Σκηνοθεσία: David Guy Levy
Σενάριο: Steffen Schlachtenhaufen
Μουσική: Daniel Hunt, Bardi Jóhannsson
Ηθοποιοί: Brittany Snow, Jeffrey Combs, Enver Gjokaj, Jonny Coyne κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★
★
★
☆
ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★
★☆☆
Φρίκη: ★★
★☆☆
Τρόμος: ★
★☆☆☆
Αγωνία: ★★
★★
★
WOULD YOU RATHER (2012)
Σήμερα, τρομολάγνε, σου έχω ακόμη μια ταινιούλα που κυκλοφόρησε απευθείας σε DVD. Προσωπικά, ενθουσιάστηκα μαζί της, κυρίως επειδή ήταν ευχάριστη έκπληξη. Αν και οι low budget παραγωγές δεν φημίζονται τόσο για την αρτιότητά τους, η συγκεκριμένη ταινία καταφέρνει να ξεχωρίσει από τον σωρό και με το πρωτότυπο σενάριό της και με τις σχετικά καλές ερμηνείες της και με την αγωνία που χτυπάει κόκκινο και σε κάνει να κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα. Έχει, φυσικά, κάποια θεματάκια που αφαιρούν από το σύνολο, αλλά αν καταφέρεις να τα ξεπεράσεις (=κάνεις τα στραβά μάτια), είναι σίγουρο ότι θα περάσεις αρκετά καλά παρακολουθώντας την. Όσο καλά μπορείς να περάσεις με ένα θρίλερ, δηλαδή –εμείς οι κοινωνιοπαθείς είμαστε πολύ βολικά παιδιά!
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η άνεργη Iris αναλαμβάνει τη φροντίδα του αδελφού της, που πάσχει από λευχαιμία και έχει άμεση ανάγκη μεταμόσχευσης μυελού των οστών. Με τα ιατρικά έξοδα να συσσωρεύονται, προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να αντεπεξέλθει. Ο γιατρός του αδελφού της την φέρνει σε επαφή με τον Shepard Lambrick, έναν μυστηριώδη αριστοκράτη που διευθύνει φιλανθρωπικό ίδρυμα, ο οποίος την προσκαλεί να λάβει μέρος σε ένα παιχνίδι με αντιπάλους άλλους ανθρώπους που χρειάζονται χρηματική ενίσχυση. Αν κερδίσει, το έπαθλό της θα είναι η κάλυψη όλων των εξόδων τους, καθώς και η άμεση εύρεση συμβατού δότη για τον αδελφό της. Η Iris αποφασίζει να δεχθεί και πηγαίνει στην έπαυλη του αριστοκράτη, όπου ήδη βρίσκονται άλλοι επτά «διαγωνιζόμενοι». Πολύ σύντομα, όμως, θα συνειδητοποιήσουν όλοι τους ότι το παιχνίδι στο οποίο λαμβάνουν μέρος μπορεί να είναι και το τελευταίο τους…
Το Would you Rather (το οποίο πήρε το όνομά του από ένα παιχνίδι συζήτησης, πάνω στο οποίο βασίζεται το παιχνίδι του αριστοκράτη) αποτελεί, ουσιαστικά, μια σπουδή στον ανθρώπινο χαρακτήρα, τις ανθρώπινες σχέσεις και το αίσθημα αυτοσυντήρησης. Το παιχνίδι δεν είναι παρά η αφορμή ενός σαδιστικού μυαλού για να παίξει με τα νεύρα, τις αρχές και τις αντοχές των θυμάτων του –αφήνοντας ουσιαστικά τους ίδιους να αποφασίσουν για την τύχη τους ή για την τύχη των άλλων, χωρίς να λερώσει ο ίδιος τα χέρια του. Φέρνει λίγο στο νου τον Jigsaw από τη σειρά ταινιών SAW, με τη διαφορά ότι εκείνος αποσκοπούσε στο να ξυπνήσει στα θύματά του τη θέληση για επιβίωση και όχι στο να διασκεδάσει με τον πόνο τους.
Από την πρώτη δοκιμασία κιόλας γίνεται εμφανές ποιοι θα κάνουν τα πάντα για να βγούνε νικητές εξαλείφοντας τον ανταγωνισμό και ποιοι θα κάνουν το παν για να διατηρήσουν την ανθρωπιά τους δείχνοντας συμπαράσταση προς τον διπλανό τους. Καθώς, όμως, το παιχνίδι εξελίσσεται, τα διλήμματα γίνονται πιο ζόρικα και πιο πιεστικά και το ερώτημα είναι πλέον μόνο ένα: πόσα είσαι διατεθιμένος να υπομείνεις για χάρη του άλλου και πόσο θα αντέξεις πριν αποφασίσεις ότι η επιβίωσή σου είναι το παν; Η ταινία δεν είναι, φυσικά, η πρώτη που παίζει με αυτούς τους προβληματισμούς και, σίγουρα, δεν είναι η καλύτερη, αλλά τα καταφέρνει μια χαρά.
Ας περάσουμε στα προβλήματα τώρα. Κατ’ αρχάς, η ιστορία δημιουργεί κάποιες απορίες που ο σεναριογράφος (με το περίεργο, σιδηροδρομικό όνομα) αμελεί να επιλύσει –χωρίς αυτές να επηρεάζουν μεν την πλοκή, αλλά ένα γαργαλητό στη λογική σου θα το προκαλέσουν. Για παράδειγμα, οχτώ άγνωστοι δέχονται να συμμετάσχουν σε ένα «παιχνίδι» για το οποίο δεν γνωρίζουν τίποτε απολύτως; Και πώς είναι τόσο σίγουρος ο οικοδεσπότης ότι οι διαγωνιζόμενοι δεν έχουν πει σε όλο τους το σόι πού ακριβώς θα βρίσκονται και ότι αν κάτι πάει στραβά θα είναι ο κύριος ύποπτος; Εντάξει, ας υποθέσουμε ότι αυτά έχουν προβλεφθεί, θεωρητικά, από τους κανόνες του παιχνιδιού (ασχέτως αν δεν είδαμε να εκτυλίσσεται κάτι τέτοιο εμείς) και ότι το χρηματικό έπαθλο είναι μεγάλος πειρασμός ώστε να καταπνίξει κάθε αμφιβολία –εδώ χειρότερες κουλαμάρες έχουν κάνουν άλλοι σε ριάλιτι του κώλου, για πολύ λιγότερα λεφτά!
Για μένα το σημαντικότερο πρόβλημα είναι ότι δεν γίνεται ισοδύναμη ανάπτυξη του κάθε χαρακτήρα. Μαθαίνουμε όσα χρειάζεται να ξέρουμε για την ηρωίδα και στην πορεία αποκαλύπτονται κάποιες πτυχές από τις ζωές των υπολοίπων, αλλά δεν μαθαίνουμε το ιστορικό όλων των ηρώων, ώστε να καταλάβουμε και ποια είναι τα κίνητρα του καθενός για να κερδίσει το παιχνίδι. Σαφώς, είναι δύσκολο να εμβαθύνεις σε οχτώ διαφορετικούς χαρακτήρες (δέκα, αν προσθέσεις τον αριστοκράτη και τον ξινό γιο του), αλλά για ορισμένους δεν μαθαίνουμε τίποτε απολύτως, πέρα από το όνομά τους –σαν να υπάρχουν στο σενάριο μόνο για να σπρώξουν τις εξελίξεις για τα 3-4 άτομα που μας ενδιαφέρουν πραγματικά.
Επίσης, το τέλος μου φάνηκε κάπως δυσανάλογο της όλης ατμόσφαιρας. Περίμενα μια πιο ιδιαίτερη κλιμάκωση ή ανατροπή, ή έστω ένα αίσθημα δικαίωσης και κάθαρσης -διότι από τότε που είδα κατά λάθος μια σοβαρή, ευρωπαϊκή ταινία κι έμαθα τι σημαίνει «κάθαρση», δεν μπορώ χωρίς αυτή!
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι αρκετά καλή και τα μικροπροβλήματά της δεν επηρεάζουν ιδιαίτερα το σενάριο ούτε τη θέασή της.
GEEKY TRIVIA
Ο Jeffrey Combs είναι γνωστός για τη συμμετοχή του σε αρκετές ταινίες τρόμου, αλλά απέκτησε cult status και φανατικούς ακόλουθους με τη συμμετοχή του στο Re-Animator -που βασίστηκε σε ιστορία του H. P. Lovecraft- και στα σίκουελ αυτού.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν υπάρχει σίκουελ στον ορίζοντα…
ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:
Τα μισώ κι εγώ τα λογιστικά…
Έχει και μπάτλερ ο χλιδάτος, για κάναν παρακατιανό τον πέρασες;
Λίγο πριν τους κοπούν τα γέλια κι οι χαρές!
Fri(ght)day Nights 