες. Όταν πέθανε και ο άντρας της από φυματίωση, η Sarah κληρονόμησε 20 εκατομμύρια δολάρια (στις μέρες μας θα ισοδυναμούσαν με μισό δισεκατομμύριο), το 50% της εταιρείας και ημερήσιο εισόδημα 1000 δολαρίων. Σύμφωνα με φήμες της εποχής, ένα μέντιουμ της είπε πως ήταν καταραμένη και ότι τα πνεύματα όσων σκοτώθηκαν από τις καραμπίνες του άντρα της ζητούσαν εκδίκηση. Ο μόνος τρόπος να σωθεί ήταν να μετακομίσει σε νέο σπίτι, το οποίο έπρεπε να συνεχίσει να χτίζει για το υπόλοιπο της ζωής της, ώστε να στεγάσει και να καθησυχάσει τα φαντάσματα. Αυτό και έκανε για τα επόμενα 36 χρόνια της ζωής της, αφού είχε συνεργεία που δούλευαν ασταμάτητα όλο το 24ωρο, χτίζοντας νέα δωμάτια!

Η ιστορία της Sarah Winchester είναι μια από τις πιο σαγηνευτικές και αλλόκοτες της αμερικανικής Ιστορίας και το παράξενο και δαιδαλώδες σπίτι της –το οποίο έχει διατηρηθεί ως τις μέρες μας και αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες- θεωρείται το πιο στοιχειωμένο σπίτι της Αμερικής. Γι’ αυτό και είναι κρίμα μεγάλο που η ταινία αποτελεί απλώς ένα αναμάσημα όλων των ταινιών με στοιχειωμένα σπίτια. Όταν έχεις στα χέρια σου τέτοια ιστορία και τόσο πλούσιο υλικό και καταλήγεις να γυρίζεις ακόμη μια κλισεδιάρικη ταινία με φαντάσματα και jump scares που βλέπεις από χιλιόμετρα μακριά, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Το εντυπωσιακό και γεμάτο μυστικά οικοδόμημα, που θα έπρεπε να έχει την τιμητική του στην ταινία, καταλήγει απλώς ένα τυπικό ντεκόρ για μια μονότονη ιστορία φαντασμάτων. Η όποια προσπάθεια να πάρει μια πρωτότυπη τροπή το σενάριο –και στην αρχή, ομολογουμένως, έγινε μια έντιμη προσπάθεια γι’ αυτό- τελικά καταλήγει σε τετριμμένα μονοπάτια, κλισέ αποκαλύψεις και ανατροπές και την κλασική, τελική αναμέτρηση στην οποία καταλήγουν οι ταινίες του είδους. Οι αξιόλογες ερμηνείες δεν σώζουν την κατάσταση και σε καμιά περίπτωση δεν καταφέρνεις να δεθείς με τους χαρακτήρες –ίσα ίσα που εύχεσαι να ψοφήσουν μερικοί από αυτούς, μπας και δεις κάνα πνεύμα παραπάνω.

Η όλη εκτέλεση ήταν απογοητευτικότατη και δεν απορώ που η ταινία έφαγε θάψιμο, αφού υπόσχεται πολλά, αλλά σε αφήνει, τελικά, με τη γλύκα. Παρόλα αυτά, ως ταινία εποχής παίρνει άριστα όσον αφορά την ενδυματολογία και τα σκηνικά, τα οποία καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση -ασχέτως αν μόνο ένα μικρό μέρος των γυρισμάτων έγινε στο αυθεντικό σπίτι, λόγω περιορισμένου χώρου.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πιες έναν καφέ και κάνε μια προσπάθεια να τη δεις, αλλιώς κλείσε εισιτήρια για Καλιφόρνια και πήγαινε να επισκεφτείς το original!

GEEKY TRIVIA
Η έπαυλη είναι ένα τεράστιο, τετραώροφο οικοδόμημα (πριν το σεισμό του Σαν Φρανσίσκο το 1906, ήταν επταώροφο!), έχει πάνω από 160 δωμάτια και καλύπτει συνολική έκταση 24.000 τετραγωνικών μέτρων! (Δεν τολμώ να φανταστώ καν τι ΕΝΦΙΑ θα πλήρωνε!) Είναι, μάλιστα, τόσο δαιδαλώδες και αχανές, που μόλις πρόσφατα –το 2016- ανακαλύφθηκε και ένα νέο δωμάτιο κρυμμένο σε κάποια σοφίτα!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Έτσι που τα κατάφεραν, τι μέλλον να έχει;

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Αν χαθείς εκεί μέσα παίζει να σε βρούνε και μετά από κάνα χρόνο!

Βλέμμα που κόβει κώλους!

Τόσα δωμάτια, όλο και κάποιος ανεπιθύμητος γείτονας θα σου τύχει…

Teaching Mrs. Tingle: Με όποιον δάσκαλο καθίσεις…

Σκηνοθεσία: Kevin Williamson
Σενάριο: Kevin Williamson
Μουσική: John Frizzell
Ηθοποιοί: Helen Mirren, Katie Holmes, Barry Watson κ.α.
Είδος: Black Comedy
Αξιολόγηση: ★★
☆ ☆ ☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★☆ ☆ ☆ ☆
Φρίκη: ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
Τρόμος: ★☆ ☆ ☆ ☆
Αγωνία: ★★☆ ☆ ☆

TEACHING MRS. TINGLE (1999)
Η σημερινή ταινία έχει χαραχθεί βαθιά στη μνήμη μου, όχι επειδή ήταν κάτι το αξιοσημείωτο ή συνταρακτικό, αλλά επειδή την είχα δει στο Διδυμότειχο ως φαντάρος, σε μια έξοδό μου, κατά την οποία είχα βαρεθεί να περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα στην πόλη, ακούγοντας μουσική. Δεν είχα φίλους στον στρατό. Όχι μόνο επειδή είμαι αντικοινωνικός, αλλά κυρίως επειδή ήταν όλοι κρετίνοι, πρεζόνια ή και τα δύο μαζί. Μια και τα σχολεία έκλεισαν (νομίζω) και ολοκληρώθηκαν και οι εξετάσεις (πάλι νομίζω), ας δούμε μια ελαφριά ταινιούλα με καθηγήτρια-σκύλα, για να γιορτάσουμε το τέλος της σχολικής χρονιάς!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Leigh Ann ζει σε μια μικρή, βαρετή πόλη με τη σερβιτόρα μητέρα της και μόνη της ελπίδα να φύγει κάποτε από εκεί είναι να αριστεύσει στο σχολείο και να καταφέρει να κερδίσει υποτροφία για το κολλέγιο. Δυστυχώς, για να το πετύχει αυτό πρέπει να κερδίσει την εύνοια της κυρίας Tingle, της καθηγήτριας Ιστορίας, που αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο όλων, αφού είναι μια σαδίστρια σκύλα. Οι ελπίδες της εξανεμίζονται οριστικά όταν η κυρία Tingle πιάνει την Leigh με τα κλεμμένα θέματα ενός τεστ, τα οποία βάζει στην τσάντα της ο Luke, το χαμένο κορμί του σχολείου. Με τη συνοδεία του Luke και της κολλητής της, αποφασίζει να επισκεφτεί την καθηγήτριά της και να της εξηγήσει τι συνέβη. Μόνο που η κυρία Tingle δεν δείχνει πρόθυμη να πάρει από λόγια…

Φυσικά, για ακόμη μία φορά, ο Williamson προσπάθησε να εξαργυρώσει κινηματογραφικώς τη φήμη που του έκατσε μετά το Scream και το μεταγενέστερο I Know What You Did Last Summer (που θα δούμε σύντομα κι εδώ), αλλά αυτή τη φορά δεν του έκατσε καθόλου –και λογικό ήταν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, το όλο εγχείρημα είναι απλώς μετριότατο και ψιλοαδιάφορο.

Η ταινία πάσχει από τα γεννοφάσκια της. Κατ’ αρχάς, ο χαρακτήρας της Mirren είναι τόσο υπερβολικά κακιασμένος, που καταντάει απλώς καρικατούρα, αφού τόση χολή δεν βγάζουν ούτε 90χρονοι γέροι με πρησμένο προστάτη. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, από την άλλη, είναι απλώς ηλίθιοι, αφού κάνουν τη μία χαζομάρα μετά την άλλη και για να τη διορθώσουν κάνουν άλλες πεντέξι χαζομάρες απανωτές. Το αποτέλεσμα είναι το σενάριο να μοιάζει τραβηγμένο από το μαλλί, αφού βασίζεται όλο σε μια σειρά από κουλές παρεξηγήσεις που στον φυσιολογικό κόσμο θα λύνονταν με πέντε λεπτά συζήτηση. Βασικά, είναι από τις ταινίες που ελπίζεις ότι στο τέλος θα κερδίσει ο «κακός», μόνο και μόνο επειδή όλοι οι άλλοι είναι ένα μάτσο εκνευριστικοί, κλαψιάρηδες βλάκες!

Σίγουρα θα μπορούσαν να κινηθούν σε διάφορα μονοπάτια με μια τέτοια ιδέα, αλλά επέλεξαν ακόμη μια φορά να ακολουθήσουν την κλασική οδό της ανάλαφρης teen movie, αν και η ταινία προσπαθεί απεγνωσμένα ν’ αποφασίσει τι ακριβώς είναι κι έτσι μπλέκει διάφορα είδη μέσα: λίγο από κωμωδία, λίγο από δράμα, λίγο από ρομάντσο, λίγο από θρίλερ –και απλώς αποτυγχάνει πολύ σε όλα. Λογικό ήταν, λοιπόν, και να φάει θάψιμο από τους πάντες και να πατώσει εισπρακτικώς. Τη βλέπεις απλώς για να σκοτώσεις λίγη ώρα. Ή αν είσαι κι εσύ φαντάρος που δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε εντάξει, θα περάσεις μόνο ευχάριστα την ώρα σου, ειδικά αν καταφέρεις να αγνοήσεις τη μονίμως ξινισμένη μούρη της Katie Holmes…

GEEKY TRIVIA
Για τον ρόλο της Ms Tingle είχαν ληφθεί υπόψη οι Meryl Streep, Glenn Close, Sally Field, Sigourney Weaver και Gillian Anderson. Όταν ερωτήθη η Helen Mirren για ποιον λόγο επέλεξε να παίξει στην ταινία αυτή, η απάντησή της ήταν: «διότι μου έδωσαν έναν σκασμό λεφτά!»

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, όχι. Απλώς όχι.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Αν τα βλέμματα μπορούσαν να σκοτώσουν, η τύπισσα θα είχε κάνει γενοκτονία…

Η ξινομούρα. Αν ήταν κανονική ταινία τρόμου, θα ήταν η πρώτη που θα ψοφολογούσε!

Μμμμ! Kinky!