Hatchet: Ζει μόνο για να πετσοκόβει!

Σκηνοθεσία: Adam Green
Σενάριο: Adam Green
Μουσική: Andy Garfield
Ηθοποιοί: Joel Moore, Tamara Feldman, Deon Richmond κ.α.
Είδος: Slasher, Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★★
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★☆

HATCHET (2006)
Η σημερινή ταινία (και η τετραλογία ολόκληρη) μοιάζει σαν μια απλή αφορμή για αιματοκύλισμα μέχρι τελικής πτώσης, καθώς το σενάριο βασίζεται σε μια απλή και κλασική ιδέα, χωρίς να αναλώνεται σε πολλές αναλύσεις και εμβαθύνσεις. Αλλά ποτέ δεν με χάλασε κάτι τέτοιο. Άλλωστε, έχουν κυκλοφορήσει γύρω στα πενήντα Friday the 13^th που βασίζονται στην ίδια ακριβώς λογική και όλα έγιναν εισπρακτικές επιτυχίες, πράγμα που αποδεικνύει ότι οι ανεγκέφαλες σπλατεριές έχουν περίοπτη θέση στο ευρύ σύμπαν των ταινιών τρόμου!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Κατά τον εορτασμό του Mardi Gras, ένα γκρουπ τουριστών παίρνει μέρος σε μια βραδινή ξενάγηση στους βάλτους της Νέας Ορλεάνης. Μόνο που ο ξεναγός τους είναι άπειρος και καταλήγουν χαμένοι στη μέση του ελώδους δάσους, με τη βάρκα τους να βουλιάζει. Καθώς προσπαθούν να βρούνε το δρόμο της επιστροφής, φτάνουν σε ένα παλιό, ερειπωμένο σπίτι, το οποίο -σύμφωνα με έναν τοπικό θρύλο- ανήκε στον Victor Crowley, έναν παραμορφωμένο μανιακό που στοιχειώνει τους βάλτους, σκοτώνοντας όποιον βρίσκει στον δρόμο του. Μόνο που πολύ γρήγορα θα ανακαλύψουν ότι δεν πρόκειται καθόλου για θρύλο!

Το Hatchet βαδίζει στα χνάρια των παλιών, καλών slasher ταινιών της δεκαετίας του ‘80, καθώς το αίμα ρέει άφθονο και οι σκηνές βίας είναι αρκετά έντονες, εώς αδυσώπητα ωμές σε κάποιες περιπτώσεις! Αυτό έκανε τους λάτρεις του είδους, να το αγαπήσουν παράφορα, ασχέτως αν οι κριτικοί ήταν κάπως πιο συγκρατημένοι. Αν και η ταινία λειτουργεί κατά κύριο λόγο ως παρωδία των συγκεκριμένων ταινίων – ειδικά του Friday the 13^th – μοιάζει παράλληλα και μοναδική, κυρίως χάρη στον γρήγορο ρυθμό, τους σπιρτόζους διαλόγους και το χιούμορ της.

Δεν έχω και πολλά παραπάνω να γράψω για κριτική. Έχει όλα τα κλασικά στοιχεία που απαρτίζουν τις ταινίες του είδους: σκοτεινή ερημιά, ομάδα θυμάτων, απέθαντο δολοφόνο, ευφάνταστους θανάτους, αίμα, λίγο βυζάκι σε κάποια σημεία και κάμποσες απιθανότητες και χαζομάρες που μόνο στα θρίλερ συμβαίνουν! Αν είσαι κι εσύ φαν, θα τη δεις αρκετά ευχάριστα και οι γραφικές σκηνές θα σε ικανοποιήσουν. Αν είσαι από εκείνους που προσπαθούν να εξηγήσουν επιστημονικά και λογικά τα πάντα σε μια ταινία, τότε καλύτερα δες ένα ντοκιμαντέρ για πιγκουίνους!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δεν είναι και για τσεκούρωμα!

GEEKY TRIVIA
Ο σκηνοθέτης είχε έναν κανόνα που απαγόρευε τη χρήση ψηφιακών εφέ στην ταινία -τα πάντα έγιναν με τον πατροπαράδοτο, πρακτικό τρόπο. Αυτός ο κανόνας ίσχυε και για τη χρήση ψεύτικου εμετού, προφανώς, αφού στη σκηνή που ένας από τους χαρακτήρες ξερνάει, ο ηθοποιός το κάνει στ’ αλήθεια! Μάλιστα, το κατάφερε με την πρώτη, αλλά για κακή του τύχη έπρεπε να ξαναγυριστεί η σκηνή και τη δεύτερη φορά, για να τον βοηθήσουν να τα βγάλει πιο εύκολα, τον ανάγκασαν να καταναλώσει ένα περίεργο μίγμα από κρύα σούπα με στρείδια και πορτοκαλάδα –εμένα μου έρχεται να ξεράσω στη σκέψη και μόνο!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η ταινία απέκτησε πολύ γρήγορα φαν κλαμπ και ήταν λογικό να γυριστούν ακόμη τρία σίκουελ.

• Hatchet II (2010) ★★★☆☆
  Ένα απόσπασμα μισθοφόρων πηγαίνει στον βάλτο με σκοπό να εντοπίσει τον Crowley και να τον εξοντώσει οριστικά. Ξέρεις από πριν πώς θα τελειώσει αυτό.
• Hatchet III (2013) ★★★☆☆
  Μια ομάδα από αστυνομικούς και νοσοκόμους καταφτάνει στον τόπο των προηγούμενων μακελειών, μόνο και μόνο για να ξεκινήσει ένα νέο μακελειό!
• Victor Crowley (2017) –
  Το τελευταίο σίκουελ συνέπεσε με τη 10η επέτειο της αρχικής ταινίας και αγνοούσα την ύπαρξή του μέχρι τη στιγμή που έγραψα αυτό το άρθρο. Οπότε, θα επανέλθω όταν το παρακολουθήσω και αυτό!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Λίγο χλωμό, αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς. Εδώ δεν πήρα καν χαμπάρι το 4ο…

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Βραδινή βαρκάδα. Τι μπορεί να πάει στραβά;

Εμ… Εκτός από αυτό;

Τουλάχιστον έχουν τα νώτα τους καλυμμένα…

Έχει παραμελήσει λίγο τον εαυτό της…

Μύρισε μπέικον!

5 (ακόμη) θρίλερ με αριθμούς στον τίτλο!

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ!
Ο εγκλεισμός συνεχίζεται και για τρίτη Παρασκευή στη σειρά είμαι εδώ να σου προτείνω πέντε ταινιούλες ακόμη, για να γίνουν πιο ανεκτές οι νύχτες της καραντίνας σου! Αν τις δεις όλες μαζεμένες και σου τελειώσουν γρήγορα, υπάρχουν πάνω από 200 ακόμη προτάσεις στο ιστολόγιο αυτό –όλο και κάποια θα σου έχει ξεφύγει. Και μιας και μετράμε μέρες εδώ και ένα μήνα σχεδόν, περιμένοντας να σιγάσει ο εφιάλτης που περνά ο πλανήτης, σήμερα έχω ξανά μερικές ταινιούλες που μετράνε κι εκείνες. Στους τίτλους, τουλάχιστον, μια και το μόνο κοινό που έχουν μεταξύ τους είναι ό,τι περιέχουν ένα νούμερο σε αυτούς. Υπομονή και ας ελπίσουμε ότι βρισκόμαστε πλέον σε αντίστροφη μέτρηση μέχρι να αρχίσουν όλα να γίνονται πάλι φυσιολογικά…

---

POPULATION 436 (2006)

Σκηνοθεσία: Michelle MacLaren
Σενάριο: Michael Kingston
Μουσική: Glenn Buhr
Ηθοποιοί: Jeremy Sisto, Fred Durst,
Charlotte Sullivan κ.α.
Είδος: Mystery, Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ένας υπάλληλος της Υπηρεσίας Απογραφής των ΗΠΑ επισκέπτεται μια απομονωμένη και ειδυλλιακή κωμόπολη της Βόρειας Ντακότα, με σκοπό να ερευνήσει κάτι που στην αρχή θεωρεί ότι αποτελεί σφάλμα: για πάνω από έναν αιώνα, ο πληθυσμός της πόλης μοιάζει να έχει παραμείνει σταθερός στους 436 κατοίκους. Αυτό που αγνοεί είναι πως πίσω από αυτό κρύβεται μια υπερφυσική δύναμη που φροντίζει να διατηρεί την ισορροπία στην πόλη. Με κάθε νέα προσθήκη, ένας άλλος κάτοικος πρέπει να πεθαίνει…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία έχει αρκετό μυστήριο για να διατηρήσει το ενδιαφέρον σου και σε αυτό συμβάλλει η πρωτότυπη ιδέα του σεναρίου. Το βασικό μειονέκτημα είναι πως γίνεται αρκετά προβλέψιμη από ένα σημείο κι έπειτα, ειδικά αφού ανοίγει τα χαρτιά της από το ξεκίνημά της, σχεδόν. Μοιάζει περισσότερο με ένα εκτεταμένο επεισόδιο των X-Files ή του Twilight Zone, καθώς μοιράζεται την ίδια ατμόσφαιρα. Άλλωστε, πρόκειται για μια παραγωγή low budget που κυκλοφόρησε απευθείας σε DVD. Παρόλα αυτά, είναι αξιοπρεπής παραγωγή.

---

VANISHING ON 7th STREET (2010)

Σκηνοθεσία: Brad Anderson
Σενάριο: Anthony Jaswinski
Μουσική: Lucas Vidal
Ηθοποιοί: Hayden Christensen, John Leguizamo, Thandie Newton κ.α.
Είδος: Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μετά από ένα μυστηριώδες μπλακ άουτ, οι περισσότεροι κάτοικοι του Detroit εξαφανίζονται, αφήνοντας πίσω τους μόνο τα ρούχα που φορούσαν. Οι λιγοστοί επιζώντες προσπαθούν να βρούνε κάποια εξήγηση για το τρομακτικό φαινόμενο. Σύντομα φτάνουν στο συμπέρασμα πως όσοι έμειναν πίσω σώθηκαν επειδή τη στιγμή που απλώθηκε το σκότος, βρίσκονταν κοντά σε κάποια πηγή φωτός. Γνωρίζοντας πως κάτι καραδοκεί στο σκοτάδι και περιμένει να τους αρπάξει, κάνουν το παν για να διατηρήσουν το ελάχιστο φως γύρω τους αναμμένο. Κάτι που γίνεται εξαιρετικά πιο δύσκολο από το γεγονός ότι ακόμη και ο ίδιος ο ήλιος φωτίζει πλέον για ελάχιστες ώρες κάθε μέρα…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια ακόμη ταινία με σχετικά έξυπνο σενάριο, το οποίο -δυστυχώς- δεν αξιοποιείται στο έπακρο. Ενώ η ιστορία ξεκινά καλά και δείχνει πολλά υποσχόμενη, δεν καταφέρνει να αναπτύξει πολύ καλά την κεντρική ιδέα και να σπρώξει την πλόκη σε κάτι παραπάνω από αναμενόμενα, επαναλαμβανόμενα κλισέ. Εκ των πραγμάτων, αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα, σε σημείο να μοιάζει σχεδόν ανολοκλήρωτη ή σαν να άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο για κάποιο σίκουελ.

---

13 SINS (2014)

Σκηνοθεσία: Daniel Stamm
Σενάριο: David Birke, Daniel Stamm
Μουσική: Michael Wandmacher
Ηθοποιοί: Mark Webber, Devon Graye,
Ron Perlman κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Elliot είναι βυθισμένος στα χρέη, καθώς συντηρεί τον διανοητικά ανάπηρο αδελφό του, την έγκυο αρραβωνιαστικιά του και τον πατέρα του. Η ζωή του πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με αποκορύφωμα την απόλυσή του. Μετά από μια περίεργη κλήση που δέχεται, αποφασίζει να λάβει μέρος σε κάτι που μοιάζει με παιχνίδι. Πρέπει να ολοκληρώσει δεκατρείς προκλήσεις για να κερδίσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό. Οι μόνοι κανόνες είναι να μην αποτύχει σε κάποια από αυτές, να μην αποκαλύψει σε κανέναν το παιχνίδι και να μην παρεμβληθεί σε αυτό με κανέναν τρόπο. Όσο, όμως, προχωρούν οι προκλήσεις, τόσο πιο τραβηγμένες, επικίνδυνες και φρικιαστικές γίνονται. Θα αντέξει ως το τέλος;

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη που πέρασε σχετικά απαρατήρητη. Αποτελεί remake του Ταϊλανδέζικου 13: Game of Death, αν και με αρκετές διαφοροποιήσεις από την αρχική ταινία. Το σενάριο είναι σχετικά φρέσκο, οι ερμηνείες καλές και το σασπένς μεγαλώνει όλο και περισσότερο όσο προχωρά η ταινία. Έχει αρκετές σκηνές φρίκης για τους φαν του είδους, αλλά καταφέρνει να είναι κάτι παραπάνω από απλό torture porn, ρίχνοντας βάρος στους χαρακτήρες και την απόγνωσή τους, η οποία είναι αυτή που τους καθοδηγεί σε όλη τη διάρκειά της. Δες την οπωσδήποτε.

---

31 (2016)

Σκηνοθεσία: Rob Zombie
Σενάριο: Rob Zombie
Μουσική: Rob Zombie, John 5
Ηθοποιοί: Sheri Moon Zombie, Jeff Daniel Phillips, Meg Foster κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η ταινία διαδραματίζεται το 1976. Τα μέλη ενός θιάσου δέχονται επίθεση κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας τους και μεταφέρονται σε ένα περίεργο κτίριο. Εκεί ενημερώνονται από τους απαγωγείς τους ότι για τις επόμενες δώδεκα ώρες θα πρέπει να συμμετάσχουν σε ένα παιχνίδι το οποίο ονομάζεται «31». Κατά τη διάρκειά του, θα κυκλοφορούν μέσα στο δαιδαλώδες κτίριο προσπαθώντας να επιβιώσουν όσο μια ομάδα από παρανοϊκούς κλόουν προσπαθεί να τους δολοφονήσει…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια κλασική ταινία του Zombie: θορυβώδης, νευρώδης και με αισθητική βίντεο κλιπ heavy metal συγκροτήματος! Παρότι έχει κάποιες σκηνές φρίκης που θα ικανοποιήσουν τους φαν, είναι αρκετά ανέμπνευστη και μονοδιάστατη όσον αφορά την πλοκή, ενώ για ακόμη μια φορά ο Zombie μάς παρουσιάζει μια σειρά από χαρακτήρες τόσο φασαριόζους και υπερβολικούς, που καταφέρνουν να γίνουν αντιπαθητικοί πολύ γρήγορα. Δες την μόνο αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να δεις!

---

12 FEET DEEP aka THE DEEP END (2017)

Σκηνοθεσία: Matt Eskandari
Σενάριο: Matt Eskandari
Μουσική: Todd Haberman
Ηθοποιοί: Alexandra Park, Nora-Jane Noone,
Tobin Bell, Diane Farr
Είδος: Psychological Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Bree και η Jonna, δυο αδελφές, πηγαίνουν για κολύμβηση στο δημοτικό κολυμβητήριο, όμως κάτι πηγαίνει στραβά και καταλήγουν παγιδευμένες μέσα στην πισίνα, κάτω από το σκέπασμα. Για ακόμη χειρότερή τους τύχη, το κολυμβητήριο πρόκειται να παραμείνει αρκετές μέρες κλειστό λόγω κάποιας γιορτής. Εγκλωβισμένες μέσα στο νερό, το οποίο γίνεται όλο και πιο κρύο, πρέπει να βρούνε έναν τρόπο να δραπετεύσουν. Η μοναδική τους ελπίδα είναι η καθαρίστρια του χώρου, η οποία, όμως, δεν δείχνει τόσο πρόθυμη να βοηθήσει χωρίς αντίτιμο…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία, με αρκετή αγωνία, παρά το γεγονός ότι εκτυλίσσεται, ουσιαστικά, σε μια μόνο τοποθεσία. Πρόκειται περισσότερο για δράμα με αρκετές πινελιές ψυχολογικού τρόμου (ειδικά αν είσαι κλειστοφοβικός), το οποίο όμως είναι τόσο καλογυρισμένο που καταφέρνει να ξεπεράσει τους όποιους περιορισμούς και να σε κρατήσει σε αγωνία ως το τέλος. Η ιδέα δεν είναι και τόσο πρωτότυπη: δυο χαρακτήρες με διαφορές, οι οποίοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο ίδιο σημείο και αναγκάζονται να τα βρούνε για να επιβιώσουν. Παρόλα αυτά, οι ερμηνείες είναι καλές και το σασπένς χτίζεται σταδιακά, οπότε συγχωρείς κάθε έλλειψη καινοτομίας!

5 θρίλερ για να γελάσεις με τον πόνο των άλλων!

ΤΡΑΓΩΔΙΑ-ΚΩΜΩΔΙΑ, ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ Χ!
Κάτι ανάλαφρο και σπέσιαλ έχω για σήμερα, με πέντε κωμωδίες τρόμου ή μαύρες κωμωδίες που καλύπτουν όλα τα γούστα! Έχουμε βαμπιράκια, αραχνούλες, φιδάκια, ψυχάκηδες και δύσμορφους –όλο και κάτι θα σου κάνει! Οι κωμωδίες τρόμου είναι παρεξηγημένο είδος, κυρίως από τους σκληροπυρηνικούς φαν των θρίλερ που θεωρούν ότι τρόμος και γέλιο δεν κάνουν χωριό. Οι υπόλοιποι -που είμαστε λίγο πιο κοινωνιοπαθείς και δεν έχουμε πρόβλημα να γελάσουμε με θανατικά, τραγωδίες και μακελειά- μια χαρά μπορούμε να τα συνδυάσουμε. Φυσικά, είναι δύσκολο να κρατήσεις μια ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το τρομακτικό στοιχείο. Πολλά θρίλερ ρίχνουν τόσο βάρος στο πρώτο, που καταλήγουν απλώς παρωδίες (βλέπε κάτι μπαρούφες τύπου Seed of Chucky) ή γίνονται τόσο γελοία που ακόμα και οι σκηνές τρόμου μοιάζουν με σκετσάκια των Monty Python. Οι σημερινές προτάσεις είναι από ελαφρώς περίεργες έως εξωφρενικές, πάντως. Και δεν σου έχω ταινίες ό,τι κι ό,τι! Σε κάθε μία πρωταγωνιστεί τουλάχιστον ένα μεγάλο όνομα (ή, έστω, αρκετά γνωστό) –έτσι για να μη λες ότι συνέχεια τριτοκλασάτες δουλειές σου προτείνω!

---

VAMPIRE IN BROOKLYN (1995)

Σκηνοθεσία: Wes Craven
Σενάριο: Charles Murphy, Michael Lucker
Μουσική: J. Peter Robinson
Ηθοποιοί: Eddie Murphy, Angela Bassett, Allen Payne κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Όταν ένα πλοίο γεμάτο πτώματα συγκρούεται στην αποβάθρα του Μπρούκλυν, οι τοπικές δυνάμεις της αστυνομίας προσπαθούν να καταλάβουν ποιος είναι υπεύθυνος για το μακελειό. Αυτό που δεν περνάει καν από το μυαλό τους είναι ότι πρόκειται για ένα βαμπίρ, το οποίο ταξίδεψε από την Καραϊβική με σκοπό να εντοπίσει τη μέλλουσα νύφη του. Στο στόχαστρό του θα βρεθεί από πολύ νωρίς η Rita, που δουλεύει για την αστυνομία και βασανίζεται από τα δικά της οικογενειακά προβλήματα…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, συμπαθητική η ταινιούλα, αλλά θεωρείται (και σίγουρα είναι) μια από τις χειρότερες του Craven και του Murphy. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι ενώ λανσάρεται ως κωμωδία κι έχει και κάποιες κωμικές σκηνές ή τους απαραίτητους comic relief χαρακτήρες, μοιάζει να χάνει λίγο το στόχο της και να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο σοβαρό και το αστείο. Γι’ αυτό ευθυνόταν σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος ο Murphy, ο οποίος επέμενε να υποδύεται τον χαρακτήρα του τελείως σοβαρά, παρά τις αντίθετες υποδείξεις του Craven. Τα εφέ και το μακιγιάζ είναι συμπαθητικά, το στόρυ λίγο αδιάφορο και συνηθισμένο και η ατμόσφαιρα θα μπορούσε να είναι είτε πιο σκοτεινή είτε πιο ανάλαφρη –αρκεί να αποφάσιζαν κι οι ίδιοι τι ταινία ακριβώς ήθελαν να γυρίσουν!

---

EIGHT LEGGED FREAKS (2002)

Σκηνοθεσία: Ellory Elkaymen
Σενάριο: Ellory Elkaymen, Jesse Alexander
Μουσική: John Ottman
Ηθοποιοί: David Arquette, Kari Wührer, Scott Tera κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Σε μια μικρή πόλη κάπου στην Αριζόνα η ζωή κυλά ήσυχα και το μόνο πρόβλημα των κατοίκων είναι το αν θα πουλήσουν τα τοπικά ορυχεία –πράγμα στο οποίο αντιτίθεται ο Chris, που είναι πλέον ο νόμιμος ιδιοκτήτης τους. Τα προβλήματά τους, όμως, πρόκειται σύντομα να μεγαλώσουν. Κυριολεκτικά, αφού ένα βαρέλι με τοξικά θα οδηγήσει σε μια φρικαλέα μετάλλαξη στις αράχνες της περιοχής, οι οποίες θα αποκτήσουν γιγαντιαίες διαστάσεις και μεγάλη όρεξη για ανθρώπινο κρέας!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι τόσο εξωφρενική που θα τη λατρέψεις! Πιστή στο ύφος των παλιών, κλασικών b-movies, συνδυάζει άψογα την κωμωδία με τον τρόμο –αν και, μεταξύ μας, η ταινία δεν είναι και τόσο τρομακτική, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι αφορά αράχνες στο μέγεθος αυτοκινήτου, φυσικά! Το μοναδικό της πρόβλημα είναι ότι ενώ ξεκινά δυνατά, στο τέλος καταλήγει στις κοινοτοπίες που ακολουθούν όλες οι ταινίες δράσης (που συνήθως καταλήγουν σε μια δυνατή έκρηξη που σκοτώνει τα πάντα). Παρόλα αυτά, η ταινία είναι διασκεδαστική και με γρήγορο ρυθμό. Αν δεν σου αρκούν όλα αυτά, τότε έχει και 18χρονη Scarlett Johansson σε έναν από τους πρώτους ρόλους της!

---

SNAKES ON A PLANE (2006)

Σκηνοθεσία: David R. Ellis
Σενάριο: David J. Taylor, John Hefferman
Μουσική: Trevor Rabin
Ηθοποιοί: Samuel L. Jackson, Julianna Margulies, Nathan Phillips κ.α.
Είδος: Action Thriller
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Sean γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας ενός εισαγγελέα από έναν gangster και το FBI τον θέτει υπό την προστασία του, καθώς ο κακοποιός τον αναζητά για να του κλείσει το στόμα. Δύο πράκτορες αναλαμβάνουν να τον κρατήσουν ασφαλή και να τον μεταφέρουν με αεροπλάνο στο Λος Άντζελες, όπου θα καταθέσει στο δικαστήριο κατά του εγκληματία. Ο αδίστακτος δολοφόνος, όμως, καταφέρνει να γεμίσει το αεροπλάνο με εκατοντάδες επικίνδυνα φίδια, τα οποία θα μετατρέψουν την πτήση σε κόλαση. Διότι οι ρουκέτες και οι βόμβες είναι πολύ mainstream, προφανώς!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για την απόλυτη, ένοχη απόλαυση! Πριν καν προβληθεί στους κινηματογράφους, είχε ήδη αποκτήσει cult status και τρελό φαν κλαμπ. Το σενάριο είναι τελείως εξωφρενικό και γεμάτο τρύπες και γεγονότα που δεν βγάζουν νόημα -όπως η κεντρική ιδέα, που υποδηλώνει ότι ο ευκολότερος και αμεσότερος τρόπος να ξεκάνει ένας γκάνγκστερ κάποιον μάρτυρα κατηγορίας είναι να… γεμίσει ένα αεροπλάνο με μιλιούνια φίδια! Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η ταινία δεν πολυπαίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της –κι αυτό είναι που τη σώζει! Ξέρεις ότι πρόκειται να δεις μια καφρίλα που γυρίστηκε απλώς για να γουστάρεις! Οι σπλάτερ σκηνές δίνουν και παίρνουν, υπάρχουν αρκετοί χαρακτήρες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, όπως σε κάθε κλασική ταινία καταστροφής, ενώ η παρουσία του Jackson απλώς πολλαπλασιάζει την απόλαυση, καθώς ο τύπος είναι θεός όπου και αν εμφανιστεί!

---

BOTCHED (2007)

Σκηνοθεσία: Kit Ryan
Σενάριο: Raymond Friel, Derek Boyle, Eamon Friel
Μουσική: Tom Green
Ηθοποιοί: Stephen Dorff, Jaime Murray, Sean Pertwee κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
O Richie είναι επαγγελματίας κλέφτης και δουλεύει για έναν πλούσιο επιχειρηματία, ώστε να ξεχρεώσει ένα χρέος του προς αυτόν. Η τελευταία δουλειά που αναλαμβάνει τον φέρνει στη Ρωσία, όπου πρέπει να κλέψει έναν ανεκτίμητο σταυρό που βρίσκεται κλειδωμένος στο χρηματοκιβώτιο ενός ρετιρέ στη Μόσχα. Ενώ η δουλειά στέφεται –φαινομενικά- με επιτυχία, το ασανσέρ στο οποίο επιβαίνει ο Richie και οι συνεργοί του σταματά ανεξήγητα στον μισοτελειωμένο, 13^ο όροφο του κτιρίου. Και εκεί αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα τρελά και ανεξήγητα!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια πραγματικά αλλόκοτη και περίεργη ταινία, η οποία θα σε κρατήσει σε αγωνία, μόνο και μόνο επειδή θα θες να μάθεις τι στο καλό συμβαίνει και πώς εξηγούνται όλα τα ανεξήγητα που παρακολουθείς! Έχει κάμποσες γραφικές σκηνές και αίμα, έχει αρκετά κωμικά και slapstick στοιχεία και έχει και ένα θέμα με τη συνοχή, καθώς μοιάζει να αλλάζει συνεχώς ύφος όσο εκτυλίσσεται! Τη μία νομίζεις ότι θα παρακολουθήσεις ένα ψυχολογικό θρίλερ, μετά είσαι σίγουρος ότι παίζει κάτι υπερφυσικό και λίγο αργότερα αναρωτιέσαι αν βλέπεις κάτι ανάμεσα σε SAW και Friday the 13^th! Σίγουρα, η θετική πλευρά είναι ότι δεν πρόκειται να βαρεθείς και δύσκολα θα ψυλλιαστείς από πριν τι παίζει. Σε γενικές γραμμές, όμως, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει κάπως ανισοβαρές.

---

THE COTTAGE (2008)

Σκηνοθεσία: Paul Andrew Williams
Σενάριο: Paul Andrew Williams
Μουσική: Laura Rossi
Ηθοποιοί: Andy Serkis, Reece Shearsmith, Steve O’Donnell κ.α.
Είδος: Black Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Δύο αδελφοί και μικροκακοποιοί απαγάγουν την κόρη ενός μεγαλοεγκληματία και τη μεταφέρουν σε ένα παλιό, απομονωμένο αγρόκτημα, με σκοπό να ζητήσουν λύτρα. Από τη στιγμή που μεταφέρουν την αναίσθητη κοπέλα μέσα, όμως, τα πάντα αρχίζουν να πηγαίνουν τελείως στραβά. Το αποκορύφωμα έρχεται όταν το θύμα τους όχι μόνο ξεφεύγει, αλλά καταφέρνει να κρατήσει όμηρο έναν από τους απαγωγείς και να αναζητήσει καταφύγιο σε μια κοντινή αγροικία. Το τελευταίο πράγμα το οποίο πρόκειται να βρει εκεί, όμως, είναι βοήθεια, καθώς ο ιδιοκτήτης του αγροκτήματος δεν αποδεικνύεται και μεγάλο πρότυπο φιλοξενίας…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για ένα αξιοπρεπές δείγμα βρετανικής ταινίας τρόμου, που συνδυάζει μπόλικη φρίκη και μπόλικη μαύρη κωμωδία! Το μόνο θέμα είναι ο αργός ρυθμός με τον οποίο εκτυλίσσεται η πλοκή –γεγονός που μοιάζει να χωρίζει την ταινία σε δύο ξεχωριστά μέρη, με εντελώς διαφορετικό ύφος και περιεχόμενο το καθένα. Αυτό που στην αρχή μοιάζει περισσότερο με μια κωμωδία με στοιχεία περιπέτειας, εξελίσσεται στη συνέχεια σε άγρια σπλατεριά! Δεν πρόκειται, παρόλα αυτά, να σε ενοχλήσει αυτό καθόλου στο να την παρακολουθήσεις, αφού σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τους χαρακτήρες και να προετοιμαστείς γι’ αυτό που θα επακολουθήσει. Οι ερμηνείες είναι, αν μη τι άλλο, απολαυστικές και –χωρίς να αποτελεί κάτι το πρωτότυπο, που να μην έχεις ξαναδεί- πρόκειται για άκρως ψυχαγωγική επιλογή, που θα σε ικανοποιήσει!

Dexter: Ο αγαπημένος σου serial killer!

Δημιουργός: James Manos. Jr.
Δίκτυο: Showtime
Διάρκεια: 8 σεζόν (96 επεισόδια 45’-60’)
Ηθοποιοί: Michael C. Hall, Jennifer Carpenter, Julie Benz, James Remar κ.α.
Είδος: Crime Thriller, Psychological Thriller
Αξιολόγηση: ★★
★
★

☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★
★
★☆☆

Φρίκη: ★
★
★
☆☆
Τρόμος: ★
★
★
☆☆
Αγωνία: ★
★
★
★
★


DEXTER (2006-2013)
Ήταν ανέκαθεν κανόνας σε μια σειρά ότι ο serial killer είναι πάντα ο κακός και στο τέλος θα βρει την τιμωρία που του αξίζει. Λέω «ήταν», διότι όλα αυτά άλλαξαν όταν εμφανίστηκε στη μικρή οθόνη ο Dexter, ένας πραγματικός αντιήρωας που τάραξε τα τηλεοπτικά δεδομένα. Αντιήρωες έχουν υπάρξει πολλοί κατά καιρούς σε τηλεοπτικές σειρές, αλλά πόσοι απο αυτούς έσφαζαν, τεμάχιζαν και πέταγαν τα θύματά τους στον πάτο του ωκεανού; Και όλα αυτά, έχοντας την πλήρη υποστήριξη των τηλεθεατών κιόλας; Η σημερινή σειρά ήταν μία από τις αγαπημένες μου και μου χάρισε κάμποσες στιγμές αγωνίας (και ένα από τα πιο συνταρακτικά και απρόσμενα cliffhanger που έχω δει ποτέ σε season finale σειράς, αλλά δεν θα σου κάνω σπόιλερ!)

TI MAΣ ΛΕΣ;
Σε ηλικία τριών ετών, ο Dexter έγινε μάρτυρας της άγριας δολοφονίας της μητέρας του και υιοθετήθηκε από τον αστυνομικό που ανέλαβε την υπόθεση. Λίγες δεκαετίες αργότερα, ο ίδιος και η θετή αδελφή του εργάζονται επίσης για την Αστυνομία του Μαϊάμι –εκείνη ως αστυνομικός του Τμήματος Ηθών και αυτός ως αναλυτής διασποράς αίματος στο Εγκληματολογικό. Ο Dexter, όμως, έχει και μια πιο ιδιαίτερη ημιαπασχόληση: είναι κατά συρροήν δολοφόνος! Ο μόνος που γνώριζε αυτή την πτυχή του χαρακτήρα του ήταν ο θετός πατέρας του, Harry, ο οποίος τον δίδαξε τρόπους να τιθασεύει τα ένστικτά του και έναν Ηθικό Κώδικα που του επιτρέπει να δολοφονεί μόνο στυγερούς και αμετανόητους εγκληματίες που ξεφεύγουν από τη Δικαιοσύνη. Παλεύοντας να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στις δύο ζωές του και πασχίζοντας να βρει τρόπους να γίνει πιο «φυσιολογικός» και να ταιριάξει με τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του, θα βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωπος, όχι μόνο με επικίνδυνους κακοποιούς, αλλά και με το κοντινό του περιβάλλον που κινδυνεύει να ανακαλύψει το μυστικό του…

Η πρώτη σεζόν είναι βασισμένη στο βιβλίο Darkly Dreaming Dexter του Jeff Lindsay, το οποίο αποτελεί και το πρώτο της σειράς βιβλίων με ήρωα τον χαρακτήρα (μέσα στο 2015 κυκλοφόρησε το όγδοο και τελευταίο βιβλίο). Οι επόμενες σεζόν, παρόλα αυτά, δεν βασίζονται στα μυθιστορήματα, αλλά ακολουθούν το δικό τους δρόμο. Όπως και να έχει, είναι η πρώτη φορά που αγαπήθηκε τόσο πολύ ένας serial killer από το τηλεοπτικό κοινό! Ίσως φταίει το γεγονός ότι ο Dexter δεν αποτελεί έναν συνηθισμένο φονιά. Από τη μία, χάρη στον κώδικα τιμής του, στρέφεται μόνο εναντίον των πραγματικών ενόχων και προστατεύει τους αθώους (σίγουρα πολλοί ταυτίστηκαν με την άποψη ότι ουσιαστικά «καθαρίζει» τον τόπο από τους κακούς, οπότε κάνει έμμεσα καλό). Από την άλλη παρουσιάζεται ως ένας βασανισμένος άνθρωπος που παλεύει κάθε μέρα με τη σκοτεινή του φύση και κάνει τα πάντα για να ζήσει μια πιο φυσιολογική ζωή, κάτι που τον κάνει περισσότερο συμπαθή και προσιτό στον κόσμο. Ποιος δεν έχει τους εσωτερικούς του δαίμονες ν’ αντιμετωπίσει; Μόνο που στην περίπτωση του Dexter, οι δαίμονες αυτοί παρουσιάζονται ως μια καταχθόνια, σχεδόν αυτόνομη οντότητα που κατοικεί μέσα του (πράγμα το οποίο γίνεται πιο ξεκάθαρο και, ορισμένες φορές, πιο κυριολεκτικό στα βιβλία), την οποία ο ήρωας αποκαλεί τον «Σκοτεινό Επιβάτη» του.

Η ερμηνεία του Michael C. Hall είναι σαφώς αυτή που κλέβει την παράσταση, καθώς υποδύεται τον Dexter με απόλυτη –και ανατριχιαστική ενίοτε- πειστικότητα και αληθοφάνεια. Οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν, από την άλλη, δεν αποτελούν απλά υποστηρικτικές παρουσίες που γεμίζουν τον χρόνο, αλλά ο καθένας έχει τη δική του ιστορία που παρουσιάζεται και διαμορφώνεται παράλληλα με αυτή του ήρωα –ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις την επηρεάζει κιόλας. Όσο εξελίσσεται η σειρά τόσο εξελίσσεται ο χαρακτήρας του Dexter, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνει να προσαρμόζεται στο περιβάλλον και να αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους γύρω του. Και μαζί εξελίσσεται και η σχέση του με τον θεατή, ο οποίος αρχίζει να βλέπει την –πολύ καλά κρυμμένη μεν, υπαρκτή δε- ανθρώπινη πλευρά του ήρωα.

Φυσικά, σειρά με τέτοια θεματολογία και κεντρικό ήρωα έναν συμπαθητικό, κοινωνιοπαθή δολοφόνο δεν ήταν δυνατόν να μη γίνει μήλον της έριδος για γονείς, εκπαιδευτικούς και λοιπούς υποκριτές που θεωρούν ότι η τηλεοπτική βία είναι η μεγαλύτερη απειλή για τους νέους. Δεν βοήθησε και το γεγονός ότι σε ΗΠΑ, Βρετανία, Σουηδία και Νορβηγία έσκασαν και περιστατικά αληθινών δολοφονιών «εμπνευσμένα» από τη σειρά. Παρόλα αυτά, η σειρά κατάφερε να φτάσει τις οχτώ σεζόν, ν’ αποσπάσει θερμότατες κριτικές από παντού –με λίγα σκαμπανεβάσματα ανά σεζόν- και να σπάσει όλα τα ρεκόρ τηλεθέασης του Showtime.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, σκοτώσου να το δεις!

GEEKY TRIVIA
Η Jennifer Carpenter υποδύεται την Debra Morgan, θετή αδελφή του Dexter, η οποία είναι αρκετά αθυρόστομη. Σύμφωνα με φαν που έκαναν την καταμέτρηση, κατά τη διάρκεια των 8 σεζόν της σειράς, ο χαρακτήρας της χρησιμοποιεί τη λέξη «fuck» 996 φορές! 4 ακόμη ήθελε για να χτυπήσει χιλιάδα!

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ

• Το 2009 η σειρά απέκτησε και ένα online “αδελφάκι”, το Dexter: Early Cuts. Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια animated web σειρά που εξελίσσεται πριν την τηλεοπτική και αφηγείται κάποιους από τους αρχικούς φόνους του Dexter. Διήρκησε δύο σεζόν και τη φωνή του δανείζει ο Michael C. Hall.
• Το 2013 εκδόθηκε και μια περιορισμένη σειρά κόμικ (5 τεύχη) με ήρωα τον Dexter, βασισμένη στα μυθιστορήματα.
• Επίσης, το 2011 κυκλοφόρησε ένα βιντεοπαιχνίδι βασισμένο στη σειρά, καθώς και ένα mobile game, τον Αύγουστο του 2015.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η σειρά υπήρχαν κάμποσες φήμες για ένα spin-off. Τον Ιανουάριο του 2014 επιβεβαιώθηκε ότι το κανάλι συζητούσε για μια νέα σειρά -στην οποία ήθελαν να πρωταγωνιστεί ξανά ο Michael C. Hall- η οποία δεν θ’ αποτελούσε τόσο συνέχεια της αρχικής, όσο ένα νέο concept. Ο ίδιος ο Hall δήλωσε ότι θα ενδιαφερόταν να υποδυθεί ξανά τον ήρωα, αλλά ως τώρα δεν έχει ακουστεί κάτι καινούργιο.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Η κάρτα τίτλου.

Άλλοι συλλέγουν γραμματόσημα. Αυτός συλλέγει αίμα!

Κάποιος έχει ψύχωση με τα 3D παζλ…

5 θρίλερ που θα κάψουν τον εγκέφαλό σου!

DAFUQ DID I JUST WATCH?
Υπάρχουν ταινίες για όλα τα γούστα και όλες τις ορέξεις εκεί έξω (αναφέρομαι στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, φυσικά, αν βάλουμε και τις τσόντες μέσα, τότε θα καούμε τελείως!) Θες να δεις ψυχολογικό; Θες να δεις σπλάτερ; Θες να δεις μαύρη κωμωδία; Ό,τι τραβάει η ψυχή σου, μπορείς να το βρεις με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο ή το DVD club της γειτονιάς (αν υπάρχουν ακόμα αυτά). Υπάρχουν, όμως, και κάποιες ταινίες που πρέπει να απευθύνονται σε κάποιο πολύ περιορισμένο, ειδικό κοινό. Κυρίως αυτό που βρίσκεται έγκλειστο σε ψυχιατρικά ιδρύματα και κλινικές! Δεν ξέρω τι σκέφτονται κάποιοι δημιουργοί, αλλά μερικές φορές σκαρφίζονται κάποια σενάρια τόσο φευγάτα, τρελά, ακαταλαβίστικα και αλλόκοτα, που αναρωτιέσαι αν την ώρα που τα έγραφαν ήταν βυθισμένοι μέσα σε μια μπανιέρα γεμάτη LSD, με τεράστιους βιομηχανικούς ανεμιστήρες να φυσάνε κοκαΐνη γύρω τους! Αν τύχει και πέσεις σε κάποια ταινία αυτής της συνομοταξίας, υπάρχουν δύο περιπτώσεις: α) θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό και θ΄αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις στην οθόνη σου εκτυλίσσεται πραγματικά ή βρίσκεσαι αναίσθητος στο πάτωμα και βλέπεις κάποιο αλλοπρόσαλλο όνειρο και β) δεν θα καταλάβεις την τύφλα σου και αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους θα κάτσεις στην καρέκλα σου αμίλητος για κάνα πεντάλεπτο προσπαθώντας να βρεις νόημα στην ύπαρξή σου! Πέντε από αυτές τις ταινίες σου έχω σήμερα! Καλή τύχη!

---

BLACK SHEEP (2006)

Σκηνοθεσία: Jonathan King
Σενάριο: Jonathan King
Μουσική: Victoria Kelly
Ηθοποιοί: Nathan Meister, Danielle Mason, Peter Feeney κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★
★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Henry πάσχει από… προβατοφοβία, η οποία προκλήθηκε από μια φάρσα που του έκανε ο αδελφός του όταν ήταν μικρότερος. Μετά από χρόνια επιστρέφει στη φάρμα της οικογένειάς του στη Νέα Ζηλανδία, με σκοπό να πουλήσει το μερίδιό του στον αδελφό του. Δεν γνωρίζει, όμως, ότι εκείνος συνεργάζεται με μια ομάδα επιστημόνων που εκτελεί γενετικά πειράματα στα πρόβατα, μετατρέποντάς τα σε επιθετικά, σαρκοβόρα πλάσματα, το δάγκωμα των οποίων μπορεί να μετατρέψει τους ανθρώπους σε ένα είδος… αιμοδιψούς προβατάνθρωπου (κατά το «λυκάνθρωπος»)!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε το σενάριο θυμίζει παλιές σπλατεροκωμωδίες, όπως το Braindead του Peter Jackson (από το οποίο πήρε έμπνευση ο σεναριογράφος) και διαθέτει μπόλικο αίμα, εφέ και φρίκη. Και πρόβατα. Πολλά πρόβατα! Η ταινία, φυσικά, προοριζόταν εξ’ αρχής για εξωφρενική κωμωδία τρόμου, οπότε εννοείται ότι δεν σκόπευε να πάρει σοβαρά τον εαυτό της, ούτε περιμένει από το κοινό τέτοια αντιμετώπιση. Παρόλα αυτά, κάπου το παρακάνει με την τρέλα και καταντάει σαν παρωδία στο τέλος. Παρά τις καλές κριτικές, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε και τόσο…

---

TEETH (2007)

Σκηνοθεσία: Mitchell Lichtenstein
Σενάριο: Mitchell Lichtenstein
Μουσική: Robert Miller
Ηθοποιοί: Jess Weixler, Hale Appleman, John Hensley
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Dawn είναι μια έφηβη που ανήκει σε μια χριστιανική ομάδα που κηρύττει την αποχή από το σεξ, μέχρι τον γάμο. Μετά από την απόπειρα βιασμού από ένα αγόρι που γνωρίζει σε μια ομιλία της, ανακαλύπτει ότι πάσχει από μια πάθηση που ονομάζεται “vagina dentata” και που μέχρι τότε ακουγόταν μόνο σαν θρύλος. Δυστυχώς για τον επίδοξο βιαστή της, η πάθηση αυτή σημαίνει ότι ο κόλπος της Dawn διαθέτει… δόντια, τα οποία δεν διστάζουν να επιτεθούν σε ο,τιδήποτε τον απειλήσει!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, ετοιμάσου για μερικές πολύ φρικιαστικές σκηνές που περιλαμβάνουν κομμένα μέλη (και με το «μέλη» εννοώ ΟΛΩΝ των ειδών τα μέλη!), σε μια περίεργη ταινία που σπάει το φρικόμετρο! Τώρα, αν ο σκηνοθέτης προσπαθεί να κάνει προπαγάνδα υπέρ της σεξουαλικής αποχής, σατιρίζει δίχως έλεος τη σεξοφοβία των θρησκευτικά φανατισμένων ή προσπαθεί να περάσει κάποιο σκληρό φεμινιστικό μήνυμα, θα σε αφήσω να το αποφασίσεις μόνος σου! Αν είσαι άντρας, ετοιμάσου για γερή γυμναστική στους μηριαίους, καθώς θα πιάσεις τον εαυτό σου να σφίγγεται ακούσια στην περιοχή εκείνη πάρα πολλές φορές!

---

RUBBER (2010)

Σκηνοθεσία: Quentin Dupieux
Σενάριο: Quentin Dupieux
Μουσική: Gaspard Augé
Ηθοποιοί: Stephen Spinella, Roxane Mesquida, Jack Plotnick κ.α.
Είδος: Comedy
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια ομάδα ανθρώπων συγκεντρώνεται κάπου στην έρημο της Καλιφόρνια για να παρακολουθήσει από ασφαλή απόσταση ένα περίεργο φαινόμενο: ένα λάστιχο αυτοκινήτου αποκτά ζωή και αρχίζει να κινείται τριγύρω καταστρέφοντας αντικείμενα ή σκοτώνοντας μικρά ζώα. Παράλληλα, το λάστιχο διαθέτει ψυχοκινητικές ικανότητες και με αυτές αρχίζει να ανατινάζει τα κεφάλια ανθρώπων. Το δικό σου κεφάλι θ’ ανατιναχτεί μόνο του, όσο συνεχίζεις να παρακολουθείς αυτή την ανεκδιήγητα εξωφρενική ιστορία!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, είναι ό,τι πιο ξεκάρφωτο και ασυνάρτητο θα δεις ποτέ στη ζωή σου, με τον ίδιο τον πρωταγωνιστή να σε ενημερώνει εξ’ αρχής ότι αυτό που θα παρακολουθήσεις συμβαίνει «χωρίς λόγο»! Η ταινία, ουσιαστικά, θεωρείται κωμωδία, αλλά τη συμπεριλαμβάνω στη λίστα με τα θρίλερ καθώς διαθέτει μπόλικες σπλατεροσκηνές και αιματάκι. Κατά τ’ άλλα, αν αποφασίσεις να τη δεις, να είσαι προετοιμασμένος να βυθιστείς σε έναν παρανοϊκό κόσμο όπου τίποτε δεν βγάζει νόημα και αν βγάζει νόημα, τότε αυτό σημαίνει ότι είσαι απλώς τρελός!

---

JUG FACE (2013)

Σκηνοθεσία: Chad Crawford Kinkle
Σενάριο: Chad Crawford Kinkle
Μουσική: Sean Spillane
Ηθοποιοί: Sean Bridgers, Lauren Ashley Carter, Larry Fessenden κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ☆☆☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια απομονωμένη κοινότητα ανθρώπων ζει σε ένα δάσος και λατρεύει έναν λάκκο με νερό, ο οποίος έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Ένα από τα μέλη της κοινότητας έχει κάποιο είδος τηλεπαθητικής σύνδεσης με τον λάκκο και ανά τακτά διαστήματα φτιάχνει πήλινες κανάτες με πρόσωπα. Όποιο μέλος της κοινότητας απεικονίζεται κάθε φορά στην κανάτα, πρέπει να θυσιαστεί τελετουργικά στον λάκκο, ώστε η κοινότητα να συνεχίσει να έχει την εύνοιά του. Μια μέρα, όμως, η έφηβη Ada ανακαλύπτει ότι η επόμενη κανάτα έχει το δικό της πρόσωπο και αποφασίζει να την κρύψει για να σωθεί, αγνοώντας τις συνέπειες που θα έχει η πράξη της. Αιμορραγείς από τα μάτια ή όχι ακόμα;

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν αποφασίσεις να τη δεις, πάρε χάπια. Αντικαταθλιπτικά, βαρβιτουρικά, ό,τι βρεις μπροστά σου. Μόνο έτσι θ΄αντέξεις τον σουρεαλισμό που πρόκειται να βιώσεις! Μα… δεν μας έφτανε το λάστιχο προηγουμένως; Τώρα έχουμε και λάκκο που επικοινωνεί τηλεπαθητικά με έναν τύπο που ψήνει πρόσωπα από πηλό για να επιλέξουν τον επόμενο που θα θυσιαστεί μέσα στον λάκκο, ώστε να συνεχίσει να τους γιατρεύει;;; ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΜΟΙΡΑΖΕΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ;;; Εννοείται ότι η ταινία είναι τόσο βαρετή που από τα απανωτά χασμουρητά παραλίγο να εξαρθρωθεί η κάτω σιαγόνα μου…

---

UNDER THE SKIN (2013)

Σκηνοθεσία: Jonathan Glazer
Σενάριο: Walter Campbell, Jonathan Glazer
Μουσική: Mica Levi
Ηθοποιοί: Scarlett Johansson
Είδος: Science Fiction Thriller
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Κάπου στη Σκωτία, μια νεαρή γυναίκα οδηγάει τριγύρω με το βανάκι της, ψωνίζοντας άντρες, τους οποίους οδηγεί στο σπίτι της για να κάνουν σεξ. Εκεί… εμ… εκεί συμβαίνει κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις, οπότε θα σε αφήσω να το δεις και να το ανακαλύψεις μόνος σου!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, εδώ σήκωσα απλώς τα χέρια ψηλά και αποδέχτηκα το γεγονός ότι κάποιες ταινίες απλώς υπάρχουν. Δεν έχει σημασία για ποιο λόγο υπάρχουν, απλώς είναι εκεί και εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου, αδιαφορώντας αν τις καταλαβαίνεις ή όχι! Το ότι η ταινία λανσάρεται ως “art film” ίσως ήταν ένα σημάδι για το τι θα επακολουθούσε. Ετοιμάσου, λοιπόν, για μια σαγηνευτικά αλλόκοτη ταινία, κατά τη διάρκεια της οποία θα προσπαθείς να βγάλεις νόημα και να καταλάβεις τι βλέπεις, μόνο και μόνο για να το συνειδητοποιήσεις (περίπου) στην τελευταία σκηνή! Όπου απλώς θα έχεις ήδη κλείσει καμιά ώρα με το στόμα ανοιχτό και λίγο σάλιο να κυλάει στο σαγόνι. Αντέχεται κυρίως λόγω της Σκάρλετ! Κι επειδή σε τρώει η αγωνία να μάθεις τι στο διάτανο συμβαίνει!

Black Christmas: Χριστός γεννάται, οι υπόλοιποι πεθαίνουν!

Σκηνοθεσία: Glen Morgan
Σενάριο: Glen Morgan
Μουσική: Shirley Walker
Ηθοποιοί: Katie Cassidy, Michelle Trachtenberg, Oliver Hudson κ.α.
Είδος: Slasher
Αξιολόγηση: ★
★
☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★
★
★
★☆
Φρίκη: ★
★★
★★
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

BLACK CHRISTMAS (2006)
Σε λιγότερο από μία εβδομάδα φτάνουν τα Χριστούγεννα και σήμερα το κλίμα στο blog γίνεται πιο γιορτινό! Όσο γιορτινό μπορεί να είναι το να βλέπεις έναν ψυχάκια να ξεριζώνει μάτια και να τα μασουλάει! Ναι, τρομολάγνε μου, θα σου μαγαρίσω τις γιορτές με πολύ άσχημο τρόπο, αλλά το ήξερες από πριν και γι’ αυτό ήρθες εδώ! Η σημερινή ταινία αποτελεί remake της κλασικής, ομώνυμης ταινίας του 1974 και, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα παρουσίαζα εκείνη, διότι θεωρώ ότι αν δεν έχεις δει πρώτα το πρωτότυπο, δεν μπορείς να εκτιμήσεις σωστά το remake (ή να το θάψεις όπως του αρμόζει!) Αποφάσισα, όμως, να ασχοληθώ τελικά με την ταινία του 2006 μόνο και μόνο επειδή είναι πιο βίαιη, αιματηρή κι ενδιαφέρουσα από την αρχική και θέλω -μέρες που είναι- να σου προσφέρω μόνο το καλύτερο! (Ελπίζω να μη διαβάζει κανένας ψυχίατρος…)

TI MAΣ ΛΕΣ;
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, όσα μέλη της γυναικείας αδελφότητας ΔΑΚ δεν έχουν φύγει ακόμη για τις γορτές, περνούν τη βραδιά στο σπίτι της αδελφότητας πίνοντας, πετώντας κατινιές η μία στην άλλη και ανοίγοντας τα δώρα τους. Το σπίτι έχει αρκετά ανατριχιαστικό παρελθόν, καθώς αποτελεί το πατρικό του Billy, ενός κατά συρροήν δολοφόνου που πολλά χρόνια πριν είχε δολοφονήσει εκεί τη μητέρα και τον πατριό του. Ο Billy είναι πλέον έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική, αλλά καταφέρνει ν’ αποδράσει το ίδιο βράδυ, με σκοπό να περάσει τα Χριστούγεννα στο σπίτι του. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τις ανυποψίαστες φοιτήτριες που πρόκειται να βρεθούν στο δρόμο του.

Το σενάριο είναι βασισμένο σε αυτό της αρχικής ταινίας, αν και έχει εμβαθύνει περισσότερο στο παρελθόν του παρανοϊκού δολοφόνου, δίνοντας τουλάχιστον μια εξήγηση για τα κίνητρά του, σε αντίθεση με την ταινία του 1974, που στο τέλος απλώς μυρίζεις τα νύχια σου για να καταλάβεις γιατί έκανε ό,τι έκανε. Από κει και πέρα, είναι γεμάτο από τις κλασικές ανοησίες που μαστίζουν τις περισσότερες ταινίες slasher, στις οποίες όλοι οι χαρακτήρες κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τον δολοφόνο να τους σκοτώσει γρηγορότερα! Ξέρεις, τα κλασικά: «ας χωριστούμε, ας πάω μόνη μου στη σκοτεινή σοφίτα, ας γυρίσω την πλάτη στην πόρτα λέγοντας ότι δεν είναι κανείς εκεί» και διάφορα τέτοια.

Η ταινία, γενικότερα, πήρε χάλια κριτικές (όχι ότι δεν τις άξιζε) και ο μόνος λόγος να τη δεις είναι για το αίμα και τις γραφικές σκηνές. (Κάτι τέτοια γράφω κι επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο ότι είμαι κοινωνιοπαθής…) Φυσικά, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από –μάντεψε!- διάφορες θρησκευτικές ομάδες, οι οποίες κατέκριναν το εορταστικό υπόβαθρο της ταινίας και την προβολή της την ημέρα των Χριστουγέννων. Πράγμα που υπονοεί, εμμέσως, ότι οι εν λόγω θρησκευτικές ομάδες δεν έχουν κανένα πρόβλημα με ένα καλό αιματοκύλισμα, αρκεί να μη γίνεται χριστουγεννιάτικα και τους χαλάει τη γεύση στο eggnog! Παρόλα αυτά, τα λεφτά της τα έβγαλε και με το παραπάνω, αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί να βλέπει κάθε Χριστούγεννα τον Tim Allen να γίνεται Άη Βασίλης -σε καινούργια ταινία κάθε φορά.

Η μουσική της ταινίας ανήκει στην Shirley Walker, η οποία συνέθεσε και τη μουσική της αρχικής τριλογίας του Final Destination. Αποτελεί την τελευταία της δουλειά, καθώς ένα μήνα πριν την προβολή της ταινίας απεβίωσε.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δεν είναι για να την πάρεις στα σοβαρά, αλλά είναι αρκετά καλή για να περάσεις ευχάριστα και σε εορταστικό κλίμα την ώρα σου όσο οι άλλοι βλέπουν τα κλασικά τηλεοπτικά ξεφαντώματα με την Πάολα και τον Οικονομόπουλο! Τα οποία είναι πολύ πιο φρικαλέα κι από ταινία τρόμου.

---

GEEKY TRIVIA
Για τις ανάγκες των τρέιλερ γυρίστηκαν αρκετές πρόσθετες σκηνές (εν αγνοία του σκηνοθέτη, που τα πήρε στο κρανίο!) με διαφορετικούς θανάτους, οι οποίες δεν προβάλλονται στην κανονική ταινία. Σε μία από αυτές, μάλιστα, παρουσιάζεται ξεκάρφωτος χαρακτήρας που δεν συμπεριλαμβάνεται καν στο καστ –βρήκαν έναν περαστικό και τον βάλανε μέσα; Παράλληλα, μια σκηνή θανάτου αντικαταστάθηκε από διαφορετική στην αμερικανική έκδοση, ενώ η original προβλήθηκε μόνο στη βρετανική. Σαν να μην έφταναν αυτά, γυρίστηκαν και διαφορετικές σκηνές τέλους. Οι φαν της ταινίας πρέπει να είναι πολύ πολύ μπερδεμένοι, καθώς ο καθένας έχει δει και άλλη εκδοχή της ταινίας!

---

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η ταινία, όπως προαναφέρθηκε, αποτελεί remake της ομώνυμης ταινίας του 1974, η οποία είναι ένα από τα πρώτα slasher films που κυκλοφόρησαν ποτέ.

• Black Christmas (1974) ★
★
☆☆☆
  Μια γυναικεία αδελφότητα δέχεται πρόστυχες και ανατριχιαστικές τηλεφωνικές φάρσες από έναν μυστηριώδη άντρα, ο οποίος κρύβεται στη σοφίτα του παλιού σπιτιού της αδελφότητας και αρχίζει να δολοφονεί ένα ένα τα μέλη της αδελφότητας.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Με τίποτα. Άλλωστε, μια χαρά βγαίνουν νέα σπλάτερ κάθε Χριστούγεννα, στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, ποιος ο λόγος να γυρίσεις σίκουελ;

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

«Θα είμαι σπίτι για τα Χριστούγεννα». Αυτό είναι απειλή.

Αυτά τα Χριστουγεννιάτικα μπισκότα θα έχουν ιδιαίτερη γεύση…

Αν αναρωτιέσαι πού είναι τα μάτια της, ρίξε μια πιο προσεκτική ματιά στον στολισμό του δέντρου!

Εμείς τα ξαναλέμε με τη νέα χρονιά! Όποτε έχεις όρεξη για θρίλερ, ρίξε μια ματιά στις προτάσεις των προηγούμενων Παρασκευών! Καλές γιορτές!