4/20 Massacre: Πες όχι στα ναρκωτικά!

Σκηνοθεσία: Dylan Reynolds
Σενάριο: Dylan Reynolds
Μουσική: Angela Winter Defoe
Ηθοποιοί: Jamie Bernadette, Vanessa Rose Parker, Stacey Danger κ.α.
Είδος: Slasher
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

4/20 MASSACRE (2018)
Τι κοινό έχουν τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, η Πρωταπριλιά, το Χάλοουιν και κάμποσες ακόμα γιορτές, εθνικές ημέρες, αργίες και επέτειοι; Όλες έχουν αποκτήσει τις δικές τους ταινίες τρόμου με ανάλογη θεματολογία! Υπήρχε, όμως, μια πολύ ειδική Παγκόσμια Ημέρα που δεν είχε αυτή την τιμή –μέχρι πέρσι, τουλάχιστον: η 20^η Απριλίου! Τι ακριβώς γιορτάζει ο πλανήτης την αυριανή μέρα, θα αναρωτιέσαι! Η απάντηση είναι ότι δεν γιορτάζει ολόκληρος ο πλανήτης ακριβώς, αλλά… κάποιοι πιο μυημένοι!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Πέντε φίλες οργανώνουν μια πεζοπορία στο δάσος –ως είθισται στα θρίλερ- για να γιορτάσουν τα γενέθλια μίας από αυτές, τα οποία συμπίπτουν με το διήμερο της 20^ης Απριλίου. Χωρίς να το γνωρίζουν, όμως, το σημείο που επιλέγουν να κατασκηνώσουν βρίσκεται πολύ κοντά σε μια παράνομη φυτεία κάνναβης. Ενώ εκείνες είναι προετοιμασμένες για ένα διήμερο γεμάτο ποτό, τσιγαριλίκια και διασκέδαση, ο μυστηριώδης και αιμοδιψής φύλακας της φυτείας είναι αποφασισμένος να εξαλείψει κάθε απειλή που μπαίνει στην περιοχή του με κάθε μέσο…

Τι είναι αυτό το 420, λοιπόν, στο οποίο βασίζεται η ταινία; Ξεκίνησε ως μια κωδική λέξη πίσω στο 1971, όταν μια ομάδα φοιτητών αποφάσισε να ανακαλύψει την τοποθεσία μια εγκαταλειμμένης φυτείας κάνναβης και ως ώρα συνάντησης επέλεξε τις 4.20 το πρωί. Από τότε, εξελίχθηκε σε αργκό για τη χρήση μαριχουάνας και πλέον αποτελεί ένα ολόκληρο κίνημα της κουλτούρας της κάνναβης και έχει γεννήσει ολόκληρα φεστιβάλ και εορτασμούς ως «αντι-γιορτή» των ενθουσιαστών αυτής. Η 20^η Απριλίου (για ευνόητους λόγους) έχει οριστεί ως εθνική ημέρα, κατά την οποία οι φαν ανά τον πλανήτη μαζεύονται και οργανώνουν διάφορα happening, από ομαδικό κάπνισμα στις 4.20 το πρωί ή το απόγευμα μέχρι ειρηνικές διαδηλώσεις υπέρ της αποποινικοποίησης.

Ήταν θέμα χρόνου, λοιπόν, να γυριστεί ένα φιλμ που να στοχεύει και σε αυτό το κοινό! Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο σοβαρό και το αστείο, προσπαθώντας απεγνωσμένα να μας πείσει ότι δεν είναι Β’ διαλογής. Δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά, όμως. Αν και από άποψη production value είναι αρκετά προσεγμένη και καλοδουλεμένη, η σοβαροφάνεια που δείχνει έχει το αντίθετο αποτέλεσμα και καταλήγει να δείχνει πιο γελοία, αφού οι σοβαροί διάλογοι που προσπαθούν να δώσουν βάθος στους χαρακτήρες είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι με τα όσα εξωφρενικά διαδραματίζονται, καθώς και με την ίδια την παρουσία του δολοφόνου, ο οποίος μοιάζει να πετάχτηκε από καρτούν!

Οι ερμηνείες δεν είναι τόσο κακές όσο θα περίμενε κανείς σε μια ανάλογη ταινία, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και για ορισμένους από τους διαλόγους, οι οποίοι είναι είτε απελπιστικοί κακοί είτε βαρετοί και αδιάφοροι (ειδικά οι σοβαροί!) και κάνουν περιττή κοιλιά. Αν είσαι φαν των slasher, παρόλα αυτά, θα περάσεις ευχάριστα την ώρα σου (όσο ευχάριστα μπορείς να την περάσεις βλέποντας αποκεφαλισμούς και ξεκοιλιάσματα!) μια και τα επίπεδα φρίκης είναι υψηλά για low budget παραγωγή –αν εξαιρέσουμε μερικά εφέ που βγάζουν μάτι ότι είναι ψεύτικα (συμπτωματικά, ένα από αυτά είναι σε σκηνή που όντως βγαίνουν μάτια!)

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν τη δεις κι εσύ μαστουρωμένος θα σου αρέσει περισσότερο!

GEEKY TRIVIA
Στους τίτλους τέλους, ο δολοφόνος αποκαλείται «The Shape». Αυτό αποτελεί άμεση αναφορά στον εικονικό χαρακτήρα του Michael Myers στο Halloween, ο οποίος είχε την ίδια ονομασία στους τίτλους της αρχικής ταινίας.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Σοβαρά τώρα;

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Δεν δείχνουν χαρούμενες, επειδή δεν έχουν καπνίσει ακόμα…

Stealth mode…

Το αίμα ρέει άφθονο!

Mosquito: Καλώς ήλθες, Άνοιξη!

Σκηνοθεσία: Gary Jones
Σενάριο: Tom Chaney, Steve Hodge
Μουσική: Allen Lynch, Randall Lynch
Ηθοποιοί: Tim Lovelace, Rachel Loiselle, Gunnar Hansen κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

MOSQUITO aka BLOOD FEVER (1995)
Καλό μήνα! Πρώτη μέρα της Άνοιξης σήμερα (ημερολογιακά, τουλάχιστον) και τι πιο ανοιξιάτικο από ένα υπέροχο θρίλερ με 90s αισθητική, ύφος b-movie και μπόλικα κουνούπια; Όχι από τα συνηθισμένα, όμως, διότι –όπως ανέφερα και στο προηγούμενο review– δεν νοείται ταινία τρόμου με ψάρι/έντομο/πουλί/ερπετό και πάει λέγοντας, αν το προαναφερθέν πλάσμα δεν είναι τουλάχιστον δέκα φορές μεγαλύτερο από το κανονικό!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ένα διαστημόπλοιο (ναι, δεν είναι γνήσιο b-movie αν δεν ξεκινά στο διάστημα!) συντρίβεται σε εθνικό πάρκο των ΗΠΑ. Όταν τα κουνούπια τρέφονται με το αίμα του νεκρού, εξωγήινου πιλότου, μεταλλάσσονται και αποκτούν τεράστιο μέγεθος και εξίσου τερατώδη όρεξη. Πολύ σύντομα, ένα σμήνος από αυτά επιτίθεται στους θαμώνες και τους επισκέπτες του πάρκου, σκορπώντας τον θάνατο. Στο μεταξύ, μια ομάδα από αταίριαστους μεταξύ τους επιζώντες προσπαθεί να βρει τρόπο να καταπολεμήσει τα τέρατα -διότι πάντα υπάρχει μια τέτοια ομάδα!

Η ταινία διαθέτει όσα στοιχεία είναι αναγκαία για να μπει στο πάνθεον των b-movies: ηλίθιο σενάριο, ψηφιακά εφέ που βγάζουν μάτι, καλοδουλεμένα πρακτικά εφέ, μπόλικο ψεύτικο αίμα και φρίκη, λίγο γυμνό, πολλές τραγικές ερμηνείες και κουνούπια σε μέγεθος λυκόσκυλου! Και, ασφαλώς -όπως γίνεται σε αντίστοιχες περιπτώσεις- έφαγε θάψιμο από όλους τους κριτικούς της εποχής, αλλά πλέον έχει γίνει cult! Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια κακή ταινία low budget με τέρατα, που θα σου προκαλέσει πολλές φορές γέλιο με το πόσο κακή είναι!

Αυτό δεν έχει τόση σημασία, όμως. Σε αντίστοιχες παραγωγές, οι οποίες εντάσσονται στο genre των ταινιών Β’ διαλογής, έχουμε μάθει να μην είμαστε τόσο αυστηροί όσον αφορά το κομμάτι του σεναρίου και των ερμηνειών, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι της γοητείας ενός πετυχημένου b-movie είναι ακριβώς οι κακοί διάλογοι, οι σεναριακές ατέλειες και η εξωφρενική ιστορία! Αρκεί, όμως, να υπάρχει η αυτογνωσία του σκηνοθέτη για το τι είδους ταινία γυρίζει. Διότι υπάρχουν πάντα κι εκείνοι οι οποίοι γυρίζουν μια πατάτα, θεωρώντας ότι ετοιμάζονται να χαρίσουν στον κόσμο κάποιο αριστούργημα της έβδομης τέχνης!

Το μεγαλύτερο ελαφρυντικό του Mosquito, λοιπόν, είναι πως δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά και αν το δεις κι εσύ με την ίδια διάθεση, τότε θα περάσεις καλά. Άλλωστε, έχουν γυριστεί και πολύ χειρότερα b-movies -όχι μόνο την περίοδο εκείνη, αλλά ακόμα και στις μέρες μας- τα οποία πολύ άνετα τρώνε τη σκόνη του Mosquito, όσον αφορά τα πρακτικά εφέ. Αν δούμε την ταινία καθαρά από άποψη παραγωγής, γίνεται αμέσως εμφανές ότι έπεσε αρκετή δουλειά και χρήμα (για την εποχή), ασχέτως του τελικού αποτελέσματος.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δες την αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και μετά θυμήσου να αγοράσεις μπόλικη σιτρονέλα, διότι τα κανονικά κουνούπια είναι πολύ πιο εκνευριστικά από αυτά της ταινίας!

GEEKY TRIVIA
Ο τεχνικός των ειδικών εφέ της ταινίας δεν ήταν η αρχική επιλογή του σκηνοθέτη. Ο αρχικός τεχνικός, για την ακρίβεια, δούλεψε μέχρι τη μέση της ταινίας, μέχρι τη μέρα που δήλωσε ότι θα έβγαινε να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα και… δεν επέστρεψε ποτέ! Δοκιμασμένη μέθοδος απόδρασης από κακές σχέσεις, κατεστραμμένες οικογένειες και κακογραμμένες ταινίες που δεν παλεύονται με τίποτα!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Υπήρχαν σχέδια για ένα σίκουελ για το 1998, τα οποία ναυάγησαν όταν ο Jones είδε τις κριτικές της ταινίας (δηλαδή περίμενε να είναι καλές, ας πούμε;) Παρόλα αυτά, πολύ πρόσφατα δήλωσε ότι δουλεύει πάλι πάνω στο project -διότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Κάθε b-movie που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει τουλάχιστον μια σκηνή στο διάστημα!

Εγώ δεν θα το ακουμπούσα ούτε με κοντάρι άλτη!

«Θέλω να γνωριστούμε καλύτερα!»

Killer Klowns from Outer Space: Όλοι επιπλέουν κι εκεί πάνω!

Σκηνοθεσία: Stephen Chiodo
Σενάριο: Charles Chiodo, Stephen Chiodo
Μουσική: John Massari
Ηθοποιοί: Grant Cramer, Suzanne Snyder, John Allen Nelson κ.α.
Είδος: Horror Comedy, Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★☆☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★★☆☆☆

KILLER KLOWNS FROM OUTER SPACE (1988)
Νομίζω πως η σημερινή πρέπει να είναι μια από τις πιο καμμένες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’80 –μπορεί και όλων των εποχών! Μεγάλο κατόρθωμα αυτό, αν αναλογιστούμε πόσες εξωφρενικές παραγωγές σκάνε μύτη τα τελευταία χρόνια! Ακόμη μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι το ότι, παρά το εξωφρενικό σενάριο, κατάφερε να αποσπάσει καλές κριτικές και να γίνει καλτ σε σύντομο διάστημα! Μη δούνε κουλαμάρα οι αμερικάνοι, αμέσως να την ανεβάσουν σε βάθρο!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η φιλήσυχη κωμόπολη του Crescent Cove γίνεται στόχος εξωγήινης εισβολής, μόνο που οι συγκεκριμένοι εξωγήινοι δεν είναι ούτε πράσινοι ούτε γκρι, αλλά… πολύχρωμοι! Οι εξωγήινοι έχουν τη μορφή κλόουν και αρχίζουν να σκοτώνουν τους κατοίκους της πόλης, παγιδεύοντάς τους μέσα σε κουκούλια από μαλλί της γριάς. Ο Mike και η Debbie είναι οι μόνοι που γνωρίζουν τι συμβαίνει και προσπαθούν να πείσουν τον σερίφη της πόλης, πριν να είναι πολύ αργά. Επίσης, υπάρχει και ποπ κορν που είναι ζωντανό -και αυτό δεν είναι καν το μεγαλύτερο κουλό που πρόκειται να δεις στην ταινία αυτή!

Το σενάριο της ταινίας πρέπει να γράφτηκε μέσα σε ένα βράδυ και μετά από τρελό ξεφάντωμα με μπάφους και μπύρες, διότι είναι τόσο παρανοϊκό που μοιάζει με παραίσθηση! Πώς αλλιώς να περιγράψεις, άλλωστε, ένα θρίλερ με εξωγήινους κλόουν, διαστημόπλοιο-σκηνή τσίρκο, μπαλονοζωάκια που ζωντανεύουν και όπλα που εκτοξεύουν σαρκοφάγο ποπ κορν; Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνεις ότι θα παρακολουθήσεις κάτι που προέκυψε μετά από συνδυασμό αλκοόλ και οπιούχων! Παρόλα αυτά, όλη η μούρλα του σεναρίου δένει μια χαρά με το ύφος των b-movies, κάνοντας την ταινία άξιο εκπρόσωπο του είδους. Η ταινία είναι καλογυρισμένη και με καλοφτιαγμένα (για την εποχή τους, πάντα) σκηνικά και εφέ, ενώ παράλληλα καταφέρνει να είναι άκρως διασκεδαστική και ολίγον τι φρικαλέα σε ορισμένες σκηνές.

Είναι από τα καθαρόαιμα b-movies που αγκαλιάζουν πλήρως την κακογουστιά τους, χωρίς να προσπαθούν να σε πείσουν ότι είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα τύπων που αποφάσισαν να πάρουν μια κάμερα και να κάνουν χαβαλέ! Οι διάλογοι είναι χαζοί, το σενάριο εξωφρενικό, οι ερμηνείες υπερβολικές και όλα δένουν περίφημα! Παράλληλα, το σενάριο έχει κάποιες ομοιότητες με άλλες ταινίες εισβολής της εποχής – κυρίως το The Blob, από τις οποίες δανείζεται (ή και παρωδεί καλοπροαίρετα) στοιχεία. Δικαίως απέκτησε τόσο φανατικό κοινό!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, είναι για γέλια, αλλά καλύτερο από το να είναι για κλάματα!

GEEKY TRIVIA
Οι αδελφοί Chiodo, που βρίσκονται πίσω από την παραγωγή, το σενάριο και τη σκηνοθεσία της ταινίας, είναι τρία αδέλφια που εργάζονται κυρίως στον τομέα των πρακτικών εφέ και ειδικεύονται στη δημιουργία τεράτων, αλλά και στο claymation (animation με πηλό). Αυτή είναι η μοναδική ταινία στο ενεργητικό τους, αλλά έχουν δημιουργήσει πολλές κούκλες και εφέ για ταινίες όπως το Critters και το Team America, ενώ στο κομμάτι του claymation έχουν συνεργαστεί αρκετές φορές με το team των Simpsons.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εδώ και χρόνια έχει ανακοινωθεί η πρόθεση του σκηνοθέτη να γυρίσει κι ένα σίκουελ, το οποίο μάλιστα ήταν να προβληθεί αρχικά το 2012, αλλά μετά από κάμποσες αναβολές, τα σχέδια άλλαξαν οριστικά. Πλέον, υπάρχει η πρόθεση για μια ολόκληρη τριλογία, ενώ ταυτόχρονα ακούγονται και φήμες για τηλεοπτική σειρά. Η νέα μόδα θέλει franchise βασισμένα σε ταινίες τριακονταετίας, προφανώς!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Εντάξει, δεν τους καλείς και σε παιδικό πάρτι…

Έχει και από τα γοητευτικά εφέ της περιόδου!

Κλόουν είναι, να μην παίξουν και λίγο;

 

Attack of the Killer Donuts: Φάε μπρόκολο.

Σκηνοθεσία: Scott Wheeler
Σενάριο: Nathan Dalton
Μουσική: Nik Olas
Ηθοποιοί: Justin Ray, Kayla Compton, Michael Swan κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★☆☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★☆☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★☆☆☆☆

ATTACK OF THE KILLER DONUTS (2016)
Τη σημερινή ταινία την είχα πετύχει σε τρέιλερ και μου είχα φανεί αρκετά καμμένη –σε επίπεδα Sharknado και πάνω- οπότε μπήκε στη λίστα! Είναι σίγουρα b-movie –και όχι από τα καλά κιόλας, αλλά από εκείνα που είναι σκοπίμως κακά, για τον χαβαλέ και μόνο (κι επειδή μέχρι εκεί φτάνουν οι δυνατότητες των συντελεστών!) Αλλά ακόμα κι αυτές οι ταινίες χρειάζονται, ειδικά όταν ψάχνεις κάτι τραγικό να παρακολουθήσεις μαζί με την παρέα, για να το θάψετε γελώντας. Ή όταν θες να παίζει κάτι στο υπόβαθρο, όσο κάνεις τις δουλειές του σπιτιού –αν κι εκεί κάνουν ταιριάζουν μια χαρά και οι ταινίες του Adam Sandler! Το έχω δοκιμάσει, πίστεψέ με!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ο Johnny και η Michelle δουλεύουν σε ένα κατάστημα που πουλάει λουκουμάδες (κάτι σαν τα δικά μας Nanou, αλλά πιο παρακμιακό). Όταν μια χημική φόρμουλα του εφευρέτη θείου του Johnny καταλήγει κατά λάθος μέσα στη φριτέζα, τα ντόνατς που παράγονται στο εξής αποκτούν δική τους ζωή και αρχίζουν να επιτίθενται σε όποιον βρεθεί στον δρόμο τους, ξεκινώντας από τη νοημοσύνη όσων βλέπουν την ταινία!

Εντάξει, ήξερα από την αρχή ότι θα ήταν κακή (όταν το τρέιλερ σου δείχνει ντόνατ με δόντια να χοροπηδάνε κάνοντας «μπόινγκ-μπόινγκ», ξέρεις τι να περιμένεις!), αλλά ΤΟΣΟ κακή δεν την περίμενα! Αν δεν είχε σχετικά συμπαθητικά εφεδάκια (σε σχέση με άλλα b-movies, δηλαδή) θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γυριστεί και στην πλάκα από παρέα κολεγιόπαιδων που δεν είχαν τι να κάνουν το σαββατοκύριακο.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η ταινία πάσχει σεναριακά και σκηνοθετικά. Από το ξεκίνημα της, καταλαβαίνουμε ότι οι διάλογοι δεν πρόκειται να γίνουν καλύτεροι, ενώ οι ερμηνείες, όταν δεν είναι τελείως τραγικές, είναι απλώς εκνευριστικές, ενώ το overacting αγγίζει επίπεδα σειράς του Χάρη Ρώμα. Το πρώτο μισάωρο, γενικά (μπορεί και παραπάνω), μοιάζει σαν κάποιος να έχει συρράψει μια σειρά από κρύα σκετσάκια μεταξύ τους, καθώς βλέπουμε απλώς τον έναν στερεοτυπικό χαρακτήρα μετά τον άλλο να μπαίνει μέσα στο μαγαζί, να λέει την παπαριά του, να αλληλεπιδρά με τους πρωταγωνιστές και μετά να φεύγει.

Οι σκηνές θανάτων, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι το μόνο που θα έσωζε την ταινία, δεν έχουν τίποτε το αξιοσημείωτο να προσφέρουν, αφού το budget έπεσε μάλλον όλο στα εφέ για τα ντόνατς. Ο τρόμος είναι ανύπαρκτος, διότι το μόνο τρομαχτικό σε ένα ντόνατ –ακόμα κι αν έχει δόντια- είναι οι θερμίδες, ενώ το χιούμορ μοιάζει να βγήκε από πανέρι με αχρησιμοποίητα αστεία του Μάρκου Σεφερλή. Με λίγα λόγια, για horror comedy, αποτυγχάνει οικτρά και στο κομμάτι του horror και σε αυτό του comedy!

Ταυτόχρονα, έχουμε και κάμποσες αδιάφορες σκηνές που τραβάνε υπερβολικά πολύ χωρίς να προσθέτουν κάτι στην ιστορία, είτε επειδή προσπαθούν να εμβαθύνουν στους χαρακτήρες με τη χάρη νταλίκας που βουλιάζει σε παγωμένη λίμνη, είτε απλώς προσπαθούν να γεμίσουν τον χρόνο, τη στιγμή που θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο: να κόβουν σκηνές και διαλόγους, μπας και μικρύνει το μαρτύριό μας! Για την ακρίβεια, οι μόνοι τυχεροί ήταν αυτοί που παρακολούθησαν την ταινία στην τηλεόραση, αφού εκεί προβλήθηκε η κατά 13 λεπτά μικρότερη version της. Πράγμα πολύ σημαντικό, αν σκεφτείς ότι μόνο ο επίλογος της ταινίας διαρκεί ένα ανυπόφορο πεντάλεπτο, κατά το οποίο οι πρωταγωνιστές κάνουν απλώς χαλαρή και χαζοβιόλικη κουβεντούλα χωρίς λόγο!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, να τη δεις τρώγοντας ένα κουτί ντόνατς με γλάσο! Αν είσαι τυχερός, θα έχεις πέσει σε διαβητικό κώμα πολύ πριν τη μέση!

GEEKY TRIVIA
Ο πιο πρόσφατος θάνατος που οφείλεται σε ντόνατ συνέβη τον περασμένο Απρίλιο στο Denver των ΗΠΑ. Και δεν έφταιγε εκείνο –τουλάχιστον όχι συνειδητά. Ένας 42χρονος προσπάθησε να φάει ένα ντόνατ 200 γραμμαρίων σε 80 δευτερόλεπτα, στα πλαίσια Διαγωνισμού Ταχυφαγίας, μόνο που του έκατσε στο λαιμό. Ο θάνατος, μάλιστα, συνέβη την ίδια μέρα που μια φοιτήτρια πέθανε με τον ίδιο τρόπο, τρώγοντας τηγανίτες σε άλλον διαγωνισμό! Δεν μπορούν να φάνε πρωινό σαν άνθρωποι στην Αμερική;

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Χαχαχα, σοβαρολογείς τώρα;

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Re-Animator από τα Lidl…

Δεν το τρως, σε τρώει!

Μάλλον είχε γλουτένη…

Silent Night, Deadly Night: Άγριος Βασίλης έρχεται…

Σκηνοθεσία: Charles E. Sellier Jr.
Σενάριο: Michael Hickey
Μουσική: Perry Botkin
Ηθοποιοί: Robert Brian Wilson, Lilyan Chauvin κ.α.
Είδος: Slasher
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★★☆☆☆

SILENT NIGHT, DEADLY NIGHT (1984)
Συνεχίζω τις εορταστικές εκδηλώσεις με ένα ακόμη επίκαιρο θρίλερ, το οποίο στις μέρες του προκάλεσε τεράστιες αντιδράσεις με τη θεματολογία του και θεωρείται ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα θρίλερ των 80s. Φυσικά, για το ότι πάτωσε δεν ευθύνονται τόσο οι αντιδράσεις, όσο το γεγονός ότι η ταινία ήταν και ολίγον τι πατάτα! Παρόλα αυτά, οι κακές κριτικές δεν εμπόδισαν τη δημιουργία κάμποσων σίκουελ –δεν ήταν κι η πρώτη φορά άλλωστε που λαομίσητη ταινία δημιούργησε ολόκληρο franchise!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ο μικρός Billy γίνεται μάρτυρας της άγριας δολοφονίας των γονιών του από έναν κακοποιό ντυμένο με αγιοβασιλιάτικη στολή, γεγονός που του προκαλεί φοβία προς τη μορφή του Άη Βασίλη. Τα πράγματα χειροτερεύουν κατά τη διαμονή του σε ένα ορφανοτροφείο που διοικείται από μια αυστηρή ηγουμένη, η οποία τιμωρεί συνεχώς τον Billy με κάθε ευκαιρία, θεωρώντας ότι η κακή συμπεριφορά του είναι απλώς θέμα καπρίτσιου. Όταν πλέον ενηλικιώνεται και είναι ελεύθερος να ζήσει μόνος του, βρίσκει δουλειά σε ένα κατάστημα παιχνιδιών και η ζωή του μοιάζει να μπαίνει σε έναν φυσιολογικό ρυθμό. Μέχρι μια Παραμονή Χριστουγέννων, που το αφεντικό του θα του ζητήσει να ντυθεί Άγιος Βασίλης…

Όπως ανέφερα προηγουμένως, η ταινία εξόργισε πολύ κοσμάκη, όχι μόνο επειδή παρουσίαζε τον Άη Βασίλη ως κατά συρροήν δολοφόνο (όλοι ξέρουμε πόσο ευαίσθητοι είναι οι αμερικάνοι με τα πατριωτικοθρησκευτικά τους σύμβολα), αλλά κυρίως επειδή διαφημίστηκε κάμποσο στην τηλεόραση σε ώρες που έβλεπαν παιδιά, τα οποία απέκτησαν ψυχικά τραύματα ανάλογα με του πρωταγωνιστή, βλέποντας τον Santa να αφαλοκόβει κόσμο με ένα τσεκούρι.
Έγιναν κάμποσες διαμαρτυρίες, πλήθη εξαγριωμένων οικογενειαρχών συγκεντρώθηκαν σε σινεμά κι εμπορικά κέντρα, κριτικοί διάβαζαν τα ονόματα των συντελεστών στην τηλεόραση και τους έκραζαν –μόνο γυμνούς δεν τους έβγαλαν στους δρόμους βαρώντας καμπανάκια και φωνάζοντας «shame»! Με λίγα λόγια: ο κακός χαμός!

Το αποτέλεσμα ήταν να αποσυρθούν όλες οι διαφημίσεις, ενώ και η ίδια η ταινία δεν έμεινε για πολύ στους κινηματογράφους. Όχι ότι θα τα κατάφερνε να μείνει παραπάνω και χωρίς τη φασαρία, δηλαδή, καθώς δεν ήταν και κάνα αριστούργημα της έβδομης τέχνης! Σε γενικές γραμμές, η ταινία αποτελεί απλώς ακόμη μια προσπάθεια εκμετάλλευσης της μόδας των slasher films που μεσουράνησαν την περίοδο εκείνη. Σε πιο ειδικές γραμμές, αν και προσπαθεί σκληρά να σε τρομάξει, δεν τα καταφέρνει και τόσο –εκτός αν είσαι 5χρονο που φοβάται ήδη τον Άη Βασίλη. Το σενάριο είναι τελείως χαζό και γεμάτο τρύπες και ο κακός έχει παντελώς ηλίθιο κίνητρο –ή, για την ακρίβεια, δεν έχει: απλώς φοράει μια στολή και αποφασίζει ότι πρέπει πλέον να σκοτώνει στα καλά καθούμενα. Τέλος, οι πιο πολλές ερμηνείες είναι για τα μπάζα (ως συνήθως) με τους περισσότερους ηθοποιούς να έχουν κάνει το overracting λάστιχο –ειδικά ο πρωταγωνιστής, ο οποίος δεν έχει καν λήμμα στη Wikipedia, καθώς μετά από αυτή την ταινία παίζει να παράτησε τελείως την ηθοποιία και να άνοιξε μανάβικο.

Με απλά λόγια, αν το Silent Night ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο, θα ήταν πουλόβερ! Το πιο εξοργιστικό απ’ όλα, όμως, είναι ότι με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε κι αυτή η μπαλαφάρα φανατικό κοινό! Προσφέρεται περισσότερο για να τη δεις με παρέα κολλητών και κάμποση χαβαλεδιάρικη διάθεση –και γι’ αυτό στην προτείνω κιόλας! Για ακόμα μεγαλύτερη διασκέδαση, μπορείτε να τη μετατρέψετε σε drinking game και να πίνετε πχ ένα σφηνάκι κάθε φορά που ακούγεται η λέξη: «punishment» ή «naughty», ή όποτε εμφανίζονται… βυζιά στην ταινία! (Πίστεψέ με, θα χρειαστείτε πολλά ποτά…)

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, στείλε μήνυμα στην παρέα κι ετοιμαστείτε για αξέχαστο χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν!

GEEKY TRIVIA
Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το ίδιο Σαββατοκύριακο με το A Nightmare on Elm Street και για κάποιο διάστημα, μάλιστα, κατάφερε να την ξεπεράσει σε εισπράξεις. Φυσικά, έπαιξε καθοριστικό ρόλο και το γεγονός ότι το Silent Night προβαλλόταν σε πάνω από διπλάσιες αίθουσες. Παρόλα αυτά, τη δεύτερη μόλις εβδομάδα, οι εισπράξεις της έπεσαν κατά 45% κι έφαγε τη σκόνη του Εφιάλτη…

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Παρά τις αρνητικές κριτικές και τον χαμό που προκάλεσε, η ταινία κατάφερε ν΄αποκτήσει κάμποσες συνέχειες (η μία χειρότερη από την άλλη). Ευτυχώς, δεν τις είδα όλες!

• Silent Night, Deadly Night Part 2 (1987) ★☆☆☆☆
  Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο μικρός αδερφός του Billy, ο οποίος βλέποντας τον θάνατο του αδελφού του, αποκτά κι εκείνος μετατραυματικό στρες, το οποίο τον οδηγεί σε αμόκ. Η μισή ταινία ακριβώς είναι, ουσιαστικά, flash back της αρχικής, οπότε το κακό είναι διπλό!
• Silent Night, Deadly Night 3: Better Watch Out! (1989) –
  Ο δολοφόνος της προηγούμενης ταινίας ξυπνά από κώμα και αρχίζει πάλι να πετσοκόβει, ενώ παράλληλα καταδιώκει και μια τυφλή κοπέλα με παραψυχικές δυνάμ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ, ΕΤΣΙ;;;
• Silent Night, Deadly Night 4: Initiation (1990) –
  Μπορεί να περνιέται για σίκουελ, αλλά η συγκεκριμένη προσθήκη δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχικές ταινίας και αφορά μια δημοσιογράφο που ερευνά κάτι μάγισσες –μπέρδεψαν τις γιορτές μάλλον…
• Silent Night, Deadly Night 5: The Toy Maker (1991) –
  Δεύτερη ταινία που δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχικές και έχει να κάνει με διάφορα παιχνίδια που σκοτώνουν κόσμο –ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΒΓΑΖΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΕΣ;;;
• Silent Night (2012) ★★★☆☆
  Remake της αρχικής ταινίας με πολύ πιο σκοτεινό ύφος και αρκετά διαφοροποιημένο σενάριο, αλλά ίδιο κεντρικό κορμό. Πιθανότατα η μόνη προσθήκη που βλέπεται κάπως πιο ευχάριστα σε ολόκληρο το franchise!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Αχ, όχι, σας παρακαλώ!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Εγώ, πάντως, δεν θα σταματούσα!

Σιγά, κι εγώ μικρός μόνο θανατικά ζωγράφιζα και τώρα είμαι μια χαρά!

Αυτό είναι που λένε «και δεν μας καταδέχεται»;

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Bad Taste: Δεν τρώγεται με τίποτα!

Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Σενάριο: Ken Hammon, Tony Hiles, Peter Jackson
Μουσική: Michelle Scullion
Ηθοποιοί: Terry Potter, Peter Jackson, Pete O’Herne κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★☆☆☆☆

BAD TASTE (1987)
Το σημερινό B-movie είναι γεμάτο εξωφρενικές και σχεδόν ξεκαρδιστικές σκηνές φρίκης, ψεύτικο αίμα, άθλια εφέ και κοστούμια και ερμηνείες που ραγίζουν τζάμια! Με λίγα λόγια: είναι επάξιος εκπρόσωπος του είδους! Και όχι μόνο αυτό, αλλά αποτελεί και την παρθενική σκηνοθετική δουλειά ενός δημιουργού που έχει σπάσει ταμεία και μας έχει χαρίσει ταινίες που έγραψαν ιστορία στον κινηματογράφο, προκαλώντας αλεπάλληλους οργασμούς σε nerds ανά την υφήλιο: του Peter Jackson!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Τα μέλη μιας μυστικής κυβερνητικής οργάνωσης ερευνούν τη μυστηριώδη εξαφάνιση των κατοίκων μιας ολόκληρης κωμόπολης της Νέας Ζηλανδίας. Όταν ανακαλύπτουν ότι για την εξαφάνιση ευθύνεται μια ομάδα ανθρωπόμορφων εξωγήινων που έχει εισβάλει στην περιοχή, αποφασίζουν να καλέσουν ενισχύσεις, με σκοπό να εισχωρήσουν στο κρησφύγετο των εξωγήινων και να ανακαλύψουν τι συνέβη στα θύματά τους. Εκεί θα μάθουν την ανατριχιαστική αλήθεια πίσω από αυτή την εισβολή. Και μετά θα γίνει, απλώς, της μουρλής!

Όπως ανέφερα προηγουμένως, το Bad Taste αποτελεί την πρώτη ταινία του Jackson, τότε που περνούσε ακόμη την splatter φάση του! (Όσοι έχουν ακολουθήσει την πορεία του, θα γνωρίζουν ήδη την πιο γνωστή του ταινία, από την περίοδο εκείνη: το Braindead -το οποίο, προσωπικά, με είχε ενθουσιάσει πολύ περισσότερο από τη σημερινή πρόταση.) Πρόκειται για μια low budget ταινία Β’ διαλογής (πιο low δεν πάει, βρίσκεις πετρέλαιο!), στα χνάρια αντίστοιχων ταινιών τρόμου των 50s και 60s, γεμάτη με τραβηγμένες –στα όρια του κιτς- σκηνές φρίκης, ερμηνείες που σε κάνουν να αναπολείς τις χρυσές μέρες των ελληνικών βιντεοταινιών και μια πλοκή τελείως χαζή!

Φυσικά, το Bad Taste αποτελεί τελείως ξεχωριστή περίπτωση, οπότε δεν μπορεί να κριθεί τόσο αυστηρά μια και -όσο κακό και αν είναι- οφείλω να του αναγνωρίσω δυο μεγάλα ελαφρυντικά: α) την απειρία του δημιουργού κατά την περίοδο εκείνη και β) τα πενιχρά μέσα τα οποία είχε στη διάθεσή του για τα γυρίσματα, μια και ουσιαστικά επρόκειτο για παραγωγή που ξεκίνησε περισσότερο στα πλαίσια του χαβαλέ! Κάτι σαν τα κωμικά βιντεάκια με νίντζα και σαμουράι που βλέπουμε στις μέρες μας στο YouTube από έλληνες δημιουργούς.

O Jackson ξεκίνησε να γυρίζει την ταινία στην γενέτειρά του, με μια παρέα φίλων και δικά του, κυρίως, έξοδα. Τα γυρίσματα διήρκεσαν τέσσερα χρόνια, αφού είχαν χρόνο να τη δουλέψουν μόνο τα σαββατοκύριακα και δεν υπήρχε καν σενάριο, απλώς γύριζαν τις νέες ιδέες που έρχονταν στο μυαλό του μέσα στην εβδομάδα. Οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες (και ο ίδιος ο Jackson) παίζουν δύο ρόλους, οι μάσκες, τα όπλα και διάφορα άλλα αντικείμενα κατασκευάστηκαν από τους ίδιους, ενώ ακόμη και ο ήχος προστέθηκε στο τέλος, αφού η κάμερα του Jackson δεν είχε δυνατότητα ηχογράφησης! Όταν η Επιτροπή Κινηματογράφου της Νέας Ζηλανδίας είδε τα αποτελέσματα που είχε καταφέρει ως τότε ο Jackson με τα δικά του μέσα μόνο, αποφάσισε να τον χρηματοδοτήσει, ώστε να μπορέσει να ολοκληρώσει την ταινία και να προσθέσει τα πρακτικά εφέ που ήθελε.

Έτσι, ένα φιλμ που προοριζόταν να είναι χαβαλεδιάρικη ταινία μικρού μήκους, έφτασε στο σημείο να προβληθεί στην Αγορά του Φεστιβάλ των Καννών (όπου βρήκε αγοραστές απ’ όλο τον κόσμο), να συμμετάσχει σε διαγωνισμούς και να γίνει καλτ μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα! Από το ξεκίνημά του φαινόταν ότι θα πήγαινε μπροστά αυτός ο τύπος!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι τόσο κακόγουστη που καταλήγει αριστούργημα!

GEEKY TRIVIA
Το εξώφυλλο της βιντεοκασέτας είναι ίδιο με το πόστερ της ταινίας: ο εξωγήινος που υψώνει το μεσαίο δάχτυλο. Όταν η ταινία, όμως, διανεμήθη στην (ευαίσθητη) αμερικανική αγορά, στους ιδιοκτήτες των βίντεο κλαμπ δόθηκε και ένα έξτρα δάχτυλο, το οποίο μπορούσαν να κολλήσουν στο εξώφυλλο, ώστε να φαίνεται σαν να κάνει το σύμβολο της νίκης!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Σιγά μην τολμήσει κανείς να κάνει remake σε αυτή την ταινία –θα πέσουν να τον κατασπαράξουν οι φαν!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Τα εφέ τότε είχαν άλλη χάρη! Και μπόλικο τοματοχυμό!

Κι όμως! Αυτός ο τύπος γύρισε κάτι δεκαετίες αργότερα τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών!

Ξαφνικά μου ήρθε όρεξη για πεϊνιρλί!