Carrie: Δεν θες να τα βάλεις μαζί της…

Σκηνοθεσία: Brian De Palma
Σενάριο: Lawrence D. Cohen
Μουσική: Pino Donaggio
Ηθοποιοί: Sissy Spacek, John Travolta, Piper Laurie, Nancy Allen κ.α.
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★
★
★
★
★


TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★
★

☆☆
Φρίκη: ★
★
☆☆☆
Τρόμος: ★
★
★
☆☆
Αγωνία: ★
★
★
★
★


CARRIE (1976)
Ταξίδι στο παρελθόν σήμερα, με μια ταινία βασισμένη στο πρώτο μυθιστόρημα του μετρ του τρόμου, Stephen King, του οποίου τα βιβλία πουλάνε σαν ζεστό ψωμί κι έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση εκατοντάδες φορές. Η σημερινή ταινία αποτελεί και την πρώτη μεταφορά μυθιστορήματός του και μάλλον ήταν και αρκετά γούρικη, απ’ ό,τι φάνηκε στην μετέπειτα πορεία του.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Carrie, μια ντροπαλή και μοναχική δεκαεφτάχρονη που ζει με τη θρησκόληπτη μητέρα της, γίνεται συνεχώς στόχος των συμμαθητριών της. Τα βάναυσα αστεία και τα πειράγματά τους, όμως, δεν συγκρίνονται με τον φανατισμό και τη σκληρότητα της μητέρας της, η οποία προσπαθεί να κρατήσει την κόρη της αποτραβηγμένη από τον κόσμο, θεωρώντας ότι το Κακό υπάρχει παντού. Αυτό που δεν γνωρίζει κανείς, όμως, είναι ότι η Carrie διαθέτει ισχυρές τηλεκινητικές ικανότητες που εκδηλώνονται κάθε φορά που βρίσκεται υπό συνθήκες πίεσης. Όταν η Carrie δεχτεί πρόσκληση στον ετήσιο σχολικό χορό, θα μπει ξανά στο στόχαστρο των συμμαθητριών της, αλλά και της μητέρας της. Μόνο που πλέον είναι αποφασισμένη να πάψει να είναι το θύμα…

Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζουν όλοι σχεδόν την ταινία –όχι μόνο επειδή διασκευάστηκε πρόσφατα, αλλά κυρίως επειδή πρόκειται για ένα αληθινά κλασικό κομμάτι, που έχει αφήσει το στίγμα του στην παγκόσμια ποπ κουλτούρα. Η εικόνα της Carrie με το ματωμένο βραδινό φόρεμα παίζει να είναι μια από τις πιο άμεσα αναγνωρίσιμες στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ η κορωνίδα της ταινίας -η σεκάνς του χορού- αποτελεί μια από τις πιο εικονικές σκηνές σε ταινία τρόμου, ειδικά με τον τρόπο που είναι σκηνοθετημένη.

Το Carrie θα μπορούσε να είναι απλώς μια ταινία που μιλάει για τον σχολικό εκφοβισμό, για τη μοναξιά ή για την παιδική κακομεταχείριση και τον θρησκευτικό φανατισμό. Αλλά στην ουσία της είναι μια ταινία που μιλάει για τα όρια του ανθρώπου και τι μπορεί να συμβεί όταν αυτός εξαντλήσει κάθε περιθώριο ανοχής και μακροθυμίας. Με μια πινελιά από υπερφυσικό, φυσικά!
Τα πλάνα του De Palma μοιάζουν με σκέτη ποίηση σε κάποια σημεία –αυτό το καταλαβαίνει κανείς πολύ νωρίς, από την εναρκτήρια σκηνή στα αποδυτήρια. Η ατμόσφαιρα είναι σίγουρα σκοτεινή και ηλεκτρισμένη, ενώ το γενικό αίσθημα ανησυχίας και ανασφάλειας που σε διακατέχει σε όλη την ταινία, μετατρέπεται σε καθαρό τρόμο στο αποκορύφωμά της. Κάτι που περιμένεις, ασφαλώς, καθώς το σενάριο οδηγεί αργά, αλλά σταθερά σε αυτό το σημείο, αλλά δεν φανταζόσουν ότι θα έβλεπες κάτι τόσο ωμό και σκληρό.

Η ερμηνεία της Spacek σαφώς και κλέβει την παράσταση –διόλου τυχαίο που ήταν υποψήφια για Oscar πρώτου γυναικείου ρόλου- ενώ η ίδια η ταινία ανήκει στις σπάνιες περιπτώσεις όπου μια ταινία τρόμου λαμβάνει υποψηφιότητες για πρώτο και δεύτερο γυναικείο ρόλο.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δες την οπωσδήποτε. Και να είσαι καλός με τους άλλους, ποτέ δεν ξέρεις ποιος από αυτούς μπορεί να σε διπλώσει στα δύο με τη σκέψη του μόνο…

GEEKY TRIVIA
Η Piper Laurie, η οποία υποδύεται τη μητέρα της Carrie, ήταν πεπεισμένη ότι η ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν μαύρη κωμωδία. Οι ατάκες, το ντύσιμο και το φέρσιμο του θρησκόληπτου χαρακτήρα της μητέρας, της φαίνονταν τόσο γελοία που θεωρούσε ότι ήταν ένα είδος σάτιρας. Ακόμη κι όταν ο ίδιος ο De Palma της εξήγησε ότι πρόκειται για ταινία τρόμου, εκείνη συνέχισε (και συνεχίζει) να έχει την άποψη ότι είναι μαύρη κωμωδία.

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η επιτυχία της ταινίας ήταν τεράστια και, ουσιαστικά, ήταν αυτή που καθιέρωσε τον Stephen King ως συγγραφέα τρόμου στα μάτια του κοινού.

• The Rage: Carrie 2 (1999) ★
☆☆☆☆
  Η Rachel, άλλη μια έφηβη με τηλεκινητικές δυνάμεις, μεγαλώνει με θετούς γονείς από τη μέρα που η μητέρα της εγκλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική.
  Η ταινία πατάει στην ιστορία της Carrie και προσπαθεί να τη συνεχίσει, αλλά αποτυγχάνει οικτρά και μοιάζει απλώς με μια κάκιστη κόπια. Άξιζε το οικουμενικό θάψιμο που έφαγε…
• Carrie (2002) –
  Τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος, η οποία μεταφέρει τα γεγονότα στη σύγχρονη εποχή, ενώ παράλληλα προσπαθεί να είναι πιο πιστή στο αρχικό υλικό, ασχέτως αν αλλάζει τα φώτα στο φινάλε. Θεωρήθηκε, ασφαλώς, κατώτερο του πρωτότυπου.
• Carrie: The Musical (1988, 2012-14) –
  Θεατρική μεταφορά –και μάλιστα μουσικοχορευτική! Δεν ξέρω πώς ακριβώς τα κατάφεραν, αλλά για να ανέβηκε τόσες φορές η παράσταση, σημαίνει ότι άρεσε στον κόσμο!
• Carrie (2013) ★★★
☆☆
  Πιο πρόσφατο remake της ταινίας, με κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις στο σενάριο. Αν και δεν ήταν τόσο κακή προσπάθεια, πήρε γενικά χλιαρές κριτικές –πράγμα που δεν εμπόδισε, όμως, την εισπρατική επιτυχία.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, εντάξει, δεν νομίζω να σκοπεύει κανείς να ετοιμάσει νέο remake της ταινίας για τα επόμενα 30 χρόνια, τουλάχιστον. Το εξαντλήσαμε το θέμα!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Κάπως έτσι αντιδρώ κι εγώ αν δω αίμα!

Με μάνα θεούσα, πώς να μην αναπτύξεις ψυχοσωματικά προβλήματα;

Αν δεν ήταν τόσο καθίκια, δεν θα ταίριαζαν τόσο πολύ…

Don’t Look Now: Μην κοιτάς, θα σε πάρει ο ύπνος…

Σκηνοθεσία: Nicolas Roeg
Σενάριο: Allan Scott, Chris Bryant
Μουσική: Pino Donaggio
Ηθοποιοί: Julie Christie, Donald Sutherland
Είδος: Occult Thriller
Αξιολόγηση: ★
★
☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★
☆☆☆☆
Φρίκη: ☆☆☆☆☆
Τρόμος: ★
☆☆☆☆
Αγωνία: ★
★
☆☆☆

DON’T LOOK NOW (1973)
Χμ… Περίεργη φάση η σημερινή! Θα παρουσιάσω μια ταινία που έχει αποσπάσει διθυράμβους από τους κριτικούς, έχει αποκτήσει φανατικό κοινό και με το πέρασμα του χρόνου έχει καταλήξει να θεωρείται, όχι απλώς κλασική, αλλά ως μια από τις πιο σημαντικές και με μεγάλη επιρροή στον κινηματογράφο, βρετανικές ταινίες. Και γιατί είναι περίεργη φάση; Διότι η ταινία είναι διαολεμένα ΒΑΡΕΤΗ και τη μίσησα! Πραγματικά, νιώθω άσχημα που δεν μπορώ ούτε στο ελάχιστο να πιάσω αυτό που έπιασαν όλοι οι υπόλοιποι! Εμένα μου φάνηκε σαν ένας ακαταλαβίστικος, μπερδεμένος, ανιαρός αχταρμάς που δεν είχε καμιά απολύτως συνοχή! Έχω αρχίσει να πιστεύω πως πρόκειται για κάποια παγκόσμια συνομωσία και ότι κάποιος εντοπίζει όλους τους εχθρούς της ταινίας και τους κάνει πλύση εγκεφάλου –ακόμη κι ο αναθεματισμένος ο Roger Ebert, που δεν χάριζε κάστανο, 30 χρόνια αργότερα (!) άλλαξε την αρχική του κριτική και ανακήρυξε την ταινία αριστούργημα! Να το ξέρεις: αν την επόμενη εβδομάδα γράψω άλλο άρθρο και πω ότι το Don’t Look Now είναι ταινία-σταθμός, τότε με βρήκαν κι εμένα!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Μετά από τον πνιγμό της κόρης τους σε μια λιμνούλα στο εξοχικό τους (αμάν με αυτές τις λιμνούλες σε κάθε ταινία, μπαζώστε τις επιτέλους!), ο John και η Laura ταξιδεύουν και διαμένουν προσωρινά στη Βενετία, όπου ο John έχει αναλάβει την αναπαλαίωση μιας παλιάς εκκλησίας. Εκεί, η Laura θα συναντήσει δυο αδελφές (γυναίκες -πού πήγε το μυαλό σου;), η μία από τις οποίες είναι τυφλή κι έχει παραψυχικές ικανότητες. Η γυναίκα ενημερώνει την Laura ότι «είδε» το πνεύμα της κόρη τους ανάμεσά τους και ότι έχει έρθει να τους προειδοποιήσει για έναν απροσδιόριστο κίνδυνο που διατρέχει η ζωή του John. Η Laura πείθεται για τις ικανότητες των γυναικών και προσπαθεί να πείσει και τον John, ο οποίος παραμένει σκεπτικός.

Εγώ, από την άλλη, δεν είμαι καθόλου σκεπτικός: η ταινία μου φάνηκε μπούρδα! Και πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο έχει κάνει τόσο μεγάλο ντόρο και έχει δώσει έμπνευση σε δεκάδες σκηνοθέτες και σεναριογράφους με κάποιους από αυτούς να υποστηρίζουν ότι την έχουν δει πολλές φορές (τι μαζοχισμός!) Σαφώς, από τεχνικής άποψης, είναι πολύ καλή, αλλά αν τη δεις στο σύνολό της και ως ταινία τρόμου, τότε δεν βγάζει κανένα νόημα. Κατ’ αρχάς, διαρκεί σχεδόν δύο ώρες, πράγμα τραγικά κουραστικό και βαρετό, μια και την περισσότερη ώρα βλέπουμε απλώς το ζευγάρι να πλένεται ή να τσακώνεται ή να μιλάει ή να περπατάει ή να ντύνεται. Σίγουρα θα μπορούσαν να παραληφθούν πάμπολλες περιττές σκηνές, που απλώς υπάρχουν για να υπάρχουν. Μέσα σε αυτές βάζω και τη βασανιστικά μεγάλη ερωτική σκηνή ανάμεσα στο ζευγάρι, όπου βλέπουμε πάνω από τρεις φορές τον αξιοθρήνητο κώλο του Sutherland και η οποία προκάλεσε έντονες (και υστερικές, ως συνήθως) αντιδράσεις, μια και ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε τόσο αποκαλυπτική ερωτική σκηνή σε ταινία. Με τον κώλο του Sutherland κιόλας.

Το μοντάζ, επιπροσθέτως, είναι αρκετά περίεργο και μπλεγμένο σε ορισμένες σκηνές, με την κάμερα να σου δείχνει πράγματα που νομίζεις ότι στα δείχνει για κάποιον λόγο (μπα…) ή εμβόλιμες σκηνές που σίγουρα σε προετοιμάζουν για κάτι (μπααα…) ή άλλες σκηνές που δεν έχεις καν ιδέα τι δείχνουν και γιατί το δείχνουν, αλλά στο σημείο εκείνο έχεις ήδη πάρει το τρίτο Xanax κι έχεις γλαρώσει… Παραδόξως, το μοντάζ είναι ένα από τα στοιχεία που έχουν αποθεώσει οι περισσότεροι κριτικοί. Εντάξει, είναι περίτεχνο, δεν λέω, αλλά μιλάμε για ταινία τρόμου, όχι για ντοκιμαντέρ για τη Βενετία!
Στη συνέχεια, το σενάριο μοιάζει με μια ακατάσχετη, βαρετή πολυλογία, γεμάτη κραυγαλέους συμβολισμούς και επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν από εκείνους που για να σου πούνε ένα απλό πράγμα, πρέπει πρώτα να το στολίσουν με τρία κιλά σάλτσα και να μπλέξουν μέσα κι ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες, ώσπου στο τέλος ξεχνάς τι τους ρώτησες και απλώς εύχεσαι από μέσα σου να πάθουν ανεύρυσμα μπας και το βουλώσουν επιτέλους…

Το τέλος, δε, είναι τόσο ξεκάρφωτο και άσχετο με την υπόλοιπη ταινία που νομίζεις ότι μπερδεύτηκαν στο μοντάζ και έβαλαν το κλείσιμο άλλου θρίλερ. Δεν μπορώ να πω περισσότερα για να μην κάνω spoiler, μια και είναι, ουσιαστικά, η μοναδική σκηνή σε ολόκληρο το φιλμ που έχει σχέση με θρίλερ! Βασικά, η οποιαδήποτε ύπαρξη υπερφυσικού στοιχείου στην ταινία (που είναι και μηδαμινή, κιόλας) μοιάζει να έχει προστεθεί μόνο και μόνο για να μας προϊδεάσει ότι κάτι κακό πρόκειται να συμβεί στο τέλος, ασχέτως αν το κακό αυτό δεν έχει καμιά σύνδεση με την υπόλοιπη ταινία. Κι εκεί που νομίζεις ότι όλα τα στοιχεία θα δέσουν μεταξύ τους στο τέλος, όπως συμβαίνει συνήθως, συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση…

Για την ακρίβεια, το μοναδικό τρομακτικό πράγμα σε ολόκληρη την ταινία είναι η περούκα-αφάνα (ναι, είναι περούκα!) του Sutherland! Πραγματικά, το μαλλί του είναι τόσο φουντωτό και ογκώδες, που έπρεπε να έχει δικό του credit στους τίτλους τέλους!
Γενικά, η όλη αίσθηση της ταινίας μου βγάζει πολλή δηθενιά και μάλλον γι’ αυτό έχουν φαγωθεί όλοι να δηλώσουν φαν. Παίζει να είναι από εκείνες τις ταινίες που αν δηλώσεις ότι την έχεις δει και σε συγκλόνισε, σε περνάνε όλοι για κάναν ψαγμένο κουλτουριάρη και όχι για άξεστο που του αρέσουν οι σπλατεριές! Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, φυσικά…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, κλασική –ξεκλασική, για εμένα η ταινία δεν θα έπρεπε να λέγεται Don’t Look Now, αλλά Don’t Ever Watch It!

GEEKY TRIVIA
Η ταινία έχει βασιστεί σε μια μικρή ιστορία της Daphne du Maurier. Αρκετές από τις μικρές ιστορίες της μεταφέρθηκαν στη συνέχεια στον κινηματογράφο –ανάμεσά τους και το The Birds. Ναι, τα διάσημα «πουλιά» του Χίτσκοκ!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κι εκεί που -μετά από τόσες δεκαετίες- ήταν σχεδόν βέβαιο ότι δεν ενδιαφερόταν κανείς για remake, να που το StudioCanal αποφάσισε να το πραγματοποιήσει και μάλιστα υπάρχουν και στούντιο που δήλωσαν ενδιαφέρον. Ακόμα δεν έχει ξεκινήσει καν η παραγωγή, αλλά το StudioCanal φημίζεται για τις καλές δουλειές του, οπότε αυτή τη φορά ελπίζω να γλιτώσουμε τον λήθαργο. Και την αφάνα!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Το κόκκινο αδιάβροχο, ένα από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα…

Εμ… δεν είναι αυτό που νομίζεις!

Κυνηγητό στα creepy σοκάκια της Βενετίας…