Σκηνοθεσία: Dan Curtis
Σενάριο: Dan Curtis, William F. Nolan
Μουσική: Bob Cobert
Ηθοποιοί: Karen Black, Oliver Reed, Bette Davis, Lee Montgomery κ.α.
Είδος: Mystery Horror
Αξιολόγηση: ★★
☆☆☆
TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★☆☆☆☆
Φρίκη: ☆☆☆☆☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★★☆☆☆
BURNT OFFERINGS (1976)
Μπήκε το καλοκαιράκι, οπότε ας δούμε και κάτι σχετικό με τους κινδύνους που κρύβουν οι καλοκαιρινές διακοπές! Αν και η σημερινή ταινία θεωρείται κλασική, εγώ ούτε που την είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου! Τυχαία έμαθα την ύπαρξή της, γράφοντας για κάποιο άλλο θρίλερ. Διόλου τυχαίο που δεν την γνώριζα μια και –παρά το διάσημο καστ της- δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερη επιτυχία, ώστε να ταράξει τα νερά και οι κριτικές που έλαβε στην εποχή της ήταν κατά κύριο λόγο αρνητικές. Παράλληλα, όπως θα πρόσεξες από τον τίτλο του άρθρου, η ταινία ίσως σου φέρνει στο νου το «δαιμονισμένο» σπίτι του Amityville, το οποίο βγήκε στον κινηματογράφο τρία χρόνια αργότερα και κατάφερε να τα πάει κάπως καλύτερα, αφού γέννησε ένα ολόκληρο franchise που ανανεώνεται ως τις μέρες μας (υπόσχομαι να αναφερθώ και σε αυτό κάποια μέρα!)
TI MAΣ ΛΕΣ;
Ένα ζευγάρι αποφασίζει να νοικιάσει μια εξοχική κατοικία –η οποία δείχνει σε άσχημη κατάσταση, καθώς είναι αρκετά παλιά- ώστε να περάσει εκεί το καλοκαίρι μαζί με τον γιο και τη θεία του συζύγου. Τα ηλικιωμένα αδέλφια που ζούνε εκεί κάθε χειμώνα, θέτουν ως μοναδικούς όρους το ζευγάρι να φροντίζει το σπίτι και να πηγαίνει φαγητό στην υπερήλικη μητέρα τους, που ζει απομονωμένη σε ένα δωμάτιο του πάνω ορόφου, από το οποίο δεν βγαίνει ποτέ. Σύντομα, όμως, διάφορα περίεργα περιστατικά συμβαίνουν στην οικογένεια, ενώ το περιβάλλον δείχνει να έχει περίεργη επίδραση πάνω στη Marian, τη σύζυγο. Παράλληλα, το σπίτι μοιάζει να αυτοανανεώνεται με ανεξήγητο τρόπο με το πέρασμα του χρόνου, αλλά το τίμημα γι’ αυτό είναι πολύ μεγάλο…
Η ταινία αποτελεί δραματοποίηση του ομώνυμου βιβλίου του Robert Marasco, με κάποιες διαφοροποιήσεις, κυρίως στο τέλος, το οποίο ο σκηνοθέτης το άλλαξε εντελώς, μια και αυτό του βιβλίου δεν του άρεσε. Εντάξει, καφρίλα αυτό, αλλά υπάρχουν και βιβλία ή κόμικς που έχουν υποστεί πολύ χειρότερη κακομεταχείρισή κατά τη μεταφορά τους στον κινηματογράφο! Παρά τις προαναφερθείσες αρνητικές κριτικές, κατάφερε να κερδίσει έξι βραβεία, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι κανένας μας δεν παίρνει στα σοβαρά τους κριτικούς κινηματογράφου (μην παραπονιέσαι, Κουτσογιαννόπουλε, άμα θες να σε πάρουμε στα σοβαρά, σταμάτα να ακολουθείς τη Μενεγάκη σε κάθε εκπομπή της!)
Παρόλα αυτά, η ταινία πάσχει βαρέως. Δεν μπορώ να διευκρινίσω ακριβώς τι είναι αυτό που με ενόχλησε, αλλά μου έδωσε την αίσθηση ότι παρακολούθησα κάτι που φτιάχτηκε χωρίς αρχικό πλάνο και προετοιμασία και σε στυλ: «ας ξεκινήσουμε το γύρισμα και κολλάμε ό,τι μας έρθει στην πορεία». Κατ’ αρχάς, κάνει κοιλιά σε αρκετά σημεία. Η πλοκή είναι τόσο βασανιστικά αργή, που μέχρι να μπει στο ψητό αναρωτιέσαι αν βλέπεις απλώς κάποιο οικογενειακό δράμα και όχι θρίλερ. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι ο Dan Curtis είχε ήδη στο ενεργητικό του αρκετές τηλεοπτικές σειρές (η πιο γνωστή του ήταν το Dark Shadows, που μεταφέρθηκε προσφάτως –και αθλίως- στον κινηματογράφο από τον Tim Burton) και τηλεταινίες, οπότε του είχε μείνει το κουσούρι της τηλεοπτικής σκηνοθεσίας, με όλα τα επακόλουθά του.
Οι χαρακτήρες φέρονται αρκετά αλλοπρόσαλλα. Και δεν αναφέρομαι στα σημεία που ΠΡΕΠΕΙ να φέρονται αλλοπρόσαλλα, επειδή έτσι επιτάσσει το σενάριο, αλλά στις περίεργες μεταπτώσεις που παρουσιάζουν από σκηνή σε σκηνή και στην απόκοσμη ικανότητά τους να αντιδρούν παντελώς αφύσικα σε διάφορα βαρυσήμαντα περιστατικά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ταινίας. Επίσης, υπάρχουν και κάποιες σκηνές που είτε δεν εξηγούνται επαρκώς είτε δεν βγάζουν και ιδιαίτερο νόημα (θυμήσου, αν τη δεις, τη σκηνή με τον σοφέρ και το φέρετρο και θα καταλάβεις τι εννοώ)…
Τέλος, τη μεγάλη ανατροπή του φινάλε, την έχουμε ήδη καταλάβει όλοι σχεδόν από τη μέση της ταινίας –μια και το σενάριο δεν κάνει και καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια να την πολυκρύψει, οπότε τζάμπα μας βγάζουν την πίστη μέχρι να φτάσουν ως εκεί!
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, εντάξει, δεν τη λες και αριστούργημα –εγώ στο σπίτι εκείνο δεν θα έμπαινα, πάντως! Χίλιες φορές ενοικιαζόμενα δωμάτια!
GEEKY TRIVIA
Ο περίεργος τίτλος της ταινίας (και του βιβλίου) είναι βιβλικός όρος και παραπέμπει στις θυσίες που γίνονταν προς το Θεό, στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης, κατά τις οποίες ένα σφάγιο καιγόταν στον βωμό. Για ποιο λόγο ονομάστηκε έτσι, θα το καταλάβεις μόνος σου!
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, μιλάμε για ταινία του 1976 –αφού δεν την έχουν ήδη κάνει remake ως τώρα, μάλλον δεν θα την κάνουν ποτέ!
ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:
Fri(ght)day Nights 