Σκηνοθεσία: Adam Wingard
Σενάριο: Simon Barrett
Μουσική: Jasper Justice Leigh
Ηθοποιοί: AJ Bowen, Amy Seimetz, Joe Swanberg
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★
☆☆☆
TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆
A HORRIBLE WAY TO DIE (2010)
Σε δύο μέρες είναι η αναγουλιαστική γιορτή των ερωτευμένων, οπότε για σήμερα διάλεξα μια ρομαντική ιστορία αγάπης, σε αμπαλάζ θρίλερ! (Μεταξύ μας, δεν είναι και τόσο ρομαντική, ούτε τυπική ιστορία αγάπης τη λες, αλλά ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τον έρωτα του καθενός;) Πρόκειται για φεστιβαλοταινία –από εκείνες τις ανεξάρτητες παραγωγές που παίρνουν σβάρνα τα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Φυσικά, ως ανάποδος άνθρωπος που είμαι, για ακόμη μία φορά θα ταχθώ στο αντίπαλο στρατόπεδο, αφού η σημερινή ταινία – παρά τους διθυράμβους και τα βραβεία που τσίμπησε – δεν μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
TI MAΣ ΛΕΣ;
Ένας διαβόητος κατά συρροήν δολοφόνος δραπετεύει την ώρα που μεταφέρεται με αστυνομική συνοδεία και αρχίζει να αναζητά την πρώην φιλενάδα του, σκορπώντας ξανά πτώματα στο πέρασμά του. Την ίδια στιγμή, η Sarah έχει ξεκινήσει νέα ζωή και παλεύει τον εθισμό της στο αλκοόλ, συμμετέχοντας σε συναντήσεις των Ανώνυμων Αλκοολικών. Παράλληλα, προσπαθεί να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος της, ενώ σε αυτή την προσπάθειά της τη βοηθά και ο Kevin, ένας άντρας που γνωρίζει σε μια από τις συναντήσεις και με τον οποίο συνδέεται ρομαντικά.
Λίγο περίεργη η σημερινή ταινία, λοιπόν, με διαφορετικό στόρυ και διαφορετική σκηνοθεσία και οι περισσότεροι από τους θεατές τη λάτρεψαν και την επαινούν για τη ρεαλιστική, προσγειωμένη ατμόσφαιρά της και τις ερμηνείες. Τα οποία είναι, ομολογουμένως, πολύ καλά και, γενικότερα, η ταινία έχει μια σκοτεινή, σχεδόν καταθλιπτική ατμόσφαιρα που σε τραβάει. Τι με χάλασε, λοιπόν; Κυρίως η μη γραμμική αφήγηση η οποία, σε γενικές γραμμές, μπορεί να απογειώσει ακόμη και τα πιο μέτρια σενάρια, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έγινε κατάχρησή της. Η πλοκή σε μπερδεύει και σε ζαλίζει απίστευτα, καθώς το σενάριο είναι σπασμένο σε δυο ξεχωριστές αφηγήσεις –η μία αφορά την ηρωίδα και η άλλη τον δολοφόνο πρώην της, οι οποίες με τη σειρά τους είναι σπασμένες σε συνεχή flashback και flashforward τα οποία μπλέκονται το ένα με το άλλο, αφήνοντάς σε πολλές φορές να μαντέψεις πότε εκτυλίσσεται αυτό που παρακολουθείς. Σαν να παρακολουθείς ένα παζλ σε μορφή ταινίας! Όλα τα κομμάτια συνδεόνται στο τέλος μεν, αλλά ως τότε έχεις ήδη αρχίσει να παίζεις Candy Crush με την ταινία να ακούγεται στο background.
Η κίνηση της κάμερας, από την άλλη, είναι άτσαλη πολλές φορές –σκηνοθετική άποψη, ασφαλώς- ενώ κάποια πλάνα είναι τραβηγμένα από περίεργες γωνίες ή πίσω από εμπόδια ή σαν να έχει πέσει η κάμερα στο μπλέντερ, κάνοντας την κατάσταση λίγο πιο ανυπόφορη απ’ όσο έπρεπε. Γενικώς, έχω την εντύπωση ότι η ταινία έκανε λίγο υπερβολική προσπάθεια να βγει διαφορετική και πιο «φεστιβαλική» από άλλες και αυτό τη βάρυνε αρκετά. Έχει, πάντως, κάποια απότομα, βίαια ξεσπάσματα που σπάνε τη μονότονη ροή, αλλά αυτά δεν αρκούν για να σε βγάλουν πλήρως από το κουλτουροκώμα…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, ο Απαίσιος Τρόπος να Πεθάνεις, για μένα ήταν ο Καλύτερος Τρόπος να Κοιμηθώ, αλλά τα γούστα διαφέρουν και απόδειξη είναι οι φαν της ταινίας. Δες την και πες μου!
GEEKY TRIVIA
Το δίδυμο σκηνοθέτη-σεναριογράφου δείχνει να έχει μεγάλο μέλλον στο χώρο των θρίλερ, καθώς τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τα πάνω του, συμμετέχοντας στο επιτυχημένο θρίλερ V/H/S και το πρώτο του σίκουελ, σκηνοθετώντας ένα απόσπασμα στο The ABCs Of Death και το You’re Next, το οποίο απέσπασε καλές κριτικές. Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι ο Wingard θα αναλάβει τη σκηνοθεσία του αμερικανικού remake του manga/anime Half Note!
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, indie παραγωγές σχεδόν ποτέ δεν μπαίνουν στο τριπάκι των σίκουελ. Ειδικά όταν δεν έχουν θέμα που να μπορεί να τραβήξει πάνω από μια ταινία.
ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:
Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να εκφράζει την αφοσίωσή του σε μια γυναίκα…
Δεν φαίνεται και κακό παιδί…
Αυτό πρέπει να πόνεσε λίγο…
Fri(ght)day Nights 