5 (ακόμη) θρίλερ με αριθμούς στον τίτλο!

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ!
Ο εγκλεισμός συνεχίζεται και για τρίτη Παρασκευή στη σειρά είμαι εδώ να σου προτείνω πέντε ταινιούλες ακόμη, για να γίνουν πιο ανεκτές οι νύχτες της καραντίνας σου! Αν τις δεις όλες μαζεμένες και σου τελειώσουν γρήγορα, υπάρχουν πάνω από 200 ακόμη προτάσεις στο ιστολόγιο αυτό –όλο και κάποια θα σου έχει ξεφύγει. Και μιας και μετράμε μέρες εδώ και ένα μήνα σχεδόν, περιμένοντας να σιγάσει ο εφιάλτης που περνά ο πλανήτης, σήμερα έχω ξανά μερικές ταινιούλες που μετράνε κι εκείνες. Στους τίτλους, τουλάχιστον, μια και το μόνο κοινό που έχουν μεταξύ τους είναι ό,τι περιέχουν ένα νούμερο σε αυτούς. Υπομονή και ας ελπίσουμε ότι βρισκόμαστε πλέον σε αντίστροφη μέτρηση μέχρι να αρχίσουν όλα να γίνονται πάλι φυσιολογικά…

---

POPULATION 436 (2006)

Σκηνοθεσία: Michelle MacLaren
Σενάριο: Michael Kingston
Μουσική: Glenn Buhr
Ηθοποιοί: Jeremy Sisto, Fred Durst,
Charlotte Sullivan κ.α.
Είδος: Mystery, Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ένας υπάλληλος της Υπηρεσίας Απογραφής των ΗΠΑ επισκέπτεται μια απομονωμένη και ειδυλλιακή κωμόπολη της Βόρειας Ντακότα, με σκοπό να ερευνήσει κάτι που στην αρχή θεωρεί ότι αποτελεί σφάλμα: για πάνω από έναν αιώνα, ο πληθυσμός της πόλης μοιάζει να έχει παραμείνει σταθερός στους 436 κατοίκους. Αυτό που αγνοεί είναι πως πίσω από αυτό κρύβεται μια υπερφυσική δύναμη που φροντίζει να διατηρεί την ισορροπία στην πόλη. Με κάθε νέα προσθήκη, ένας άλλος κάτοικος πρέπει να πεθαίνει…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία έχει αρκετό μυστήριο για να διατηρήσει το ενδιαφέρον σου και σε αυτό συμβάλλει η πρωτότυπη ιδέα του σεναρίου. Το βασικό μειονέκτημα είναι πως γίνεται αρκετά προβλέψιμη από ένα σημείο κι έπειτα, ειδικά αφού ανοίγει τα χαρτιά της από το ξεκίνημά της, σχεδόν. Μοιάζει περισσότερο με ένα εκτεταμένο επεισόδιο των X-Files ή του Twilight Zone, καθώς μοιράζεται την ίδια ατμόσφαιρα. Άλλωστε, πρόκειται για μια παραγωγή low budget που κυκλοφόρησε απευθείας σε DVD. Παρόλα αυτά, είναι αξιοπρεπής παραγωγή.

---

VANISHING ON 7th STREET (2010)

Σκηνοθεσία: Brad Anderson
Σενάριο: Anthony Jaswinski
Μουσική: Lucas Vidal
Ηθοποιοί: Hayden Christensen, John Leguizamo, Thandie Newton κ.α.
Είδος: Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μετά από ένα μυστηριώδες μπλακ άουτ, οι περισσότεροι κάτοικοι του Detroit εξαφανίζονται, αφήνοντας πίσω τους μόνο τα ρούχα που φορούσαν. Οι λιγοστοί επιζώντες προσπαθούν να βρούνε κάποια εξήγηση για το τρομακτικό φαινόμενο. Σύντομα φτάνουν στο συμπέρασμα πως όσοι έμειναν πίσω σώθηκαν επειδή τη στιγμή που απλώθηκε το σκότος, βρίσκονταν κοντά σε κάποια πηγή φωτός. Γνωρίζοντας πως κάτι καραδοκεί στο σκοτάδι και περιμένει να τους αρπάξει, κάνουν το παν για να διατηρήσουν το ελάχιστο φως γύρω τους αναμμένο. Κάτι που γίνεται εξαιρετικά πιο δύσκολο από το γεγονός ότι ακόμη και ο ίδιος ο ήλιος φωτίζει πλέον για ελάχιστες ώρες κάθε μέρα…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια ακόμη ταινία με σχετικά έξυπνο σενάριο, το οποίο -δυστυχώς- δεν αξιοποιείται στο έπακρο. Ενώ η ιστορία ξεκινά καλά και δείχνει πολλά υποσχόμενη, δεν καταφέρνει να αναπτύξει πολύ καλά την κεντρική ιδέα και να σπρώξει την πλόκη σε κάτι παραπάνω από αναμενόμενα, επαναλαμβανόμενα κλισέ. Εκ των πραγμάτων, αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα, σε σημείο να μοιάζει σχεδόν ανολοκλήρωτη ή σαν να άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο για κάποιο σίκουελ.

---

13 SINS (2014)

Σκηνοθεσία: Daniel Stamm
Σενάριο: David Birke, Daniel Stamm
Μουσική: Michael Wandmacher
Ηθοποιοί: Mark Webber, Devon Graye,
Ron Perlman κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Elliot είναι βυθισμένος στα χρέη, καθώς συντηρεί τον διανοητικά ανάπηρο αδελφό του, την έγκυο αρραβωνιαστικιά του και τον πατέρα του. Η ζωή του πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με αποκορύφωμα την απόλυσή του. Μετά από μια περίεργη κλήση που δέχεται, αποφασίζει να λάβει μέρος σε κάτι που μοιάζει με παιχνίδι. Πρέπει να ολοκληρώσει δεκατρείς προκλήσεις για να κερδίσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό. Οι μόνοι κανόνες είναι να μην αποτύχει σε κάποια από αυτές, να μην αποκαλύψει σε κανέναν το παιχνίδι και να μην παρεμβληθεί σε αυτό με κανέναν τρόπο. Όσο, όμως, προχωρούν οι προκλήσεις, τόσο πιο τραβηγμένες, επικίνδυνες και φρικιαστικές γίνονται. Θα αντέξει ως το τέλος;

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη που πέρασε σχετικά απαρατήρητη. Αποτελεί remake του Ταϊλανδέζικου 13: Game of Death, αν και με αρκετές διαφοροποιήσεις από την αρχική ταινία. Το σενάριο είναι σχετικά φρέσκο, οι ερμηνείες καλές και το σασπένς μεγαλώνει όλο και περισσότερο όσο προχωρά η ταινία. Έχει αρκετές σκηνές φρίκης για τους φαν του είδους, αλλά καταφέρνει να είναι κάτι παραπάνω από απλό torture porn, ρίχνοντας βάρος στους χαρακτήρες και την απόγνωσή τους, η οποία είναι αυτή που τους καθοδηγεί σε όλη τη διάρκειά της. Δες την οπωσδήποτε.

---

31 (2016)

Σκηνοθεσία: Rob Zombie
Σενάριο: Rob Zombie
Μουσική: Rob Zombie, John 5
Ηθοποιοί: Sheri Moon Zombie, Jeff Daniel Phillips, Meg Foster κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η ταινία διαδραματίζεται το 1976. Τα μέλη ενός θιάσου δέχονται επίθεση κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας τους και μεταφέρονται σε ένα περίεργο κτίριο. Εκεί ενημερώνονται από τους απαγωγείς τους ότι για τις επόμενες δώδεκα ώρες θα πρέπει να συμμετάσχουν σε ένα παιχνίδι το οποίο ονομάζεται «31». Κατά τη διάρκειά του, θα κυκλοφορούν μέσα στο δαιδαλώδες κτίριο προσπαθώντας να επιβιώσουν όσο μια ομάδα από παρανοϊκούς κλόουν προσπαθεί να τους δολοφονήσει…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια κλασική ταινία του Zombie: θορυβώδης, νευρώδης και με αισθητική βίντεο κλιπ heavy metal συγκροτήματος! Παρότι έχει κάποιες σκηνές φρίκης που θα ικανοποιήσουν τους φαν, είναι αρκετά ανέμπνευστη και μονοδιάστατη όσον αφορά την πλοκή, ενώ για ακόμη μια φορά ο Zombie μάς παρουσιάζει μια σειρά από χαρακτήρες τόσο φασαριόζους και υπερβολικούς, που καταφέρνουν να γίνουν αντιπαθητικοί πολύ γρήγορα. Δες την μόνο αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να δεις!

---

12 FEET DEEP aka THE DEEP END (2017)

Σκηνοθεσία: Matt Eskandari
Σενάριο: Matt Eskandari
Μουσική: Todd Haberman
Ηθοποιοί: Alexandra Park, Nora-Jane Noone,
Tobin Bell, Diane Farr
Είδος: Psychological Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Bree και η Jonna, δυο αδελφές, πηγαίνουν για κολύμβηση στο δημοτικό κολυμβητήριο, όμως κάτι πηγαίνει στραβά και καταλήγουν παγιδευμένες μέσα στην πισίνα, κάτω από το σκέπασμα. Για ακόμη χειρότερή τους τύχη, το κολυμβητήριο πρόκειται να παραμείνει αρκετές μέρες κλειστό λόγω κάποιας γιορτής. Εγκλωβισμένες μέσα στο νερό, το οποίο γίνεται όλο και πιο κρύο, πρέπει να βρούνε έναν τρόπο να δραπετεύσουν. Η μοναδική τους ελπίδα είναι η καθαρίστρια του χώρου, η οποία, όμως, δεν δείχνει τόσο πρόθυμη να βοηθήσει χωρίς αντίτιμο…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία, με αρκετή αγωνία, παρά το γεγονός ότι εκτυλίσσεται, ουσιαστικά, σε μια μόνο τοποθεσία. Πρόκειται περισσότερο για δράμα με αρκετές πινελιές ψυχολογικού τρόμου (ειδικά αν είσαι κλειστοφοβικός), το οποίο όμως είναι τόσο καλογυρισμένο που καταφέρνει να ξεπεράσει τους όποιους περιορισμούς και να σε κρατήσει σε αγωνία ως το τέλος. Η ιδέα δεν είναι και τόσο πρωτότυπη: δυο χαρακτήρες με διαφορές, οι οποίοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο ίδιο σημείο και αναγκάζονται να τα βρούνε για να επιβιώσουν. Παρόλα αυτά, οι ερμηνείες είναι καλές και το σασπένς χτίζεται σταδιακά, οπότε συγχωρείς κάθε έλλειψη καινοτομίας!

The Crazies: Η τρέλα δεν πάει στα βουνά!

Σκηνοθεσία: Breck Eisner
Σενάριο: Scott Kosar, Ray Wright
Μουσική: Mark Isham
Ηθοποιοί: Timothy Olyphant, Radha Mitchell, Joe Anderson κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★★☆

THE CRAZIES (2010)
Το μενού σήμερα έχει ξαναζεσταμένο φαγητό. Με απλά λόγια: remake. Συνήθως κάνω review στις αρχικές ταινίες, εκτός από τις περιπτώσεις που θεωρώ ότι το remake είναι καλύτερο -όπως συμβαίνει και τώρα. Διότι υπάρχουν και περιπτώσεις που το φαγητό είναι καλύτερο όταν το ξαναζεστάνεις. (Βασικά όχι. Το φαγητό είναι πάντα καλύτερο φρέσκο, αλλά έπρεπε κάπως να μου βγει η παρομοίωση!)

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Οι κάτοικοι της κωμόπολης Ogden Marsh αρχίζουν να επιδεικνύουν αλλόκοτη και δολοφονική συμπεριφορά, πράγμα που θέτει σε επιφυλακή τον τοπικό σερίφη, David Dutten. Στην προσπάθειά του ν’ ανακαλύψει τι μπορεί να ευθύνεται γι’ αυτή την ξαφνική επιδημία, θα συνειδητοποιήσει ότι η πτώση ενός στρατιωτικού αεροπλάνου στην ευρύτερη περιοχή ίσως συνδέεται άμεσα με τα γεγονότα. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο, όμως, όταν κάνει την εμφάνισή της μια στρατιωτική μονάδα που βάζει σε καραντίνα ολόκληρη την πόλη…

Η ταινία του 1973 ήταν πόνημα του πατέρα των ζόμπι, George A. Romero, αλλά δεν είχε την ίδια επιτυχία με τους νεκροζώντανούς του. Το remake, από την άλλη, είχε καλύτερη τύχη και συγκαταλέγεται από πολλούς στις σπάνιες περιπτώσεις που ένα remake ξεπερνά κατά πολύ το πρωτότυπο σε ποιότητα. Εντάξει, όχι και τόσο δίκαιη σύγκριση θα μου πεις, διότι με τα μέσα που είχαν το ’73, εννοείται ότι η αρχική ταινία θα έμοιαζε με παρωδία. Παρόλα αυτά, η ταινία του 2010 δεν υπερτερεί μόνο όσον αφορά τα εφέ και τα σκηνικά. Είναι ανώτερη και από άποψη σκηνοθεσίας, ερμηνειών και σεναρίου (και για να είμαι ειλικρινής, υπερτερεί και στους διαλόγους, σε ποσοστό περίπου 90%…)

Καταρχάς, ενώ το original μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στους κατοίκους της πόλης και το στρατιωτικό προσωπικό που αναζητούσε το εμβόλιο, ο Eisner αποφάσισε να ρίξει όλο το βάρος κυρίως στους κατοίκους και στην πάλη τους να επιβιώσουν μέσα σε ένα περιβάλλον που καταρρέει σταδιακά γύρω τους, αφήνοντας τους καραβανάδες να παίζουν τον ρόλο του κακού -όπως τους αρμόζει, άλλωστε! Αυτό από μόνο του ήταν υπεραρκετό για να γίνει πιο απλή η ιστορία και η δράση πιο ομαλή και χωρίς βαρετές διακοπές.

Επιπροσθέτως, ενώ η κεντρική πλοκή παρέμεινε ουσιαστικά ίδια, οι σκηνές βίας έγιναν λίγο πιο έντονες και προστέθηκαν και κάμποσες παραπάνω, γεγονός που ανέβασε τα ποσοστά αγωνίας και τρόμου, διότι horror ταινία χωρίς έστω λίγη φρίκη και καρδιοχτύπι δεν γίνεται! Το The Crazies, λοιπόν, μπορεί να μην πατάει σε μια ιστορία που να μην έχουμε ξαναδεί, αλλά είναι καλογυρισμένο, έντονο, έξυπνο και πολύ πιο βλοσυρό και σκληρό από τον προκάτοχό του!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα σε αφήσει σίγουρα ικανοποιημένο –αν δεν τρελαθείς για πάρτη της!

GEEKY TRIVIA
Το τραγούδι που ακούγεται στην έναρξη της ταινίας είναι το “We’ll meet again”, του Johnny Cash. Είναι το τελευταίο track από το άλμπουμ “American IV”. Το πρώτο τραγούδι του ίδιου άλμπουμ χρησιμοποιήθηκε στην έναρξη ενός άλλου remake ταινίας του Romero: του Dawn of the Dead του 2004.

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Σε περίπτωση που σου διέφυγε τις προηγούμενες 3-4 φορές που το ανέφερα, η ταινία αποτελεί remake.

• The Crazies (1973) ★★☆☆☆
  Μετά από μια σειρά βίαιων περιστατικών που σημειώθηκαν ανάμεσα στους κατοίκους του Evans City, ο στρατός καταφθάνει και θέτει ολόκληρη την πόλη σε καραντίνα, καθώς ένα βιολογικό όπλο έχει μολύνει όλη την περιοχή και τρελαίνει όποιον έρθει σε επαφή με αυτό. Οι επιστήμονες του στρατού δίνουν μάχη με τον χρόνο, προκειμένου να βρούνε ένα αντίδοτο, ενώ οι ελάχιστοι κάτοικοι που δεν έχουν ακόμη προσβληθεί προσπαθούν να βρούνε ασφαλή διέξοδο από την πόλη…

Παράλληλα με την ταινία κυκλοφόρησε το Beware the Infected, μια εφαρμογή για το iPhone και ένα παιχνίδι στο Facebook βασισμένο σε αυτή.
Επίσης, λίγο πριν την προβολή της κυκλοφόρησε και η μεταφορά της σε graphic novel, καθώς και ένα κόμικ-prequel τεσσάρων τευχών.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Σίγουρα έχει τα φόντα να αποκτήσει σίκουελ, αλλά δεν έχει ακουστεί κάτι από τότε.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Καραμπίνα σε αγωνιστικό χώρο. Ο Ιβάν έχει δει αυτή την ταινία…

Δεν θα καθόμουν μπροστά του στη θέση σου!

Δεν ετοιμάζεται για τον αχυρώνα, πάντως…

5 (ακόμη) θρίλερ που θα σου χαλάσουν τις διακοπές!

ΜΗ ΜΟΥ (ΞΑΝΑ)ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ!
Ήρθε πάλι το καλοκαιράκι, ήρθε πάλι και η ώρα να κάνω ένα διαλειμματάκι από τα reviews (που κανείς δεν διαβάζει ούτως ή άλλως!) Και πάλι, όμως, δεν θα σε αφήσω έτσι, αφού έχω να σου προτείνω μαζεμένες πέντε ταινιούλες με καλοκαιρινό mood. Εντάξει, μεταξύ μας, σχεδόν καμιά από τις σημερινές ταινίες δεν έχει άμεση σχέση με καλοκαίρι, αλλά επειδή όλες έχουν να κάνουν με εξορμήσεις, road trips και εκδρομούλες –πράγματα τα οποία όλοι απολαμβάνουμε συνήθως στις διακοπές μας- ταιριάζουν μια χαρά με το concept!
Αν, λοιπόν, σκοπεύεις και φέτος να πας κάπου μόνος ή με παρέα, δες πρώτα τις ταινίες αυτές, ώστε να είσαι προετοιμασμένος για κάθε πιθανότητα!
Καλές διακοπούλες λοιπόν, είτε πας τώρα, είτε πας αργότερα, είτε δεν πας καθόλου και ξεμείνεις πίσω στην Αθήνα έτοιμος να κάνεις βουντού σε όποιον φίλο ανεβάσει καλοκαιρινές φωτογραφίες στο Facebook!

---

TUCKER & DALE VS EVIL (2010)

Σκηνοθεσία: Eli Craig
Σενάριο: Eli Craig, Morgan Jurgenson
Μουσική: Michael Shields
Ηθοποιοί: Tyler Labine, Alan Tudyk, Katrina Bowden κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια ομάδα εφήβων αποφασίζει να πάει για κάμπινγκ σε ένα δάσος στη Δυτική Βιρτζίνια. Στον δρόμο θα συναντηθούν με δυο καλοκάγαθους και ολίγον άξεστους ντόπιους, που άθελά τους θα τρομοκρατήσουν την παρέα. Λίγο αργότερα και μετά από μια σειρά παρεξηγήσεων και αστείων συμπτώσεων, η παρέα των φίλων θα πειστεί ότι οι δυο ντόπιοι είναι κατά συρροήν δολοφόνοι, όπως στις ταινίες, και ότι τους καταδιώκουν με σκοπό να τους σκοτώσουν!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε πρόκειται για μια έξυπνη κωμωδία τρόμου -και παρωδία των άπειρων slasher ταινιών θρίλερ που έχουν γυριστεί από την απαρχή του κινηματογράφου- που ανατρέπει το δίπολο κακού-ηρώων με ευφάνταστο και διασκεδαστικό τρόπο! Το ότι είναι κωμωδία, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν έχει κάμποσες σκηνές φρίκης. Το ότι θα σου προκαλέσουν ταυτόχρονα τρόμο και γέλιο είναι κάτι που δίνει ακόμη πιο μακάβριο ύφος στην ιστορία!

---

PRIMAL (2010)

Σκηνοθεσία: Josh Reed
Σενάριο: Nigel Christensen, Josh Reed
Μουσική: Rob Gibson
Ηθοποιοί: Zoe Tuckwell-Smith, Lindsay Farris, Krew Boylan κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια ομάδα φίλων ταξιδεύει στην αυστραλιανή ύπαιθρο (αυτό από μόνο του είναι σκηνικό τρόμου), με προορισμό μια σπηλιά με αρχαίες ζωγραφιές, τις οποίες θέλει να μελετήσει η ανθρωπολόγος της παρέας. Μόνο που κατά τη διαμονή τους εκεί, ένα μέλος της παρέας θα μολυνθεί από έναν μυστηριώδη ιό και θα μετατραπεί σε αιμοδιψές, άβουλο κτήνος, θέτοντας τους πάντες σε θανάσιμο κίνδυνο…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για ένα low budget θρίλερ με ενδιαφέρον και αλλόκοτο σενάριο -και πολύ αίμα, φυσικά! Έχει αρκετές σκηνές τρόμου και μπόλικη αγωνία και οι χαρακτήρες, ευτυχώς, δεν είναι οι μονοδιάστατες καρικατούρες που θα περίμενε κανείς σε μια τέτοια ταινία. Το κύριο αρνητικό της είναι ότι κάπου μετά τη μέση τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο περίεργα και να μοιάζουν ασύνδετα με το σενάριο –ή, έστω, ξεφεύγουν από αυτό που θα φανταζόσουν ως λογική συνέχεια. Αυτό, βέβαια, δεν είναι απαραιτήτως κακό – όπως το πάρει κανείς!

---

HUSK (2011)

Σκηνοθεσία: Brett Simmons
Σενάριο: Brett Simmons
Μουσική: Bobby Tahouri
Ηθοποιοί: Devon Graye, Wes Chantam, CJ Thomason κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Πέντε φίλοι ταξιδεύουν για το σαββατοκύριακο όταν ένα ατύχημα τους βγάζει εκτός δρόμου και αχρηστεύει το αυτοκίνητό τους. Όταν ο ένας από αυτούς εξαφανίζεται μυστηριωδώς, οι υπόλοιποι τον αναζητούν σε ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο σπίτι, το οποίο βρίσκεται στο μέσον ενός αγρού με καλαμπόκια. Το σπίτι δείχνει τελείως ερειπωμένο και ετοιμόρροπο, αλλά η αλήθεια είναι ότι ένας τελευταίος ένοικος έχει μείνει πίσω και μόνη του αποστολή είναι να μην βγει κανείς ζωντανός από τον αγρό…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν σου άρεσε το Jeepers Creepers και το Children of the Corn, αυτή η ταινία μοιάζει σαν το ιδανικό πάντρεμά τους! Η ταινία έχει μυστηριώδη ατμόσφαιρα και εκτυλίσσεται σε ένα ανατριχιαστικό, υποβλητικό σκηνικό. Το μεγαλύτερο ατού της είναι πως καταφέρνει να παντρέψει δύο είδη ταινιών (slasher και haunted house) και να αφηγηθεί μια κοινότοπη -στη βάση της- ιστορία με έναν πιο φρέσκο τρόπο, αποφεύγοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τα τυπικά κλισέ των δύο ειδών. Σίγουρα, οι χαρακτήρες δεν έχουν καθόλου βάθος και οι διάλογοι είναι από πανέρι, αλλά το γενικό σύνολο θα σε αφήσει ικανοποιημένο.

---

ANIMAL (2014)

Σκηνοθεσία: Brett Simmons
Σενάριο: Thommy Hutson, Catherine Trillo
Μουσική: tomandandy
Ηθοποιοί: Elizabeth Gillies, Keke Palmer, Jeremy Sumpter κ.α.
Είδος: Horror, Monster
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Πέντε κολλεγιόπαιδα πηγαίνουν στο δάσος για πεζοπορία, αλλά τους πιάνει η νύχτα. Κατά την επιστροφή τους στο αυτοκίνητο, ανακαλύπτουν τα απομεινάρια μιας γυναίκας και στη συνέχεια, για κακή τους τύχη, πέφτουν πάνω στο πλάσμα που τη σκότωσε. Προσπαθώντας να του ξεφύγουν, θα φτάσουν σε ένα ερειπωμένο σπίτι, στο οποίο θα αναζητήσουν καταφύγιο…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, την βλέπεις για να περάσεις την ώρα σου και τίποτε παραπάνω. Το τέρας της ταινίας είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της, καθώς όλα τα υπόλοιπα είναι μάλλον μέτρια εώς κακά. Παρά τον γρήγορο (έως πολύ γρήγορο, ίσως) ρυθμό της και το άφθονο αίμα που ρέει στην οθόνη, το προβληματικό σενάριο, οι κλισέ χαρακτήρες και οι μέτριες ερμηνείες δίνουν στην ταινία ένα ύφος b-movie. Οι ανατροπές δεν σώζουν την κατάσταση, καθώς έρχονται πολύ αργά για να σε κάνουν να δείξεις περισσότερο ενδιαφέρον.

---

WRECKER (2015)

Σκηνοθεσία: Micheal Bafaro
Σενάριο: Micheal Bafaro
Μουσική: Vince Mai
Ηθοποιοί: Anna Hutchison, Drea Whitburn, Jennifer Koenig κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Emily και η Leslie ξεκινούν για ταξιδάκι αναψυχής με το αυτοκίνητο. Όταν αποφασίζουν να επιλέξουν μια διαδρομή με κακή φήμη, έρχονται αντιμέτωπες με τον οδηγό ενός ρυμουλκού φορτηγού, ο οποίος αρχίζει να τις ακολουθεί όπου πηγαίνουν και να τις τρομοκρατεί με διάφορους τρόπους. Οι δυο φίλες αποφασίζουν να περάσουν στην αντεπίθεση, κάτι το οποίο κλιμακώνει την κατάσταση ακόμη περισσότερο…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν έχεις δει το Joy Ride, το σενάριο του Wrecker έχει αρκετές ομοιότητες. Τόσες, που με μια απλή αλλαγή στον τίτλο, η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει για ένα ακόμη σίκουελ –πολύ κατώτερης ποιότητας, όμως. Σίγουρα, η αγωνία χτυπάει κόκκινο σε αρκετά σημεία, αλλά δεν υπάρχει κάτι το καινούργιο στη συνταγή και τα πράγματα καταντούν πολύ γρήγορα αρκετά προβλέψιμα, ενώ είναι αισθητή και η απουσία στοιχείων φρίκης, διότι με δύο άτομα μόνο στο καστ δεν σε παίρνει να σκοτώσεις και κανέναν! Βλέπεται ευχάριστα, αλλά ως εκεί.

I Spit on Your Grave: Ποτέ ξανά…

Σκηνοθεσία: Steven R. Monroe
Σενάριο: Stuart Morse
Μουσική: Corey Allen Jackson
Ηθοποιοί: Sarah Butler, Jeff Branson, Rodney Eastman, Daniel Franzese κ.α.
Είδος: Rape and Revenge Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★★★
Τρόμος: ★★★★★
Αγωνία: ★★★★★

I SPIT ON YOUR GRAVE (2010)
Για σήμερα έχω μια αρκετά σκληρή ταινία, η οποία επικρίθηκε αρκετά, αν και απέκτησε γρήγορα μεγάλο φαν κλαμπ –κυρίως από γυναίκες, υποθέτω! Το αξιοσημείωτο είναι ότι πρόκειται για remake αρκετά παλαιότερης ταινίας, η οποία είχε πάρει εξίσου αρνητικές κριτικές στην εποχή της. Υποθέτω πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν και τόσο στο πέρασμα του χρόνου! Αλλά μια και το original δεν μου άρεσε καθόλου, σήμερα θ’ ασχοληθώ με το remake που είναι και πιο φρικαλέο!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η συγγραφέας Jennifer Hills νοικιάζει ένα εξοχικό σπίτι στο δάσος, όπου σκοπεύει να γράψει το επόμενο βιβλίο της, μακριά από κάθε περισπασμό. Κατά την επίσκεψή της στη γειτονική πόλη, τραβάει την προσοχή του ιδιοκτήτη του τοπικού βενζινάδικου, αλλά και των άξεστων φίλων του, οι οποίοι θεωρούν ότι η Jennifer είναι απλώς μια σνομπ πρωτευουσιάνα. Ένα βράδυ την επισκέπτονται, με σκοπό να της δώσουν ένα γερό μάθημα, βασανίζοντάς την ψυχολογικά, αλλά και σωματικά. Όταν τα βασανιστήρια καταλήγουν στον άγριο βιασμό της, αποφασίζουν να τη δολοφονήσουν για να καλύψουν τα ίχνη τους, αλλά τελευταία στιγμή ξεφεύγει. Καθώς ο καιρός περνά χωρίς ίχνος της, όλοι θεωρούν ότι η Jennifer είναι πλέον νεκρή. Εκείνη, όμως, καραδοκεί ακόμη μέσα στο δάσος, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να πάρει την εκδίκησή της…

Δύσκολη η σημερινή ταινία κι εγείρει πολλά ερωτηματικά. Θεωρητικά, πρόκειται για μια κλασική ταινία εκδίκησης, όπου το θύμα επιστρέφει και τιμωρεί τους θύτες. Πρακτικά, όμως, η θεματολογία της και ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία, την κάνει πολύ πιο σκληρή. Από τη μία, τα βασανιστήρια και ο άγριος βιασμός της ηρωίδας θα σου τσιτώσουν τα νεύρα –ειδικά αν είσαι γυναίκα- και από την άλλη, οι ευφάνταστες και αδυσώπητες μέθοδοι με τις οποίες θα αποφασίσει εκείνη να πάρει πίσω το αίμα της, θα σε αποτελειώσουν ψυχολογικά!

Η υπερβολική σκληρότητα του σεναρίου οδήγησε σε σχεδόν παγκόσμια κατακραυγή από τους κριτικούς, με πολλούς από αυτούς να θεωρούν ότι η εκδικητική μανία της πρωταγωνίστριας την κάνει να φαίνεται ακόμη χειρότερη και από τους πραγματικούς κακούς της ταινίας και ότι η ανταπόδοσή της είναι αρκετά άνιση εις βάρος των θυτών της. Αλλά πώς είναι δυνατόν να κάνει κανείς μια τέτοια σύγκριση; Σίγουρα, καθαρά από την ηθική σκοπιά, το να απαντήσεις σε ένα έγκλημα με ένα μεγαλύτερο έγκλημα δεν σε δικαιώνει, όμως η ζωή δεν είναι τόσο απλή και δεν λειτουργεί με απόλυτα δίπολα. Η βία κατά των γυναικών είναι ένα τεράστιο, υπαρκτό πρόβλημα και μόνο μια γυναίκα γνωρίζει πραγματικά τον τρόμο του να ζεις περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που σε θεωρούν κατώτερη, αδύναμη ή απλώς ένα κομμάτι κρέας που υπάρχει μόνο για να ικανοποιεί ορέξεις.

Φυσικά, επειδή στην τελική μιλάμε απλώς για μια ταινία θρίλερ, εννοείται ότι το κυριότερο ερώτημα είναι άλλο: ήθελαν οι συντελεστές να κάνουν με αυτήν κάποια δήλωση ενάντια στη σεξουαλική βία και υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης ή ήθελαν απλώς να εκμεταλλευτούν ένα πιασάρικο θέμα για να δημιουργήσουν ένα exploitation film που θα κάνει ντόρο και θα κόψει εισιτήρια; Το πιο πιθανό είναι το δεύτερο, αλλά κι εκεί απέτυχαν, καθώς η ταινία έφερε λιγότερα έσοδα από το κόστος της –ασχέτως αν πλέον έχει αποκτήσει οπαδούς.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, όπως δήλωσε και ένας από τους ελάχιστους υποστηρικτές της ταινίας: αν μπορείς να την αντέξεις, δες την!

GEEKY TRIVIA
Το σενάριο περιέχει τόσο σκληρές σκηνές, που η Sarah Butler χρειάστηκε να το σκεφτεί μια ολόκληρη εβδομάδα πριν δεχτεί να αναλάβει τον ρόλο. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων δε -σύμφωνα με έναν από τους ηθοποιούς- η πρωταγωνίστρια είχε μια λέξη ασφαλείας την οποία μπορούσε να πει σε περίπτωση που το γύρισμα γινόταν πολύ έντονο για εκείνην ψυχολογικά, ώστε να κάνουν διάλειμμα. Δεν τη χρησιμοποίησε ποτέ.

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ (ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ)
Θα έλεγε κανείς ότι μια ταινία με τόσο κλασικό σενάριο δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε μπέρδεμα, έλα όμως που εκεί στο Hollywood θέλουν να τα κάνουν όλα δύσκολα. Οπότε, έχουμε το original, το remake, τα σίκουελ του remake, ένα άτυπο σίκουελ του original και ένα κανονικό σίκουελ του original που βγήκε μετά τα σίκουελ του remake επειδή ο αρχικός σκηνοθέτης έτσι γούσταρε! Μπερδεύτηκες ή όχι ακόμα;

• I Spit on Your Grave aka Day of the Woman (1978) ★☆☆☆☆
  Το σενάριο είναι πάνω κάτω το ίδιο με του remake, αν και η ταινία είναι σαφώς χειρότερη και πιο ακατανόητη σε κάποια σημεία.
• Savage Vengeance (1993) –
  Πρόκειται για ανεπίσημο σίκουελ της αρχικής ταινίας, το οποίο, όμως, γυρίστηκε χωρίς να υπάρχουν οι απαραίτητες άδειες, πράγμα το οποίο οδήγησε σε πενταετή δικαστική διαμάχη για τα πνευματικά δικαιώματα! Στο τέλος αποφασίστηκε να αφαιρεθούν όλες οι αναφορές στο αρχικό φιλμ και να διανεμηθεί με άλλο τίτλο.
• I Spit on Your Grave 2 (2013) ★★★☆☆
  Η Katie είναι ένα ανερχόμενο μοντέλο, το οποίο απαντά στην αγγελία ενός φωτογραφικού πρακτορείου για δωρεάν φωτογράφιση. Καταλήγει φυλακισμένη σε ένα υπόγειο, όπου οι απαγωγείς της, όχι μόνο τη βιάζουν και τη βασανίζουν σε καθημερινή βάση, αλλά επιτρέπουν και σε άλλους να ικανοποιούν πάνω της κάθε αρρωστημένη όρεξή τους. Η συνέχεια είναι η αναμενόμενη!
• I Spit on Your Grave III: Vengeance is Mine (2015) ★★☆☆☆
  Η ταινία επικεντρώνεται ξανά στον χαρακτήρα της Jennifer από το remake, η οποία είναι τραυματισμένη από την εμπειρία της και αντιμετωπίζει κάθε άντρα με δυσπιστία και εχθρικότητα. Σε μια συνάντηση της ομάδας υποστήριξης στην οποία ανήκει, γνωρίζεται με τη Maria, με την οποία αναπτύσσει φιλία. Οι δυο τους αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους, αντιμετωπίζοντας όσους άντρες-αρπακτικά ξεφεύγουν από τη δικαιοσύνη.
• I Spit on Your Grave: Deja Vu (2015) –
  Επίσημο σίκουελ της αρχικής ταινίας από τον ίδιο σκηνοθέτη και με την ίδια πρωταγωνίστρια, το οποίο επικεντρώνεται στην Jennifer και την κόρη της.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Με τα πιο πρόσφατα σίκουελ (και της αρχικής ταινίας και του remake) να έχουν κάνει την εμφάνισή μόλις το 2015, είναι νωρίς ακόμα για να ξέρουμε για μελλοντικά σχέδια, αλλά όλα δείχνουν ότι το franchise δεν μας έχει αφήσει ακόμα…

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Η αρχή.

Το τέλος.

Η σειρά της!

5 θρίλερ που παίζουν με την αντίληψή σου!

ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ…
Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο εξαρτάται κυρίως από το αισθητήριο σύστημά μας. Όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση και αφή συνεργάζονται μεταξύ τους για να μας βοηθήσουν να σχηματίσουμε μια σφαιρική εικόνα για το τι συμβαίνει γύρω μας. Έχεις σκεφτεί, όμως, πώς θα ήταν η ζωή σου αν απουσίαζε μία από τις αισθήσεις σου; Ακόμη χειρότερα, τι θα συνέβαινε αν ο εγκέφαλος – ο κεντρικός επεξεργαστής όλων των αισθητήριων ερεθισμάτων, των γνώσεων και των αναμνήσεών σου- λειτουργούσε κάπως… ανορθόδοξα; Υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι εκεί έξω με παθήσεις που ακούγονται τρομακτικές. Κάποιοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν πρόσωπα, άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα να εντοπίσουν κίνηση ή να δούνε πολλά πράγματα μαζί, άλλοι βλέπουν χρώματα με κάθε ήχο και ορισμένοι δεν μπορούν να διατηρήσουν ούτε μία νέα ανάμνηση ή θυμούνται τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Οι σημερινές ταινίες έχουν ως κοινό στοιχείο αυτό ακριβώς: παίζουν με την αντίληψη της ηρωίδας –κατ’ επέκταση και τη δική σου. Ναι, και οι πέντε ταινίες έχουν γυναίκα στον πρωταγωνιστικό λόγο, διότι θα έχεις προσέξει πως σε όλες τις ταινίες αυτού του είδους ο κεντρικός χαρακτήρας είναι πάντα γένους θηλυκού. Υποθέτω ότι το Hollywood δεν θα καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει το στερεότυπο της αβοήθητης «δεσποσύνης σε κίνδυνο»…

---

BLINK (1994)

Σκηνοθεσία: Michael Apted
Σενάριο: Dana Stevens
Μουσική: Brad Fiedel
Ηθοποιοί: Madeleine Stowe, Aidan Quinn, James Remar κ.α.
Είδος: Neo-Noir Thriller
Αξιολόγηση: ★★★
☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Emma, η οποία έχει χάσει την όρασή της εδώ και 20 χρόνια, υποβάλλεται σε μια νέα χειρουργική τεχνική και με τη βοήθεια μοσχευμάτων καταφέρνει να δει ξανά. Μόνο που μέχρι να επανέλθει πλήρως η όρασή της, βλέπει τα πάντα θολά και μπερδεμένα, ενώ παράλληλα βασανίζεται από αναδρομικές ψευδαισθήσεις, καθώς έχει αναλαμπές από πράγματα που είδε προηγουμένως και ο εγκέφαλός της μόλις τώρα κατάφερε να επεξεργαστεί. Όταν σε μία από αυτές τις αναλαμπές έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με έναν καταζητούμενο κατά συρροήν δολοφόνο, απευθύνεται για βοήθεια στην αστυνομία. Η κατάστασή της, όμως, προκαλεί στους πάντες δυσπιστία…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι ενδιαφέρουσα και σχετικά καλή –κυρίως χάρη στην ερμηνεία της Stowe. Το σενάριο μπορεί να θυμίζει αντίστοιχες ταινίες με χαρακτήρες που βλέπουν «οράματα», αλλά έχει αρκετό σασπένς και τις ανάλογες δόσεις χιούμορ για να σε κρατήσει μέχρι το τέλος. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι η έλλειψη πρωτοτυπίας οδηγεί σε κλασικά, σεναριακά μονοπάτια. Αν και δεν θα υποψιαστείς από την αρχή για ποιον λόγο γίνονται οι φόνοι, η τελική λύση του μυστηρίου έρχεται με τον κλασικό, χολυγουντιανό τρόπο: μια σύμπτωση από δω, ένα ουρανοκατέβατο στοιχείο από κει, κάποιος ενώνει στο τέλος τα κομμάτια του παζλ και οι μπάτσοι φτάνουν την κατάλληλη στιγμή. Τουλάχιστον, ο κεντρικός χαρακτήρας ξεφεύγει κάπως από το κλισέ της αδύναμης γυναικούλας που περιμένει απλώς να τη σώσουν!

---

AGNOSIA (2010)

Σκηνοθεσία: Eugenio Mira
Σενάριο: Antonio Trashorras
Μουσική: Eugenio Mira
Ηθοποιοί: Eduardo Noriega, Martina Gedeck, Jack Taylor κ.α.
Είδος: Retro-Futuristic Thriller
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η ταινία εκτυλίσσεται στην Ισπανία του 19ου αιώνα. Η Joana είναι κληρονόμος της βιομηχανίας όπλων του πατέρα της και η μόνη που γνωρίζει το μυστικό για μια χημική φόρμουλα που μπορεί να δημιουργήσει έναν πολύ ισχυρό φακό για σκόπευτρα όπλων. Ο ίδιος ο πατέρας της αποφάσισε να μην τον κυκλοφορήσει ποτέ στην αγορά, φοβούμενος για το τι θα συνέβαινε αν έπεφτε στα λάθος χέρια. Με την εταιρεία, όμως, να βρίσκεται πλέον στα όρια της χρεοκοπίας, η φόρμουλα είναι η μόνη σωτήρια λύση και αυτοί που την θέλουν αποφασίζουν να αποσπάσουν το μυστικό από τη Joana. Έτσι, τίθεται σε εφαρμογή ένα ύπουλο σχέδιο που βασίζεται στη σπάνια πάθηση από την οποία πάσχει εκείνη, εξαιτίας της οποίας αδυνατεί να επεξεργαστεί σωστά τα οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα και να ξεχωρίσει πρόσωπα ή τοποθεσίες.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία ξεκινά με αρκετές προοπτικές και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά κάπου στην πορεία ξεφουσκώνει λίγο. Σε αυτό ευθύνεται ίσως και το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος προσανατολισμός όσον αφορά το είδος που ανήκει. Ξεκινά ως ιστορικό θρίλερ, μετατρέπεται σε κατασκοπευτικό θρίλερ, στην πορεία ρίχνει και μερικά στοιχεία τρόμου, το γυρίζει σε ψυχολογικό θρίλερ και στο τέλος αποφασίζει ότι είναι απλώς ιστορία αγάπης. Αν και από εικαστικής πλευράς είναι άρτια και προσεγμένη, το σενάριο είναι σαφώς αδύναμο και χαντακώνει όλη την προσπάθεια.

---

LOS OJOS DE JULIA aka JULIA’S EYES (2010)

Σκηνοθεσία: Guille Morales
Σενάριο: Guillem Morales, Oriol Paulo
Μουσική: Fernando Velázquez
Ηθοποιοί: Belén Rueda, Lluís Homar, Julia Gutiérrez Caba κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Κι άλλο ισπανικό θρίλερ, αλλά αυτό εκτυλίσσεται στη σημερινή εποχή. Η Julia πάσχει από μια εκφυλιστική ασθένεια του νευρικού συστήματος, που την οδηγεί σταδιακά στην τύφλωση. Όταν η δίδυμη αδελφή της –η οποία έχει ήδη τυφλωθεί από την ίδια ασθένεια- αυτοκτονεί, η Julia είναι σίγουρη ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται (pun not intended). Αποφασισμένη να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τον θάνατο της αδελφής της, αρχίζει να ερευνά την υπόθεση χωρίς να γνωρίζει τον κίνδυνο που διατρέχει και η ίδια…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, εντάξει, παρά την ψήφο εμπιστοσύνης του Guillermo del Toro -ο οποίος συμμετείχε στην παραγωγή- η ταινία θα μπορούσε να είναι και πιο ικανοποιητική. Ενώ το πρώτο μισό εξελίσσεται ομαλά και διαθέτει αρκετή πρωτοτυπία, στη συνέχεια το σενάριο καταρρέει πλήρως. Από εκεί που είσαι βυθισμένος στο μυστήριο και προσπαθείς να μαντέψεις τι συμβαίνει και αν κρύβεται κάτι το μεταφυσικό από πίσω, αρχίζει ένας καταιγισμός κοινοτοπιών, σεναριακών ευκολιών και πραγμάτων που δεν βγάζουν και τόσο νόημα. Καλή η προσπάθεια, αλλά σε αφήνει με τη γλύκα…

---

FACES IN THE CROWD (2011)

Σκηνοθεσία: Julien Magnat
Σενάριο: Julien Magnat, Kelly Smith
Μουσική: John McCarthy
Ηθοποιοί: Milla Jovovich, Julian McMahon, David Atrakchi κ.α.
Είδος: Crime Thriller
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
H Anna γίνεται μάρτυρας μιας δολοφονίας και, καθώς προσπαθεί να ξεφύγει από τον δολοφόνο, έχει ένα ατύχημα και τραυματίζεται στο κεφάλι. Όταν συνέρχεται από το κώμα, συνειδητοποιεί ότι το ατύχημα τής προκάλεσε σοβαρή εγκεφαλική βλάβη, καθώς πλέον πάσχει από προσωπαγνωσία και της είναι αδύνατο να διακρίνει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά όποιου βλέπει και να τον αναγνωρίσει. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι τώρα η Anna βρίσκεται στο έλεος του δολοφόνου, ο οποίος την έχει ακόμα στο στόχαστρό του…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, meh… Είναι για να τη δεις μόνο αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις ή βαριέσαι να δεις κάτι που θέλει περισσότερη αφοσίωση και προσοχή. Η εκτέλεση της ταινίας είναι κάκιστη, ολόκληρο το σενάριο είναι βασισμένο αποκλειστικά σε κλισέ και οι ερμηνείες είναι μέτριες -διότι τι να σου κάνει και η έρμη η Milla αν ο χαρακτήρας της είναι κακογραμμένος; Καλώς κυκλοφόρησε απευθείας σε DVD η ταινία, μια και δεν ήταν για κάτι παραπάνω.

---

BEFORE I GO TO SLEEP (2014)

Σκηνοθεσία: Rowan Joffé
Σενάριο: Rowan Joffé
Μουσική: Edward Shearmur
Ηθοποιοί: Nicole Kidman, Mark Strong, Colin Firth κ.α.
Είδος: Mystery
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Το παρακάναμε με τις ταινίες που η ηρωίδα δεν βλέπει καλά, δεν βλέπει καθόλου ή δεν ξέρει τι βλέπει, οπότε ας αλλάξουμε θέμα! Μετά από ένα ατύχημα που είχε με το αυτοκίνητο δέκα χρόνια πριν, η Christine δεν έχει πια τη δυνατότητα να δημιουργήσει νέες αναμνήσεις. Κάθε πρωί που ξυπνά νομίζει ότι είναι ακόμα εικοσάχρονη και δεν θυμάται τίποτε από όσα έχει ζήσει την τελευταία δεκαετία, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του συζύγου της. Στο πλευρό της, πέρα από τον άντρα της, βρίσκεται και ένας νευρολόγος, ο οποίος προσπαθεί να τη βοηθήσει, όχι μόνο να εγκλιματιστεί, αλλά και να μάθει όλη την αλήθεια για το τι πραγματικά της συνέβη. Μια αλήθεια που κάθε επόμενη μέρα ξεχνάει ξανά…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κάτι σαν το 50 First Dates, με τη διαφορά ότι εκείνο ήταν πιο τρομακτικό –αν και κωμωδία- μόνο και μόνο επειδή έπαιζε σ’ αυτό ο Sandler! Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο και -αν και δεν αποφεύγει κι αυτή κάποια κλισέ (ποια ταινία το κάνει πια, άλλωστε;)- έχει πολύ καλή ατμόσφαιρα, άψογες ερμηνείες –ειδικά από την Kidman– και γρήγορο ρυθμό, που αυξάνει την αγωνία περισσότερο. Η ιστορία από μόνη της είναι ό,τι πρέπει για το χτίσιμο σασπένς και, αν και ξέρεις από την αρχή ότι υπάρχουν μπόλικα μυστικά κρυμμένα, δεν μπορείς να τα μαντέψεις όλα, πράγμα που διατηρεί το αίσθημα της έκπληξης ως το τέλος.

The Shrine: Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Το τέλος του.

Σκηνοθεσία: Jon Knautz
Σενάριο: Jon Knautz, Brendan Moore
Μουσική: Ryan Shore
Ηθοποιοί: Aaron Ashmore, Cindy Sampson, Trevor Matthews κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★★
☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★☆

THE SHRINE (2010)
Καναδικό, θρίλερ έχω και για σήμερα. Και όχι πολύ γνωστό κιόλας, μια και την πρεμιέρα του την έκανε σε φεστιβάλ και δεν είχε ευρεία διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτά τα φεστιβάλ έχουν βγάλει κάμποσα διαμαντάκια, τα οποία περνούν απαρατήρητα, μια και δεν πέφτει το promotion που πέφτει στις mainstream παραγωγές του Hollywood. Αδικία, φυσικά, διότι πολύ αξιόλογες παραγωγές τις μαθαίνει τυχαία ο κόσμος ενώ κάτι άλλες μπαλαφάρες που δεν κόβουν αρκετά εισιτήρια ούτε για να γεμίσουν πουλμανάκι (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση), πολυδιαφημίζονται. Αλλά γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ, για να σου ανοίγω νέους ορίζοντες!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Δυο δημοσιογράφοι και ένας φωτογράφος ερευνούν μια σειρά από μυστηριώδεις εξαφανίσεις τουριστών, οι αποσκευές των οποίων εμφανίζονται σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. Τα ίχνη του τελευταίου αγνοούμενου καταλήγουν σε ένα μικρό χωριό της Πολωνίας, δίπλα σε ένα δάσος -ένα μέρος του οποίου παραμένει καλυμμένο από μια μυστηριώδη, πυκνή ομίχλη. Οι κάτοικοι του χωριού, όμως, δεν δείχνουν ιδιαιτέρως φιλόξενοι και αντιμετωπίζουν τους ρεπόρτερ με εχθρότητα, διώχνοντάς τους κακήν κακώς. Εκείνοι αποφασίζουν να μην λάβουν τις απειλές τους στα σοβαρά και να ερευνήσουν κρυφά το δάσος, με σκοπό να ανακαλύψουν τι κρύβουν οι χωρικοί. Και θα το ανακαλύψουν, δυστυχώς!

Η ταινία είναι αρκετά περίεργη. Όχι «έχω αρχίσει να αιμορραγώ από τα μάτια, τι είναι αυτό που βλέπω;» περίεργη, αλλά με μυστηριώδες σενάριο που σου εξάπτει την φαντασία. Μπορεί να θυμίζει λίγο άλλες ταινίες του είδους, όμως είναι όσο διαφορετική και πρωτότυπη χρειάζεται για να νιώσεις ότι παρακολουθείς κάτι πιο φρέσκο που δεν είσαι και πολύ σίγουρος πού πρόκειται να καταλήξει.

Το πιο ενδιαφέρον με το The Shrine, όμως, είναι ότι διαθέτει ένα αρκετά ευέλικτο σενάριο, το οποίο μπορεί να ξεκινά κάπως αργά και να εκτυλίσσεται με το πάσο του ώστε να σε βάλει στο κλίμα, αλλά κάπου στη μέση διαφοροποιείται τελείως και στέλνει την ταινία σε άλλο μονοπάτι! Συνεπώς, εκεί που βλέπεις κάτι που φέρνει περισσότερο σε ψυχολογικό θρίλερ, με κάμποσες δόσεις αγωνίας, ξαφνικά ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου και μετατρέπεται σε ατόφια ταινία τρόμου, με κάμποσες σκηνές για γερά στομάχια! Όχι μόνο η μετάβαση αυτή γίνεται πολύ ομαλά, αλλά συμβαίνει και σε σημείο που χρειαζόταν να ανάψουν λίγο τα αίματα και να πέσει και λίγη δράση παραπάνω! Έτσι, διατηρεί μια άψογη ισορροπία ανάμεσα στο σασπένς και τη φρίκη και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο.

Οι ερμηνείες είναι συμπαθητικές, η σκηνοθεσία πολύ καλή και η φωτογραφία και η συνολική ατμόσφαιρα αρκετά υποβλητικές. Έχει, σίγουρα, κι αυτή τα ψεγάδια της και μερικά σεναριακά κλισέ που ταλανίζουν τους χαρακτήρες των περισσότερων ταινιών τρόμου, αλλά είναι σαφώς πιο προσεγμένη και καλοδουλεμένη από άλλες ταινίες, που κύριο μέλημά τους είναι να αρχίσουν ν’ αδειάζουν κουβάδες με αίμα και σωθικά από την πρώτη σκηνή, μην τυχόν και βαρεθεί κάνας θεατής. Μη με παρεξηγείς, λατρεύω αίμα και σωθικά, αλλά και λίγο βάρος παραπάνω στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και το σενάριο δεν βλάπτει πού και πού!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αποτελεί σίγουρα μια ευχάριστη έκπληξη και αξίζει να τη δεις!

GEEKY TRIVIA
Ο Aaron Ashmore είναι αρκετά γνωστή φυσιογνωμία που αποκλείεται να μην τον έχεις δει κάπου, αφού έχει παίξει σε πάρα πολλές ταινίες και σειρές. Μπορεί να τον ξέρεις από τις ταινίες X-Men, όπου υποδύεται τον Iceman, ή από το Smallville, όπου υποδυόταν τον Τζίμι Όλσεν ή από το Warehouse 13 ή το The Following ή από άλλα θρίλερ, όπως το The Ruins  Ή μπορεί απλώς να τον μπερδεύεις κι εσύ με τον πανομοιότυπο δίδυμο αδελφό του, Shawn Ashmore, ο οποίος είναι, επίσης, ηθοποιός κι έχει παίξει σε κάποιες από τις προαναφερθείσες παραγωγές… Βρες μόνος σου ποιος έχει παίξει πού!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, δεν είναι και ταινία για franchise. Δεν πειράζει, μία και καλή!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Τι κοιτάζουν με ενδιαφέρον;

Εγώ δεν έμπαινα εκεί μέσα ούτε με σφαίρες.

Κάτσε λίγο ακίνητη, δεν θα κρατήσει πολύ!