ΚΑΝΕ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΚΑΚΟ!
Αυτή την Κυριακή είναι η Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού – ευκαιρία, λοιπόν, να σου προτείνω πέντε ταινίες με κορυφαία κωλοπαίδια, που θα σε κάνουν να προγραμματίσεις εκτάκτως αγγειεκτομή!
Τα παιδιά έχουν πολύ συχνά την τιμητική τους στις ταινίες τρόμου –ειδικά όταν πρόκειται για ιστορίες που περιλαμβάνουν στοιχειώματα, δαίμονες και άλλες υπερφυσικές απειλές. Είναι τα πιο εύκολα θύματα και ο πιο σίγουρος τρόπος να συγκινήσουν τους θεατές, διότι ποιος θέλει να δει ένα αθώο, τροφαντό πλάσμα με ροδαλά μάγουλα να υποφέρει ή να καταλήγει δαιμονισμένο και να περπατά στα ταβάνια, περιστρέφοντας το κεφάλι του σαν κουκουβάγια; Υπάρχουν και κάποιες άλλες περιπτώσεις ταινιών, όμως, όπου τα παιδιά λανσάρονται –αντί για αθώα θύματα- ως οι κεντρικοί κακοί, είτε επειδή αποτελούν ενσάρκωση του Οξαποδώ, είτε επειδή είναι κοινωνιοπαθή από την κούνια τους, είτε απλώς επειδή κάτι τα μεταβάλλει. Αν δεν είσαι ήδη γονιός θα το σκεφτείς καλά πριν πετάξεις τα προφυλακτικά και αν είσαι ήδη… τότε φρόντισε να τα έχεις πάντα καλά με τα παιδιά σου, διότι ποτέ δεν ξέρεις ποιο από αυτά περνάει τον ελεύθερο χρόνο του σκάβοντας τον τάφο σου στο γειτονικό δασάκι!
THE GOOD SON (1993)
Σκηνοθεσία: Joseph Ruben
Σενάριο: Ian McEwan
Μουσική: Elmer Bernstein
Ηθοποιοί: Macaulay Culkin, Elijah Wood, Wendy Crewson κ.α.
Είδος: Psychological Thriller
Αξιολόγηση: ★★
★
☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μετά το θάνατο της μητέρας του, ο μικρός Mark πηγαίνει να μείνει προσωρινά με την οικογένεια των θείων του, καθώς ο πατέρας του πρέπει να λείψει σε επαγγελματικό ταξίδι. Εκεί θα γνωριστεί με τα δυο ξαδέλφια του, την Connie και τον σχεδόν συνομήλικό του, Henry. Στην αρχή όλα δείχνουν φυσιολογικά, καθώς όμως οι μέρες περνούν, ο Mark συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει και τόσο καλά με τον ξάδελφό του, ο οποίος δείχνει να έχει μια αφύσικη εμμονή με την έννοια του θανάτου και επιδεικνύει όλο και πιο αντικοινωνική συμπεριφορά…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν ήσουν από εκείνους που ανέκαθεν αντιπαθούσαν τον Macaulay Culkin, με αυτή την ταινία θα τον μισήσεις! Αλλά αυτό θα συμβεί μόνο επειδή είναι αρκετά πειστικός στον ρόλο του ανήλικου κοινωνιοπαθή. Η ταινία έχει αρκετές στιγμές έντασης και αγωνίας και -αν και έφαγε θάψιμο από τους κριτικούς, οι οποίοι την έκριναν ακατάλληλη για παιδιά (duh! Θρίλερ είναι!)- τα πήγε καλά στο box office. Μεταξύ μας, πέρα από το τέλος, το οποίο μου φαινόταν πάντα υπερβολικό για λόγους που δεν μπορώ να γράψω χωρίς να κάνω σπόιλερ, η ταινία είναι αξιοπρεπέστατη.
JOSHUA aka THE DEVIL’S CHILD (2007)
Σκηνοθεσία: George Ratliff
Σενάριο: George Ratliff, David Gilbert
Μουσική: Nico Muhly
Ηθοποιοί: Sam Rockwell, Vera Farmiga, Jacob Kogan κ.α.
Είδος: Psychological Thriller
Αξιολόγηση: ★
★
★
☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Brad και η Abby μένουν στη Νέα Υόρκη με τα δύο παιδιά τους, τον 9χρονο Joshua και τη νεογέννητη αδελφή του. Ο Joshua είναι ένα παιδί-θαύμα, με μεγάλη ευφυία και κλίση στο πιάνο, που δείχνει πάντα αποτραβηγμένος από το περιβάλλον του, κυρίως μετά τη γέννηση της αδελφής του. Καθώς οι μέρες μετά τον ερχομό του νεογέννητου στο σπίτι περνούν, το κλίμα αρχίζει να γίνεται όλο και πιο βαρύ, καθώς από τη μία η Abby δείχνει συνεχώς εξουθενωμένη και βρίσκεται στα όρια της νευρικής κατάρρευσης, ενώ από την άλλη η συμπεριφορά του Joshua αρχίζει να γίνεται όλο και πιο περίεργη, σχεδόν στα όρια της κοινωνιοπάθειας…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι για γερά νεύρα, κυρίως από ψυχολογικής πλευράς, καθώς βασίζεται περισσότερο στο σασπένς. Αν και πρόκειται για ένα απλό, σχεδόν μηχανικό σενάριο που ακολουθεί τους κανόνες του είδους, η παρουσία του Kogan στον κεντρικό ρόλο κάνει την ταινία να ξεχωρίζει, καθώς ο μικρός προκαλεί μπόλικες ανατριχίλες με το βλέμμα του και μόνο. Για την ακρίβεια, αν οι creepy παιδικοί χαρακτήρες του κινηματογράφου είχαν εκλογές, ο Joshua παίζει να έβγαινε και Πρόεδρος του σωματείου τους! Έτσι, αν και ξέρεις τι να περιμένεις πάνω-κάτω, τουλάχιστον δεν πρόκειται να βαρεθείς ή να μείνεις ανικανοποίητος.
THE CHILDREN (2008)
Σκηνοθεσία: Tom Shankland
Σενάριο: Tom Shankland, Paul Andrew Williams
Μουσική: Stephen Hilton
Ηθοποιοί: Eva Birthistle, Hannah Tointon κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★
★
★
☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Casey -μια τυπική έφηβη με ξινισμένη μούρη, που μισεί τον κόσμο- ταξιδεύει με την μητέρα της, τον πατριό της και τα δύο μικρότερα, ετεροθαλή αδέλφια της, με προορισμό το απονωμένο σπίτι των θείων τους, ώστε να περάσουν μαζί τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς. Εκεί, στην παρέα των παιδιών θα προστεθούν και τα δύο ανήλικα ξαδέλφια τους. Με το που φτάνουν, ο Paulie, ο μικρός αδελφός της Casey, κάνει εμετό και παρουσιάζει αλλόκοτη συμπεριφορά, αλλά όλοι θεωρούν πως έχει ζαλιστεί από το ταξίδι. Σταδιακά, όμως, και τα υπόλοιπα παιδιά αρχίζουν να παρουσιάζουν παρόμοια συμπτώματα με εκείνον, πράγμα που φαίνεται να μην παρατηρεί κανείς άλλος, εκτός από την Casey. Καθώς, η κατάστασή τους χειροτερεύει σταδιακά, θα αποδειχθεί ότι δεν πρόκειται για μια τυπική ίωση…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε η ταινία θα σε κάνει υπέρμαχο της αντισύλληψης! Πρόκειται για βρετανική παραγωγή που, αν κι έχει τα θεματάκια της -κυρίως όσον αφορά τις αντιδράσεις και την ανάπτυξη των χαρακτήρων- παρόλα αυτά ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Οι σκηνές βίας είναι αρκετές, αν και σε αρκετά σημεία είναι πιο στυλιζαρισμένες ή «καμουφλαρισμένες». Φαίνονται, όμως, ακόμη πιο σκληρές, αφού ως επίκεντρο κάθε μακελειού έχουμε πάντα παιδιά, είτε ως θύτες είτε ως θύματα –κάτι που δεν βλέπουμε τόσο συχνά σε ταινίες τρόμου. Σίγουρα καθηλωτική και ακόμη και αν δεν εξηγείται τόσο για ποιο λόγο συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, αυτό δεν θα σε ενοχλήσει ιδιαίτερα, αφού μπορείς άνετα να ενώσεις τα κομμάτια και να το υποθέσεις μόνος σου (ειδικά αν έχεις δει αρκετές παρόμοιες ταινίες).
ORPHAN (2009)
Σκηνοθεσία: Jaume Collet-Serra
Σενάριο: David Leslie Johnson
Μουσική: John Ottman
Ηθοποιοί: Vera Farmiga, Peter Sarsgaard, Isabelle Fuhrman κ.α.
Είδος: Psychological Thriller
Αξιολόγηση: ★
★
★
☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο γάμος της Kate και του John περνά κρίση και φτάνει στα όρια της κατάρρευσης όταν το τρίτο τους παιδί γεννιέται νεκρό. Στην προσπάθειά τους να ορθοποδήσουν παίρνουν την απόφαση να υιοθετήσουν ένα παιδί από το τοπικό ορφανοτροφείο. Την καρδιά τους κλέβει από την πρώτη στιγμή η 9χρονη Esther, ένα κοριτσάκι με καταγωγή από τη Ρωσία, που δείχνει απομονωμένο από τα υπόλοιπα παιδιά. Το ζευγάρι δέχεται την Esther στην οικογένειά του, η οποία περιλαμβάνει τη μικρή Max -η οποία αποδέχεται αμέσως τη νέα της αδελφή- και τον Daniel, ο οποίος δείχνει πιο καχύποπτος απέναντί της. Όσο περνά ο καιρός, όμως, η Kate αρχίζει να ανησυχεί πως κάτι δεν πάει καλά με τη μικρή Esther, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί το μυστικό που κρύβει…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε η ταινία είναι αρκετά σκοτεινή, ανατριχιαστική και αναπάντεχα ανατρεπτική. Παρόλα αυτά, παρά τις σκηνές τρόμου και τις ανατροπές, δεν καταφέρνει κι αυτή να ξεστρατίσει τόσο από το μονοπάτι που έχουν βαδίσει παρόμοιες ταινίες, αφού η ανάπτυξη της πλοκής ακολουθεί κατά γράμμα τους κανόνες του είδους. Για ακόμα μια φορά, όμως, ο κεντρικός χαρακτήρας έχει αποδοθεί άψογα, αφού η μικρή Fuhrman κάνει πολύ καλή δουλειά, για την οποία απέσπασε επαίνους από τους πάντες –ακόμη και τους κριτικούς που θάψανε την ταινία.
CASE 39 (2009)
Σκηνοθεσία: Christian Alvart
Σενάριο: Ray Wright
Μουσική: Michl Britsch
Ηθοποιοί: Renée Zellweger, Jodelle Ferland, Ian McShane κ.α.
Είδος: Psychological Horror
Αξιολόγηση: ★
★
☆☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Emily είναι κοινωνική λειτουργός, στην οποία ανατίθεται να ερευνήσει την οικογενειακή κατάσταση της 10χρονης Lillith. Η Emily υποψιάζεται ότι οι γονείς της Lillith την κακομεταχειρίζονται και οι υποψίες της επιβεβαιώνονται όταν προσπαθούν να δολοφονήσουν την κόρη τους, την οποία γλιτώνουν την τελευταία στιγμή η Emily και ένας επιθεωρητής της αστυνομίας. Όταν η Lillith παρακαλεί την Emily να μην την αφήσει σε ίδρυμα για κακοποιημένα παιδιά, εκείνη αποφασίζει να την πάρει στο σπίτι της και να τη φροντίσει η ίδια μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη ανάδοχη οικογένεια. Με το που θα μετακομίσει μαζί της, όμως, διάφορα περίεργα γεγονότα αρχίζουν να συμβαίνουν γύρω από την Emily, η οποία θα συνειδητοποιήσει τελικά ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όπως φαίνονταν εξ’ αρχής…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, καλό για να περάσεις την ώρα σου, αλλά δυστυχώς πάσχει κι αυτό από μια οξεία κρίση κλισεδίτιδας. Αν κι έχει φροντισμένη σκηνοθεσία, παρόλα αυτά δεν κάνει έστω μια προσπάθεια να ξεφύγει από τον συρμό. Ξέρεις από την αρχή τι θα δεις, προβλέπεις σε κάθε σκηνή τι πρόκειται να συμβεί και καταλήγει απλώς μια διασκεδαστική ταινία για να περάσεις την ώρα σου, την πλοκή της οποία θα έχεις ξεχάσει σίγουρα μια βδομάδα αργότερα (όπως συνέβη με μένα, που χρειάστηκε να την ξαναδιαβάσω στο ίντερνετ για να φρεσκάρω τη μνήμη μου!)
Fri(ght)day Nights 