ΜΗ ΜΕΤΡΑΣ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑΚΙΑ!
Θα σου έχει τύχει κι εσένα αρκετές φορές να ξεκινήσεις μια ταινία έχοντας μεγάλες προσδοκίες, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο ότι αυτό που βλέπεις και αυτό που περίμενες ότι θα δεις απέχουν τόσο όσο η Κίνα από τον Λευκό Πύργο. Δεν είναι και δύσκολο να την πατήσεις: τα trailer δείχνουν πάντα τις πιο δυνατές και πιασάρικες (και συνήθως τις μοναδικές αξιόλογες) σκηνές της ταινίας, ενώ οι αφίσσες δημιουργούνται με μόνο σκοπό να σου τραβήξουν την προσοχή μέσω φθηνού εντυπωσιασμού (και μερικές φορές, απλώς με ασύστολα ψέματα, αφού σου παρουσιάζουν πράγματα που ουδεμία σχέση έχουν με την ταινία). Μια που ξεκινά το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, σου έχω πέντε από αυτές τις ταινίες, που θα σε βοηθήσουν τουλάχιστον ν’ αναπληρώσεις τον ύπνο σου μέσα στην αργία! Είναι τόσο άνευρες, αδιάφορες, ασυνάρτητες και βαρετές, που θα μπορούσαν κάλλιστα να συνταγογραφούνται κατά της αϋπνίας. Κάποιες τις είδα και γλάρωσα, σε κάποιες ψιλοπήρα κι έναν υπνάκο και μία σίγουρα την άντεξα ως τη μέση και μετά διάβασα τη συνέχεια στη Wikipedia. Αν έχεις δυσκολίες στον ύπνο, go for it!
BELOW ZERO (2011)
Σκηνοθεσία: Justin Thomas Ostensen
Σενάριο: Signe Olynyk
Μουσική: Jeff Tymoschuk
Ηθοποιοί: Edward Furlong, Michael Berryman,
Kristin Booth
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★★☆
☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Jack είναι ένας σεναριογράφος που έχει φτάσει σε συγγραφικό αδιέξοδο (ή όπως διάολο μεταφράζεται το «writer’s block») και αποφασίζει να κλειδωθεί για πέντε μέρες στον καταψύκτη ενός παλιού, εγκαταλελειμμένου σφαγείου, μέχρι να σκεφτεί μια νέα ιδέα για σενάριο. Εκεί, εμπνέεται να γράψει την ιστορία ενός άντρα που έχει κρυφτεί μέσα σε έναν καταψύκτη για να μην τον δει ο αιμοσταγής δολοφόνος που ζει στο παλιό σφαγείο. Μόνο που στην πορεία, η πραγματικότητα και η φαντασία αρχίζουν να μπλέκονται έντονα μεταξύ τους…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, καλή τύχη αν αποφασίσεις να το δεις. Ενώ η ταινία ξεκινάει με αρκετές προοπτικές, η εκτέλεση καταστρέφει τα πάντα και καταλήγεις να βλέπεις έναν υπέρ το δέον πολύπλοκο αχταρμά που δεν βγάζει νόημα. Η εναλλαγή ανάμεσα σε πραγματικό και φανταστικό από ένα σημείο κι έπειτα βγαίνει εκτός ελέγχου και μπερδεύει υπερβολικά, ειδικά όταν η φανταστική ιστορία αποκτά κι εκείνη δική της φανταστική υπο-ιστορία, λες και παρακολουθείς μια κινηματογραφική μπαμπούσκα χωρίς τελειωμό. Αναπόφευκτα, αρχίζεις να βαριέσαι τη ζωή σου, έστω και αν πού και πού γίνεται κάτι πιο δραστήριο και σε ξυπνά προσωρινά από τον λήθαργο…
THE INNKEEPERS (2011)
Σκηνοθεσία: Ti West
Σενάριο: Ti West
Μουσική: Jeff Grace
Ηθοποιοί: Sara Paxton, Pat Healy, Kelly McGillis
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ☆
☆☆☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Claire και ο Luke εργάζονται σε ένα παλιό πανδοχείο, το οποίο πρόκειται να κλείσει σε μία εβδομάδα… Το πανδοχείο αποτελούσε παλιά μεγάλο ξενοδοχείο και εικάζεται ότι στοιχειώνεται από το πνεύμα μιας νύφης που αυτοκτόνησε σε αυτό το 19ο αιώνα και της οποίας το πτώμα βρίσκεται ακόμη κρυμμένο κάπου στο υπόγειο. Η μοναδική ένοικος του πανδοχείου είναι μια ηλικιωμένη πρώην ηθοποιός και νυν μέντιουμ, η οποία προειδοποιεί την Claire να μην πάει ποτέ στο υπόγειο του πανδοχείου. Καθώς, όμως, διάφορα ανεξήγητα φαινόμενα αρχίζουν να συμβαίνουν, οι δύο υπάλληλοι αποφασίζουν να ερευνήσουν το πανδοχείο και να λύσουν το μυστήριο.
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πλήρης αποτυχία, διότι μέχρι να φτάσει στο καλό η ταινία, θα την έχεις ήδη κλείσει. Ακριβώς όπως έκανα εγώ! Η ταινία είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ βαρετή! Διαρκεί 100 λεπτά και για τα πρώτα 60 βλέπεις απλώς τους δύο πρωταγωνιστές να ξυπνάνε, να δουλεύουν, να κοιμούνται και στο ενδιάμεσο να λένε αδιάφορες μπούρδες και χαριτωμενιές, ενώ τίποτε το συνταρακτικό δεν συμβαίνει για να κρατήσει το ενδιαφέρον σου. Πραγματικά, είναι σαν να βλέπεις ντοκιμαντέρ για τη ζωή των ρεσεψιονίστ! Η δράση (αν υπάρχει κιόλας) ξεκινά αρκετά μετά τη μέση της ταινίας. Θεωρητικά, καθώς δεν έκανα καν τον κόπο να δω το υπόλοιπο –απλώς μπήκα στη Wikipedia και διάβασα το τέλος. Απορώ πως μάζεψε τόσα βραβεία και καλές κριτικές αυτό το φεστιβάλ ροχαλητού –χαπακωμένους τους είχαν όλους όσο την έβλεπαν;
I AM ZOZO (2012)
Σκηνοθεσία: Scott Di Lalla
Σενάριο: Scott Di Lalla
Μουσική: BC Smith
Ηθοποιοί: Kelly McLaren, Courtney Foxworthy, Demetrius Sager
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★☆
☆☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια παρέα εφήβων (αυτοί κάνουν όλες τις βλακείες πάντα) αποφασίζει να περάσει το Halloween καλώντας πνεύματα με έναν πίνακα Ouija. Δυστυχώς, τραβάνε την προσοχή ενός δαίμονα, με το όνομα Zozo (τώρα, αν είναι η Σαπουντζάκη, θα σε γελάσω…), ο οποίος αρχίζει να παίζει μαζί τους, μέχρι που το πράγμα αρχίζει να γίνεται πολύ τρομακτικό…
ΟΠΟΤΕ;
…ή τουλάχιστον κάπως έτσι φάνταζε στο μυαλό του σκηνοθέτη-σεναριογράφου, διότι η ταινία είναι τόσο τρομακτική όσο μια παπαρούνα. Οπότε, πρόκειται απλώς για μια φούσκα με αργό ρυθμό, κατά την οποία δεν συμβαίνει απολύτως τίποτε που να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό “horror”. Για τα πρώτα είκοσι λεπτά παρακολουθείς απλώς την παρέα να κάνει τις κλασικές κουλαμάρες που κάνουν όλα τα αμερικανάκια στις ταινίες, ενώ όταν επιτέλους μπαίνουμε στο ψητό, πάλι δεν συμβαίνει τίποτε το συνταρακτικό, πέρα από 2-3 αδιάφορες κλισεδιές που έχουμε δει σε χίλιες ταινίες ως τώρα. Μετά έχουμε ξανά μια μικρή διακοπή με τις κουλαμάρες της παρέας και ξανά δράση για το τελευταίο τέταρτο, όπου πάλι δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα το ιδιαίτερο, μέχρι να τελειώσει η ταινία το ίδιο αδιάφορα και επίπεδα όσο ξεκίνησε! Και όλα αυτά, σε διάρκεια μιάμισης ώρας!
THE MONKEY’S PAW (2013)
Σκηνοθεσία: Brett Simmons
Σενάριο: Macon Blair
Μουσική: Bobby Tahouri
Ηθοποιοί: Stephen Lang, C.J. Thomason, Corbin Bleu κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★☆
☆☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Jake παίρνει ως δώρο ένα περίεργο φυλαχτό που αποτελείται από το μουμιοποιημένο πόδι μιας μαϊμούς και, σύμφωνα με το θρύλο, πραγματοποιεί τρεις ευχές στον ιδιοκτήτη του…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, άστα να πάνε… Άλλη μια περίπτωση ταινίας που παίρνει μια πολύ καλή ιδέα – η συγκεκριμένη βασίζεται σε μια μικρή ιστορία τρόμου του 1902, της οποίας αλλάζει τα φώτα. Βαρετά κλισέ, χάλια ερμηνείες και μια κεντρική ιδέα που χρησιμοποιείται μόνο στον τίτλο, αφού τα 2/3 της ταινίας είναι για έναν νεκροζώντανο τύπο που απλώς σκοτώνει κοσμάκη. Βασικά, η ταινία θα σε κάνει να ψάξεις να βρεις κι εσύ το ποδάρι μιας μαϊμούς, μόνο και μόνο για να ευχηθείς να ταξιδέψεις πίσω στον χρόνο και να χαστουκίσεις τον εαυτό σου τη στιγμή που αποφασίζει να δει αυτή την ταινία!
5 SOULS (2013)
Σκηνοθεσία: Brett Donowho
Σενάριο: Colet Abedi
Μουσική: Noah Potter
Ηθοποιοί: Kristina Anapau, Steve Bacic, Ian Bohen, Samaire Armstrong κ.α.
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★☆
☆☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Noah, ένας αρχιτέκτονας που έχει πέσει σε κώμα μετά από αλλεργική αντίδραση, έρχεται αντιμέτωπος με έναν μυστηριώδη, ανθρωπόμορφο δαίμονα (ή τον Χάρο, ή τον Σατανά, whatever…) που του λέει ότι ο μόνος τρόπος να ξανακερδίσει τη ζωή του, είναι να σκοτώσει πέντε ανθρώπους που θα του υποδείξει εκείνος. Όταν η οντότητα θα έχει πέντε ψυχές, ο Noah θα επανέλθει. Παράλληλα, ένας πρώην αστυνομικός ερευνά την κατάρρευση ενός κτιρίου που σχεδίασε ο Noah, η οποία κόστισε τη ζωή σε αρκετούς ανθρώπους –ανάμεσά τους και η οικογένειά του αστυνομικού.
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η βαρεμάρα χτυπάει κόκκινο. Το γεγονός ότι μέχρι τη μέση της ταινίας δεν έχεις ιδέα ποιος είναι ο κεντρικός χαρακτήρας ή τι συμβαίνει και νομίζεις (εσφαλμένα) ότι βλέπεις κάποιο είδος εναλλαγής ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δεν βοηθά ιδιαίτερα. Η ταινία είναι αδιάφορη, αργή και κακογραμμένη και οι σκηνές τρόμου είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες, εκτός από 1-2 κλισέ προσπάθειες, που είναι πιο παρωχημένες κι από σωσία του Έλβις στο Λας Βέγκας. Σε κάποια σημεία γλάρωσα κιόλας, πράγμα που επιδείνωσε την κατάσταση, αφού ούτως ή άλλως δεν καταλάβαινα τίποτα πριν, πόσο μάλλον όταν έχω χάσει και κάνα πεντάλεπτο στον ύπνο.
Fri(ght)day Nights 