The Helpers: Δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια (στο γράψιμο σεναρίου)…

Σκηνοθεσία: Chris Stokes
Σενάριο: Chris Stokes
Μουσική: Michael J. Leslie
Ηθοποιοί: Kristen Quintrall, Denyce Lawton, Christopher Jones κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★
☆☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★
★
☆☆☆
Φρίκη: ★
★
★
☆☆
Τρόμος: ★
☆☆☆☆
Αγωνία: ★
★
★
☆☆

THE HELPERS aka NO VACANCY (2012)
Αχ, καιρό είχα να σου προτείνω μια μπούρδα! Δεν ξέρω πώς την πατάω μερικές φορές και κάθομαι ενθουσιασμένος να δω ταινίες που μου κίνησαν την περιέργεια και μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσω αργά αργά ότι πρόκειται για πατάτες τεραστίου εκτοπίσματος. Ίσως φταίει το ότι δεν πολυψάχνω πάντα το σενάριο και τις κριτικές, φοβούμενος τα πιθανά σπόιλερ, ενώ πολλές φορές δεν κάθομαι να δω ούτε το τρέιλερ –αν κι εκεί υπάρχει πάντα η παγίδα να έχουν βάλει μόνο τις σκηνές που αξίζουν, ώστε να την πατήσεις. Η σημερινή ταινία είναι μια τέτοια περίπτωση και αυτό που με πόνεσε περισσότερο ήταν ότι την κρατούσα και τρία ολόκληρα χρόνια στο αρχείο μου, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να την απολαύσω… Moment. Ruined.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Εφτά φίλοι ταξιδεύουν προς το Λας Βέγκας όταν ξαφνικά -και ανεξήγητα- σκάνε τα λάστιχα του αυτοκινήτου τους. Αναζητώτας βοήθεια, φτάνουν σε ένα απομακρυσμένο μοτέλ, οι ιδιοκτήτες του οποίου προθυμοποιούνται να επισκευάσουν το όχημά τους, αλλά και να τους φιλοξενήσουν για το βράδυ χωρίς χρέωση. Όταν έρχεται το ξημέρωμα, όμως, συνειδητοποιούν ότι τόση ανιδιοτέλεια παραήταν καλή για να είναι αληθινή και ότι οι φιλικοί και εξυπηρετικοί άγνωστοι έχουν άλλα σχέδια στο μυαλό τους για τους φίλους, οι οποίοι από φιλοξενούμενοι μετατρέπονται σε φυλακισμένους…

Από πού να ξεκινήσω το θάψιμο και τι να πρωτοπιάσω σε αυτό το φρικιαστικό παράδειγμα κακής σεναριογραφίας, κακής σκηνοθεσίας, κακής μουσικής επένδυσης και κακής ηθοποιίας; Ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά η ταινία είναι συμπαθητικός και πολλά υποσχόμενος, πράγμα που κάνει την απογοήτευσή σου ακόμη πιο βαθιά και τραγική, όσο αρχίζεις σταδιακά να καταλαβαίνεις ότι αυτό που βλέπεις καταρρέει πιο γρήγορα κι από φρεσκοψημένο σουφλέ σοκολάτας πάνω σε τραμπολίνο! Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει καμιά απολύτως έμπνευση και καινούργια ιδέα στο σενάριο. Από ένα σημείο κι έπειτα μοιάζει απλώς με μια πρόχειρη -και κάκιστη- μίξη στοιχείων από το SAW, τα Vacancy (ως σίκουελ του οποίου λανσάρεται σε κάποιες χώρες), το The Hitcher και κάμποσες ακόμα ταινίες με ερημικά μοτέλ και road trips.

Αυτό, φυσικά, θα ήταν το μικρότερο πρόβλημα αν το ίδιο το σενάριο δεν ξεκινούσε από πολύ νωρίς να μπάζει από παντού. Όσο εξελίσσεται η πλοκή (η ποια;), τόσο μεγαλώνει και η βεβαιότητά σου ότι ο σεναριογράφος δεν το έχει καθόλου και από ένα σημείο κι έπειτα απλώς τα παράτησε επειδή δεν του έβγαινε το γράψιμο και το τέλειωσε στα πεταχτά με ό,τι του κατέβαινε στη γκλάβα. Οι ήρωες κάνουν ένα σερί από πανηλίθιες κινήσεις και αποφάσεις που σπάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, με αποκορύφωμα τη σκηνή που έχουν όλους τους κακούς μαζεμένους σε ένα σημείο υπό την απειλή όπλου, δίπλα σε δύο αυτοκίνητα με αναμμένη μηχανή και αποφασίζουν… να τους παρατήσουν εκεί, να ΧΩΡΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΠΑΛΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΟΤΕΛ ΝΑ ΨΑΞΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΑΜΑΞΙΟΥ, ΕΠΕΙΔΗ FUCK LOGIC! (Δεν σου έκανα σπόιλερ, σε προφύλαξα από το εγκεφαλικό!)

Το κίνητρο των κακών δε, παίζει να είναι η μεγαλύτερη και πιο άκυρη μπούρδα που έχει σκαρφιστεί ποτέ σεναριογράφος και όταν αποκαλύπτεται γιατί κάνουν ό,τι κάνουν, χαμογελάς αυθόρμητα, καθώς ό,τι απέμεινε από τον εγκέφαλο σου ρέει αργά αργά από τα ρουθούνια σου! Το τέλος της ταινίας έρχεται σαν βάλσαμο να απαλύνει τις πληγές που σου άνοιξε, ασχέτως αν είναι σχετικά απότομο και αντικλιμακτικό. Στο σημείο εκείνο, άλλωστε, δεν σε νοιάζει καν αν η ταινία τελειώνει κανονικά ή πέφτει απλώς μαύρο και τίτλοι τέλους όπως στο τέλος του Sopranos -το μόνο που σε νοιάζει είναι να τελειώσει κάπως!

Το κερασάκι στην τούρτα είναι η μουσική επένδυση που αποτελείται κυρίως από κάτι indie rock τραγουδάκια του συρμού σε τελείως άκυρα σημεία και κάνουν το αποτέλεσμα τόσο παράταιρο, που μοιάζει σαν να παρακολουθείς ταινία ενώ έχεις ξεχάσει το ραδιόφωνο ανοιχτό.

Πραγματικά, αυτό το ανοσιούργημα αξίζει πλήρως τον ορυμαγδό από κακές κριτικές, θάψιμο και δούλεμα που έφαγε από ολόκληρο το σύμπαν. Και αυτό που θα της άξιζε περισσότερο θα ήταν να μαζέψουν όλα τα αντίτυπά της και να αναγκάσουν τον ατάλαντο που την έγραψε και τη σκηνοθέτησε να τα δει όλα με τη σειρά, μέχρι να λιώσουν τα μάτια του…
Το ένα αστέρι το παίρνει μόνο και μόνο επειδή, τουλάχιστον, είναι μικρή σε διάρκεια και δεν κρατάει πολύ το μαρτύριό σου!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν αποφασίσεις να τη δεις, θα χρειαστείς και βοήθημα: αλκοόλ!

GEEKY TRIVIA
Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης ξεκίνησε την καριέρα του ως μουσικός παραγωγός και μάνατζερ και υποτίθεται ότι ανακάλυψε πολλά μουσικά ταλέντα τα οποία εξελίχθηκαν σε μεγάλα ονόματα στις ΗΠΑ (ασχέτως αν δεν είχα ξανακούσει ποτέ μου κανένα τους μέχρι τη στιγμή που έγραψα αυτή την παράγραφο). Μήπως να επιστρέψει στις ρίζες του και ν’ αφήσει τον κινηματογράφο στην ησυχία του;

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εδώ με το ζόρι κατάφερε και τέλειωσε όπως-όπως το σενάριο της πρώτης ταινίας ο τύπος, σιγά μην είχε έμπνευση, υλικό και ταλέντο και για δεύτερο!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

«Αν ουρλιάξεις θα σε αναγκάσω να δεις όλη την ταινία…»

Η τυχερή, δεν θα χρειαστεί να παίξει ως το τέλος!

Μπανάκι μανάκι;