The Blob: Έφαγε τον κόσμο να μας βρει!

Σκηνοθεσία: Chuck Russell
Σενάριο: Chuck Russell, Frank Darabont
Μουσική: Michael Hoenig
Ηθοποιοί: Kevin Dillon, Shawnee Smith, Donovan Leitch κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

THE BLOB (1988)
Επιστροφή στα κλασικά σήμερα, με μια ταινία που μπορεί να μην τα πήγε τόσο καλά στην εποχή της, αλλά διαθέτει κάμποσες στιγμές φρίκης, τις οποίες άνετα θα ζήλευαν και σύγχρονες παραγωγές. Αν, μάλιστα, παλεύεις να ελαττώσεις τη λαιμαργία σου, η συγκεκριμένη πρόταση είναι ό,τι πρέπει για να σε βάλει στον σωστό δρόμο, καθώς σου δείχνει ξεκάθαρα τα δυσάρεστα αποτελέσματα της αχαλίνωτης κατανάλωσης φαγητού! Αν και, φαντάζομαι, απέχεις ακόμη αρκετά από το να αρχίσεις να χαλαπακιάζεις τους γείτονες!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ένας μετεωρίτης που μεταφέρει μια μυστηριώδη γλίτσα πέφτει κοντά σε μια κωμόπολη του Κολοράντο και η γλοιώδης ουσία προσκολλάται στο χέρι ενός τρωγλοδύτη. Τρεις συμμαθητές που τυχαίνει να βρίσκονται στην περιοχή κατά τη στιγμή της πρόσκρουσης αναλαμβάνουν να μεταφέρουν τον τραυματισμένο άντρα στο νοσοκομείο, όπου το προσωπικό προσπαθεί να καταλάβει με τι βρίσκονται αντιμέτωποι. Μόνο που η εξωγήινη μάζα αποδεικνύεται αρκετά επιθετική και αρχίζει να παγιδεύει και ν΄απορροφά οποιονδήποτε έρχεται σε επαφή μαζί της. Το χειρότερο είναι πως, με κάθε θύμα που καταναλώνει, αυξάνει και το μέγεθός της και πολύ σύντομα ολόκληρη η πόλη βρίσκεται στο έλεός της…

Η ταινία αποτελεί remake της ομώνυμης ταινίας του 1958 και είναι σαφέστατα διασκεδαστική, αγωνιώδης και τρομακτική –και ολίγον τι αστεία στα σημεία που πρέπει, αποφεύγοντας τον τελείως σοβαρό τόνο του πρωτοτύπου. Ενώ αντιγράφει με μεγάλη επιτυχία την b ατμόσφαιρα και αισθητική του προκατόχου της, ακολουθεί μια αρκετά πιο βίαιη και θεαματική προσέγγιση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα και στο κινηματογραφικό ύφος των 80s, καθώς και με ορισμένες μικρές μετατροπές στο σενάριο, οι οποίες την προσγειώνουν λίγο περισσότερο στο πολιτικό κλίμα της περιόδου εκείνης.

Χωρίς αμφιβολία, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι τα πρακτικά εφέ, τα οποία κλέβουν την παράσταση και είναι και αυτά που απέσπασαν τους περισσότερους (αν όχι τους μοναδικούς) επαίνους. Το πλάσμα είναι καλοδουλεμένο και μοιάζει πραγματικά αληθοφανές και γκροτέσκο, ειδικά στα κοντινά πλάνα, όπου επιτίθεται στα θύματά του, ενώ οι σκηνές φρίκης δεν υστερούν καθόλου σε πρωτοτυπία, αίμα και αηδία! Τα ψηφιακά εφέ βρίσκονται, σαφώς, σε νηπιακό στάδιο και μοιάζουν αστεία σε σύγκριση με τα σύγχρονα, αλλά αυτό δεν αφαιρεί κάτι από το σύνολο της παραγωγής.

Παρά τα εξαιρετικά εφέ, την άπλετη φρίκη και την έντονη δράση, όμως, η ταινία δεν κατάφερε να πείσει το κοινό της εποχής της και αποδείχθηκε εισπρακτική αποτυχία, βγάζοντας πολύ πιο κάτω από το μισό του προϋπολογισμού της. Γι’ αυτό ίσως ευθύνεται και το ότι προβλήθηκε την καλοκαιρινή περίοδο και, μάλιστα, μια χρονιά με αρκετά πετυχημένες παραγωγές. Η αποτυχία αυτή, φυσικά, ξέρουμε ήδη ότι δεν σημαίνει κάτι, καθώς οι περισσότερες ταινίες τρόμου βρίσκουν εν τέλει το κοινό τους τα μετέπειτα χρόνια -όπως συνέβη και με την περίπτωση του Blob. Σίγουρα, είναι μια ταινία με ατέλειες, αλλά δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, ρίχνει το βάρος εκεί που πρέπει και δικαίως καταλαμβάνει μια από τις κορυφαίες θέσεις στην επιστημονική φαντασία τρόμου –τουλάχιστον όσον αφορά την αγάπη του κοινού.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δες την και συνόδευσέ την με ένα πελώριο μπωλ ζελέ, ώστε να είσαι περισσότερο μέσα στο κλίμα!

GEEKY TRIVIA
Αν το όνομα σου φαίνεται γνώριμο και το πρόσωπο κάτι σου θυμίζει, να σε βοηθήσω: η Shawnee Smith συγκαταλέγεται πλέον στο πάνθεον των “scream queens”, μετά τον ρόλο της Amanda Young στο πετυχημένο franchise του Saw! Από τότε φαινόταν ότι οι ταινίες τρόμου ήταν το πραγματικό της κάλεσμα!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Όπως ανέφερα ήδη, η πρωτότυπη ταινία κυκλοφόρησε το 1958 και σε εκείνη έκανε και την παρθενική εμφάνιση του στον κινηματογράφο ο Steve McQueen.

• The Blob (1958) ★★★☆☆
  Το σενάριο ακολουθεί πάνω κάτω την ίδια δομή, αλλά χωρίς τη φρίκη, διότι ήταν τα 50s και τα πλάνα της μάζας από μόνα τους ήταν αρκετά για να σκορπίσουν καρδιακά στους θεατές –ήταν πιο αθώα και αναίμακτη η εποχή εκείνη!
• Beware! The Blob (1972) –
  Σίκουελ, το οποίο διαδραματίζεται 15 χρόνια μετά τα γεγονότα της αρχικής ταινίας και το οποίο το γυρίζει πιο πολύ σε κωμωδία τρόμου. Το γεγονός ότι το σκηνοθέτησε ο Larry Hagman είναι κωμωδία από μόνο του…

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχουν σχέδια για ένα νέο remake της ταινίας. Τα αρχικά σχέδια να το σκηνοθετήσει ο Rob Zombie ναυάγησαν (δόξα τω Θεώ!) και πλέον το project έχει παραδοθεί σε άλλους συντελεστές και έχει ήδη ανακοινωθεί η συμμετοχή του Samuel Jackson! Αναμένουμε την αναβίωση της Μάζας!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Μοιάζει με κάτι που βλέπεις σε ένα άσχημο κρυολόγημα…

Μη φοβάσαι, να παίξει θέλει!

Η γιόγκα βοήθησε αρκετά…

Of Unknown Origin: Ακούς κάτι;

Σκηνοθεσία: George P. Cosmatos
Σενάριο: Brian Taggert
Μουσική: Kenneth Wannberg
Ηθοποιοί: Peter Weller, Jennifer Dale, Lawrence Dane
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★☆☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★★☆☆☆

OF UNKNOWN ORIGIN (1983)
Ταξίδι πίσω στον χρόνο σήμερα με ένα απλό θριλεράκι, χωρίς πολλά εφέ και φρικιαστικές σκηνές τρόμου και αίματα. Εκτός αν έχεις πρόβλημα με τα ποντίκια και παρόμοια τριχωτά τρωκτικά, οπότε ετοιμάσου να περάσεις πολλές νύχτες ξάγρυπνος, κάθιδρος και προσπαθώντας να καταλάβεις αν το ξύσιμο που ακούς μέσα από τους τοίχους είναι πραγματικό ή αποκύημα της φαντασίας σου!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ο Bart Hughes τα έχει όλα: ένα όμορφο σπίτι στη Νέα Υόρκη, μια χαρούμενη σύζυγο κι ένα γλυκύτατο παιδί και μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στη Wall Street. Αλλά έχει κι ένα πρόβλημα: αρουραίους. Όταν ανακαλύπτει ότι κάπου στο σπίτι του υπάρχει ένα τρωκτικό το οποίο δημιουργεί συνεχώς ζημιές, ζητά τη βοήθεια ενός ειδικού για να το ξεπαστρέψει. Όσο η οικογένειά του λείπει σε ταξίδι, εκείνος μένει πίσω για να ασχοληθεί με ένα σημαντικό project που μπορεί να οδηγήσει στην προαγωγή του. Καθώς περνά ο καιρός, όμως, η εμμονή του με το επίμονο και φαινομενικά ανίκητο τρωκτικό αρχίζει να του τρώει όλο και περισσότερο από τον χρόνο του…

Η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα The Visitor, του Chauncey G. Parker III και αποτελεί τον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο του Weller (πριν μείνει για πάντα γνωστός ως Robocop), για τον οποίο, μάλιστα, εισέπραξε και αρκετούς επαίνους. Λογικό, καθώς η ερμηνεία του είναι αυτό που ξεχωρίζει περισσότερο σε όλο το εγχείρημα και του χάρισε και το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ του Παρισίου. Όχι ότι η ταινία είναι ιδιαιτέρως κακή, απλώς για ένα φιλμ που αυτοχαρακτηρίζεται ως «τρόμου», δεν μπορώ να πω ότι είχε και πάρα πολύ τρόμο –εκτός αν έχεις κάποια φοβία με τα ποντίκια και τους αρουραίους!

Για την ακρίβεια, μια και δεν γνώριζα την ταινία πριν την πρωτοδώ πρόσφατα, ο τίτλος της με παρέπεμψε σε κάτι πιο εξωπραγματικό ή υπερφυσικό, οπότε ο ενθουσιασμός μου ξεφούσκωσε πολύ γρήγορα. Ίσως, όμως, φταίει το ότι είχα προετοιμαστεί για κάτι πιο εξωφρενικό –υποθέτω ότι αν παρακολουθήσεις την ταινία γνωρίζοντας από πριν την υπόθεση, τότε δεν σε χαλάει καθόλου. Άλλωστε, ο ίδιος ο Stephen King έχει δηλώσει ότι αποτελεί την αγαπημένη του ταινία, οπότε κάτι παραπάνω ξέρει ο Δάσκαλος!

Από τεχνικής πλευράς, η ταινία δεν υστερεί πουθενά. Άρτια σκηνοθεσία και κινηματογράφηση, με αρκετά καλογυρισμένα πλάνα, 2-3 σκηνές αγωνίας που θα σε πιάσουν απροετοίμαστο και κάποιες απροσδόκητα έντονες σκηνές δράσης –ασχέτως αν το μεγαλύτερο ποσοστό της ταινίας είναι γυρισμένο μέσα σε ένα σπίτι. Το Of Unknown Origin θα μπορούσε να χαρακτηριστεί περισσότερο ως ψυχολογικό θρίλερ, αφού αυτό που πραγματεύεται, ουσιαστικά, είναι η αργή κάθοδος ενός ανθρώπου στην παράνοια, εξαιτίας της προσκόλλησής του σε μια εμμονή. Και αυτή η σταδιακή κατάρρευση του ήρωα είναι που προκαλεί και όλο το σασπένς –η ύπαρξη του τρωκτικού είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα το δεις ευχάριστα, ειδικά αν είσαι περιτριγυρισμένος από φάκες!

GEEKY TRIVIA
Ο δικός μας (κατά το ήμισυ) George P. Cosmatos αποτελεί σίγουρα κάποιο όνομα που έχεις ξανακούσει. Και δεν θυμάσαι από πού, επίτρεψέ μου να σου φρεσκάρω τη μνήμη: Rambo: First Blood Part II, Cobra, Leviathan, Tombstone και The Cassandra Crossing είναι οι πιο γνωστές από τις ταινίες του. Είχε μόλις δέκα φιλμ στο ενεργητικό του πριν πεθάνει από καρκίνο του πνεύμονα το 2005, αλλά δεν τη λες και άσχημη λίστα.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ταινίες με ποντίκια έχουν βγει αρκετές, οπότε δεν νομίζω να υπάρχει λόγος για κάποιο remake. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Δεν θες να μάθεις πού βρισκόταν αυτή η τρίχα…

Αρχίζει να γυρίζει το μάτι του ανάποδα…

Όχι και πολύ διακριτική αντιμετώπιση!

Invasion of the Body Snatchers: Ξυπνά ο άλλος μου εαυτός!

Σκηνοθεσία: Don Siegel
Σενάριο: Daniel Mainwaring
Μουσική: Carmen Dragon
Ηθοποιοί: Kevin McCarthy, Dana Wynter, Larry Gates
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ☆☆☆☆☆
Φρίκη: ☆☆☆☆☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★★☆☆☆

INVASION OF THE BODY SNATCHERS (1956)
Κλασική ταινία σου προτείνω απόψε. Η σημερινή πρόταση, μάλιστα, αποτελεί μια από τις πιο γνωστές ταινίες θρίλερ του παλιού, αμερικανικού κινηματογράφου και μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις θρίλερ που έχουν αποκτήσει κάμποσα remake στο πέρασμα των ετών ή έχουν αποτελέσει τη βάση για αρκετές ταινίες με παρόμοια πλοκή. Με λίγα λόγια: και ασπρόμαυρη και πρωτοποριακή και χιλιοαντιγραμμένη –πιο κλασική από αυτό δεν γίνεται!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Οι κάτοικοι της κωμόπολης Santa Mira αρχίζουν να πάσχουν ο ένας μετά τον άλλο από μια ψύχωση που τους κάνει να πιστεύουν ότι τα κοντινά τους πρόσωπα δεν είναι πραγματικά, αλλά αποτελούν σωσίες. Ο Miles Bennell, ο τοπικός γιατρός, αντιμετωπίζει διάφορα ανάλογα περιστατικά, μέχρι που ανακαλύπτει από πρώτο χέρι ότι οι κάτοικοι της πόλης έχουν αρχίσει όντως να αντικαθίστανται σιγά σιγά από πανομοιότυπους κλώνους τους χωρίς αισθήματα. Με τη βοήθεια της αγαπημένης του ξεκινά έναν αγώνα δρόμου για να ειδοποιήσει τον υπόλοιπο κόσμο για το κακό που έρχεται, ενώ ολόκληρη η πόλη βρίσκεται στο κατόπι του…

Εντάξει, δεν γίνεται να μην ξέρεις τη σημερινή ταινία! Και αν δεν ξέρεις την πρωτότυπη (η οποία είναι και αρκετά παλιά, μεταξύ μας) τότε σίγουρα έχεις δει ή έχεις ακούσει για κάποιο από τα remake της. Πρόκειται για μεταφορά του βιβλίου The Body Snatchers του 1955. Αν και στην εποχή της έλαβε χλιαρές κριτικές, πλέον συγκαταλέγεται στη λίστα με τα καλύτερα και πιο αγωνιώδη θρίλερ όλων των εποχών (φυσικά, προσπάθησε να μην τη δεις έχοντας στο μυαλό τα σημερινά δεδομένα όσον αφορά το τι θεωρούμε τρομακτικό!)

Όπως γίνεται συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, η ταινία θεωρήθηκε αλληγορική και υπήρξαν αρκετές εικασίες για το κρυφό μήνυμα που προσπαθούσε να περάσει –οι περισσότερες πολιτικές, μια και προβλήθηκε σε μια περίοδο αρκετά μεταβατική για τον πλανήτη: φόβος για τους κινδύνους του Μακαρθισμού, απώλεια της προσωπικής αυτονομίας στα κομμουνιστικά καθεστώτα, κονφορμισμός στη μεταπολεμική Αμερική και διάφορες άλλες μεταφορές, αναλόγως τι ταίριαζε περισσότερο με την κοσμοθεωρία του κάθε κριτικού!

Ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου, πάντως, είχε αρνηθεί οποιαδήποτε, σκόπιμη πολιτική αλληγορία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ταινία παίζει με τον φόβο της απώλειας της προσωπικής ταυτότητας. Τον φόβο ότι μια μέρα μπορεί ο καθένας μας να χάσει όλα τα στοιχεία που τον κάνουν να είναι αυτός που είναι. Τον φόβο ότι μπορεί κάποτε να οδηγηθούμε στην απόλυτη αποκτήνωση. Αυτό συμβολίζουν, άλλωστε, τα ψυχρά και κενά αισθημάτων πλάσματα της ταινίας, τα οποία μοιράζονται μόνο τη μορφή των ανθρώπων που αντικαθιστούν και τίποτε παραπάνω.

Μέσα από την απλότητά του το σενάριο καταφέρνει να προκαλέσει πολλά ενδιαφέροντα και πολύπλοκα ερωτήματα. Τι είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους; Είναι τα αισθήματα μια τροχοπέδη στην ανθρώπινη εξέλιξη; Θα ήταν προτιμότερος ένας κόσμος όπου οι πάντες είναι απαλλαγμένοι από κάθε ίχνος αυτοβουλίας και απλώς συντάσσονται κάτω από μια συλλογική ηθική;

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν δεν ψήνεσαι για ασπρόμαυρο, τότε δες κάποιο από τα remake που έχουν την ίδια φόρμουλα. Και ψάξε καλά το σπίτι σου πριν κοιμηθείς τη νύχτα!

GEEKY TRIVIA
Η ταινία είχε πολύ διαφορετική μορφή πριν την τελική προβολή της, καθώς περιείχε και μπόλικο χιούμορ που έσπαγε λίγο την έντονη μαυρίλα του σεναρίου. Μάλιστα, είχε γίνει και δοκιμαστική προβολή της σε κοινό, ώστε να καταγράψουν τις αντιδράσεις των θεατών. Παρόλα αυτά, ο υπεύθυνος του στούντιο θεώρησε ότι ήταν εντελώς αταίριαστο το κοινό να γελάει σε μια ταινία τρόμου, μια και η τακτική αυτή δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ ως τότε σε αντίστοιχες ταινίες. Έτσι, δόθηκε η εντολή να αφαιρεθεί κάθε ίχνος χιούμορ από το σενάριο!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Το συγκεκριμένο στόρι είχε μεγάλη πέραση αν κρίνουμε από την πληθώρα remake.

• Invasion of the Body Snatchers (1978) ★★★★☆
  Η ταινία χρησιμοποιεί τους ίδιους χαρακτήρες, αν και διαφοροποιείται κάπως στην εξέλιξη του σεναρίου. Από αρκετούς κριτικούς θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα remake ταινιών.
• Body Snatchers (1993) ★★★☆☆
  Το συγκεκριμένο remake ξεστρατίζει τελείως από το αρχικό υλικό και μεταφέρει τη δράση σε μια στρατιωτική βάση.
• The Invasion (2007) ★★☆☆☆
  Η πιο πρόσφατη μεταφορά διαφοροποιήθηκε επίσης από το πρωτότυπο, αν και διατήρησε κάποια στοιχεία. Παρά την παρουσία του πρωτοκλασάτου καστ, πάτωσε πανηγυρικώς.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Έχει ακόμα ψωμί το στόρι όπως φαίνεται, μια και βρίσκεται ήδη στα σκαριά και ένα τέταρτο remake από την Warner Bros. Ο σεναριογράφος, μάλιστα, έχει βάλει το χεράκι του στα δύο τελευταία Conjuring, στο επερχόμενο Aquaman, καθώς και σε 2-3 σεζόν του The Walking Dead!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Κάτι ξέρει το μικρό…

Ένα ασυνήθιστο πτώμα…

Kill it with fire!

The Thing: Η καλύτερη «χειρότερη» ταινία που θα δεις!

Σκηνοθεσία: John Carpenter
Σενάριο: Bill Lancaster
Μουσική: Ennio Morricone
Ηθοποιοί: Kurt Russell, Keith David, A. Wilford Brimley κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror, Body Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★★
Φρίκη: ★★★★★
Τρόμος: ★★★★★
Αγωνία: ★★★★★

THE THING (1982)
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γνωρίζεις τη σημερινή πρόταση –ακόμη και αν δεν έχεις δει την ταινία, σίγουρα την έχεις ακουστά. Πρόκειται για ένα κομβικό σημείο του κινηματογραφικού τρόμου, μια ταινία-ορόσημο που επηρέασε κάμποσους δημιουργούς και συνέβαλε στη διαμόρφωση των θρίλερ που βλέπουμε σήμερα! Μια ταινία που φιγουράρει σε όλες τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών και –φυσικά- μια ταινία που τη ΣΚΥΛΟΘΑΨΑΝΕ όλοι, σχεδόν πάτωσε στα ταμεία, παραλίγο να καταστρέψει την καριέρα του σκηνοθέτη και προτάθηκε και για ένα Χρυσό Βατόμουρο! «Γουάτ δε φακ;» αναρωτιέσαι. Το ίδιο αναρωτήθηκα κι εγώ!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Μια πολυμελής ομάδα αμερικανών ερευνητών στην Ανταρκτική έρχεται αντιμέτωπη με ένα εξωγήινο, παρασιτικό πλάσμα που έχει τη δυνατότητα να αφομοιώνει και να μεταλλάσσει όποιον ζωντανό οργανισμό έρχεται σε επαφή μαζί του. Μη γνωρίζοντας ποιος είναι ήδη μολυσμένος ανάμεσά τους, τα μέλη της ερευνητικής ομάδας βυθίζονται σιγά σιγά στην παράνοια και στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να ανακαλύψουν έναν τρόπο να σκοτώσουν το παράσιτο πριν εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη…

Η ταινία είναι βασισμένη στη νουβέλα Who Goes There? του John W. Campbell, Jr. και δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1938 στο περιοδικό Astounding Science-Fiction. Το κεντρικό θέμα το έχουμε ξαναδεί σε αρκετά θρίλερ: πόσο εύκολο είναι να χαθεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στα μέλη μιας μικρής κοινότητας και πόσο γρήγορα το αίσθημα της αυτοσυντήρησης θα σε κάνει να στραφείς ενάντια σε φίλους και γνωστούς. Παρόλα αυτά, στο πέρασμα των χρόνων, το The Thing έχει γίνει αντικείμενο φιλοσοφικής μελέτης για πολλούς κριτικούς και δημιουργούς, που προσπαθούν να εντοπίσουν τα κρυφά μηνύματα.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι, καθώς το σενάριο γράφτηκε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, αποτελεί έναν παραλληλισμό με τον παρανοϊκό φόβο της αμοιβαίας πυρηνικής καταστροφής ή της εξάπλωσης του κομμουνισμού.
Άλλοι θεωρούν ότι η παντελής έλλειψη γυναικείων χαρακτήρων μετατρέπει την ταινία σε μια φοβία για την έλλειψη ανδρισμού ή την ομοφυλοφιλία –σε αυτό συνέβαλαν και κάμποσες σκηνές που περιέχουν πλοκάμια, διεισδύσεις και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Όποια και αν είναι η βαθύτερη ανάλυση, το σημαντικό είναι πως το The Thing είναι μια ταινία τρόμου για γερά νεύρα που θα σε κάνει να πεταχτείς από τη θέση σου κάμποσες φορές –ακόμη και αν την έχεις ξαναδεί- καθώς διαθέτει μερικές από τις πιο σκληρές, ανατριχιαστικές και αηδιαστικές σκηνές τρόμου που έχουν γυριστεί ποτέ για θρίλερ! Τα πρακτικά εφέ είναι απίστευτα για την εποχή τους (και σε ορισμένες σκηνές, ακόμα και για τη σύγχρονη εποχή), ενώ η σκηνοθεσία του Carpenter είναι άρτια και με εμφανείς επιρροές από το έργο του Lovecraft, το έργο του οποίου εκτιμά, κατά παραδοχή, του ο σκηνοθέτης.

Η ταινία πλέον θεωρείται κλασική και φιγουράρει σε όλες τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου, ενώ αναφορά σε αυτήν έχει γίνει σε δεκάδες άλλες παραγωγές, από τα X-Files και το Futurama, μέχρι το Stranger Things. Κάμποσοι δημιουργοί έχουν παραδεχτεί την επίδραση που είχε στη δουλειά τους, όπως ο del Toro, ο Abrams, o Blomkamp, ο Wright και άλλοι. Με απλά λόγια: πρόκειται για ταινιάρα!

Οπότε το τεράστιο ερώτημα είναι… «Τι διάολο; Για ποιον λόγο όλο αυτό το αρχικό θάψιμο;» Η απάντηση είναι πολύ απλή: λάθος εποχή, που θα έλεγε και ο Γαϊτάνος!
Όταν πρωτοπροβλήθηκε η ταινία, το αμερικανικό κοινό βίωνε οικονομική ύφεση και μια σκοτεινή, καταθλιπτική ταινία τρόμου ήταν το τελευταίο που χρειαζόταν. Πολύ περισσότερο όταν την ίδια περίοδο είχε να επιλέξει ανάμεσα σε αυτό και στο πολύ πιο αισιόδοξο και χαρούμενο E.T. the Extra Terrestrial του Spielberg. Παράλληλα, η γραφική βία προκάλεσε την έντονη αντίδραση του κοινού –το οποίο τότε ήταν πολύ πιο ευαισθητούλι, κιόλας, και δεν πολυσήκωνε αίματα και σπληνάντερα στην οθόνη. Πολλοί χαρακτήρισαν την ταινία ως «τη μεγαλύτερη βλακεία των 80s», «βαρετή», «σαβούρα» και τον Carpenter «πορνογράφο της βίας» και ψιλοανώμαλο μέσες-άκρες! (Την ίδια μοίρα –και μετέπειτα πορεία, βασικά- είχε και το Blade Runner, που άρχισε να προβάλλεται την ίδια εβδομάδα!)

Με λίγα λόγια, ο Carpenter αποδείχθηκε πολύ μπροστά από την εποχή του –και αυτό παραλίγο να του στοιχίσει την καριέρα του, καθώς έχασε αρκετές προτάσεις για δουλειές εξαιτίας του The Thing. Ευτυχώς, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν η ταινία κυκλοφόρησε στο βίντεο και προβλήθηκε και στην τηλεόραση και τα υπόλοιπα… είναι ιστορία!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, ένα πράγμα (pun intended) είναι σίγουρο: αν η ταινία επιβίωσε από όλες αυτές τις κακουχίες και κατάφερε να ανέλθει στην κορυφή, τότε είναι ένα πραγματικό αριστούργημα!

GEEKY TRIVIA
– Μια από τις ελάχιστες ταινίες που δεν ξεκινούν με το λογότυπο της Universal.
– Στις σκηνές των αυτοψιών χρησιμοποιήθηκαν αληθινά όργανα και εντόσθια ζώων!
– Το 8o επεισόδιο της πρώτης σεζόν των X-Files («Ice») αποτελεί homage στην ταινία και έχει παρόμοιο σενάριο.
– Η μουσική του Morricone προτάθηκε για Χρυσό Βατόμουρο, αλλά από τότε έχει αποκτήσει κι αυτή cult status.

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Αν και η ταινία δεν αποτελεί την πρώτη μεταφορά της νουβέλας στο σινεμά, παρόλα αυτά είναι η πιο πιστή μεταφορά της.

• The Thing From Another World (1951) –
  Το πλήρωμα μιας αμερικανικής αεροπορικής μονάδας ερευνά την πτώση ενός ιπτάμενου δίσκου στην Αλάσκα. Εκεί ανακαλύπτουν το παγωμένο πτώμα ενός εξωγήινου, η γενετική ταυτότητα του οποίου θυμίζει περισσότερο μια εξελιγμένη μορφή φυτού…
• The Thing (2011) ★★★☆☆
  Πρόκειται για ομώνυμο prequel της ταινίας του 1982, το οποίο αφηγείται τα περιστάτικα που συνέβησαν από την ανακάλυψη του εξωγήινου οργανισμού, μέχρι το σημείο που ξεκινά η αρχική ταινία. Παρότι δεν αποτελεί remake, η σύγκριση με το πρωτότυπο οδήγησε σε κακές κριτικές και εισπράξεις.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν νομίζω να τολμήσει να το αγγίξει κανείς άλλος, οπότε χλωμό βλέπω το ενδεχόμενο άλλου remake ή sequel. Από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις…

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Τα χάσκι είναι τρομακτικά από μόνα τους, φαντάσου σε συνδυασμό με παράσιτο…

Νόστιμο φαίνεται, τι είναι;

«Ποιον είπες άσχημο;»

Poltergeist: Είναι εδώ! Και δεν έχουν έρθει για καλό…

Σκηνοθεσία: Tobe Hooper
Σενάριο: Steven Spielberg, Michael Grais, Mark Victor
Μουσική: Jerry Goldsmith
Ηθοποιοί: JoBeth Williams, Graig T. Nelson, Beatrice Straight κ.α.
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★★★★★
Αγωνία: ★★★★★

POLTERGEIST (1982)
Επιστροφή στα κλασικά, με ένα πετυχημένο θρίλερ που έγραψε ιστορία, έδωσε -πιθανότατα- έμπνευση σε κάμποσες μελλοντικές ταινίες και απέκτησε πρόσφατα και αυτό το remake του, μια και έχουν στερέψει οι ιδέες κι έχουν βαλθεί να κανιβαλίσουν όλα τα παλιά, εκεί στο Hollywood…

TI MAΣ ΛΕΣ;
Το ζεύγος Freeling και τα τρία παιδιά τους ζούνε μια ήσυχη ζωή στην Cuesta Verde, μια νεόδμητη κοινότητα στα προάστια, όπου ο πατέρας εργάζεται ως εργολάβος. Όταν η μικρότερη κόρη της οικογένειας, η Carol Anne, αρχίζει να μιλάει με την τηλεόραση της οικογένειας, όλοι νομίζουν ότι έχει αποκτήσει απλώς έναν φανταστικό φίλο, μέχρι που διάφορα παραφυσικά φαινόμενα μέσα στο σπίτι τραβούν την προσοχή των υπολοίπων. Όταν, όμως, τα φαινόμενα μετατρέπονται από άκακα περιστατικά σε επικίνδυνες επιθέσεις με αποκορύφωμα την εξαφάνιση της Carol Anne, τότε η οικογένεια θα αναζητήσει τη βοήθεια ειδικών…

Η ταινία από σπόντα δεν είναι του Spielberg, ο οποίος εκτελεί μόνο χρέη παραγωγού-σεναριογράφου, διότι εκείνη την περίοδο γύριζε το E.T. ο Εξωγήινος και ένας από τους όρους του συμβολαίου του ήταν να μη γυρίσει άλλη ταινία στο ενδιάμεσο. Φυσικά, οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Hooper είχε μόνο τυπικά τον σκηνοθετικό ρόλο, καθώς ήταν απλώς ένα ανδρείκελο που έκανε, ουσιαστικά, ό,τι του έλεγε ο Spielberg. Σημασία έχει ότι η ταινία είναι μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που έχουν γυριστεί ποτέ, οπότε σκασίλα μας ποιος τη γύρισε τελικά! Το Poltergeist υλοποιήθηκε σε μια εποχή που το είδος δεν είχε κορεστεί τελείως από πανομοιότυπες ταινίες με στοιχειωμένα σπίτια, αλλά αυτό δεν παίζει ρόλο, αφού καταφέρνει ούτως ή άλλως να διαχωρίσει σεναριακώς τη θέση του, γλιτώνοντας από αρκετά κλισέ.

Δεν έχουμε το τυπικό στόρυ όπου το σπίτι είναι στοιχειωμένο και ο μόνος που το ξέρει είναι το παιδί ή η μάνα, που κανένας δεν πιστεύει, μέχρι το μεγάλο μπαμ στο τέλος, όπου οι τοίχοι αρχίζουν να ματώνουν και τα λοιπά τετριμμένα. Γλιτώνουμε όλο αυτό το δράμα, αφού ολόκληρη η οικογένεια μαθαίνει και αποδέχεται από αρκετά νωρίς στην ταινία την ύπαρξη του μεταφυσικού στοιχείου και έτσι μας μένει χρόνος για να μπούμε στο ψητό. Εντάξει, μερικά κλισεδάκια δεν τα γλιτώνεις ποτέ, αλλά στην ουσία του το Poltergeist είναι μια… οικογενειακή ταινία τρόμου, αφού το κεντρικό μήνυμα που περνά είναι ότι στα δύσκολα οι οικογένειες έρχονται πάντα πιο κοντά και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να βοηθήσουν ένα μέλος που έχει την ανάγκη τους. Θα δάκρυζα, αν στο ενδιάμεσο δεν μου έκοβαν τη χολή κάμποσες τρομακτικές σκηνές που μετριάζουν το μελόδραμα!

Η ταινία έχει αρκετά καλά εφέ για την εποχή στην οποία γυρίστηκε (εκτός από μια δυο σκηνές που κάνουν μπαμ ότι είναι ψεύτικες, αλλά μιλάμε για τα 80s –αν δεν δεις και λίγη μαριονέτα και ψεύτικο αίμα, δεν λέει!) Έχει αρκετή αγωνία από την αρχή ως το τέλος, καθώς και μπόλικες σκηνές τρόμου που θα σε κάνουν να χώσεις τα νύχια σου στο κάθισμα ή στο μπούτι του άτυχου που κάθεται δίπλα σου, αν τη δεις με παρέα! Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, η μουσική που επενδύει την ταινία απόκοσμα μαγευτική και η πλοκή σε κρατά καθηλωμένο. Τι άλλο θες; Εκτός από έναν εξορκιστή…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν δεν το έχεις δει, δες το πριν το remake! Δεν είναι τυχαίο ότι η αρχική ταινία εξακολουθεί να μαζεύει επαίνους τόσες δεκαετίες μετά τη διανομή της.

GEEKY TRIVIA
Το Poltergeist είναι ένα από τα ελάχιστα τυχερά franchise που έχουν την ολόδική τους κατάρα, καθώς διάφορα ατυχή γεγονότα έχουν συνδεθεί με αυτό! Έχουμε και λέμε:
α) η Dominique Dunne, που υποδύεται τη μεγάλη αδελφή, στραγγαλίστηκε από τον πρώην της λίγο μετά την κυκλοφορία της ταινίας. Αυτός είναι ο λόγος που ο χαρακτήρας της δεν αναφέρεται καν στα σίκουελ.
β) ο 60χρονος Julian Beck, που υποδυόταν τον κακό στη δεύτερη ταινία, πέθανε από καρκίνο του στομάχου (τον οποίο τον είχε πριν δεχτεί τον ρόλο, φυσικά!)
γ) ο Will Sampson, επίσης από τη δεύτερη ταινία, πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια μετά από επέμβαση και
δ) η Heather O’Rourke, που υποδυόταν την Carol Anne πέθανε σε ηλικία 12 ετών, μετά την ολοκλήρωση και της τρίτης ταινίας, κατά τη διάρκεια επέμβασης.
Πολλοί πιστεύουν ότι για την κακοτυχία ευθύνεται η χρήση… αληθινών σκελετών στα γυρίσματα! Ε, γυρεύοντας πήγαιναν!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η ταινία έδωσε δύο σίκουελ και πολύ πρόσφατα απέκτησε και ένα αρκετά αξιοπρεπές remake.

• Poltergeist II: The Other Side (1986) ★★★☆☆
  Ένα χρόνο μετά τα περιστατικά της πρώτης ταινίας, η οικογένεια Freeling έρχεται ξανά αντιμέτωπη με μια υπερφυσική απειλή που κυνηγά την Carol Anne. Το σίκουελ έχει άμεση σύνδεση με την ιστορία της αρχικής ταινίας, την οποία εξελίσσει περισσότερο.
• Poltergeist III (1988) ★★☆☆☆
  Τελική ταινία της αρχικής τριλογίας, με την Carol Anne να μένει αυτή τη φορά στο Σικάγο με τη θεία της, σε έναν ουρανοξύστη. Όμως, τα πνεύματα την έχουν ακολουθήσει κι εκεί, διότι αν μη τι άλλο, οι νεκροί είναι επίμονοι και έχουν και αρκετό χρόνο για σκότωμα. Αν έχεις κι εσύ, δες το κι αυτό.
• Poltergeist (2015) ★★★★☆
  Καλογυρισμένο και εξίσου ατμοσφαιρικό remake της αρχικής ταινίας, το οποίο έχει μείνει ως επί το πλείστον πιστό στο πρωτότυπο.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν έχει γίνει ακόμη γνωστό αν η Fox θα προχωρήσει και σε σίκουελ, στοχεύοντας σε μια νέα τριλογία. Ίσως ευθύνεται και το γεγονός ότι οι κριτικές του remake ήταν αρκετά χλιαρές. Αλλά μια και τα έβγαλε τα λεφτά του, ποτέ μην λες ποτέ!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Η αθωότητα προσωποποιημένη…

Φάντασμα με αρχιτεκτονικές ανησυχίες…

Εντάξει, τέρμα η κρεατοφαγία για κάνα εξάμηνο…

Fright Night: Κάτι τρέχει με τον γείτονα…

Σκηνοθεσία: Tom Holland
Σενάριο: Tom Holland
Μουσική: Brad Fiedel
Ηθοποιοί: Chris Sarandon, William Ragsdale, Amanda Bearse, Stephen Geoffreys, Roddy McDowall
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★☆

FRIGHT NIGHT (1985)
Δεκαετίες πριν τα βαμπίρ γίνουν μόδα και καούν τελείως από την υπερπροβολή τους σε λογοτεχνία, κινηματογράφο και τηλεόραση, υπήρξε μια ταινία που τα παρουσίασε σε όλη τους τη φρικιαστική δόξα, κάνοντας υπερήφανους τον Christopher Lee και τον Bela Lugosi! Ήταν η πρώτη ταινία τρόμου με βαμπίρ που είδα ποτέ μου και χαίρομαι γι’ αυτό, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι υπάρχει μια ολόκληρη γενιά σήμερα, που όταν ακούει «βρικόλακας», το πρώτο πράγμα που της έρχεται στο μυαλό είναι η emo ντισκομπάλα με το ζελεδαρισμένο μαλλί που έπαιξε ο Pattinson στα Twilight!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Όταν ο νεαρός Charley Brewster ανακαλύπτει τυχαία ότι ο νέος γείτονας είναι ένα αιμοδιψές βαμπίρ που δολοφονεί νεαρές γυναίκες, αποφασίζει να ενημερώσει τους φίλους, τη μητέρα του και την αστυνομία. Φυσικά, το μόνο που καταφέρνει είναι να βρει τον μπελά του και να μπει στο στόχαστρο του βαμπίρ, το οποίο καταδιώκει τον ίδιο και την οικογένειά του. Απεγνωσμένος, ζητά τη βοήθεια του Peter Vincent, ενός παρουσιαστή σειράς τρόμου και πρώην κινηματογραφικού κυνηγού βρικολάκων. Εκείνος, αρχικά αντιμετωπίζει τον Charley με την ίδια δυσπιστία, αλλά σύντομα πείθεται ότι κάτι ανίερο έχει έρθει στην πόλη τους…

Αν και το Fright Night λανσάρεται περισσότερο ως ταινία τρόμου, η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως horror comedy, καθώς ισορροπεί το χιούμορ και τα στοιχεία του θρίλερ πολύ καλά, χωρίς να καταντά παρωδία. Είναι από εκείνες τις ταινίες που, χωρίς να αποτελούν κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό ως ιστορία, καταφέρνουν να σε κερδίσουν από κάθε άποψη. Το σενάριο είναι καλογραμμένο, με γρήγορο ρυθμό, χωρίς ανούσιες κοιλιές και οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, ιδιαίτερα αυτή του Sarandon, ο οποίος δίνει ρέστα στον ρόλο του βαμπίρ.

Παράλληλα, τα ειδικά εφέ, τα προσθετικά, αλλά και το μακιγιάζ είναι εξαιρετικά (μιλάμε για ταινία του ’80, μην το ξεχνάς!) και ταιριάζουν γάντι με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της ταινίας. Λογικό κιόλας: από το συνολικό budget της ταινίας, πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια πήγε στα ειδικά εφέ –πράγμα πρωτόγνωρο εκείνη την εποχή, για μια ταινία με βαμπίρ. Παρόλα αυτά, η παραγωγή δεν βγήκε ζημιωμένη, καθώς το Fright Night ήταν η δεύτερη πιο κερδοφόρα ταινία τρόμου για το 1985, με το A Nightmare on Elm Street 2 να παίρνει την πρωτιά.

Τέλος, η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και το σασπένς διατηρείται σε υψηλά επίπεδα μέχρι το τέλος –τι άλλο χρειάζεσαι από μια ταινία τρόμου; Δικαίως το Fright Night αποτελεί ένα από τα πιο πολυαγαπημένα θρίλερ των 80s παγκοσμίως και έχει αποκτήσει τεράστιο φαν κλαμπ. Ακόμη και στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να γυρίσεις μια ταινία που να μπορεί να ικανοποιήσει σε τόσο μεγάλο βαθμό το κοινό!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν δεν την έχεις δει ακόμη ως τώρα, ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις φαν!

GEEKY TRIVIA
Κατά τη διάρκεια της ταινίας, το βαμπίρ εμφανίζεται συχνά στην ανθρώπινη μορφή του τρώγοντας μήλα. Αυτή ήταν μια ιδέα του Sarandon, ο οποίος κάνοντας έρευνα πάνω στους βρικόλακες για τον ρόλο του, βρέθηκε να διαβάζει για τις νυχτερίδες και αποφάσισε ότι ο χαρακτήρας του έχει ίχνη από φρουτοφάγα νυχτερίδα στο DNA του!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η αρχική ταινία είχε ένα σίκουελ και ένα remake, το οποίο με τη σειρά του πήρε κάτι που έμοιαζε με σίκουελ, αλλά δεν ήταν ακριβώς!

• Fright Night Part 2 (1988) ★★★☆☆
  Τρία χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ο Charley –στο κολέγιο πλέον- έχει πειστεί, μετά από αρκετή ψυχοθεραπεία, ότι το βαμπίρ που αντιμετώπισε ήταν απλώς ένας παρανοϊκός κατά συρροήν δολοφόνος και ότι οι βρικόλακες δεν είναι αληθινοί. Για κακή του τύχη, όμως, ένα νέο βαμπίρ εμφανίζεται στην πόλη και τον βάζει στο στόχαστρό του…
• Fright Night (2011) ★★★☆☆
  Remake, ελαφρώς βασισμένο στην αρχική ταινία, καθώς έχει αρκετές διαφοροποιήσεις. Δυστυχώς, δεν έπεισε τόσο, καθώς έφαγε αρκετό θάψιμο.
• Fright Night 2: New Blood (2013) ★☆☆☆☆
  Ενώ η συγκεκριμένη ταινία λανσάρεται ως σίκουελ, παρόλα αυτά, αποτελεί και αυτή ένα άτυπο, άνευρο και παντελώς αδιάφορο remake, καθώς και μίξη των δύο αρχικών ταινιών. Η ιστορία ξεκινά από την αρχή, αγνοώντας το remake και, φυσικά, κανείς από το προηγούμενο καστ δεν επιστρέφει.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Νομίζω ότι είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι μετά τις δύο τελευταίες ταινίες, το franchise ψόφησε πλέον οριστικά! Καρφώστε του κι ένα παλούκι στην καρδιά, μην έχουμε κι άλλα ανούσια remake!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Ο ματάκιας της γειτονιάς…

Ποτέ μην τα βάζεις με τους υπερφυσικούς γείτονες!

Το λες και ευθανασία…