P2: Οι γιορτές είναι όμορφες με παρέα!

Σκηνοθεσία: Frank Khalfoun
Σενάριο: Alexandre Aja, Grégory Levasseur
Μουσική: tomandandy
Ηθοποιοί: Rachel Nichols, Wes Bentley
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★★☆

P2 (2007)
Μιάμιση βδομάδα μόνο μας χωρίζει από τα Χριστούγεννα, οπότε ας μπούμε σιγά σιγά στο κλίμα με ένα εορταστικό θρίλερ! Εκτός αν είσαι από τους παραδοσιακούς τύπους που προτιμούν να περάσουν τις γιορτές με μελομακάρονα, κάλαντα και χριστουγεννιάτικες ταινίες στις οποίες συνήθως κάποιος μίζερος, κυνικός τύπος ανακαλύπτει ότι ο Άγιος Βασίλης είναι αληθινός και η ζωή του αλλάζει οριστικά και στο τέλος τον βοηθάει κιόλας να μοιράσει τα δώρα του. Οι οποίες, μεταξύ μας, είναι πολύ πιο φρικιαστικές κι από κανονικά θρίλερ! Αλλά γούστα είναι αυτά!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Angela δουλεύει ως αργά το βράδυ της Παραμονής Χριστουγέννων και ενώ όλοι έχουν ήδη φύγει από το κτίριο για να γιορτάσουν με τις οικογένειές τους. Όταν ξεκινά και η ίδια για το καθιερωμένο οικογενειακό πάρτυ, ανακαλύπτει ότι το αυτοκίνητό της έχει πάθει βλάβη. Παρά τη βοήθεια του Thomas, του νυχτερινού φύλακα, το αυτοκίνητο δεν ξεκινά και αποφασίζει να καλέσει ένα ταξί. Μόνο που όταν έρχεται η ώρα να φύγει, συνειδητοποιεί ότι είναι εγκλωβισμένη μέσα στο κτίριο, καθώς όλες οι πόρτες είναι κλειδωμένες. Αναζητώντας ξανά τον Thomas για βοήθεια, θα έρθει αντιμέτωπη με την τρομακτική αλήθεια: κάποιος είχε διαφορετικά σχέδια για την Angela αυτά τα Χριστούγεννα…

Πρόκειται για ένα καλογυρισμένο, ατμοσφαιρικό θρίλερ με μπόλικο σασπένς και 2-3 πολύ έντονες σκηνές τρόμου. Το ότι γυρίστηκε σε πραγματικό υπόγειο γκαράζ κτιρίου –με τα γυρίσματα να γίνονται μόνο νύχτες- δίνει έναν πιο ρεαλιστικό και αυθεντικό τόνο. Σαν ιστορία, μπορεί να μη λέει και πολλά. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, άλλωστε, αφού το σενάριο έχει αρκετές ομοιότητες και με κάμποσα slasher films, αλλά μόνο ως τη φόρμουλα που ακολουθεί, καθώς οι δημιουργοί προσπάθησαν να αποφύγουν τα πολλά κλισέ του είδους.

Έτσι, δεν έχουμε τις κλασικές υπερβολές, τους εξωφρενικούς χαρακτήρες που δρουν αφύσικα και εκτός κοινής λογικής ή τον υπερφυσικό κακό που θα επιστρέψει μια τελευταία φορά (ή 2-3) μέχρι να του κόψει, επιτέλους, κάποιος το κεφάλι! Αντιθέτως, οι χαρακτήρες είναι προσγειωμένοι στην πραγματικότητα κι έχουν αποδοθεί όσο πιο αληθοφανώς γίνεται και όχι σαν τις τυπικές καρικατούρες που συναντάμε συνήθως σε αντίστοιχα θρίλερ. Σε αυτό βοηθάνε οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου (ειδικά αυτή του Bentley, ο οποίος είχε ήδη ξεχωρίσει μερικά χρόνια πριν για τον ρόλο του στο American Beauty), οι οποίες είναι κάτι παραπάνω από καλές.

Δυστυχώς, παρά το ότι είναι μια σχετικά προσεγμένη και καλοδουλεμένη παραγωγή και χωρίς τεράστιες τρύπες στο σενάριο (έχει κάποια κενά, αλλά δεν θα σου πέσουν και τα μαλλιά!), η ταινία δεν κατάφερε να πείσει και τόσο τους κριτικούς. Παρόλα αυτά, έβγαλε τα λεφτά της και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού έδωσε πιο θετικές κριτικές –συμφωνώ κι επαυξάνω! Σίγουρα με κράτησε καθηλωμένο μέχρι το τέλος και είναι από τις ταινίες που έχω ξαναδεί με την ίδια ευχαρίστηση.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα σε κάνει να φοβάσαι λίγο περισσότερο τα υπόγεια γκαράζ!

GEEKY TRIVIA
Μάλλον υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που ο Wes Bentley πείθει τόσο πολύ στον ρόλο του ψυχοπαθή στη συγκεκριμένη ταινία. Σύμφωνα με όσα αποκάλυψε ο ίδιος σε συνέντευξή του το 2010, η ταινία γυρίστηκε σε μια περίοδο, κατά την οποία ο ηθοποιός ήταν βαρύτατα εθισμένος στην κοκαΐνη και την ηρωίνη και αναλάμβανε όποιον ρόλο του πρότειναν για να έχει λεφτά για ναρκωτικά!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Θεωρητικά, θα μπορούσε να έχει, αλλά γιατί να γίνει κι αυτό σούπα;

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Περιμένοντας το ταξί…

Ρομαντικό δείπνο;

Η χειρότερη μέρα να ζητήσεις βοήθεια!

5 θρίλερ ακατάλληλα για κλειστοφοβικούς!

ΞΕΧΝΑ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ!
Οι ταινίες τρόμου, εξ’ ορισμού, δεν είναι για τους φοβικούς ανθρώπους. Αν σκιάζεσαι εύκολα ή απλώς είσαι κότα και δεν ντρέπεσαι να το παραδεχτείς, τότε οι αντοχές σου το πολύ να φτάνουν μέχρι αστυνομικά θρίλερ –κι εκεί με το ζόρι, διότι αν το στόρυ έχει να κάνει με ψυχάκια που σφάζει ποικιλοτρόπως, τότε πάλι με κλειστά μάτια θα δεις τη μισή ταινία. Οι δημιουργοί ταινιών τρόμου, από την άλλη, παίζει να είναι στην πλειοψηφία τους αρρωστάκια πρώτης τάξεως, αφού δεν χάνουν ευκαιρία να αξιοποιήσουν κάθε διαταραχή προς όφελός τους. Έτσι, έχουν κυκλοφορήσει ταινίες για όλα τα γούστα και για όλες τις φοβίες! Φοβάσαι τα ύψη, τον πολύ κόσμο, τα φίδια, τον οδοντογιατρό, τις αράχνες, τα σκυλιά, τις κρέπες με σοκολάτα; Κάπου εκεί έξω παίζει να υπάρχει μια ταινία που να παίζει με αυτόν τον φόβο σου, με μόνο σκοπό να σε οδηγήσει στα χάπια. (Εντάξει, μόνο γι’ αυτή με την κρέπα σοκολάτα δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.) Σήμερα, λοιπόν, ο κλήρος πέφτει στους κλειστοφοβικούς, αφού θα δούμε πέντε ταινίες γυρισμένες σε στενούς, κλειστούς, σκοτεινούς και στριμόκωλους χώρους. Υψοφοβικοί, αγοραφοβικοί και λοιπή κομπανία, τη γλιτώσατε για την ώρα!

---

BURIED (2010)

Σκηνοθεσία: Rodrigo Cortés
Σενάριο: Chris Sparling
Μουσική: Victor Reyes
Ηθοποιοί: Ryan Reynolds
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★★★★★

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Paul, ένας οδηγός φορτηγού που δουλεύει στο Ιράκ, ξυπνάει δεμένος και φιμωμένος μέσα σε ένα ξύλινο φέρετρο, θαμμένο στη γη. Μαζί του έχει έναν αναπτήρα, ένα κινητό τηλέφωνο και διάφορα άλλα μικροαντικείμενα, τα οποία έχουν τοποθετήσει εκεί οι απαγωγείς του. Προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη πριν βρεθεί στην κατάσταση αυτή, θα δεχτεί μια κλήση που θα κάνει τον εφιάλτη του ακόμη πιο τρομακτικό…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε πρόκειται για τη μητέρα των κλειστοφοβικών ταινιών. Κλεισμένος σε ένα φέρετρο ΚΑΙ θαμμένος στο χώμα; Πολλοί κλειστοφοβικοί παίζει να έβαλαν τα κλάματα μόνο βλέποντας το πόστερ της! Η ταινία ήταν μεγάλο ρίσκο, καθώς μιλάμε για 95 λεπτά μέσα σε ένα στενό, σκοτεινό χώρο, με έναν μόνο πρωταγωνιστή. Παρόλα αυτά, ο Reynolds σήκωσε όλη την ταινία στους ώμους του, δίνοντας ρεσιτάλ ερμηνείας, ενώ η γρήγορη πλοκή κρατάει την αγωνία στα ύψη και δεν αφήνει ούτε στιγμή να πάει χαμένη. Και επαναλαμβάνω: μιλάμε για ταινία γυρισμένη σε φέρετρο! Ως εκ τούτου, το Buried απέσπασε θερμότατες κριτικές και είναι, πιθανότατα, ο λόγος που η καριέρα του Reynolds πήρε ξαφνικά τα πάνω της.

---

CLAUSTROFOBIA (2011)

Σκηνοθεσία: Bobby Boermans
Σενάριο: Robert Arthur Jansen
Μουσική: Herman Witkam
Ηθοποιοί: Carolien Spoor, Dragan Bakema, Thijs Römer κ.α.
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Eva είναι φοιτήτρια κτηνιατρικής και μόλις μετακόμισε στο νέο της διαμέρισμα. Μετά από μια βραδινή έξοδο αποκοιμιέται στον καναπέ της, για να ξυπνήσει το επόμενο πρωί κλεισμένη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και δεμένη σε ένα κρεβάτι, χωρίς να θυμάται πώς βρέθηκε εκεί και με ποιον σκοπό την κρατάνε αιχμάλωτη.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε δεν είναι και ό,τι πιο πρωτότυπο έχεις δει, αλλά είναι αξιοπρεπές φιλμ και με καλό ρυθμό. Πρόκειται για ολλανδική (ή κατωχωρική, εξαρτάται ποια ονομασία χρησιμοποιείς) παραγωγή, η οποία έχει τα ψεγάδια της, κυρίως όσον αφορά τα κλισέ, τις ερμηνείες και κάποιες σεναριακές τρύπες, αλλά μου αρέσει να δίνω ευκαιρία σε κάθε τι ευρωπαϊκό, όσον αφορά τη βιομηχανία του τρόμου! Επιπροσθέτως, η ταινία έχει και έναν πραγματικά πρωτότυπο και ευφάνταστο τρόπο θανάτου, ο οποίος θα σε κάνει να δεις την τεχνολογία με άλλο μάτι!

---

BRAKE (2012)

Σκηνοθεσία: Gabe Torres
Σενάριο: Timothy Mannion
Μουσική: Brian Tyler
Ηθοποιοί: Stephen Dorff, Chyler Leigh,
JR Bourne κ.α.
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Jeremy, ένας πράκτορας της Μυστικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, που ανήκει στην ομάδα ασφαλείας του Προέδρου, ξυπνά εγκλωβισμένος μέσα σε ένα περίεργο, γυάλινο κουτί, το οποίο, με τη σειρά του, βρίσκεται κλεισμένο στο πορτ μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου. (Κάτι σαν Kinder έκπληξη, δηλαδή!) Σύντομα συνειδητοποιεί ότι έχει πέσει θύμα απαγωγής από τρομοκράτες που προσπαθούν να του αποσπάσουν σημαντικές πληροφορίες, για τις οποίες δεν θα διστάσουν να τον βασανίσουν…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν και πρόκειται για ξεδιάντροπη, εξόφθαλμη, πασιφανή προσπάθεια να αντιγράψει το προαναφερθέν Buried και το hype που προκάλεσε, παρόλα αυτά η ταινία βλέπεται, έχει αγωνία και διαθέτει και κάμποσες ενδιαφέρουσες ανατροπές που ρίχνουν αλατάκι στην πλοκή. Ο Dorff –αν και τα τελευταία χρόνια τον συναντάμε κυρίως σε παραγωγές β΄ διαλογής- κάνει αρκετά καλή δουλειά και τα βγάζει σε πέρας με τις προκλήσεις του ρόλου.

---

ATM (2012)

Σκηνοθεσία: David Brooks
Σενάριο: Chris Sparling
Μουσική: David Buckley
Ηθοποιοί: Brian Geraghty, Alice Eve, Josh Peck
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο David, η Emily και ο Corey βρίσκονται στο χριστουγεννιάτικο πάρτι της εταιρείας τους και αποφασίζουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους με το αυτοκίνητο του David. Στην πορεία, κάνουν μια σύντομη στάση σε ένα μηχάνημα τραπεζικών συναλλαγών. Όταν ετοιμάζονται να βγούνε, όμως, συνειδητοποιούν ότι ένας μυστηριώδης τύπος, ντυμένος με γούνινο παλτό, καραδοκεί απ’ έξω. Φοβούμενοι ότι πρόκειται για ληστή, αποφασίζουν να παραμείνουν κλεισμένοι στον θάλαμο του ΑΤΜ. Σύντομα, όμως, θ’ ανακαλύψουν ότι ο άγνωστος έχει πολύ χειρότερες προθέσεις…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, παρά το γεγονός ότι το σενάριο είναι τραβηγμένο από το μαλλί και η πλοκή έχει κάμποσες τρύπες να χάσκουν, η ταινία έχει αγωνία και ενδιαφέρον. Λογικό, διότι θυμίζει αρκετά εκείνα τα online παιχνίδια απόδρασης, όπου κάποιος είναι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και προσπαθεί να αποδράσει με διάφορους τρόπους. Με τη διαφορά ότι εδώ υπάρχει κι ένας ψυχάκιας έξω από το δωμάτιο, ο οποίος προσπαθεί να βεβαιωθεί ότι ΔΕΝ θα ξεμυτίσεις! Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι σκυλόθαψαν την ταινία κυρίως για τις απιθανότητες του σεναρίου, αλλά έχουν υπάρξει και πολύ χειρότερες ταινίες, οι οποίες εν καιρώ κατέληξαν να θεωρούνται cult. Οπότε σε είκοσι χρόνια από τώρα, δεν αποκλείεται το ΑΤΜ να έχει το δικό του fan club!

---

THE PYRAMID (2014)

Σκηνοθεσία: Grégory Levasseur
Σενάριο: Daniel Meersand, Nick Simon
Μουσική: Nima Fakhrara
Ηθοποιοί: Ashley Hinshlaw, Denis O’Hare, James Buckley κ.α.
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★★

☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια ομάδα αρχαιολόγων ανακαλύπτει μια μυστηριώδη πυραμίδα με τρεις πλευρές, θαμμένη στην έρημο της Αιγύπτου. Καθώς, όμως, η ανακάλυψή τους έχει συμπέσει με τις μεγάλες αναταραχές του 2013 στην περιοχή, τους δίνεται εντολή να εγκαταλείψουν τον τόπο της ανασκαφής. Μη γνωρίζοντας πότε θα μπορέσουν να επιστρέψουν στο σημείο, αποφασίζουν να μπούνε κρυφά στην πυραμίδα και να κάνουν μια γρήγορη εξερεύνηση. Όπως ήταν αναμενόμενο, μέσα σε τρία περίπου δευτερόλεπτα, έχουν ήδη χαθεί και προσπαθούν να βρούνε την έξοδο, ενώ παράλληλα προσπαθούν να γλιτώσουν από τους κινδύνους που παραμονεύουν σε κάθε γωνία..

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, έχουμε ακόμη μια περίπτωση ταινίας που έφαγε σκυλοθάψιμο από κριτικούς και κοινό, η οποία –προσωπικά- δεν με χάλασε τόσο. Αλλά εγώ δεν πιάνομαι, καθώς έχω δει πολλές σαβούρες που τις θεώρησα αριστουργήματα! Αυτή τη φορά, οι ήρωες δεν είναι παγιδευμένοι σε ένα στενό, μικροσκοπικό χώρο, αλλά έχουν μεγαλύτερη άνεση κινήσεων. Παρόλα αυτά, εξακολουθούν να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε έναν αποπνικτικό λαβύρινθο, οπότε η κλειστοφοβία καλά κρατεί κι εδώ! Η ταινία εξελίσσεται κάπως προβλέψιμα και αναμενόμενα, μέχρι που ξαφνικά γίνεται τελείως απρόβλεπτη και εξωφρενική, οπότε εκεί καταφέρνει να κάνει τη διαφορά, τουλάχιστον!

Maniac: Μη σε ξεγελά το αγγελικό του πρόσωπο…

Σκηνοθεσία: Franck Khalfoun
Σενάριο: Alexandre Aja, Grégory Levasseur
Μουσική: Rob
Ηθοποιοί: Elijah Wood, Nora Arnezeder, Genevieve Alexandra κ.α.
Είδος: Slasher, Psychological Thriller
Αξιολόγηση: ★
★★★★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★★
☆
Φρίκη: ★★★★★
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

MANIAC (2012)
Γι΄ απόψε έχω αρκετά σκληρή ταινιούλα, με μια από τις πιο αθώες, αγγελικά πλασμένες και γούτσου-γούτσου φάτσες που έχουν περάσει ποτέ από τον κινηματογράφο. Μιλώ, φυσικά, για τον Elijah Wood, που αποφάσισε ότι ήρθε οριστικά η στιγμή να σταματήσουν όλοι να τον βλέπουν και να σκέφτονται το άκακο, κακομοίρικο χόμπιτ που υποδύθηκε στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Ετοιμάσου να γνωρίσεις τον Φρόντο από την ανάποδη, τρομολάγνε μου!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Frank, ένας προβληματικός άντρας με δολοφονικές παρορμήσεις, οι οποίες χειροτέρεψαν από τον πρόσφατο χαμό της μητέρας του, καταδιώκει και δολοφονεί με άγριο τρόπο άγνωστες γυναίκες, σκορπώντας τον τρόμο στην πόλη. Όποτε δεν περνά την ώρα του σφάζοντας, αναπαλαιώνει παλιές κούκλες βιτρίνας, με τις οποίες, όμως, έχει έναν πολύ περίεργο δεσμό. Όταν γνωρίζεται με την Anna, μια νεαρή φωτογράφο που εντυπωσιάζεται από τη δουλειά του, αποφασίζει να συνεργαστεί μαζί της σε μια έκθεσή της. Καθώς η γνωριμία τους εξελίσσεται, η ερωτική έλξη που νιώθει προς εκείνη θα τον φέρει αντιμέτωπο με τα δολοφονικά του ένστικτα…

Η ταινία αποτελεί remake της ομότιτλης ταινίας του 1980 και το σενάριο έχει βασιστεί σε αυτό του C. A. Rosenberg, από το πρωτότυπο φιλμ. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι η ταινία είναι ανώτερη του πρωτότυπου, αλλά μια και δεν έχω καταφέρει ακόμη να το βρω εκείνο, δεν έχω προσωπική άποψη! Πάντως δεν μου φαίνεται και απίστευτο -αρκετά από τα παλιά θρίλερ ήταν ολίγον τι κοκογυρισμένες, κακόγουστες μπαρούφες που προκαλούν πλέον μόνο γέλιο!

Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι, σαφέστατα, η υποβλητική σκηνοθεσία της, η οποία χρησιμοποιεί την τεχνική POV (Point Of View). Ολόκληρο το φιλμ, δηλαδή, είναι γυρισμένο από την οπτική γωνία του δολοφόνου, με το πρόσωπό του να εμφανίζεται κυρίως μόνο σε αντανακλάσεις. Αυτή η τεχνική, φυσικά, παρουσιάζει αρκετές προκλήσεις και δυσκολίες. Σε αρκετές σκηνές, για παράδειγμα, ο Elijah Wood δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει και τα δύο του χέρια μπροστά από την ογκώδη κάμερα, οπότε επιστρατεύθηκε… σωσίας που χρησιμοποιούσε το ένα του χέρι παράλληλα με το ένα του πρωταγωνιστή! Επίσης, το μεγαλύτερο ποσοστό των διαλόγων του Wood προέκυψε από πρόσθετη ηχογράφηση, μετά το γύρισμα.

Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία δημιουργούν μια υποβλητική, σχεδόν σαγηνευτική ατμόσφαιρα και ο τρόπος που βλέπεις τα πάντα μέσα από τα μάτια του δολοφόνου σε κάνει σχεδόν μέτοχο των γεγονότων. Ίσως λίγο υπερβολικά, καθώς κατά την προβολή της στους κινηματογράφους, σημειώθηκαν κάμποσα κρούσματα λιποθυμιών και εμετού, πράγμα το οποίο ενθουσίασε τον σκηνοθέτη, που το εξέλαβε ως κοπλιμέντο! Η ταινία απέσπασε αντικρουόμενες κριτικές, αλλά όσοι τάχθηκαν με το μέρος της, την αποθέωσαν κι έκαναν και τρεις τούμπες στον αέρα. Ομολογώ ότι προσπάθησα να σκεφτώ κάτι αρνητικό, αλλά δεν βρήκα κάτι για το οποίο ν’ άξιζε να αφαιρέσω έστω και ένα αστέρι από τη βαθμολογία μου! Η ταινία είναι ατμοσφαιρική, καθηλωτική, σκοτεινή, βίαιη και πολύ πολύ στυλάτη!

Το κερασάκι στην τούρτα είναι η, ομολογουμένως, εξαιρετική μουσική επένδυση της ταινίας, η οποία ανήκει στον Γάλλο συνθέτη Rob. Η μουσική απογειώνει την ταινία και δικαίως απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, με αρκετούς να τη συγκρίνουν με τη μουσική του Drive ή του A Clockwork Orange.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δες την, αλλά να είσαι απολύτως προετοιμασμένος για βαθιά βουτιά στη διαταραγμένη ψυχοσύνθεση του ήρωα!

---

GEEKY TRIVIA
Ο σκηνοθέτης, Franck Khalfoun, ξεκίνησε την καριέρα του στη Γαλλία ως… χορευτής go-go! Στα εικοσιφεύγα του αποφάσισε να κάνει αλλαγή πλεύσης και μετακόμισε στο Λος Άντζελες για ν’ ασχοληθεί με το θέατρο και τη σκηνοθεσία. Έχει στο ενεργητικό του ακόμη ένα θρίλερ με διαταραγμένο πρωταγωνιστή, το P2, με το οποίο θα ασχοληθούμε στο μέλλον.

---

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η ταινία αποτελεί, όπως προειπώθηκε, remake.

• Maniac (1980) –
  Ο Frank είναι ένας μεσήλικας που εκτελεί χρέη σπιτονοικοκύρη σε ένα κτιριακό συγκρότημα της Νέας Υόρκης. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι νοικάρηδες, όμως, είναι ότι πάσχει από σχιζοφρένεια και τα βράδια καταδιώκει και δολοφονεί άγρια γυναίκες.
  Η πρωτότυπη ταινία ήταν πολύ πιο βίαιη και σκληρή, πράγμα για το οποίο επικρίθηκε πάρα πολύ στην εποχή της.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Τίποτε στον ορίζοντα…

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ: