Resident Evil: Η αρχή του τέλους…

Σκηνοθεσία: Paul W. S. Anderson
Σενάριο: Paul W. S. Anderson
Μουσική: Marco Beltrami, Marilyn Manson
Ηθοποιοί: Milla Jovovich, Michelle Rodriguez, James Purefoy κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

RESIDENT EVIL (2002)
Βρισκόμαστε ήδη στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας, η Ανάσταση είναι πολύ κοντά, οπότε ας συνεχίσω την παράδοση που ξεκίνησα πέρσι, προτείνοντας μια ταινία με ζόμπια! Αν είσαι φαν των ζόμπι ή των βιντεοπαιχνιδιών (ή και των δύο!), τότε τη σημερινή ταινία τη γνωρίζεις πολύ καλά. Είναι η πρώτη μιας μακροσκελούς σειράς ταινιών, η οποία, μάλιστα, αποτελεί την πιο επιτυχημένη κινηματογραφική μεταφορά video game όλων των εποχών –ασχέτως των σκαμπανεβασμάτων από άποψη κριτικών.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Alice ξυπνάει μέσα σε μια άδεια έπαυλη έχοντας πλήρη απώλεια μνήμης και έρχεται αντιμέτωπη με μια ομάδα κομάντο σταλμένη από την φαρμακευτική εταιρεία Umbrella Corporation. Σκοπός τους είναι να εισχωρήσουν σε ένα υπόγειο εργαστήριο γενετικών ερευνών που ανήκει στην Umbrella, το οποίο για κάποιον λόγο κλειδώθηκε από την Κόκκινη Βασίλισσα –την τεχνητή νοημοσύνη που ελέγχει τις εγκαταστάσεις. Η Alice ενημερώνεται ότι η έπαυλη είναι απλώς μια βιτρίνα που κρύβει την είσοδο στο υπόγειο εργαστήριο κι εκείνη ανήκει στο προσωπικό που είχε αναλάβει να την φυλάει. Ακολουθεί την ομάδα των κομάντο στην προσπάθειά της να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη και ποια είναι. Όμως η αποστολή δεν θα είναι καθόλου εύκολη, αφού θα έρθουν όλοι τους αντιμέτωποι, όχι μόνο με την Κόκκινη Βασίλισσα, αλλά και με τους υπαλλήλους των εγκαταστάσεων, που έχουν υποστεί μια αλλόκοτη μετάλλαξη…

Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες ταινίες συνήθως είναι καταδικασμένες –κυρίως διότι πέφτουν πάνω τους τα fanboys, τα οποία ευκαιρία ψάχνουν να σκυλοθάψουν κάτι. Παρόλα αυτά, ίσως η σπλατερίστικη θεματολογία του Resident Evil να το βοήθησε στην επιτυχία του, ασχέτως αν κι αυτό ψιλοάλλαξε τα φώτα στο αρχικό υλικό. Ενώ οι κριτικές ήταν κυρίως κακές, έβγαλε τα λεφτά του με το παραπάνω. Για την ακρίβεια, το franchise έχει καταφέρει να μπει στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ως η μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού με τις περισσότερες ταινίες. Αλλά σήμερα θα μας απασχολήσει κυρίως η ταινία που τα ξεκίνησε όλα!

Ο Anderson κάνει αξιοπρεπή δουλειά στη σκηνοθεσία του και δανείζεται κάποια από τα στοιχεία που έκαναν το παιχνίδι διάσημο. Έχουμε, για παράδειγμα, τις γωνίες λήψης που μοιάζουν με αυτές του παιχνιδιού, την «κεντρική οθόνη» που δείχνει τον χάρτη και το σημείο που βρίσκονται οι ήρωες κάθε φορά, τους κλασικούς γρίφους που πρέπει να επιλυθούν ώστε να προχωρήσει η πλοκή, τα πτώματα που «εξαφανίζονται» κάθε φορά που κάποιος χαρακτήρας βγαίνει και ξαναμπαίνει σε ένα δωμάτιο και δεκάδες άλλες λεπτομέρειες –φανερές ή κρυμμένες- που κλείνουν πονηρά το μάτι στους φαν των παιχνιδιών.

Σε γενικές γραμμές, πάντως, το Resident Evil δεν αποτελεί κάτι το εξαιρετικό. Είναι μια ταινία δράσης με ζόμπι, αίμα και εφέ –καλός συνδυασμός, δεν λέω, αλλά οι διάλογοι μοιάζουν διεκπεραιωτικοί και τυπικοί, σαν να έχουν ξεπατικωθεί κι αυτοί μέσα από το παιχνίδι και οι ερμηνείες είναι απλώς αυτές που περιμένεις σε μια ταινία με ζόμπια και κομάντα! Φυσικά, οι πιο τυχεροί είναι αυτοί που την είδαν χωρίς να έχουν την παραμικρή γνώση του παιχνιδιού, μια και για τους υπόλοιπους που ήξεραν τι παίζει είχε χαθεί και ένα μεγάλο ποσοστό των εκπλήξεων.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα περάσεις απλώς καλά και ακόμη και αν δεν έχεις επαφή με το video game, μπορείς μια χαρά να τη δεις.

GEEKY TRIVIA
Όλες οι αμυχές και οι μελανιές στο πρόσωπο και το σώμα της Milla Jovovich είναι αληθινές, αφού η ηθοποιός έκανε σχεδόν όλα τα κασκαντεριλίκια μόνη της! Το κακό είναι ότι η προσήλωσή της αυτή είχε αρνητικές συνέπειες για πολλούς άλλους, αφού μέχρι το τέλος της ταινίας έχει καταφέρει να σακατέψει κατά λάθος και άλλα τέσσερα άτομα, ανάμεσά τους και τον ίδιο τον Anderson, στον οποίο χάρισε ένα ωραιότατο μαύρο μάτι. Αλλά αυτή η στενή επαφή τούς έφερε μάλλον πιο κοντά, αφού οι δυο τους αρραβωνιάστηκαν τον επόμενο χρόνο και το 2009 παντρεύτηκαν!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Υπήρχε αρκετό υλικό για μπόλικα σίκουελ, καθώς έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα 25 (!) τίτλοι του παιχνιδιού. Όπως συμβαίνει και στα videogames, από ταινία σε γίνεται και εναλλαγή ανάμεσα στους χαρακτήρες που εμφανίζονται, με μόνο σταθερό αυτόν της πρωταγωνίστριας.

• Resident Evil: Apocalypse (2004) ★★☆☆☆
  Η δράση μεταφέρεται στη επιφάνεια και, συγκεκριμένα, στη Raccoon City, η οποία έχει μπει σε καραντίνα ώστε να αποφευχθεί η διασπορά του ιού. Η Alice και μια ομάδα επιζώντων προσπαθούν να βρούνε και να σώσουν την κόρη ενός ερευνητή, η οποία έχει παγιδευτεί κάπου στην πόλη, με αντάλλαγμα οδηγίες για ασφαλή έξοδο.
• Resident Evil: Extinction (2007) ★★☆☆☆
  Ένα κομβόι επιζώντων διασχίζει την έρημο της Νεβάδα, με σκοπό να φτάσει στην Αλάσκα, όπου ακούγονται φήμες για ένα ασφαλές καταφύγιο από τα ζόμπι. Όταν δεχθεί επίθεση, θα σπεύσει για βοήθεια η Alice, η οποία θα αποφασίσει να τους ακολουθήσει στο ταξίδι τους.
• Resident Evil: Afterlife (2010) ★★★☆☆
  Η δράση, αυτή τη φορά, μεταφέρεται κυρίως στο Los Angeles, όπου μια ακόμη ομάδα επιζώντων προσπαθεί να βρει τρόπο διαφυγής.
• Resident Evil: Retribution (2012) ★★★☆☆
  Η ταινία συνεχίζει ουσιαστικά από το σημείο που τελειώνει η προηγούμενη, μια και είχαμε φάει τρελό cliffhanger. Αλλά ευτυχώς εσύ θα τις δεις μαζεμένες και δεν έχεις τέτοιο θέμα!
• Resident Evil: The Final Chapter (2016) ★★☆☆☆
  Φινάλε της σειράς ταινιών, με την Alice να επιστρέφει στη Racoon City με σκοπό να εντοπίσει το αντίδοτο που μπορεί να αναστρέψει τελείως τα συμπτώματα του T-Virus, εξοντώνοντας οριστικά όλα τα ζόμπι.

Πέρα από το franchise έχουν κυκλοφορήσει και δύο CGI ταινίες (Resident Evil: Degeneration και Resident Evil: Damnation), οι οποίες όμως ακολουθούν το continuity των βιντεοπαιχνιδιών, ένα φιλμ μικρού μήκους (Biohazard 4D-Executer) που δεν συνδέεται με καμιά ταινία, εφτά βιβλία και κάμποσα κόμικς!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κι εκεί που είπαμε ότι επιτέλους τέλειωσε και δεν θα έχουμε άλλο, το 2017 ανακοινώθηκε ότι το reboot της σειράς βρίσκεται ήδη στα σκαριά! Νεκροζώντανο και το franchise!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Θα πέσουν κεφάλια!

Καλή όρεξη!

Βοήθησε λίγο και η Milla στις πωλήσεις!

 

5 θρίλερ με ζόμπι… αλλιώς!

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΔΑΓΚΩΝΕΙ!
Τη Δευτέρα που πέρασε, μας αποχαιρέτησε ο άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε ένα ολόκληρο sub-genre του κινηματογράφου τρόμου: ο George A. Romero. Και ενώ στις ταινίες του ο θάνατος δεν σημαίνει οπωσδήποτε και το τέλος, στην πραγματική ζωή, όταν κλείσει η κάσα, η αυλαία πέφτει οριστικά. (Από την άλλη, δεν νομίζω ότι υπάρχει και κανείς που θα τρελαινόταν με την ιδέα να επιστρέψει ως κουφάρι με τάσεις κανιβαλισμού!) Ο Romero ήταν χωρίς αμφισβήτηση ο «πατέρας των ζόμπι», μια και το Night of the Living Dead ξεκίνησε μια ολόκληρη τάση που αντέχει ως τις μέρες μας (νεκροζώντανη είναι, άλλωστε, δεν πεθαίνει και τόσο εύκολα!) Δεκάδες δημιουργοί ταινιών, σειρών, κόμικ και βιβλίων πάτησαν στο έργο του για να επεκτείνουν το σύμπαν των απέθαντων με τις δικές τους ιδέες. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, το ενδιαφέρον για ταινίες με ζόμπι έχει αναζωπυρωθεί, κυρίως χάρη στην επιτυχία του Walking Dead, που έφερε ξανά την υπέροχα φρικιαστική σαπίλα τους στο προσκήνιο. Επειδή, όμως, το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται κι ο παπάς και –στην περίπτωσή μας- και το κοινό, αρκετοί σεναριογράφοι και σκηνοθέτες προσθέτουν διάφορα καινούργια στοιχεία στον μύθο των ζωντανών-νεκρών, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθούν από την κλασική συνταγή του Romero. Ήδη έχουν κυκλοφορήσει διάφορες παραλλαγές πάνω στο θέμα κι έχουμε πια ταινίες (αλλά και σειρές) με κάθε είδους ζόμπι: γρήγορα, έξυπνα, ανθεκτικά, εξημερωμένα, μεταλλαγμένα, ερωτευμένα και πάει λέγοντας… Και μια και το έργο του Romero το έχουμε ήδη αναλύσει εδώ, σήμερα θα δούμε, τιμής ένεκεν, πέντε κάπως πιο “διαφορετικές” ταινίες με ζόμπι, που προσπαθούν να ξεχωρίσουν.

---

BRAINDEAD aka DEAD ALIVE (1992)

Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Σενάριο: Stephen Sinclair
Μουσική: Peter Dasent
Ηθοποιοί: Timothy Balme, Diana Peñalver, Elizabeth Moody κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Lionel ζει με την αυταρχική και χειριστική μητέρα του, τη Vera, σε μια μικρή πόλη της Νέας Ζηλανδίας. Όταν ερωτεύεται την Paquita, κόρη του παντοπώλη της γειτονιάς, η Vera προσπαθεί να σαμποτάρει το ειδύλλιο, αλλά στην πορεία δέχεται την επίθεση ενός σπάνιου, εξωτικού πιθήκου. Χωρίς να το γνωρίζει κανείς, η Vera έχει μολυνθεί από έναν ιό που τη μετατρέπει σιγά σιγά σε ένα επιθετικό, πεινασμένο ζόμπι. Ο Lionel αποφασίζει να κρύψει από τους πάντες την ασθένεια της μητέρας του και να τη φροντίσει ο ίδιος, όμως η κατάσταση ξεφεύγει πολύ γρήγορα από τον έλεγχό του και τα ζόμπι στο υπόγειο του σπιτιού του αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία αποτελεί μία από τις αρχικές δημιουργίες του Peter Jackson και ίσως και αυτή που έχει αποκτήσει το μεγαλύτερο cult status –ασχέτως αν εισπρακτικώς δεν τα πήγε τόσο καλά. Θεωρητικά, δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στη λίστα αυτή, μια και γυρίστηκε πριν κορεστεί το genre των ζόμπι, αλλά ο τρόπος που προσεγγίζει τη θεματολογία είναι τελείως διαφορετικός. Επιλέγοντας την οδό της κωμωδίας τρόμου, προσφέρει μερικές από τις πιο εξωφρενικές σκηνές που έχουμε δει ποτέ σε ταινία με ζόμπι και προσθέτει κάμποσα στοιχεία που αγγίζουν (και ξεπερνούν κιόλας) τα όρια του slapstick! Αν είσαι φαν του gore κιόλας, θα μείνεις απολύτως ικανοποιημένος, καθώς η ταινία αποτελεί τη μανούλα όλων των splatter και δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως η πιο φρικιαστική όλων των εποχών!

---

RE-KILL (2015)

Σκηνοθεσία: Valeri Milev, Mike Hurst
Σενάριο: Mike Hurst
Μουσική: Justin Burnett
Ηθοποιοί: Scott Adkins, Bruce Payne, Daniella Alonso
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★☆☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα μια επιδημίας ζόμπι που οδήγησε στον αποδεκατισμό του μισού πληθυσμού της Γης, τα μέλη της παραστρατιωτικής ομάδας R-Division καταδιώκουν και εξολοθρεύουν τους νεκροζώντανους που έχουν απομείνει, ενώ όλες οι αποστολές που αναλαμβάνουν προβάλλονται ζωντανά στην τηλεόραση, μέσω της εκπομπής Re-Kill. Μόνο που, καθώς προχωρά ο καιρός, συνειδητοποιούν ότι τα ζόμπι γίνονται όλο και πιο έξυπνα, πράγμα που σημαίνει ότι μια νέα, πιο καταστροφική επιδημία είναι στα πρόθυρα…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πολύ μέτριο το αποτέλεσμα, καθώς –παρά τις φιλότιμες προσπάθειες- η ταινία δεν καταφέρνει να προκαλέσει τόσο το ενδιαφέρον σου. Ο τρόπος που έχει γυριστεί είναι σίγουρα διαφορετικός και παραπέμπει σε στυλ σε παλιότερες ταινίες του Paul Verhoeven, όπως το Robocop ή το Starship Troopers, αλλά δεν καταφέρνει να γίνει κάτι παραπάνω από ένα θορυβώδες, συνεχόμενο πιστολίδι στα σκοτάδια, με ζόμπια.

---

MAGGIE (2015)

Σκηνοθεσία: Henry Hobson
Σενάριο: John Scott 3
Μουσική: David Wingo
Ηθοποιοί: Arnold Schwarzenegger, Abigail Breslin
Είδος: Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η κοινωνία των ΗΠΑ προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά την εξάπλωση του ιού «Necroabulist», που μετατρέπει αργά τα θύματά του σε άβουλα πλάσματα με κανιβαλιστικές τάσεις. Παρότι η επιδημία αντιμετωπίστηκε επιτυχώς και οι επιστήμονες έχουν πλέον απομονώσει και μελετούν τον ιό, η έλλειψη θεραπείας και η ύπαρξη μολυσμένων στις πόλεις, έχει οδηγήσει στην απαγόρευση κυκλοφορίας, ώστε να αποφευχθεί νέο ξέσπασμα. Όταν η Maggie αψηφά την απαγόρευση και μολύνεται, αποφασίζει να εγκαταλείψει το σπίτι της, γνωρίζοντας πολύ καλά τι θα επακολουθήσει. Ο Wade, ο πατέρας της, όμως, την αναζητά αποφασιμένος να τη φροντίσει όσο χρειαστεί και να εξετάσουν όλες τις επολογές τους…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για δράμα, που δυστυχώς πήγε χαμένη. Ενώ βλέπουμε μια ταινία με ζόμπι, όπου το επίκεντρο για πρώτη φορά δεν είναι η φρίκη και το αίμα, αλλά ο κοινωνικός και ψυχολογικός αντίκτυπος που έχει η επιδημία -καθώς η ηρωίδα χάνει τον εαυτό της σταδιακά και το στενό της περιβάλλον προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα – η εκτέλεση γίνεται με τόσο άνευρο και άτονο τρόπο, που χάνεις σιγά σιγά το ενδιαφέρον. Οι λιγοστές εξάρσεις υποτυπώδους δράσης καταφέρνουν να σε βγάλουν πού και πού από τον λήθαργο, αλλά δεν αρκούν για να σώσει την κατάσταση. Το μόνο θετικό στοιχείο είναι οι καλές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου -με τον Arnie, μάλιστα, να εισπράττει πολύ θετικές κριτικές για την πρώτη δραματική ερμηνεία του. Σε γενικές γραμμές, όμως, μαζί με τη Maggie γίνεσαι κι εσύ ζόμπι στον καναπέ…

---

PRIDE AND PREJUDICE AND ZOMBIES (2016)

Σκηνοθεσία: Burr Steers
Σενάριο: Burr Steers
Μουσική: Fernando Velázquez
Ηθοποιοί: Lily James, Sam Riley, Matt Smith, Lena Headey κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Στην Αγγλία του 19^ου αιώνα, οι πέντε αδελφές Bennet έχουν εκπαιδευτεί στη χρήση όπλων και στις πολεμικές τέχνες, ώστε να μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι στις επιθέσεις των ζόμπι που λυμαίνονται την περιοχή εδώ και χρόνια. Η μητέρα τους, από την άλλη, επιθυμεί μόνο να τις παντρέψει καλά, μια και η δική τους περιουσία είναι δεσμευμένη και δεν έχουν πια ούτε πεντάρα στο όνομά τους. Σε έναν χορό, η Elizabeth, η μεγαλύτερη από τις αδελφές, τραβά την προσοχή του εύπορου, αλλά κυνικού συνταγματάρχη Darcy, ο οποίος θα προσπαθήσει να κλέψει την καρδιά της, υπερισχύοντας παράλληλα των αντίζηλών του. Η Elizabeth, όμως, είναι αφοσιωμένη στη μάχη κατά των ζόμπι -τα οποία πού και πού κάνουν και καμιά επίθεση για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους σε αυτό το περίεργο πάντρεμα κλασικής λογοτεχνίας και τρόμου…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πολύ μέτριο το αποτέλεσμα -αν και η ταινία είναι καλογυρισμένη, με εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια και μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Seth Grahame-Smith, το οποίο με τη σειρά του αποτελεί παρωδία του γνωστού βιβλίου της Jane Austen. Δυστυχώς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και παρά το πολύ ενδιαφέρον twist που έχουν προσθέσει στη μυθολογία τους (δεν κάνω σπόιλερ), τα ζόμπι εξακολουθούν να αποτελούν τελείως ξένο στοιχείο και να μη δένουν με το όλο ύφος της ταινίας, η οποία έχει ως κεντρικό κορμό της την πλοκή του αυθεντικού βιβλίου. Έτσι, νιώθεις σαν να βλέπεις ταινία εποχής με εμβόλιμες σκηνές από ταινία τρόμου, πράγμα που κάνει το «+zombies» του τίτλου απολύτως ταιριαστό!

---

THE GIRL WITH ALL THE GIFTS (2016)

Σκηνοθεσία: Colm McCarthy
Σενάριο: M. R. Carey
Μουσική: Cristobal Tapia de Veer
Ηθοποιοί: Gemma Arterton, Glenn Close, Paddy Considine κ.α.
Είδος: Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Στο κοντινό μέλλον, η ανθρωπότητα έχει αποδεκατιστεί από μια επιδημία μυκητιακής νόσου, που μετατρέπει τα θύματά της σε πεινασμένους ανθρωποφάγους. Μια ομάδα επιστημόνων, όμως, πειραματίζεται με παιδιά-υβρίδια που, παρά τη λαχτάρα τους για ανθρώπινη σάρκα, έχουν τη δυνατότητα να σκεφτούν και να εκπαιδευτούν. Ένα από τα παιδιά αυτά είναι και η Melanie, που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα πειραματόζωα, χάρη στο υψηλό IQ της και η οποία τραβά την προσοχή της γιατρού Caldwell, η οποία χρησιμοποιεί τα παιδιά προσπαθώντας να ανακαλύψει ένα αντίδοτο για την ασθένεια…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, άλλη μια μεταφορά βιβλίου –του M.R. Carey αυτή τη φορά- με σχετικά μέτριο τελικό αποτέλεσμα. Αν και στο σύνολό της η ταινία είναι καλογυρισμένη, με προσεγμένα εφέ (μόνο όπου χρειάζεται) και σκοτεινή ατμόσφαιρα, δεν είναι από τις ταινίες που βλέπεις με ανοιχτό στόμα ή που θα θυμάσαι μερικές βδομάδες αργότερα. Ενώ ξεκινά δυνατά και με αρκετές δόσεις μυστηρίου, πολύ γρήγορα εξελίσσεται όπως όλες οι κλασικές ταινίες με ζόμπι, ενώ σε ορισμένα σημεία κάνει μικρή κοιλιά. Η βασική απορία μου ήταν πώς διάολο βρέθηκε η Glenn Close να συμμετέχει σε μια σχετικά άγνωστη παραγωγή, αλλά εδώ έπαιξε στο τραγικό Transformers 5 ο Hopkins, οπότε τίποτε δεν μου προκαλεί έκπληξη πλέον!

Train to Busan: Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών…

Σκηνοθεσία: Yeon Sang-ho
Σενάριο: Park Joo-suk
Μουσική: Jang Young-gyu
Ηθοποιοί: Gong Yoo, Ma Dog-seok, Jung Yu-mi κ.α
Είδος: Action Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★
☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★★★★☆
Αγωνία: ★★★★★

BUSANHAENG (TRAIN TO BUSAN) (2016)
Σάββατο του Λαζάρου ξημερώνει αύριο και σε μια βδομάδα θα γιορτάσουμε και την Ανάσταση του Κυρίου, οπότε το κλίμα είναι απολύτως ευνοϊκό για μια ταινία με νεκροζώντανους (στην Κόλαση θα πάω…) Το διαμαντάκι που σου προτείνω σήμερα είναι, χαλαρά, η καλύτερη σύγχρονη ταινία με ζόμπι και το καλύτερο κορεάτικο θρίλερ που έχω δει προσωπικά ως τώρα (αλλά δεν παίρνω και όρκο, μια και δεν έχω δει και τόσο πολλά!)

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο εργασιομανής και διαζευγμένος Seok-woo υπόσχεται ως δώρο γενεθλίων στην κόρη του, να την πάει με το τρένο από τη Σεούλ στο Μπουσάν για να δει τη μητέρα της. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όμως, ξεσπά μια επιδημία που μετατρέπει τους επιβάτες σε επιθετικά, αιμοδιψή ζόμπι. Η επιδημία επεκτείνεται ραγδαία από βαγόνι σε βαγόνι, καθώς όποιος μολύνεται από τον ιό αλλάζει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ο Seok-woo και μερικοί επιζώντες ακόμη, κάνουν ό,τι μπορούν για να αποκόψουν τους μολυσμένους, ελπίζοντας να καταφέρουν να παραμείνουν ζωντανοί, μέχρι το τρένο να φτάσει στον προορισμό του…

Άλλη μια ταινία με ζόμπι, λοιπόν; Και ναι και όχι! Μπορεί η θεματολογία να είναι τετριμμένη και η ιστορία να εξελίσσεται όπως περιμένεις, αλλά το παν είναι στις λεπτομέρειες! Το Train to Busan ποντάρει αρκετά στο συναίσθημα και φροντίζει να δώσει χρόνο στους χαρακτήρες να δείξουν το βάθος τους. Δεν προσπαθεί, απλώς, να αντιγράψει τις τυπικές αμερικανιές που επικεντρώνονται στο splatter στοιχείο και στον macho ηρωισμό των ηρώων. Αντ’ αυτού, ρίχνει το βάρος πιο πολύ στους ίδιους τους χαρακτήρες και τις δυνάμεις ή τις αδυναμίες τους, σε σημείο να δένεσαι γρήγορα με κάποιους από αυτούς και να αντιπαθείς όσο δεν πάει κάποιους άλλους. Γι’ αυτό, άλλωστε, και θα πιάσεις τον εαυτό σου να χάνει τον έλεγχο των ματιών του σε κάποιες από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές (ναι, θα κλάψεις σαν παιδί, εννοώ!). Αυτό που το The Walking Dead κατάφερε να κάνει μετά από κάμποσες σεζόν, η συγκεκριμένη ταινία το πετυχαίνει άνετα σε δυο ωρίτσες.

Το ίδιο το σενάριο μοιάζει σαν μια μίξη του 28 Days Later και του Snowpiercer, με λίγο από World War Z, όσον αφορά τον τρόπο που παρουσιάζονται τα ζόμπι –τα οποία είναι αρκούντως τρομακτικά! Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και έχει αρκετές σκηνές έντονης δράσης για ταινία που εκτυλίσσεται ως επί το πλείστον μέσα σε ένα τρένο (αλλά, ευτυχώς, όχι μόνο μέσα σε αυτό). Η ιστορία κυλά ομαλά, χωρίς να κάνει κοιλιές, με τα απαραίτητα διαλείμματα για ανάσα, ανάμεσα στις καταιγιστικές σεκάνς καταδίωξης. Το δραματικό στοιχείο είναι έντονο, χωρίς όμως να μετατρέπεται σε φτηνό μελόδραμα σαπουνόπερας. Οι χαρακτήρες μοιάζουν όλοι αρκετά αληθινοί και προσγειωμένοι.

Σε γενικές γραμμές, αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που σε κερδίζει πολύ γρήγορα και σε κρατά σε εγρήγορση μέχρι το τέλος. Δικαίως έσπασε κάμποσα ρεκόρ εισιτηρίων στην Ασία και έχει εκθειαστεί από τους περισσότερους θεατές.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, χτύπα εισιτήριο, ανέβα στο τρένο κι ετοιμάσου για το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής σου!

GEEKY TRIVIA
Το Busan είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Νότιας Κορέας (πρώτη είναι η Σεούλ), διαθέτει το μεγαλύτερο λιμάνι, τη μεγαλύτερη παραλία και το μεγαλύτερο ποτάμι της χώρας, καθώς και το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο σε ολόκληρο τον κόσμο.

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ανέλαβε και το animated prequel της ταινίας, το οποίο κυκλοφόρησε ένα μήνα αργότερα.

• Seoul Station (2016) –
  Η ταινία διαδραματίζεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Σεούλ. Ένας πατέρας αναζητά την κόρη του, η οποία το έχει σκάσει εδώ και καιρό από το σπίτι, αλλά πριν την επανένωσή τους, θα βρεθούν εν μέσω της επιδημίας που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν έχει ακουστεί κάτι για κάποια συνέχεια –όχι ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει- αλλά για την ώρα έχει ήδη ανακοινωθεί ότι η ταινία θα αποκτήσει και αγγλόφωνο remake. Αναμενόμενο!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

«Οχάι! Εισιτήριο έχετε κόψει;»

Δεν ήταν καλή ιδέα να βγούνε έξω…

«Νομίζω ότι βλέπω μια κενή θέση στο βάθος, τρέξτε!»

Re-Animator: Ο θάνατος είναι μόνο η αρχή…

Σκηνοθεσία: Stuart Gordon
Σενάριο: Stuart Gordon, William J. Norris, Dennis Paoli
Μουσική: Richard Band
Ηθοποιοί: Jeffrey Combs, Bruce Abbott, Barbara Crampton, David Gale
Είδος: Science Fiction Horror, Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★
★
★
☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★
★
★
★
☆
Φρίκη: ★
★
★
★
★

Τρόμος: ★
★
★
☆☆
Αγωνία: ★
★
★
★
☆

RE-ANIMATOR (1985)
Η σημερινή ταινία είναι ελαφρώς βασισμένη σε μια ιστορία του Η. P. Lovecraft –χωρίς να την έχω διαβάσει, θα υποθέσω ότι το «ελαφρώς» σημαίνει ότι της άλλαξαν τα φώτα και κράτησαν μόνο την κεντρική ιδέα! Χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό από άποψη σεναρίου και υποκριτικής, κατάφερε να κερδίσει κριτικούς και κοινό και να χαρίσει cult status στον πρωταγωνιστή της, ο οποίος από εκείνη τη στιγμή έμεινε αποτυπωμένος στη μνήμη των φαν για τον εικονικό του αυτό ρόλο, με τον ίδιο τρόπο που όποτε ακούει κάποιος “Robert Englund”, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι ο Freddy Krueger.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ο Herbert West είναι ένας φοιτητής Ιατρικής που δεν μπορεί να κρύψει την ιδιαίτερη γοητεία που ασκούν πάνω του έννοιες όπως ο θάνατος και η αθανασία. Ερχόμενος στις ΗΠΑ για να συνεχίσει τις σπουδές του από τη Ζυρίχη, αποφασίζει να συγκατοικήσει με έναν συμφοιτητή του, τον Dan. Παράλληλα, μετατρέπει το υπόγειο του Dan σε προσωπικό του εργαστήριο και συνεχίζει εκεί τα ανατριχιαστικά πειράματά του πάνω σε ένα σκεύασμα που έχει την ικανότητα να επαναφέρει τους νεκρούς. Το πρόβλημα είναι ότι το σκεύασμα αυτό, παρότι λειτουργεί, έχει πολύ δυσάρεστες παρενέργειες -πράγμα το οποίο θ’ ανακαλύψει και ο περίγυρος του West με τον άσχημο τρόπο…

Κλασική σπλατεριά της εποχής εκείνης το Re-Animator, έμεινε στην ιστορία για τις φρικιαστικά γραφικές σκηνές του. Παρότι φλερτάρει ουκ ολίγες φορές με τη μαύρη κωμωδία, δεν αποτυγχάνει στο να δημιουργήσει από το ξεκίνημά της μια ατμόσφαιρα τρόμου και αβεβαιότητας. Πάντα με τον υπερβολικό, ωμό και σχεδόν ακραίο που συνήθιζαν να επιλέγουν οι ταινίες τρόμου της περιόδου εκείνης, φυσικά.

Το ενδιαφέρον είναι ότι η ταινία πέρασε από σαράντα κύματα μέχρι να γίνει ταινία. Στην αρχή προοριζόταν για θεατρική παράσταση, αλλά μετά ο Gordon και οι συνεργάτες του κατέληξαν ότι θα ήταν καλύτερο να στοχεύσουν προς μια τηλεοπτική σειρά, οπότε έγραψαν, όχι μόνο τον πιλότο, αλλά και 12 επιπλέον επεισόδια. Τέλος, κάποιος έπεισε τον Gordon ότι το μέλλον του τρόμου βρισκόταν στον κινηματογράφο και αφού γνωρίστηκε με τον παραγωγό Brian Yuzna, στον οποίο έδειξε και τα 13 επεισόδια που είχε γράψει, το κερασάκι προσγειώθηκε στην τούρτα και η παραγωγή μετακόμισε για Χόλυγουντ!

Η ανατριχιαστική ερμηνεία του Combs ως κοινωνιοπαθούς West έμεινε στην ιστορία και απέσπασε επαίνους από πολλούς, ενώ συγκρίθηκε ακόμη και με αυτή του Perkins στο Psycho (αν και οι δύο ταινίες απέχουν έτη φωτός σε ύφος μεταξύ τους). Τα εφέ είναι πολύ προσεγμένα και καλοδουλεμένα –όλο το βάρος έπεσε εκεί, όπως ήταν αναμενόμενο, ενώ το γεγονός ότι είναι -αναγκαστικά, λόγω εποχής- βασισμένα στο μακιγιάζ και την προσθετική τα κάνει ακόμη πιο ρεαλιστικά. Από εκεί και πέρα, σίγουρα η ταινία διαθέτει και κάμποσες υπερβολές (εντάξει, για νεκρούς που επιστρέφουν στη ζωή μιλάμε, άλλωστε!) ή κάποιες μικρές ασυνέχειες στην ιστορία, οι οποίες όμως δεν αφαιρούν κάτι από τη συνολική προσπάθεια.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, ποιος μπορεί να πει όχι σε μια θαυμάσια σπλατεριά από το παρελθόν;

GEEKY TRIVIA
Το πρώτο πτώμα που επαναφέρεται στη ζωή το υποδύεται ο Peter Kent, ο οποίος ήταν ο σωσίας που ντούμπλαρε τον Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ σε 14 ταινίες του, από το πρώτο Terminator, μέχρι το Jingle All the Way του 1996. Αν αναρωτιέσαι σε ποια σκηνή αναφέρομαι, μην ανησυχείς, θα τον καταλάβεις μόλις δεις το σώμα του!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η ταινία έδωσε δύο σίκουελ, αμφότερα με παρόμοιο σενάριο και το ίδιο ύφος.

• Bride of Re-Animator (1990) ★
☆☆☆☆
  Το δίδυμο της πρώτης ταινίας συνεχίζει τα πειράματά του με το υγρό αναβίωσης. Η ίδια η ταινία μοιάζει απλώς με ένα κακέκτυπο της πρώτης, αφού είναι σαν να βλέπεις το ίδιο σενάριο με μικρές παραλλαγές.
• Beyond Re-Animator (2003) ★
★
☆☆☆
  13 χρόνια μετά τη δεύτερη ταινία, ο Dr. West εκτίει την ποινή του στη φυλακή όπου βρέθηκε λόγω ενός φόνου που διέπραξε ένα από τα αναζωογονημένα πτώματά του. Δεν έχει σταματήσει, όμως, τα πειράματά του και αυτή τη φορά έχει βρει μια νέα μέθοδο για να βελτιώσει τη φόρμουλά του.
• Επίσης, το 2006 κυκλοφόρησε το Army of Darkness Vs Re-Animator, ένα κόμικ crossover ανάμεσα στον ήρωα της ταινίας και τον κεντρικό ήρωα από το Evil Dead.
• Τέλος, το 2011, η ταινία μεταφέρθηκε τελικά και σε σκηνή του Broadway ως… Re-Animator: The Musical!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ο Yuzna είχε στο μυαλό του και μια τέταρτη ταινία με τίτλο The Isle of Re-Animator, αλλά τελικά δεν προχώρησε στην παραγωγή της. Αν και δεν έχει ακουστεί κάτι εδώ και καιρό, δεν μου φαίνεται απίθανο να δοκιμάσουν κι άλλο ένα σίκουελ ή κάνα remake κάποια στιγμή. Ειδικά, μια και τα τελευταία χρόνια η μόδα θέλει όλα τα παλιά, πετυχημένα θρίλερ να διασκευάζονται.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Το φωσφορίζον υγρό που θα στοιχειώσει τους εφιάλτες σου!

Ήρθε κιόλας ώρα για μεσημεριανό;

Θα έχει έναν απίστευτο πονοκέφαλο όταν ξυπνήσει…

13 Eerie: Σ’ αυτές τις εξετάσεις περνάς μόνο αν μείνεις ζωντανός!

Σκηνοθεσία: Lowell Dean
Σενάριο: Christian Piers Betley
Μουσική: Igor Vrabac, Ken Worth
Ηθοποιοί: Katharine Isabelle, Michael Shanks, Brendan Fehr κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★
★

☆☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★
★
★
★
★

Φρίκη: ★
★
★
★
★

Τρόμος: ★
★
☆☆☆
Αγωνία: ★
★
★
☆☆

13 EERIE (2013)
Παρασκευή και 13 σήμερα –λατρεμένη μέρα για τους φαν των θρίλερ! Και αν βαριέσαι να πάρεις πάλι σερί το franchise που ταιριάζει γάντι στην περίσταση, τότε σου έχω κάτι εξίσου ανατριχιαστικό -και με 13ρι στον τίτλο, για να συνεχίσω στο μοτίβο της προηγούμενης Παρασκευής! Ταξιδεύουμε πάλι προς Καναδά μεριά, λοιπόν, για ν’ απολαύσουμε μια συμπαθητική ταινιούλα γεμάτη φρίκη και αίμα. Δεν πρόκειται για κάτι το εξαιρετικό, αλλά ανήκει σαφέστατα στην κατηγορία ταινιών που σε κάνουν να περνάς καλά. Αρκεί να μην τρως! Το τονίζω αυτό, διότι εγώ έκανα το λάθος να τη δω τρώγοντας ψητό κοτόπουλο. Και το ψητό κοτόπουλο δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο για μένα…

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Έξι φοιτητές εγκληματολογίας ταξιδεύουν στο απομονωμένο νησί Eerie Strait με σκοπό να περάσουν την πρακτική τους εξέταση στην παλιά, ερειπωμένη φυλακή που βρίσκεται σε αυτό. Εκεί θα κληθούν να χωριστούν σε ζεύγη και ν’ αναλύσουν μια ψεύτικη σκηνή εγκλήματος το κάθε ζευγάρι, στην οποία, όμως, θα πρέπει να εξετάσουν και ένα αληθινό πτώμα. Σύντομα, όμως, θ’ ανακαλύψουν ότι τα πτώματα που βρίσκονται διασκορπισμένα στο δάσος γύρω από την παλιά φυλακή είναι περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται για τις εξετάσεις τους. Το χειρότερο είναι ότι τα παραπανίσια πτώματα είναι λιγάκι πιο ζωντανά και πεινασμένα απ’ ό,τι περίμεναν!

Άλλη μια ταινία με ζόμπι, λοιπόν; Ναι, γιατί όχι; Ξέρεις ότι τρέφω αισθήματα παθολογικής αγάπης για τα ζόμπι και δεν λέω όχι σε μια ακόμη δόση! Το καλό είναι ότι είδα την ταινία χωρίς να έχω δει το τρέιλερ πρώτα, οπότε δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω. Όχι σαν εσένα που στο χάλασα τελείως τώρα! Αλλά εντάξει, όταν οι κεντρικοί ήρωες μελετούν σάπια πτώματα, δεν νομίζω να υπήρχαν και πολλοί άλλοι τρόποι να εξελιχθεί η ταινία!

Το 13 Eerie, λοιπόν, είναι κάτι το σχετικά απλό και συνηθισμένο από άποψη σεναρίου: κάμποσα άτομα τρέχουν να ξεφύγουν από νεκροζώντανους που τα μασουλάνε ένα-ένα και προσπαθούν να βρούνε έναν τρόπο να τα σκοτώσουν και να αποδράσουν. Η εκτέλεση, πάντως, είναι αρκετά καλή, αγωνιώδης και πολύ πολύ αιματηρή! Έχει αρκετές σκηνές που θα σε κάνουν να μορφάσεις από φρίκη και αηδία ή να σφίξεις τα χείλια σου τόσο δυνατά που να παραλύσει το στόμα σου για κάνα μισάωρο. Έχει, φυσικά, και μπόλικες σκηνές που θα σε κάνουν να ξεστομίσεις: «Μα, τι διάολο κάνει;», καθώς αποτελεί έθιμο πια σε κάθε ταινία τρόμου να υπάρχουν και χαρακτήρες που κάνουν τη μία βλακεία μετά την άλλη, λες και θέλουν να επισπεύσουν απλώς τον θάνατό τους! Τα ζόμπι δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα έχουμε συνηθίσει στις κλασικές ταινίες με νεκροζώντανους. Είναι σαφέστατα πιο γρήγορα, πιο άγρια και πιο βίαια και η όλη αίσθηση της ταινίας έχει κάτι από τα κλασικά, αιματηρά b-movies των 80s, χωρίς –ευτυχώς- τα περιττά κωμικά στοιχεία που κατέστρεψαν πολλά από αυτά. Ναι, για το Army of Darkness ήταν η σπόντα, που ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ πώς απέκτησε τόσο φανατικό κοινό αυτή η παρέλαση ανυπόφορης κακογουστιάς!

Στην ταινία πρωταγωνιστούν και 2-3 αναγνωρίσιμες φάτσες -όταν λέω «αναγνωρίσιμες», μη νομίζεις ότι θα ξέρεις και κανέναν, απλώς είναι περισσότερο στο στυλ: «ρε συ, αυτός κάπου αλλού έπαιζε, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτα πού!» Παρόλα αυτά, παίζουν μια χαρά, ειδικά η κεντρική πρωταγωνίστρια, την οποία είδαμε πολύ πρόσφατα σε άλλη ταινία!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν σου αρέσει το αίμα και τα εντόσθια, η ταινία είναι must see!

---

GEEKY TRIVIA
Η ταινία αποτελεί το ντεμπούτο του σκηνοθέτη, ο οποίος αμέσως μετά γύρισε στην ίδια τοποθεσία και μια ταινία horror comedy με την ονομασία “Wolf Cop” που αφορά… εμ, αυτό που λέει κι ο τίτλος: έναν μπάτσο-λυκάνθρωπο!

---

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν το βλέπω. Μια ταινία αρκεί, μετά θα είναι απλώς άσκοπη επανάληψη.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Αν ήξεραν τι τους περιμένει, θα πηδούσαν στο νερό και θα γύριζαν κολυμπώντας!

Κλειδαμπαρωθείτε μέσα, προλαβαίνετε!

Αυτό ΠΡΕΠΕΙ να πόνεσε λίγο!

 

Dead Set: Ο Μεγάλος Αδελφός σε τρώει!

Δημιουργός: Charlie Brooker
Δίκτυο: E4
Διάρκεια: 1 σεζόν, 24’ (45’ το 1^ο επ.)
Ηθοποιοί: Jamie Winstone, Andy Nyman, Kevin Eldon, Adam Deacon κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★
★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★★
Φρίκη: ★★★★★
Τρόμος: ★★★★☆
Αγωνία: ★★★★☆

DEAD SET (2008)
Πριν τη μεταφορά του The Walking Dead στην τηλεόραση –ημερομηνία που έχω σημειώσει στο ημερολόγιό μου, ώστε να την γιορτάζω ευλαβικά κάθε χρόνο- υπήρξε μια άλλη σειρούλα που έφερε τα ζόμπια στη μικρή οθόνη. Μίνι σειρούλα, για την ακρίβεια, και από Αγγλία μεριά. Μόλις 5 επεισοδιάκια μετρά το Dead Set, τα οποία προβλήθηκαν σε διάστημα μιας εβδομάδας. Όχι κάτι το ιδιαίτερο από άποψη σεναρίου, τα κλασικά: τρελαμένα ζόμπια τρώνε κοσμάκη, ο κοσμάκης γίνεται τρελαμένο ζόμπι και τρώει άλλο κοσμάκη, παγιδευμένοι τύποι προσπαθούν να ξεφύγουν από τα τρελαμένα ζόμπι πριν γίνουν κι αυτοί τρελαμένα ζόμπι κ.ο.κ. Το πρωτότυπο σε αυτή τη σειρά, είναι ο τόπος στον οποίο εκτυλίσσεται το κεντρικό στόρυ, ο οποίος… μετρά ήδη αρκετά εκατομμύρια ζόμπι-φαν. Αλλά ζόμπι-τηλεθεατές αυτή τη φορά!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η σειρά μάς μεταφέρει στα πλατό του ριάλιτι Big Brother, στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια της βραδινής ζωντανής εκπομπής. Ένας ακόμη από τους συμμετέχοντες πρόκειται να διωχθεί από το σπίτι του Μεγάλου Αδελφού και ένα τεράστιο πλήθος από φαν έχει συγκεντρωθεί ήδη έξω από το στούντιο. Οι υπεύθυνοι παραγωγής ανησυχούν, διότι την ίδια μέρα έχουν ξεσπάσει αρκετές αναταραχές σε διάφορες πόλεις της Μεγάλης Βρετανίας και η επικαιρότητα επισκιάζει την εκπομπή. Αυτό, όμως, θα είναι το μικρότερο πρόβλημά τους όταν οι αναταραχές φτάσουν και στο πλατό και αποκαλυφθεί ότι δεν πρόκειται για τους τυπικούς διαδηλωτές, αλλά για αιμοσταγή ζόμπι που σκοτώνουν τους πάντες στο πέρασμά τους. Οι λιγοστοί επιζώντες κλειδώνονται μέσα στα δωμάτια του στούντιο, ενώ οι υπόλοιποι παίκτες –αποκομμένοι από την πραγματικότητα- δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι συμβαίνει έξω από τους τοίχους του σπιτιού…

Θα ήθελα να πιστεύω ότι το σενάριο αποτελεί μια αλληγορία πάνω στη σύγχρονη τηλεοπτική πραγματικότητα και σατιρίζει τον τρόπο που οι τηλεθεατές έχουν μετατραπεί σε άβουλα πλάσματα που τρώνε ό,τι τους σερβίρει το χαζοκούτι, μια και όλη η ιστορία διαδραματίζεται στο σπίτι του ριάλιτι που άλλαξε για πάντα (προς το χειρότερο) την τηλεόραση παγκοσμίως. Και θα μπορούσε να είναι, αν πίσω από την παραγωγή δεν κρυβόταν μια θυγατρική της ίδιας της Endemol –του τηλεοπτικού κολοσσού που δημιούργησε το Big Brother. Η σκηνή της έξωσης από το σπίτι-πλατό, μάλιστα, έχει γυριστεί σε αληθινό live του τηλεριάλιτι, στην κανονική τοποθεσία και με την αληθινή του παρουσιάστρια! Λίγο χλωμό να μπήκε η Endemol σε όλον αυτόν τον κόπο και τα έξοδα, απλώς για να προσβάλει τους φαν της, αποκαλώντας τους άμυαλους σκουπιδοφάγους (όχι ότι θα το καταλάβαιναν κιόλας!) Οπότε, αν ο δημιουργός της σειράς είχε κάποιο βαθύτερο, κρυφό μήνυμα να περάσει από αυτήν, το κράτησε πιθανότατα για τον εαυτό του και δεν εμβάθυνε περισσότερο!

Τα ζόμπι, φυσικά, δεν είναι τα πατροπαράδοτα που έχουμε συνηθίσει από τις ταινίες του Romero, αλλά φέρνουν περισσότερο σε εκείνα τα άγρια, οργισμένα και πολύ, πολύ αναθεματισμένα γρήγορα που εισήγαγε το 28 Days Later. Αυτό προσθέτει αρκετά στην όλη ατμόσφαιρα φρίκης και αγωνίας, διότι το να σε κυνηγάει ο ζόμπης που σέρνει το ένα ποδάρι μετά το άλλο και του ξεφεύγεις και με κουτσό, διαφέρει κατά πολύ από το να σε κυνηγάει ο ζόμπης-Κεντέρης! Το σενάριο είναι σχετικά απλό και οι ερμηνείες έτσι κι έτσι, μην περιμένετε και σπαρακτικούς, σαιξπηρικούς μονολόγους! Παρόλα αυτά, άρεσε αρκετά και στο κοινό και στους κριτικούς και παραλίγο να τσιμπήσει κι ένα βραβείο BAFTA –καθόλου άσχημα για σειρά με εκτοξευόμενα ανθρώπινα εντόσθια και κανίβαλους!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, βρες την και οργάνωσε βραδιά «Αγγλόφωνων ζόμπι» με τους φίλους σου!

---

GEEKY TRIVIA
Ο 42χρονος Charlie Brooker είναι πολυάσχολος τυπάς, αφού εκτός από σεναριογράφος, είναι και σατιρικός αρθρογράφος, κριτικός βιντεοπαιχνιδιών, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, τηλεοπτικός παραγωγός, παρουσιαστής -και πιθανότατα, στον ελεύθερο χρόνο του, προσπαθεί να ανακαλύψει και το εμβόλιο κατά του AIDS…

---

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κανένα, μίνι σειρά είπαμε!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ: