Resident Evil: Η αρχή του τέλους…

Σκηνοθεσία: Paul W. S. Anderson
Σενάριο: Paul W. S. Anderson
Μουσική: Marco Beltrami, Marilyn Manson
Ηθοποιοί: Milla Jovovich, Michelle Rodriguez, James Purefoy κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

RESIDENT EVIL (2002)
Βρισκόμαστε ήδη στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας, η Ανάσταση είναι πολύ κοντά, οπότε ας συνεχίσω την παράδοση που ξεκίνησα πέρσι, προτείνοντας μια ταινία με ζόμπια! Αν είσαι φαν των ζόμπι ή των βιντεοπαιχνιδιών (ή και των δύο!), τότε τη σημερινή ταινία τη γνωρίζεις πολύ καλά. Είναι η πρώτη μιας μακροσκελούς σειράς ταινιών, η οποία, μάλιστα, αποτελεί την πιο επιτυχημένη κινηματογραφική μεταφορά video game όλων των εποχών –ασχέτως των σκαμπανεβασμάτων από άποψη κριτικών.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Alice ξυπνάει μέσα σε μια άδεια έπαυλη έχοντας πλήρη απώλεια μνήμης και έρχεται αντιμέτωπη με μια ομάδα κομάντο σταλμένη από την φαρμακευτική εταιρεία Umbrella Corporation. Σκοπός τους είναι να εισχωρήσουν σε ένα υπόγειο εργαστήριο γενετικών ερευνών που ανήκει στην Umbrella, το οποίο για κάποιον λόγο κλειδώθηκε από την Κόκκινη Βασίλισσα –την τεχνητή νοημοσύνη που ελέγχει τις εγκαταστάσεις. Η Alice ενημερώνεται ότι η έπαυλη είναι απλώς μια βιτρίνα που κρύβει την είσοδο στο υπόγειο εργαστήριο κι εκείνη ανήκει στο προσωπικό που είχε αναλάβει να την φυλάει. Ακολουθεί την ομάδα των κομάντο στην προσπάθειά της να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη και ποια είναι. Όμως η αποστολή δεν θα είναι καθόλου εύκολη, αφού θα έρθουν όλοι τους αντιμέτωποι, όχι μόνο με την Κόκκινη Βασίλισσα, αλλά και με τους υπαλλήλους των εγκαταστάσεων, που έχουν υποστεί μια αλλόκοτη μετάλλαξη…

Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες ταινίες συνήθως είναι καταδικασμένες –κυρίως διότι πέφτουν πάνω τους τα fanboys, τα οποία ευκαιρία ψάχνουν να σκυλοθάψουν κάτι. Παρόλα αυτά, ίσως η σπλατερίστικη θεματολογία του Resident Evil να το βοήθησε στην επιτυχία του, ασχέτως αν κι αυτό ψιλοάλλαξε τα φώτα στο αρχικό υλικό. Ενώ οι κριτικές ήταν κυρίως κακές, έβγαλε τα λεφτά του με το παραπάνω. Για την ακρίβεια, το franchise έχει καταφέρει να μπει στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ως η μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού με τις περισσότερες ταινίες. Αλλά σήμερα θα μας απασχολήσει κυρίως η ταινία που τα ξεκίνησε όλα!

Ο Anderson κάνει αξιοπρεπή δουλειά στη σκηνοθεσία του και δανείζεται κάποια από τα στοιχεία που έκαναν το παιχνίδι διάσημο. Έχουμε, για παράδειγμα, τις γωνίες λήψης που μοιάζουν με αυτές του παιχνιδιού, την «κεντρική οθόνη» που δείχνει τον χάρτη και το σημείο που βρίσκονται οι ήρωες κάθε φορά, τους κλασικούς γρίφους που πρέπει να επιλυθούν ώστε να προχωρήσει η πλοκή, τα πτώματα που «εξαφανίζονται» κάθε φορά που κάποιος χαρακτήρας βγαίνει και ξαναμπαίνει σε ένα δωμάτιο και δεκάδες άλλες λεπτομέρειες –φανερές ή κρυμμένες- που κλείνουν πονηρά το μάτι στους φαν των παιχνιδιών.

Σε γενικές γραμμές, πάντως, το Resident Evil δεν αποτελεί κάτι το εξαιρετικό. Είναι μια ταινία δράσης με ζόμπι, αίμα και εφέ –καλός συνδυασμός, δεν λέω, αλλά οι διάλογοι μοιάζουν διεκπεραιωτικοί και τυπικοί, σαν να έχουν ξεπατικωθεί κι αυτοί μέσα από το παιχνίδι και οι ερμηνείες είναι απλώς αυτές που περιμένεις σε μια ταινία με ζόμπια και κομάντα! Φυσικά, οι πιο τυχεροί είναι αυτοί που την είδαν χωρίς να έχουν την παραμικρή γνώση του παιχνιδιού, μια και για τους υπόλοιπους που ήξεραν τι παίζει είχε χαθεί και ένα μεγάλο ποσοστό των εκπλήξεων.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα περάσεις απλώς καλά και ακόμη και αν δεν έχεις επαφή με το video game, μπορείς μια χαρά να τη δεις.

GEEKY TRIVIA
Όλες οι αμυχές και οι μελανιές στο πρόσωπο και το σώμα της Milla Jovovich είναι αληθινές, αφού η ηθοποιός έκανε σχεδόν όλα τα κασκαντεριλίκια μόνη της! Το κακό είναι ότι η προσήλωσή της αυτή είχε αρνητικές συνέπειες για πολλούς άλλους, αφού μέχρι το τέλος της ταινίας έχει καταφέρει να σακατέψει κατά λάθος και άλλα τέσσερα άτομα, ανάμεσά τους και τον ίδιο τον Anderson, στον οποίο χάρισε ένα ωραιότατο μαύρο μάτι. Αλλά αυτή η στενή επαφή τούς έφερε μάλλον πιο κοντά, αφού οι δυο τους αρραβωνιάστηκαν τον επόμενο χρόνο και το 2009 παντρεύτηκαν!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Υπήρχε αρκετό υλικό για μπόλικα σίκουελ, καθώς έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα 25 (!) τίτλοι του παιχνιδιού. Όπως συμβαίνει και στα videogames, από ταινία σε γίνεται και εναλλαγή ανάμεσα στους χαρακτήρες που εμφανίζονται, με μόνο σταθερό αυτόν της πρωταγωνίστριας.

• Resident Evil: Apocalypse (2004) ★★☆☆☆
  Η δράση μεταφέρεται στη επιφάνεια και, συγκεκριμένα, στη Raccoon City, η οποία έχει μπει σε καραντίνα ώστε να αποφευχθεί η διασπορά του ιού. Η Alice και μια ομάδα επιζώντων προσπαθούν να βρούνε και να σώσουν την κόρη ενός ερευνητή, η οποία έχει παγιδευτεί κάπου στην πόλη, με αντάλλαγμα οδηγίες για ασφαλή έξοδο.
• Resident Evil: Extinction (2007) ★★☆☆☆
  Ένα κομβόι επιζώντων διασχίζει την έρημο της Νεβάδα, με σκοπό να φτάσει στην Αλάσκα, όπου ακούγονται φήμες για ένα ασφαλές καταφύγιο από τα ζόμπι. Όταν δεχθεί επίθεση, θα σπεύσει για βοήθεια η Alice, η οποία θα αποφασίσει να τους ακολουθήσει στο ταξίδι τους.
• Resident Evil: Afterlife (2010) ★★★☆☆
  Η δράση, αυτή τη φορά, μεταφέρεται κυρίως στο Los Angeles, όπου μια ακόμη ομάδα επιζώντων προσπαθεί να βρει τρόπο διαφυγής.
• Resident Evil: Retribution (2012) ★★★☆☆
  Η ταινία συνεχίζει ουσιαστικά από το σημείο που τελειώνει η προηγούμενη, μια και είχαμε φάει τρελό cliffhanger. Αλλά ευτυχώς εσύ θα τις δεις μαζεμένες και δεν έχεις τέτοιο θέμα!
• Resident Evil: The Final Chapter (2016) ★★☆☆☆
  Φινάλε της σειράς ταινιών, με την Alice να επιστρέφει στη Racoon City με σκοπό να εντοπίσει το αντίδοτο που μπορεί να αναστρέψει τελείως τα συμπτώματα του T-Virus, εξοντώνοντας οριστικά όλα τα ζόμπι.

Πέρα από το franchise έχουν κυκλοφορήσει και δύο CGI ταινίες (Resident Evil: Degeneration και Resident Evil: Damnation), οι οποίες όμως ακολουθούν το continuity των βιντεοπαιχνιδιών, ένα φιλμ μικρού μήκους (Biohazard 4D-Executer) που δεν συνδέεται με καμιά ταινία, εφτά βιβλία και κάμποσα κόμικς!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κι εκεί που είπαμε ότι επιτέλους τέλειωσε και δεν θα έχουμε άλλο, το 2017 ανακοινώθηκε ότι το reboot της σειράς βρίσκεται ήδη στα σκαριά! Νεκροζώντανο και το franchise!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Θα πέσουν κεφάλια!

Καλή όρεξη!

Βοήθησε λίγο και η Milla στις πωλήσεις!

 

5 (ακόμη) θρίλερ που θα κάψουν τον εγκέφαλό σου!

DAFUQ DID I JUST WATCH, AGAIN?
Σου έχω ήδη παρουσιάσει πέντε καμμένες ταινίες και τώρα επιστρέφω με ακόμη πέντε, ώστε ν’ αποτελειώσω όσα εγκεφαλικά κύτταρά σου γλίτωσαν την πρώτη φορά! Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται όλο και περισσότερες αλλόκοτες, περίεργες και σχεδόν ασυνάρτητες παραγωγές, λες και οι σκηνοθέτες/σεναριογράφοι έχουν ξεκινήσει κάποιον άτυπο διαγωνισμό για το ποιος θα καταφέρει να κάνει περισσότερους θεατές να βγούνε από τις κινηματογραφικές αίθουσες με γουρλωμένα μάτια, ανοιχτό στόμα και το τηλέφωνο ενός ψυχιάτρου στο speed dial. Παρόλα αυτά, κάθε ταινία καταφέρνει να βρει εν τέλει το κοινό της, αν κρίνω από το γεγονός ότι πολλές από τις εντελώς φευγάτες αποκτούν και cult status και πιστούς ακόλουθους που παρακαλάνε για σίκουελ! Βρες, λοιπόν, το θάρρος, το κουράγιο και την όρεξη να δεις και τις σημερικές προτάσεις –σου υπόσχομαι ότι δεν έχει πάλι λάστιχα που ανατινάζουν κεφάλια ή κόλπους με δόντια, αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πιο προσγειωμ… εντάξει, ψέματα λέω, η μία ταινία έχει τεράστιες σφήκες και η άλλη έναν μεταλλαγμένο τύπο σε βόθρο, οπότε δες με δική σου ευθύνη!

---

AUDITION (1999)

Σκηνοθεσία: Takashi Miike
Σενάριο: Daisuke Tengan
Μουσική: Kōji Endō
Ηθοποιοί: Ryo Ishibashi, Eihi Shiina
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Shigeharu έχει μείνει χήρος και μεγαλώνει τον γιο του μόνος του τα τελευταία εφτά χρόνια. Μετά από παρότρυνση εκείνου, αποφασίζει να αρχίσει πάλι να βγαίνει με γυναίκες, με απώτερο σκοπό να βρει μια νέα σύζυγο. ‘Ενας φίλος του, όμως, ο οποίος είναι κινηματογραφικός παραγωγός, τον πείθει να οργανώσουν μια ψεύτικη οντισιόν, μέσα από την οποία ο Shigeharu θα μπορέσει να διαλέξει τη γυναίκα με την οποία ταιριάζει περισσότερο. Πριν την ακρόαση, όμως, τραβάει την προσοχή του το βιογραφικό σημείωμα της Asami, μιας αινιγματικής, νεαρής γυναίκας, με την οποία αποφασίζει να γνωριστεί καλύτερα, αγνοώντας τις προτροπές του φίλου του να την αποφύγει, καθώς θεωρεί ότι είναι αρκετά αλλόκοτη και κρύβει πολλά μυστικά.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία –που είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Ryu Murakami– ξεκινά πολύ ομαλά, εκτυλίσσεται φυσιολογικά και ξαφνικά αρχίζει μια ταχύτατη κατάβαση προς την παράνοια! Και, αν και οι σκηνές τρόμου είναι μετρημένες στα δάχτυλα, είναι τόσο φρικαλέες ή αηδιαστικές, που ανάγκασαν πολλούς θεατές κατά την προβολή της να φύγουν σοκαρισμένοι -στην Ιαπωνία τώρα αυτό, που δεν τους λες και άβγαλτους σε ταινίες τρόμου! Πρόκειται για μια εξαιρετικά δυνατή παραγωγή που χτίζει το σασπένς σταδιακά και σταθερά, μέχρι που νιώθεις ότι κάθεσαι σε αναμμένα κάρβουνα. Αν μη τι άλλο, ταινία που ο Eli Roth έχει δηλώσει ότι είδε με δυσκολία, αξίζει σίγουρα να τη δεις! Τώρα τελευταία αποφάσισαν να τη μεταφέρουν κι αυτή στον αμερικανικό κινηματογράφο, πατώντας ακόμη περισσότερο στο βιβλίο.

---

HORNS (2013)

Σκηνοθεσία: Alexandre Aja
Σενάριο: Keith Bunin
Μουσική: Robin Coudert
Ηθοποιοί: Daniel Radcliffe, Max Minghella, Joe Anderson, Juno Temple κ.α.
Είδος: Dark Fantasy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Όταν το κακοποιημένο πτώμα της Merrin ανακαλύπτεται σε ένα δάσος, όλες οι υποψίες πέφτουν αμέσως στον σύντροφό της, Ignatius. Παρότι δεν υπάρχουν ακλόνητα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον του και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δηλώνει αθώος, ολόκληρη η τοπική κοινωνία –εκτός από τον παιδικό φίλο και δικηγόρο του- τον αντιμετωπίζει με περιφρόνηση, δυσπιστία ή μίσος, πράγμα που τον οδηγεί στο ποτό. Τα πράγματα, όμως, παίρνουν ακόμη χειρότερη τροπή, όταν ο Ignatius ξυπνά ένα πρωί και ανακαλύπτει ότι δύο μεγάλα κέρατα έχουν αρχίσει να φυτρώνουν στο μέτωπό του! Ανήμπορος να τα ξεφορτωθεί, αφήνεται σιγά σιγά σε μια αλλόκοτη μετάλλαξη που δεν θα αλλάξει μόνο τη δική του ζωή, αλλά και όλων όσοι έρχονται σε επαφή μαζί του…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, άλλη μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο –αυτό του Joe Hill– η οποία επίσης γίνεται όλο και πιο παρανοϊκή όσο εκτυλίσσεται! Η σκοτεινή, υποβλητική ατμόσφαιρα της ταινίας και η εξαιρετική ερμηνεία του Radclliffe είναι τα μεγαλύτερα ατού της ταινίας, η οποία παντρεύει με πετυχημένο τρόπο τον τρόμο και την κωμωδία. Το σενάριο είναι σίγουρα αρκετά πρωτότυπο και σε κρατά ως το φινάλε, ειδικά με κάθε νέα αποκάλυψη. Παρόλα αυτά, προς το τέλος το χάνει λίγο και η γενική αίσθηση που σου αφήνει είναι ότι είδες κάτι καλό, που θα μπορούσε να είναι, όμως, πολύ καλύτερο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που της λείπει, αλλά δεν με ενθουσίασε όσο θα περίμενα.

---

SEPTIC MAN (2013)

Σκηνοθεσία: Jesse Thomas Cook
Σενάριο: Tony Burgess
Μουσική: Nate Kreiswirth
Ηθοποιοί: Jason David Brown, Molly Dunsworth, Robert Maillet
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Joe εργάζεται ως υπάλληλος καθαρισμού λυμάτων σε μια μικρή, βρετανική κωμόπολη. Όταν τα αποθέματα νερού της πόλης μολύνονται, οι κάτοικοι αναγκάζονται να την εκκενώσουν μέχρι να βρεθεί η αιτία της μόλυνσης. Ο Joe αναλαμβάνει να ερευνήσει το τοπικό εργοστάσιο διαχείρησης λυμάτων, αλλά καταλήγει παγιδευμένος από δύο μυστηριώδεις άντρες, μέσα σε μια δεξαμενή με απόβλητα. Καθώς κάθε προσπάθειά του να δραπευτεύσει στέφεται με αποτυχία, τα τοξικά απόβλητα αρχίζουν σιγά σιγά να τον μετατρέπουν σε ένα φρικαλεό, μεταλλαγμένο πλάσμα.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν ο τίτλος σε έκανε να φαντάζεσαι κάποια ταινία με τον πιο σιχαμένο υπερήρωα του κόσμου, σε στυλ The Toxic Avenger, θ΄απογοητευτείς όπως απογοητεύτηκα κι εγώ! Η ταινία δίχασε, με κάποιους να τη θεωρούν πολύ περίεργη και εφευρετική και άλλους να τη θεωρούν το ίδιο σκατά με τα κυριολεκτικά σκατά που δείχνει σε όλη τη διάρκειά της! Ταυτίζομαι περισσότερο με τους δεύτερους. Δεν έχω πρόβλημα με περίεργες ταινίες, αλλά η συγκεκριμένη είναι σχεδόν ασυνάρτητη, αφού πολλά πράγματα στο σενάριο είτε δεν βγάζουν νόημα είτε δεν εξηγούνται καν! Επίσης, αν αηδιάζεις εύκολα, θα σε δυσκολέψει μάλλον!

---

COOTIES (2014)

Σκηνοθεσία: Jonathan Milott
Σενάριο: Leigh Whannell, Ian Brennan
Μουσική: Kreng
Ηθοποιοί: Elijah Wood, Alison Pill, Rainn Wilson, Jack McBryer κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Clint, ένας εκκολαπτόμενος συγγραφέας τρόμου που ακόμη δεν έχει καταφέρει να εκδώσει βιβλίο, επιστρέφει στη γενέτειρά του για να καλύψει τη θέση ενός δασκάλου στο τοπικό δημοτικό σχολείο. Εκεί θα συναντηθεί ξανά με την παιδική του φίλη και κρυφό του έρωτα, Lucy, η οποία εργάζεται στο ίδιο σχολείο. Από την πρώτη μέρα, όμως, τα πράγματα πάνε στραβά, κυρίως όταν ένα κοριτσάκι, το οποίο έχει καταναλώσει μολυσμένες κοτομπουκιές κι έχει αρχίσει να έχει αλλόκοτα συμπτώματα, επιτίθεται σε έναν συμμαθητή της και τον δαγκώνει. Πολύ σύντομα, όλα τα παιδιά του σχολείου μετατρέπονται σε αιμοβόρα, επιθέτικα κτήνη και ένα μακελειό άνευ προηγουμένου αρχίζει να εκτυλίσσεται!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν μισείς τα παιδιά, με αυτή την ταινία θα τα μισήσεις ακόμη περισσότερο! Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή στο genre των ζόμπι –που θυμίζει λίγο μια πιο light, κωμική εκδοχή του 28 Days Later. Παρόλα αυτά, οι συγκεκριμένες ταινίες, όσες παραλλαγές και αν δοκιμάσουν, έχουν αρχίσει λίγο να κουράζουν και να αναμασούν τα ίδια κλισέ. Έχει κάμποσες σκηνές φρίκης –οι οποίες, μάλιστα, μοιάζουν πιο αλλόκοτες, αφού υπαίτιοι γι’ αυτές είναι ένα μάτσο ανήλικα– αλλά οι σκηνές αγωνίας και δράσης δεν έχουν τίποτα το καινούργιο να προσφέρουν. Καλούτσικη για να περάσεις την ώρα σου, αλλά αν ψάχνεις για κωμωδία τρόμου με ζόμπι, τότε το Zombieland έκανε καλύτερη δουλειά!

---

STUNG (2015)

Σκηνοθεσία: Benni Diez
Σενάριο: Adam Aresty
Μουσική: Mica Levi
Ηθοποιοί: Matt O’Leary, Jessica Cook, Lance Henriksen, Clifton Collins Jr. κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια πλούσια ηλικιωμένη οργανώνει garden party στην απομονωμένη βίλα της, την οργάνωση του οποίου αναλαμβάνουν η Julia και ο Paul, οι οποίοι έχουν μια μικρή εταιρεία catering και προσπαθούν να αποκτήσουν επαφές με την αριστοκρατία. Το πάρτυ, όμως, θα διακοπεί απότομα όταν εμφανιστούν κάποιοι απρόσκλητοι επισκέπτες: ένα σμήνος από τεράστιες, δολοφονικές σφήκες που αρχίζουν να πετάγονται από το χώμα και να τρώνε τους καλεσμένους!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι από τις καλές «κακές» ταινίες, που είναι τόσο εξωφρενικές, που καταφέρνουν να σε ψυχαγωγήσουν μέχρι το τέλος! Διαθέτει καλοδουλεμένα ψηφιακά και πρακτικά εφέ, συμπαθητικούς χαρακτήρες (ως επί το πλείστον) και κάμποσες σκηνές φρίκης που θα ικανοποιήσουν τη δίψα σου για αίμα! Η πλοκή είναι σχετικά απλή, όπως συμβαίνει σε ανάλογες ταινίες, αλλά η δράση μπόλικη. Και έχει ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΣΦΗΚΕΣ! Τι άλλο θέλεις πια;

5 θρίλερ με ζόμπι… αλλιώς!

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΔΑΓΚΩΝΕΙ!
Τη Δευτέρα που πέρασε, μας αποχαιρέτησε ο άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε ένα ολόκληρο sub-genre του κινηματογράφου τρόμου: ο George A. Romero. Και ενώ στις ταινίες του ο θάνατος δεν σημαίνει οπωσδήποτε και το τέλος, στην πραγματική ζωή, όταν κλείσει η κάσα, η αυλαία πέφτει οριστικά. (Από την άλλη, δεν νομίζω ότι υπάρχει και κανείς που θα τρελαινόταν με την ιδέα να επιστρέψει ως κουφάρι με τάσεις κανιβαλισμού!) Ο Romero ήταν χωρίς αμφισβήτηση ο «πατέρας των ζόμπι», μια και το Night of the Living Dead ξεκίνησε μια ολόκληρη τάση που αντέχει ως τις μέρες μας (νεκροζώντανη είναι, άλλωστε, δεν πεθαίνει και τόσο εύκολα!) Δεκάδες δημιουργοί ταινιών, σειρών, κόμικ και βιβλίων πάτησαν στο έργο του για να επεκτείνουν το σύμπαν των απέθαντων με τις δικές τους ιδέες. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, το ενδιαφέρον για ταινίες με ζόμπι έχει αναζωπυρωθεί, κυρίως χάρη στην επιτυχία του Walking Dead, που έφερε ξανά την υπέροχα φρικιαστική σαπίλα τους στο προσκήνιο. Επειδή, όμως, το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται κι ο παπάς και –στην περίπτωσή μας- και το κοινό, αρκετοί σεναριογράφοι και σκηνοθέτες προσθέτουν διάφορα καινούργια στοιχεία στον μύθο των ζωντανών-νεκρών, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθούν από την κλασική συνταγή του Romero. Ήδη έχουν κυκλοφορήσει διάφορες παραλλαγές πάνω στο θέμα κι έχουμε πια ταινίες (αλλά και σειρές) με κάθε είδους ζόμπι: γρήγορα, έξυπνα, ανθεκτικά, εξημερωμένα, μεταλλαγμένα, ερωτευμένα και πάει λέγοντας… Και μια και το έργο του Romero το έχουμε ήδη αναλύσει εδώ, σήμερα θα δούμε, τιμής ένεκεν, πέντε κάπως πιο “διαφορετικές” ταινίες με ζόμπι, που προσπαθούν να ξεχωρίσουν.

---

BRAINDEAD aka DEAD ALIVE (1992)

Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Σενάριο: Stephen Sinclair
Μουσική: Peter Dasent
Ηθοποιοί: Timothy Balme, Diana Peñalver, Elizabeth Moody κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Lionel ζει με την αυταρχική και χειριστική μητέρα του, τη Vera, σε μια μικρή πόλη της Νέας Ζηλανδίας. Όταν ερωτεύεται την Paquita, κόρη του παντοπώλη της γειτονιάς, η Vera προσπαθεί να σαμποτάρει το ειδύλλιο, αλλά στην πορεία δέχεται την επίθεση ενός σπάνιου, εξωτικού πιθήκου. Χωρίς να το γνωρίζει κανείς, η Vera έχει μολυνθεί από έναν ιό που τη μετατρέπει σιγά σιγά σε ένα επιθετικό, πεινασμένο ζόμπι. Ο Lionel αποφασίζει να κρύψει από τους πάντες την ασθένεια της μητέρας του και να τη φροντίσει ο ίδιος, όμως η κατάσταση ξεφεύγει πολύ γρήγορα από τον έλεγχό του και τα ζόμπι στο υπόγειο του σπιτιού του αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία αποτελεί μία από τις αρχικές δημιουργίες του Peter Jackson και ίσως και αυτή που έχει αποκτήσει το μεγαλύτερο cult status –ασχέτως αν εισπρακτικώς δεν τα πήγε τόσο καλά. Θεωρητικά, δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στη λίστα αυτή, μια και γυρίστηκε πριν κορεστεί το genre των ζόμπι, αλλά ο τρόπος που προσεγγίζει τη θεματολογία είναι τελείως διαφορετικός. Επιλέγοντας την οδό της κωμωδίας τρόμου, προσφέρει μερικές από τις πιο εξωφρενικές σκηνές που έχουμε δει ποτέ σε ταινία με ζόμπι και προσθέτει κάμποσα στοιχεία που αγγίζουν (και ξεπερνούν κιόλας) τα όρια του slapstick! Αν είσαι φαν του gore κιόλας, θα μείνεις απολύτως ικανοποιημένος, καθώς η ταινία αποτελεί τη μανούλα όλων των splatter και δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως η πιο φρικιαστική όλων των εποχών!

---

RE-KILL (2015)

Σκηνοθεσία: Valeri Milev, Mike Hurst
Σενάριο: Mike Hurst
Μουσική: Justin Burnett
Ηθοποιοί: Scott Adkins, Bruce Payne, Daniella Alonso
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★☆☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα μια επιδημίας ζόμπι που οδήγησε στον αποδεκατισμό του μισού πληθυσμού της Γης, τα μέλη της παραστρατιωτικής ομάδας R-Division καταδιώκουν και εξολοθρεύουν τους νεκροζώντανους που έχουν απομείνει, ενώ όλες οι αποστολές που αναλαμβάνουν προβάλλονται ζωντανά στην τηλεόραση, μέσω της εκπομπής Re-Kill. Μόνο που, καθώς προχωρά ο καιρός, συνειδητοποιούν ότι τα ζόμπι γίνονται όλο και πιο έξυπνα, πράγμα που σημαίνει ότι μια νέα, πιο καταστροφική επιδημία είναι στα πρόθυρα…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πολύ μέτριο το αποτέλεσμα, καθώς –παρά τις φιλότιμες προσπάθειες- η ταινία δεν καταφέρνει να προκαλέσει τόσο το ενδιαφέρον σου. Ο τρόπος που έχει γυριστεί είναι σίγουρα διαφορετικός και παραπέμπει σε στυλ σε παλιότερες ταινίες του Paul Verhoeven, όπως το Robocop ή το Starship Troopers, αλλά δεν καταφέρνει να γίνει κάτι παραπάνω από ένα θορυβώδες, συνεχόμενο πιστολίδι στα σκοτάδια, με ζόμπια.

---

MAGGIE (2015)

Σκηνοθεσία: Henry Hobson
Σενάριο: John Scott 3
Μουσική: David Wingo
Ηθοποιοί: Arnold Schwarzenegger, Abigail Breslin
Είδος: Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η κοινωνία των ΗΠΑ προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά την εξάπλωση του ιού «Necroabulist», που μετατρέπει αργά τα θύματά του σε άβουλα πλάσματα με κανιβαλιστικές τάσεις. Παρότι η επιδημία αντιμετωπίστηκε επιτυχώς και οι επιστήμονες έχουν πλέον απομονώσει και μελετούν τον ιό, η έλλειψη θεραπείας και η ύπαρξη μολυσμένων στις πόλεις, έχει οδηγήσει στην απαγόρευση κυκλοφορίας, ώστε να αποφευχθεί νέο ξέσπασμα. Όταν η Maggie αψηφά την απαγόρευση και μολύνεται, αποφασίζει να εγκαταλείψει το σπίτι της, γνωρίζοντας πολύ καλά τι θα επακολουθήσει. Ο Wade, ο πατέρας της, όμως, την αναζητά αποφασιμένος να τη φροντίσει όσο χρειαστεί και να εξετάσουν όλες τις επολογές τους…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για δράμα, που δυστυχώς πήγε χαμένη. Ενώ βλέπουμε μια ταινία με ζόμπι, όπου το επίκεντρο για πρώτη φορά δεν είναι η φρίκη και το αίμα, αλλά ο κοινωνικός και ψυχολογικός αντίκτυπος που έχει η επιδημία -καθώς η ηρωίδα χάνει τον εαυτό της σταδιακά και το στενό της περιβάλλον προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα – η εκτέλεση γίνεται με τόσο άνευρο και άτονο τρόπο, που χάνεις σιγά σιγά το ενδιαφέρον. Οι λιγοστές εξάρσεις υποτυπώδους δράσης καταφέρνουν να σε βγάλουν πού και πού από τον λήθαργο, αλλά δεν αρκούν για να σώσει την κατάσταση. Το μόνο θετικό στοιχείο είναι οι καλές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου -με τον Arnie, μάλιστα, να εισπράττει πολύ θετικές κριτικές για την πρώτη δραματική ερμηνεία του. Σε γενικές γραμμές, όμως, μαζί με τη Maggie γίνεσαι κι εσύ ζόμπι στον καναπέ…

---

PRIDE AND PREJUDICE AND ZOMBIES (2016)

Σκηνοθεσία: Burr Steers
Σενάριο: Burr Steers
Μουσική: Fernando Velázquez
Ηθοποιοί: Lily James, Sam Riley, Matt Smith, Lena Headey κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Στην Αγγλία του 19^ου αιώνα, οι πέντε αδελφές Bennet έχουν εκπαιδευτεί στη χρήση όπλων και στις πολεμικές τέχνες, ώστε να μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι στις επιθέσεις των ζόμπι που λυμαίνονται την περιοχή εδώ και χρόνια. Η μητέρα τους, από την άλλη, επιθυμεί μόνο να τις παντρέψει καλά, μια και η δική τους περιουσία είναι δεσμευμένη και δεν έχουν πια ούτε πεντάρα στο όνομά τους. Σε έναν χορό, η Elizabeth, η μεγαλύτερη από τις αδελφές, τραβά την προσοχή του εύπορου, αλλά κυνικού συνταγματάρχη Darcy, ο οποίος θα προσπαθήσει να κλέψει την καρδιά της, υπερισχύοντας παράλληλα των αντίζηλών του. Η Elizabeth, όμως, είναι αφοσιωμένη στη μάχη κατά των ζόμπι -τα οποία πού και πού κάνουν και καμιά επίθεση για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους σε αυτό το περίεργο πάντρεμα κλασικής λογοτεχνίας και τρόμου…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πολύ μέτριο το αποτέλεσμα -αν και η ταινία είναι καλογυρισμένη, με εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια και μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Seth Grahame-Smith, το οποίο με τη σειρά του αποτελεί παρωδία του γνωστού βιβλίου της Jane Austen. Δυστυχώς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και παρά το πολύ ενδιαφέρον twist που έχουν προσθέσει στη μυθολογία τους (δεν κάνω σπόιλερ), τα ζόμπι εξακολουθούν να αποτελούν τελείως ξένο στοιχείο και να μη δένουν με το όλο ύφος της ταινίας, η οποία έχει ως κεντρικό κορμό της την πλοκή του αυθεντικού βιβλίου. Έτσι, νιώθεις σαν να βλέπεις ταινία εποχής με εμβόλιμες σκηνές από ταινία τρόμου, πράγμα που κάνει το «+zombies» του τίτλου απολύτως ταιριαστό!

---

THE GIRL WITH ALL THE GIFTS (2016)

Σκηνοθεσία: Colm McCarthy
Σενάριο: M. R. Carey
Μουσική: Cristobal Tapia de Veer
Ηθοποιοί: Gemma Arterton, Glenn Close, Paddy Considine κ.α.
Είδος: Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Στο κοντινό μέλλον, η ανθρωπότητα έχει αποδεκατιστεί από μια επιδημία μυκητιακής νόσου, που μετατρέπει τα θύματά της σε πεινασμένους ανθρωποφάγους. Μια ομάδα επιστημόνων, όμως, πειραματίζεται με παιδιά-υβρίδια που, παρά τη λαχτάρα τους για ανθρώπινη σάρκα, έχουν τη δυνατότητα να σκεφτούν και να εκπαιδευτούν. Ένα από τα παιδιά αυτά είναι και η Melanie, που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα πειραματόζωα, χάρη στο υψηλό IQ της και η οποία τραβά την προσοχή της γιατρού Caldwell, η οποία χρησιμοποιεί τα παιδιά προσπαθώντας να ανακαλύψει ένα αντίδοτο για την ασθένεια…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, άλλη μια μεταφορά βιβλίου –του M.R. Carey αυτή τη φορά- με σχετικά μέτριο τελικό αποτέλεσμα. Αν και στο σύνολό της η ταινία είναι καλογυρισμένη, με προσεγμένα εφέ (μόνο όπου χρειάζεται) και σκοτεινή ατμόσφαιρα, δεν είναι από τις ταινίες που βλέπεις με ανοιχτό στόμα ή που θα θυμάσαι μερικές βδομάδες αργότερα. Ενώ ξεκινά δυνατά και με αρκετές δόσεις μυστηρίου, πολύ γρήγορα εξελίσσεται όπως όλες οι κλασικές ταινίες με ζόμπι, ενώ σε ορισμένα σημεία κάνει μικρή κοιλιά. Η βασική απορία μου ήταν πώς διάολο βρέθηκε η Glenn Close να συμμετέχει σε μια σχετικά άγνωστη παραγωγή, αλλά εδώ έπαιξε στο τραγικό Transformers 5 ο Hopkins, οπότε τίποτε δεν μου προκαλεί έκπληξη πλέον!

The Cabin in the Woods: Τώρα εξηγούνται όλα!

Σκηνοθεσία: Drew Goddard
Σενάριο: Joss Whedon, Drew Goddard
Μουσική: David Julyan
Ηθοποιοί: Kristen Connolly, Chris Hemsworth, Fran Kranz, Jesse Williams κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★★★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

THE CABIN IN THE WOODS (2012)
Ετοιμάζεσαι να πας κάπου για το τριήμερο; Αν όχι, έχω να σου προτείνω μια απόμερη καλύβα στο δάσος! Τη σημερινή ταινία τη λάτρεψα όσο έχω λατρέψει λίγες ταινίες τρόμου. Σε μια εποχή όπου οι φρέσκες ιδέες σπανίζουν και ξέρεις πια τι να περιμένεις πάνω κάτω από ένα θρίλερ, το Cabin in the Woods κατάφερε, όχι μόνο να πρωτοτυπήσει με το καινοτόμο σενάριό του, αλλά και να χρησιμοποιήσει έξυπνα όλα τα κλισέ του είδους, προς όφελός του –κάτι που ως τότε είχε καταφέρει να πετύχει, ως ένα βαθμό, μόνο το Scream.

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Πέντε φοιτητές αποφασίζουν να περάσουν το σαββατοκύριακό τους σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος, αγνοώντας ότι βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση από μια ομάδα επιστημόνων που εργάζονται στις μυστικές εγκαταστάσεις μιας μυστηριώδους οργάνωσης. Η ανυποψίαστη παρέα των φοιτητών δεν γνωρίζει ότι όλες οι κινήσεις και αποφάσεις τους υποκινούνται έμμεσα από τους επιστήμονες και ότι αποτελούν απλώς τα αθώα πιόνια σε ένα πανάρχαιο τελετουργικό που δεν θα αποφασίσει μόνο το δικό τους μέλλον…

Άλλο ένα κλασικό θρίλερ με καλύβες στο δάσος και μανιακούς δολοφόνους, λοιπόν; Και ναι και όχι! Διότι, όπως έλεγε και το trailer: «νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία» και, σίγουρα, ξεκινάει σαν κάτι πολύ γνώριμο, αλλά η εξέλιξή της σε διαψεύδει πλήρως. Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, είναι ότι κρατά καλά κρυμμένα τα χαρτιά της ως το τέλος. Μπορείς άνετα να κάνεις κάμποσες εικασίες για το τι πραγματικά συμβαίνει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα πέσεις τελείως μέσα. Μοιάζει με ένα παζλ που καλείται να λύσει ο θεατής, ενώ έχει και τόσες έμμεσες αναφορές σε άλλες ταινίες τρόμου, που αποτελεί την παιδική χαρά κάθε horror geek!

Πρόκειται, στην ουσία, για ένα meta-thriller που καταφέρνει με πανέξυπνο τρόπο να επαναπροσδιορίσει όλες, σχεδόν, τις μεταφυσικές ταινίες τρόμου –δανειζόμενο, έμμεσα, στοιχεία από αυτές- και ταυτόχρονα να αυτο-οριστεί ξεδιάντροπα ως το origin story όλων τους! (Θα καταλάβεις περισσότερο τι εννοώ όταν δεις την ταινία, δεν μπορώ να γράψω περισσότερα χωρίς να κάνω spoiler!) Ταυτόχρονα, το Cabin in the Woods δεν φοβάται καθόλου τα κλισέ. Αντιθέτως, τα χρησιμοποιεί άφοβα, αλλά μέσα σε ένα διαφορετικό και πρωτότυπο πλαίσιο, το οποίο τα μετατρέπει σε κάτι καινούργιο. Σίγουρα, έχει δυο-τρεις στιγμές που θα σε κάνουν να γυρίσεις τα μάτια σου χαμογελώντας σαρκαστικά και το τέλος είναι λίιιιιγο over the top! Αλλά αυτά δεν θα σε ενοχλήσουν και τόσο –άλλωστε, όλοι μας έχουμε συγχωρήσει πολύ μεγαλύτερα παραπτώματα σε ταινίες!

Η ταινία, φυσικά, χώρισε τους θεατές σε δύο στρατόπεδα (όπως συμβαίνει συχνά με όλα τα αριστουργήματα, άλλωστε –ναι, ναι, ξέρω, δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός κριτής!). Το ένα στρατόπεδο, στο οποίο ανήκουν και οι περισσότεροι κριτικοί, λάτρεψε την ταινία και τη θεωρεί ένα από τα καλύτερα και πιο πρωτότυπα θρίλερ. Το άλλο στρατόπεδο δεν μπορεί να καταλάβει για ποιον λόγο ενθουσιάστηκαν όλοι τόσο μαζί της και τη θεωρεί σκουπίδι. Γι’ αυτό, όμως, ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι οι περισσότεροι δυσαρεστημένοι θεατές δεν γνώριζαν ότι η ταινία που πήγαν να παρακολουθήσουν δεν αποτελούσε καθαρόαιμη ταινία splatter, αλλά ΚΩΜΩΔΙΑ τρόμου, και ξενέρωσαν.

Αλλά πώς είναι δυνατόν μια ταινία που παρωδεί, ουσιαστικά, το horror genre στην πληρότητά του, να μην διαθέτει και ίχνη χιούμορ ή σάτιρας; Η φρίκη, το δράμα, το μυστήριο, ο τρόμος και το κωμικό στοιχείο ισορροπούν απολύτως μεταξύ τους, σε ένα σενάριο γεμάτο έξυπνους διαλόγους και κάμποσες ανατροπές που διατηρούν το ενδιαφέρον σου ζωντανό μέχρι το τέλος.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, το ρωτάς; ΝΑΙ! Και όταν τη δεις, έλα να μου πεις αν την αγάπησες ή τη μίσησες –ενδιάμεσο στάδιο δεν έχει!

GEEKY TRIVIA
Το ξεκίνημα της ταινίας είναι αρκετά περίεργο, σε σημείο να φαίνεται σαν να βλέπεις κάποια τελείως άσχετη ταινία. Αυτός ήταν και ο σκοπός πίσω από την εναρκτήρια σκηνή, καθώς ο Whedon και ο Goddard ήθελαν να μπερδέψουν τους θεατές και να τους κάνουν να νομίζουν ότι μπήκαν σε λάθος αίθουσα στον κινηματογράφο. Ταιριαστό, μια και τίποτε στην ταινία δεν είναι αυτό που φαίνεται!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν υπάρχει περίπτωση (και λόγος) να υπάρξει συνέχεια! Κανένα σίκουελ δεν μπορεί να επαναλάβει αυτή την επιτυχία.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Μοιάζει τετριμμένο, αλλά δεν είναι!

Πάντα υπάρχει ένα creepy ιαπωνικό φάντασμα!

Δεν δείχνουν καλά τα πράγματα…

Train to Busan: Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών…

Σκηνοθεσία: Yeon Sang-ho
Σενάριο: Park Joo-suk
Μουσική: Jang Young-gyu
Ηθοποιοί: Gong Yoo, Ma Dog-seok, Jung Yu-mi κ.α
Είδος: Action Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★
☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★★★★☆
Αγωνία: ★★★★★

BUSANHAENG (TRAIN TO BUSAN) (2016)
Σάββατο του Λαζάρου ξημερώνει αύριο και σε μια βδομάδα θα γιορτάσουμε και την Ανάσταση του Κυρίου, οπότε το κλίμα είναι απολύτως ευνοϊκό για μια ταινία με νεκροζώντανους (στην Κόλαση θα πάω…) Το διαμαντάκι που σου προτείνω σήμερα είναι, χαλαρά, η καλύτερη σύγχρονη ταινία με ζόμπι και το καλύτερο κορεάτικο θρίλερ που έχω δει προσωπικά ως τώρα (αλλά δεν παίρνω και όρκο, μια και δεν έχω δει και τόσο πολλά!)

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο εργασιομανής και διαζευγμένος Seok-woo υπόσχεται ως δώρο γενεθλίων στην κόρη του, να την πάει με το τρένο από τη Σεούλ στο Μπουσάν για να δει τη μητέρα της. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όμως, ξεσπά μια επιδημία που μετατρέπει τους επιβάτες σε επιθετικά, αιμοδιψή ζόμπι. Η επιδημία επεκτείνεται ραγδαία από βαγόνι σε βαγόνι, καθώς όποιος μολύνεται από τον ιό αλλάζει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ο Seok-woo και μερικοί επιζώντες ακόμη, κάνουν ό,τι μπορούν για να αποκόψουν τους μολυσμένους, ελπίζοντας να καταφέρουν να παραμείνουν ζωντανοί, μέχρι το τρένο να φτάσει στον προορισμό του…

Άλλη μια ταινία με ζόμπι, λοιπόν; Και ναι και όχι! Μπορεί η θεματολογία να είναι τετριμμένη και η ιστορία να εξελίσσεται όπως περιμένεις, αλλά το παν είναι στις λεπτομέρειες! Το Train to Busan ποντάρει αρκετά στο συναίσθημα και φροντίζει να δώσει χρόνο στους χαρακτήρες να δείξουν το βάθος τους. Δεν προσπαθεί, απλώς, να αντιγράψει τις τυπικές αμερικανιές που επικεντρώνονται στο splatter στοιχείο και στον macho ηρωισμό των ηρώων. Αντ’ αυτού, ρίχνει το βάρος πιο πολύ στους ίδιους τους χαρακτήρες και τις δυνάμεις ή τις αδυναμίες τους, σε σημείο να δένεσαι γρήγορα με κάποιους από αυτούς και να αντιπαθείς όσο δεν πάει κάποιους άλλους. Γι’ αυτό, άλλωστε, και θα πιάσεις τον εαυτό σου να χάνει τον έλεγχο των ματιών του σε κάποιες από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές (ναι, θα κλάψεις σαν παιδί, εννοώ!). Αυτό που το The Walking Dead κατάφερε να κάνει μετά από κάμποσες σεζόν, η συγκεκριμένη ταινία το πετυχαίνει άνετα σε δυο ωρίτσες.

Το ίδιο το σενάριο μοιάζει σαν μια μίξη του 28 Days Later και του Snowpiercer, με λίγο από World War Z, όσον αφορά τον τρόπο που παρουσιάζονται τα ζόμπι –τα οποία είναι αρκούντως τρομακτικά! Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και έχει αρκετές σκηνές έντονης δράσης για ταινία που εκτυλίσσεται ως επί το πλείστον μέσα σε ένα τρένο (αλλά, ευτυχώς, όχι μόνο μέσα σε αυτό). Η ιστορία κυλά ομαλά, χωρίς να κάνει κοιλιές, με τα απαραίτητα διαλείμματα για ανάσα, ανάμεσα στις καταιγιστικές σεκάνς καταδίωξης. Το δραματικό στοιχείο είναι έντονο, χωρίς όμως να μετατρέπεται σε φτηνό μελόδραμα σαπουνόπερας. Οι χαρακτήρες μοιάζουν όλοι αρκετά αληθινοί και προσγειωμένοι.

Σε γενικές γραμμές, αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που σε κερδίζει πολύ γρήγορα και σε κρατά σε εγρήγορση μέχρι το τέλος. Δικαίως έσπασε κάμποσα ρεκόρ εισιτηρίων στην Ασία και έχει εκθειαστεί από τους περισσότερους θεατές.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, χτύπα εισιτήριο, ανέβα στο τρένο κι ετοιμάσου για το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής σου!

GEEKY TRIVIA
Το Busan είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Νότιας Κορέας (πρώτη είναι η Σεούλ), διαθέτει το μεγαλύτερο λιμάνι, τη μεγαλύτερη παραλία και το μεγαλύτερο ποτάμι της χώρας, καθώς και το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο σε ολόκληρο τον κόσμο.

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ανέλαβε και το animated prequel της ταινίας, το οποίο κυκλοφόρησε ένα μήνα αργότερα.

• Seoul Station (2016) –
  Η ταινία διαδραματίζεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Σεούλ. Ένας πατέρας αναζητά την κόρη του, η οποία το έχει σκάσει εδώ και καιρό από το σπίτι, αλλά πριν την επανένωσή τους, θα βρεθούν εν μέσω της επιδημίας που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν έχει ακουστεί κάτι για κάποια συνέχεια –όχι ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει- αλλά για την ώρα έχει ήδη ανακοινωθεί ότι η ταινία θα αποκτήσει και αγγλόφωνο remake. Αναμενόμενο!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

«Οχάι! Εισιτήριο έχετε κόψει;»

Δεν ήταν καλή ιδέα να βγούνε έξω…

«Νομίζω ότι βλέπω μια κενή θέση στο βάθος, τρέξτε!»

Night Of The Creeps: Κράτα το στόμα σου κλειστό!

Σκηνοθεσία: Fred Dekker
Σενάριο: Fred Dekker
Μουσική: Barry De Vorzon, Stan Ridgway
Ηθοποιοί: Jason Lively, Jill Whitlow, Tom Atkins κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★
★

☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★
★

☆☆
Φρίκη: ★★
★

☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★
★

★☆

NIGHT OF THE CREEPS (1986)
Πάμε ταξιδάκι στα παλιά σήμερα, για να δούμε ένα από τα διαμαντάκια των 80s, το οποίο ίσως δεν είναι τόσο γνωστό στο ευρύ κοινό, μια και στην εποχή του δεν κατάφερε να κόψει πολλά εισιτήρια. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, απέκτησε φανατικούς ακόλουθους και cult status –έχω την εντύπωση ότι αυτό, τελικά, συμβαίνει σε κάθε ταινία τρόμου εκείνης της εποχής που δεν τα πήγε καλά. Μάλλον ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Πίσω στο 1959, ένα κάνιστρο που περιέχει ένα επικίνδυνο πείραμα απελευθερώνεται από το εξωγήινο σκάφος που το μεταφέρει και καταλήγει στον πλανήτη μας, όπου μολύνει ένα κολλεγιόπαιδο που το ανακαλύπτει. Εικοσιεπτά χρόνια αργότερα, δύο φίλοι θα προσπαθήσουν να κλέψουν ένα πτώμα από το ιατρικό κέντρο του πανεπιστημίου, ως δοκιμασία για να γίνουν αποδεκτοί σε μια αδελφότητα. Μόνο που, άθελά τους, θα απελευθερώσουν το εξωγήινο πείραμα σε ολόκληρο το πανεπιστήμιο…

Η ταινία τα έχει όλα! Εξωγήινους, γλοιώδη παράσιτα, κρυογονική, πειράματα, κολλεγιόπαιδα, δολοφόνο με τσεκούρι και ζόμπι -είναι ένας οργασμός μιάμισης ώρας για τους φαν του είδους! Σε αυτό έβαλε το χεράκι του ο ίδιος ο Dekker, ο οποίος συμπεριέλαβε στην ταινία όποιο κλισέ μπορούσε να σκεφτεί –προσπαθώντας να δημιουργήσει το απόλυτο b-movie, ως φόρο τιμής στο genre! Η αρχική του σκέψη, μάλιστα, ήταν να γυρίσει ολόκληρη την ταινία σε ασπρόμαυρο και όχι μόνο την εισαγωγή, αλλά ευτυχώς άλλαξε γνώμη, διότι οι σκηνές φρίκης που περιέχει δεν θα είχαν την ίδια δυναμική χωρίς το κόκκινο αιματάκι τους!

Ως σενάριο είναι, επομένως, επίτηδες εξωφρενικό και over the top και το γεγονός ότι συνδυάζει πολλά, διαφορετικά στοιχεία δεν σημαίνει ότι δεν το κάνει αρκετά επιτυχημένα και με συνοχή. Όλα δένουν μεταξύ τους ικανοποιητικά και αυτή η ποικιλομορφία είναι που κρατά και το ενδιαφέρον αμείωτο ως το τέλος. Έχει αρκετή αγωνία, τις ιδανικές δόσεις μαύρου χιούμορ και μπόλικο αιματάκι. Σίγουρα, τα εφέ δείχνουν πλέον ξεπερασμένα και ψεύτικα –για παραγωγή του ‘86 μιλάμε, άλλωστε- αλλά ακόμη και αυτή η ρετρό αισθητική της φρίκης προσδίδει πλέον μια ιδιαίτερη γοητεία στην ταινία. Το σίγουρο είναι ότι, στο σύνολο της, είναι μια παραγωγή γουστόζικη και διασκεδαστική και αξίζει απολύτως την καλτίλα που έχει εισπράξει στο πέρασμα των χρόνων!

Η ταινία έχει κυκλοφορήσει και με εναλλακτικό, πιο εφετζίδικο τέλος, το οποίο μπορείς να το ξετρυπώσεις κάπου στο ίντερνετ ή να το δεις στην έκδοση για DVD και Blu-ray (αν κυκλοφορούν ακόμα αυτά!)

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, εξοπλίσου με ποπ κορν, πατατάκια και αναψυκτικά και απόλαυσέ την!

GEEKY TRIVIA
Αν τα επώνυμα των κεντρικών χαρακτήρων της ταινίας σου θυμίζουν κάτι, υπάρχει λόγος γι’ αυτό: είναι όλα τους βασισμένα σε γνωστούς σκηνοθέτες ταινιών τρόμου και επιστημονικής φαντασίας (Romero, Carpenter, Hooper, Raimi, Cronenberg, Cameron, Landis, Miner.) Αυτό θα πει να φτάνεις το homage στα άκρα!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Σιγά μην ακουμπήσει κανείς ταινία που πάτωσε στα ταμεία, για remake –ασχέτως του πόσους φαν έχει αποκτήσει τώρα!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Σε κάποιον θα έρθει κατακέφαλα…

Αυτό πρέπει να πόνεσε…

«Το παράκανες με την απολέπιση, χρυσό μου!»