Σκηνοθεσία: Matthew Parkhill
Σενάριο: Sergio Casci
Μουσική: Pablo Clements
Ηθοποιοί: Rachelle Lefevre, Stephen Moyer, Luis Guzmán
Είδος: Supernatural Thriller
Αξιολόγηση: ★★★★
☆
TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★☆☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★☆
THE CALLER (2011)
Σήμερα έχω μια ταινιούλα την οποία δεν γνώριζα καθόλου και μου την πρότεινε πριν καιρό η αδελφή μου -διότι δεν είμαι ο μόνος βαρεμένος στο σόι που τη βρίσκει με θρίλερ όλη την ώρα! Την είδα, λοιπόν, και ενθουσιάστηκα μαζί της, καθώς ανήκει στην κατηγορία εκείνων των ταινιών που με πολύ λίγα μέσα καταφέρνουν να σε ιντριγκάρουν και να κρατήσουν το ενδιαφέρον σου αμείωτο ως το τέλος.
TI MAΣ ΛΕΣ;
Η προσφάτως χωρισμένη Mary μετακομίζει στο νέο της διαμέρισμα, όπου βρίσκει μια παλιά τηλεφωνική συσκευή την οποία επιλέγει να κρατήσει. Πολύ σύντομα, αρχίζει να δέχεται κλήσεις από μια μυστηριώδη γυναίκα που δείχνει να γνωρίζει αρκετά για το παρελθόν του διαμερίσματος. Όσο περνά ο καιρός, όμως, οι κλήσεις γίνονται πιο συχνές, πιο ανησυχητικές και αρκετά πιο τρομακτικές και όταν η άγνωστη προσπαθεί να πείσει την Mary ότι ο λόγος που γνωρίζει τόσα είναι επειδή την καλεί… από το παρελθόν, εκείνη αποφασίζει να κόψει κάθε επαφή μαζί της. Αλλά πώς ξεφεύγεις από κάποιον που γνωρίζει τα πάντα για σένα, πριν καν συμβούν;
Από την περίληψη μόνο καταλαβαίνεις ότι η ατμόσφαιρα της ταινίας έχει κάτι από Twilight Zone (πάντα μου άρεσαν τέτοιες ιστορίες). Η αλήθεια είναι ότι το The Caller βασίστηκε σε ένα 25λεπτο επεισόδιο παρόμοιας σειράς του BBC Scotland. Δεν είναι λίγες οι φορές, άλλωστε, που από ένα μικρό επεισόδιο κάποιας σειράς μυστηρίου ή από μια ταινία μικρού μήκους, προκύπτουν ωραιότατες ταινίες τρόμου!
Το The Caller είναι από τις ταινίες που δεν βασίζονται ούτε στα εφέ, ούτε στο αίμα, ούτε στα κλισέ jump scares για να σε τρομάξουν, αλλά σε μια έξυπνη ιδέα – η οποία αναπτύσσεται ομαλά και σταθερά – και στους διαλόγους. Και μπορεί το παιχνίδι με τον χρόνο να έχει χρησιμοποιηθεί κάμποσες φορές και σε αρκετά θρίλερ, αλλά σε αυτή την περίπτωση το σασπένς είναι απολύτως εγγυημένο –χωρίς καν να χρειάζονται «κλασικές» σεκάνς τρόμου για να επιτευχθεί αυτό! Και αυτό είναι το μεγαλύτερο προτέρημα της ταινίας: βυθίζεσαι αμέσως στο σενάριο, βιώνεις τις ανατροπές του με τους ήρωες και πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να ανακαλύψει πιθανές εξόδους από τον λαβύρινθο στον οποίο έχεις παγιδευτεί μαζί τους…
Και αν σκέφτεσαι πως μια ταινία στην οποία τη μισή ώρα θα βλέπεις την πρωταγωνίστρια να μιλάει στο τηλέφωνο θα είναι βαρετή του θανατά, τότε σε διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται να βαρεθείς ούτε στιγμή! Κατ’ αρχάς, η ταινία δεν είναι τόσο στατική όσο αφήνει η περίληψη να φανεί. Δεν αναλώνεται σε σκηνές όπου η ηρωίδα έχει αγκαζέ το ακουστικό και παρλάρει και ακόμη και οι σκηνές αυτές είναι πάντα σκηνοθετημένες με τέτοιο τρόπο που να μην γίνονται μονότονες ή επαναλαμβανόμενες. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο διευθυντής φωτογραφίας έκανε το παν ώστε τα πλάνα τα οποία αφορούν τηλεφωνικούς διαλόγους να είναι πάντα τραβηγμένα από περίεργες γωνίες και χωρίς να κεντράρουν στο πρόσωπο της ηθοποιού, ώστε να μην είναι ούτε ανιαρά ούτε τόσο στατικά.
Οι ερμηνείες -ειδικά της Lefevre– είναι πολύ καλές, η ατμόσφαιρα ανατριχιαστική και σκοτεινή, η σκηνοθεσία αριστοτεχνική και οι στιγμές που θα σου κοπεί η ανάσα ή θα ανοίξεις διάπλατα το στόμα αρκετές!
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, τόσοι ενθουσιασμένοι θεατές που το εκθειάζουν (μαζί κι εγώ) δεν μπορεί να έχουν άδικο! Δες το!
GEEKY TRIVIA
Και οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας έγιναν γνωστοί παίζοντας τα βαμπίρ! Ο Moyer υποδύθηκε τον Bill Compton στο True Blood, ενώ η Lefevre τη Victoria στο τραγικότατο Twilight, το οποίο είχα διαγράψει τελείως από τη μνήμη μου, οπότε τη θυμόμουν μόνο από το πιο πρόσφατο, τηλεοπτικό Under the Dome.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν είναι σενάριο που έχει πολλά περιθώρια για σίκουελ, οπότε μία (και καλή!) ταινία αρκεί.
ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:
«Όχι, δεν με ενδιαφέρει ν’ αποκτήσω δωρεάν ένα βαζάκι σπιρουλίνα…»
«Σούκι;» (Λάθος, από αλλού είναι αυτό…)
Επίσκεψη σε νεκροταφείο δεν είναι ποτέ για καλό στα θρίλερ…
Fri(ght)day Nights 