The Blob: Έφαγε τον κόσμο να μας βρει!

Σκηνοθεσία: Chuck Russell
Σενάριο: Chuck Russell, Frank Darabont
Μουσική: Michael Hoenig
Ηθοποιοί: Kevin Dillon, Shawnee Smith, Donovan Leitch κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

THE BLOB (1988)
Επιστροφή στα κλασικά σήμερα, με μια ταινία που μπορεί να μην τα πήγε τόσο καλά στην εποχή της, αλλά διαθέτει κάμποσες στιγμές φρίκης, τις οποίες άνετα θα ζήλευαν και σύγχρονες παραγωγές. Αν, μάλιστα, παλεύεις να ελαττώσεις τη λαιμαργία σου, η συγκεκριμένη πρόταση είναι ό,τι πρέπει για να σε βάλει στον σωστό δρόμο, καθώς σου δείχνει ξεκάθαρα τα δυσάρεστα αποτελέσματα της αχαλίνωτης κατανάλωσης φαγητού! Αν και, φαντάζομαι, απέχεις ακόμη αρκετά από το να αρχίσεις να χαλαπακιάζεις τους γείτονες!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ένας μετεωρίτης που μεταφέρει μια μυστηριώδη γλίτσα πέφτει κοντά σε μια κωμόπολη του Κολοράντο και η γλοιώδης ουσία προσκολλάται στο χέρι ενός τρωγλοδύτη. Τρεις συμμαθητές που τυχαίνει να βρίσκονται στην περιοχή κατά τη στιγμή της πρόσκρουσης αναλαμβάνουν να μεταφέρουν τον τραυματισμένο άντρα στο νοσοκομείο, όπου το προσωπικό προσπαθεί να καταλάβει με τι βρίσκονται αντιμέτωποι. Μόνο που η εξωγήινη μάζα αποδεικνύεται αρκετά επιθετική και αρχίζει να παγιδεύει και ν΄απορροφά οποιονδήποτε έρχεται σε επαφή μαζί της. Το χειρότερο είναι πως, με κάθε θύμα που καταναλώνει, αυξάνει και το μέγεθός της και πολύ σύντομα ολόκληρη η πόλη βρίσκεται στο έλεός της…

Η ταινία αποτελεί remake της ομώνυμης ταινίας του 1958 και είναι σαφέστατα διασκεδαστική, αγωνιώδης και τρομακτική –και ολίγον τι αστεία στα σημεία που πρέπει, αποφεύγοντας τον τελείως σοβαρό τόνο του πρωτοτύπου. Ενώ αντιγράφει με μεγάλη επιτυχία την b ατμόσφαιρα και αισθητική του προκατόχου της, ακολουθεί μια αρκετά πιο βίαιη και θεαματική προσέγγιση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα και στο κινηματογραφικό ύφος των 80s, καθώς και με ορισμένες μικρές μετατροπές στο σενάριο, οι οποίες την προσγειώνουν λίγο περισσότερο στο πολιτικό κλίμα της περιόδου εκείνης.

Χωρίς αμφιβολία, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι τα πρακτικά εφέ, τα οποία κλέβουν την παράσταση και είναι και αυτά που απέσπασαν τους περισσότερους (αν όχι τους μοναδικούς) επαίνους. Το πλάσμα είναι καλοδουλεμένο και μοιάζει πραγματικά αληθοφανές και γκροτέσκο, ειδικά στα κοντινά πλάνα, όπου επιτίθεται στα θύματά του, ενώ οι σκηνές φρίκης δεν υστερούν καθόλου σε πρωτοτυπία, αίμα και αηδία! Τα ψηφιακά εφέ βρίσκονται, σαφώς, σε νηπιακό στάδιο και μοιάζουν αστεία σε σύγκριση με τα σύγχρονα, αλλά αυτό δεν αφαιρεί κάτι από το σύνολο της παραγωγής.

Παρά τα εξαιρετικά εφέ, την άπλετη φρίκη και την έντονη δράση, όμως, η ταινία δεν κατάφερε να πείσει το κοινό της εποχής της και αποδείχθηκε εισπρακτική αποτυχία, βγάζοντας πολύ πιο κάτω από το μισό του προϋπολογισμού της. Γι’ αυτό ίσως ευθύνεται και το ότι προβλήθηκε την καλοκαιρινή περίοδο και, μάλιστα, μια χρονιά με αρκετά πετυχημένες παραγωγές. Η αποτυχία αυτή, φυσικά, ξέρουμε ήδη ότι δεν σημαίνει κάτι, καθώς οι περισσότερες ταινίες τρόμου βρίσκουν εν τέλει το κοινό τους τα μετέπειτα χρόνια -όπως συνέβη και με την περίπτωση του Blob. Σίγουρα, είναι μια ταινία με ατέλειες, αλλά δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, ρίχνει το βάρος εκεί που πρέπει και δικαίως καταλαμβάνει μια από τις κορυφαίες θέσεις στην επιστημονική φαντασία τρόμου –τουλάχιστον όσον αφορά την αγάπη του κοινού.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δες την και συνόδευσέ την με ένα πελώριο μπωλ ζελέ, ώστε να είσαι περισσότερο μέσα στο κλίμα!

GEEKY TRIVIA
Αν το όνομα σου φαίνεται γνώριμο και το πρόσωπο κάτι σου θυμίζει, να σε βοηθήσω: η Shawnee Smith συγκαταλέγεται πλέον στο πάνθεον των “scream queens”, μετά τον ρόλο της Amanda Young στο πετυχημένο franchise του Saw! Από τότε φαινόταν ότι οι ταινίες τρόμου ήταν το πραγματικό της κάλεσμα!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Όπως ανέφερα ήδη, η πρωτότυπη ταινία κυκλοφόρησε το 1958 και σε εκείνη έκανε και την παρθενική εμφάνιση του στον κινηματογράφο ο Steve McQueen.

• The Blob (1958) ★★★☆☆
  Το σενάριο ακολουθεί πάνω κάτω την ίδια δομή, αλλά χωρίς τη φρίκη, διότι ήταν τα 50s και τα πλάνα της μάζας από μόνα τους ήταν αρκετά για να σκορπίσουν καρδιακά στους θεατές –ήταν πιο αθώα και αναίμακτη η εποχή εκείνη!
• Beware! The Blob (1972) –
  Σίκουελ, το οποίο διαδραματίζεται 15 χρόνια μετά τα γεγονότα της αρχικής ταινίας και το οποίο το γυρίζει πιο πολύ σε κωμωδία τρόμου. Το γεγονός ότι το σκηνοθέτησε ο Larry Hagman είναι κωμωδία από μόνο του…

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχουν σχέδια για ένα νέο remake της ταινίας. Τα αρχικά σχέδια να το σκηνοθετήσει ο Rob Zombie ναυάγησαν (δόξα τω Θεώ!) και πλέον το project έχει παραδοθεί σε άλλους συντελεστές και έχει ήδη ανακοινωθεί η συμμετοχή του Samuel Jackson! Αναμένουμε την αναβίωση της Μάζας!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Μοιάζει με κάτι που βλέπεις σε ένα άσχημο κρυολόγημα…

Μη φοβάσαι, να παίξει θέλει!

Η γιόγκα βοήθησε αρκετά…

Mosquito: Καλώς ήλθες, Άνοιξη!

Σκηνοθεσία: Gary Jones
Σενάριο: Tom Chaney, Steve Hodge
Μουσική: Allen Lynch, Randall Lynch
Ηθοποιοί: Tim Lovelace, Rachel Loiselle, Gunnar Hansen κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

MOSQUITO aka BLOOD FEVER (1995)
Καλό μήνα! Πρώτη μέρα της Άνοιξης σήμερα (ημερολογιακά, τουλάχιστον) και τι πιο ανοιξιάτικο από ένα υπέροχο θρίλερ με 90s αισθητική, ύφος b-movie και μπόλικα κουνούπια; Όχι από τα συνηθισμένα, όμως, διότι –όπως ανέφερα και στο προηγούμενο review– δεν νοείται ταινία τρόμου με ψάρι/έντομο/πουλί/ερπετό και πάει λέγοντας, αν το προαναφερθέν πλάσμα δεν είναι τουλάχιστον δέκα φορές μεγαλύτερο από το κανονικό!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ένα διαστημόπλοιο (ναι, δεν είναι γνήσιο b-movie αν δεν ξεκινά στο διάστημα!) συντρίβεται σε εθνικό πάρκο των ΗΠΑ. Όταν τα κουνούπια τρέφονται με το αίμα του νεκρού, εξωγήινου πιλότου, μεταλλάσσονται και αποκτούν τεράστιο μέγεθος και εξίσου τερατώδη όρεξη. Πολύ σύντομα, ένα σμήνος από αυτά επιτίθεται στους θαμώνες και τους επισκέπτες του πάρκου, σκορπώντας τον θάνατο. Στο μεταξύ, μια ομάδα από αταίριαστους μεταξύ τους επιζώντες προσπαθεί να βρει τρόπο να καταπολεμήσει τα τέρατα -διότι πάντα υπάρχει μια τέτοια ομάδα!

Η ταινία διαθέτει όσα στοιχεία είναι αναγκαία για να μπει στο πάνθεον των b-movies: ηλίθιο σενάριο, ψηφιακά εφέ που βγάζουν μάτι, καλοδουλεμένα πρακτικά εφέ, μπόλικο ψεύτικο αίμα και φρίκη, λίγο γυμνό, πολλές τραγικές ερμηνείες και κουνούπια σε μέγεθος λυκόσκυλου! Και, ασφαλώς -όπως γίνεται σε αντίστοιχες περιπτώσεις- έφαγε θάψιμο από όλους τους κριτικούς της εποχής, αλλά πλέον έχει γίνει cult! Πρόκειται, ουσιαστικά, για μια κακή ταινία low budget με τέρατα, που θα σου προκαλέσει πολλές φορές γέλιο με το πόσο κακή είναι!

Αυτό δεν έχει τόση σημασία, όμως. Σε αντίστοιχες παραγωγές, οι οποίες εντάσσονται στο genre των ταινιών Β’ διαλογής, έχουμε μάθει να μην είμαστε τόσο αυστηροί όσον αφορά το κομμάτι του σεναρίου και των ερμηνειών, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι της γοητείας ενός πετυχημένου b-movie είναι ακριβώς οι κακοί διάλογοι, οι σεναριακές ατέλειες και η εξωφρενική ιστορία! Αρκεί, όμως, να υπάρχει η αυτογνωσία του σκηνοθέτη για το τι είδους ταινία γυρίζει. Διότι υπάρχουν πάντα κι εκείνοι οι οποίοι γυρίζουν μια πατάτα, θεωρώντας ότι ετοιμάζονται να χαρίσουν στον κόσμο κάποιο αριστούργημα της έβδομης τέχνης!

Το μεγαλύτερο ελαφρυντικό του Mosquito, λοιπόν, είναι πως δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά και αν το δεις κι εσύ με την ίδια διάθεση, τότε θα περάσεις καλά. Άλλωστε, έχουν γυριστεί και πολύ χειρότερα b-movies -όχι μόνο την περίοδο εκείνη, αλλά ακόμα και στις μέρες μας- τα οποία πολύ άνετα τρώνε τη σκόνη του Mosquito, όσον αφορά τα πρακτικά εφέ. Αν δούμε την ταινία καθαρά από άποψη παραγωγής, γίνεται αμέσως εμφανές ότι έπεσε αρκετή δουλειά και χρήμα (για την εποχή), ασχέτως του τελικού αποτελέσματος.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δες την αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και μετά θυμήσου να αγοράσεις μπόλικη σιτρονέλα, διότι τα κανονικά κουνούπια είναι πολύ πιο εκνευριστικά από αυτά της ταινίας!

GEEKY TRIVIA
Ο τεχνικός των ειδικών εφέ της ταινίας δεν ήταν η αρχική επιλογή του σκηνοθέτη. Ο αρχικός τεχνικός, για την ακρίβεια, δούλεψε μέχρι τη μέση της ταινίας, μέχρι τη μέρα που δήλωσε ότι θα έβγαινε να αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα και… δεν επέστρεψε ποτέ! Δοκιμασμένη μέθοδος απόδρασης από κακές σχέσεις, κατεστραμμένες οικογένειες και κακογραμμένες ταινίες που δεν παλεύονται με τίποτα!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Υπήρχαν σχέδια για ένα σίκουελ για το 1998, τα οποία ναυάγησαν όταν ο Jones είδε τις κριτικές της ταινίας (δηλαδή περίμενε να είναι καλές, ας πούμε;) Παρόλα αυτά, πολύ πρόσφατα δήλωσε ότι δουλεύει πάλι πάνω στο project -διότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Κάθε b-movie που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει τουλάχιστον μια σκηνή στο διάστημα!

Εγώ δεν θα το ακουμπούσα ούτε με κοντάρι άλτη!

«Θέλω να γνωριστούμε καλύτερα!»

A Quiet Place: Σσσσσσς!

Σκηνοθεσία: John Krasinski
Σενάριο: Bryan Woods, Scott Beck
Μουσική: Marco Beltrami
Ηθοποιοί: Emily Blunt, John Krasinski, Millicent Simmonds, Noah Jupe
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★★★★☆
Αγωνία: ★★★★★

A QUIET PLACE (2018)
Ποιος είπε ότι στις μέρες μας είναι σχεδόν αδύνατο να γυριστεί μια πρωτότυπη ταινία με τέρατα και πως ό,τι είχε να παρουσιάσει το συγκεκριμένο είδος, το έχουμε δει ήδη; Α, μάλλον εγώ, κάμποσες φορές! Φέτος, λοιπόν, είχα τη χαρά να δω ένα θρίλερ που με διέψευσε πανηγυρικά, καθώς απέδειξε ότι το πηγάδι της έμπνευσης δεν έχει στερέψει τελείως και όλο και κάποιος θα αποφασίσει να σκάψει λίγο βαθύτερα για να βρει νερό!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Στο κοντινό μέλλον, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη έχει αποδεκατιστεί από μυστηριώδη πλάσματα, τα οποία είναι τελείως τυφλά, αλλά χρησιμοποιούν την υπερευαίσθητη ακοή τους για να εντοπίζουν τα θύματά τους. Οι λιγοστοί επιζήσαντες είναι αναγκασμένοι να ζούνε κρυμμένοι, αποφεύγοντας ακόμη και τον παραμικρό θόρυβο. Ανάμεσά τους είναι και οι Evelyn και Lee Abbott, που ζούνε στο υπόγειο του παλιού τους σπιτιού με τα τρία παιδιά τους και ένα τέταρτο να έρχεται οσονούπω. Η μόνη η οποία δεν χρειάστηκε να προσαρμοστεί στο νέο τρόπο ζωής είναι η κόρη της οικογένειας, η Regan, η οποία είναι κωφή. Οι Abbott ετοιμάζονται πυρετωδώς για την επερχόμενη γέννα, ενώ παράλληλα προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τον έξω κόσμο και να ρίξουν φως στο μυστήριο που καλύπτει τα δολοφονικά πλάσματα που καραδοκούν παντού…

Το A Quiet Place είναι μια καλογυρισμένη, ατμοσφαιρική και διαφορετική ταινία, που έδωσε μια πολυπόθητη πνοή ανανέωσης στο genre που εκπροσωπεί. Και αν και πρόκειται για μια πιο «σοφιστικέ» παραγωγή με αρκετές αλληγορίες, παρόλα αυτά έχει και τις πολύ τρομακτικές στιγμές της, που θα σε κάνουν να αναπηδήσεις. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα θρίλερ που κέρδισε το κοινό από την πρώτη προβολή και φλερτάρει ήδη με τον τίτλο του «καλτ»! Παρά τρίχα, φυσικά, διότι οι αρχικές σκέψεις ήταν η ταινία να μην είναι αυτόνομη, αλλά να αποτελεί κομμάτι του franchise του Cloverfield –κάτι που σίγουρα θα αφαιρούσε και θα αλλοίωνε αρκετά σημαντικά στοιχεία της πλοκής.

Οι ερμηνείες είναι απλώς εξαιρετικές, ειδικά αν λάβουμε υπόψην ότι μιλάμε για μια ταινία η οποία, κατά 90% είναι βουβή και έχει ελάχιστους διαλόγους –για την ακρίβεια, σε ολόκληρη την ταινία ακούγονται γύρω στις 25 ατάκες περίπου! Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε συναίσθημα, κάθε σκέψη και κάθε εσωτερική πάλη πρέπει να αποδοθεί κυρίως μέσα από την εκφραστικότητα και τις κινήσεις των ηθοποιών. Φυσικά, βοηθάει πάρα πολύ και η απίστευτη χημεία που έχουν μεταξύ τους οι Blunt και Krasinski, οι οποίοι είναι παντρεμένοι και στην πραγματική ζωή. Αυτός ο γάμος πηγαίνει σίγουρα καλά!
Τέλος, τα τέρατα της ταινίας αποτελούν ένα ακόμη ατού της ταινίας, καθώς είναι από τα πιο ανατριχιαστικά, πρωτότυπα και τρομακτικά που έχουν σχεδιαστεί ποτέ για monster movie.

«Μα, 2018 έχουμε, βουβή ταινία θα κάτσουμε να δούμε;» θα με ρωτήσεις, όμως, και στο σημείο αυτό θ’ αναγκαστώ να σε χαστουκίσω! Το ότι η ταινία είναι σιωπηλή στο μεγαλύτερο μέρος της (τουλάχιστον όσον αφορά τους διαλόγους) δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα βαρεθείς. Ίσα ίσα, που αυτή η σιωπή είναι που κάνει ακόμη πιο έντονη την αγωνία –δεν είναι τυχαίο ότι είναι από τις ελάχιστες ταινίες που είδα στο σινεμά, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν ακουγόταν ούτε κιχ από τον κόσμο!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα σε αφήσει άφωνο!

GEEKY TRIVIA
Αν και ο ίδιος ο Krasinski έχει δηλώσει ότι η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια μεταφορά των δυσκολιών και των προκλήσεων του να είσαι γονιός, ορισμένοι κριτικοί θεωρούν πως είναι και μια θρησκευτική αλληγορία. Οι πρωταγωνιστές ονομάζονται «Abbott», το οποίο σημαίνει «ηγούμενος», ενώ ζούνε υπό συνθήκες που θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν ως μοναστηριακές: αποκομμένοι από τον κόσμο, αυτάρκεις και μέσα στην απόλυτη σιωπή.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Έχουν ήδη ξεκινήσει οι προεργασίες για το σίκουελ. Σιγά μην έχαναν την ευκαιρία!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Δεν νομίζω να τους ξαναδεί ποτέ κανείς…

Πρέπει να παραμείνεις σιωπηλός ακόμη και μπροστά στον απόλυτο τρόμο…

Κάτι δεν πήγε καλά!

5 (ακόμη) θρίλερ που θα σου χαλάσουν τις διακοπές!

ΜΗ ΜΟΥ (ΞΑΝΑ)ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ!
Ήρθε πάλι το καλοκαιράκι, ήρθε πάλι και η ώρα να κάνω ένα διαλειμματάκι από τα reviews (που κανείς δεν διαβάζει ούτως ή άλλως!) Και πάλι, όμως, δεν θα σε αφήσω έτσι, αφού έχω να σου προτείνω μαζεμένες πέντε ταινιούλες με καλοκαιρινό mood. Εντάξει, μεταξύ μας, σχεδόν καμιά από τις σημερινές ταινίες δεν έχει άμεση σχέση με καλοκαίρι, αλλά επειδή όλες έχουν να κάνουν με εξορμήσεις, road trips και εκδρομούλες –πράγματα τα οποία όλοι απολαμβάνουμε συνήθως στις διακοπές μας- ταιριάζουν μια χαρά με το concept!
Αν, λοιπόν, σκοπεύεις και φέτος να πας κάπου μόνος ή με παρέα, δες πρώτα τις ταινίες αυτές, ώστε να είσαι προετοιμασμένος για κάθε πιθανότητα!
Καλές διακοπούλες λοιπόν, είτε πας τώρα, είτε πας αργότερα, είτε δεν πας καθόλου και ξεμείνεις πίσω στην Αθήνα έτοιμος να κάνεις βουντού σε όποιον φίλο ανεβάσει καλοκαιρινές φωτογραφίες στο Facebook!

---

TUCKER & DALE VS EVIL (2010)

Σκηνοθεσία: Eli Craig
Σενάριο: Eli Craig, Morgan Jurgenson
Μουσική: Michael Shields
Ηθοποιοί: Tyler Labine, Alan Tudyk, Katrina Bowden κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια ομάδα εφήβων αποφασίζει να πάει για κάμπινγκ σε ένα δάσος στη Δυτική Βιρτζίνια. Στον δρόμο θα συναντηθούν με δυο καλοκάγαθους και ολίγον άξεστους ντόπιους, που άθελά τους θα τρομοκρατήσουν την παρέα. Λίγο αργότερα και μετά από μια σειρά παρεξηγήσεων και αστείων συμπτώσεων, η παρέα των φίλων θα πειστεί ότι οι δυο ντόπιοι είναι κατά συρροήν δολοφόνοι, όπως στις ταινίες, και ότι τους καταδιώκουν με σκοπό να τους σκοτώσουν!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε πρόκειται για μια έξυπνη κωμωδία τρόμου -και παρωδία των άπειρων slasher ταινιών θρίλερ που έχουν γυριστεί από την απαρχή του κινηματογράφου- που ανατρέπει το δίπολο κακού-ηρώων με ευφάνταστο και διασκεδαστικό τρόπο! Το ότι είναι κωμωδία, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν έχει κάμποσες σκηνές φρίκης. Το ότι θα σου προκαλέσουν ταυτόχρονα τρόμο και γέλιο είναι κάτι που δίνει ακόμη πιο μακάβριο ύφος στην ιστορία!

---

PRIMAL (2010)

Σκηνοθεσία: Josh Reed
Σενάριο: Nigel Christensen, Josh Reed
Μουσική: Rob Gibson
Ηθοποιοί: Zoe Tuckwell-Smith, Lindsay Farris, Krew Boylan κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια ομάδα φίλων ταξιδεύει στην αυστραλιανή ύπαιθρο (αυτό από μόνο του είναι σκηνικό τρόμου), με προορισμό μια σπηλιά με αρχαίες ζωγραφιές, τις οποίες θέλει να μελετήσει η ανθρωπολόγος της παρέας. Μόνο που κατά τη διαμονή τους εκεί, ένα μέλος της παρέας θα μολυνθεί από έναν μυστηριώδη ιό και θα μετατραπεί σε αιμοδιψές, άβουλο κτήνος, θέτοντας τους πάντες σε θανάσιμο κίνδυνο…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για ένα low budget θρίλερ με ενδιαφέρον και αλλόκοτο σενάριο -και πολύ αίμα, φυσικά! Έχει αρκετές σκηνές τρόμου και μπόλικη αγωνία και οι χαρακτήρες, ευτυχώς, δεν είναι οι μονοδιάστατες καρικατούρες που θα περίμενε κανείς σε μια τέτοια ταινία. Το κύριο αρνητικό της είναι ότι κάπου μετά τη μέση τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο περίεργα και να μοιάζουν ασύνδετα με το σενάριο –ή, έστω, ξεφεύγουν από αυτό που θα φανταζόσουν ως λογική συνέχεια. Αυτό, βέβαια, δεν είναι απαραιτήτως κακό – όπως το πάρει κανείς!

---

HUSK (2011)

Σκηνοθεσία: Brett Simmons
Σενάριο: Brett Simmons
Μουσική: Bobby Tahouri
Ηθοποιοί: Devon Graye, Wes Chantam, CJ Thomason κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Πέντε φίλοι ταξιδεύουν για το σαββατοκύριακο όταν ένα ατύχημα τους βγάζει εκτός δρόμου και αχρηστεύει το αυτοκίνητό τους. Όταν ο ένας από αυτούς εξαφανίζεται μυστηριωδώς, οι υπόλοιποι τον αναζητούν σε ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο σπίτι, το οποίο βρίσκεται στο μέσον ενός αγρού με καλαμπόκια. Το σπίτι δείχνει τελείως ερειπωμένο και ετοιμόρροπο, αλλά η αλήθεια είναι ότι ένας τελευταίος ένοικος έχει μείνει πίσω και μόνη του αποστολή είναι να μην βγει κανείς ζωντανός από τον αγρό…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν σου άρεσε το Jeepers Creepers και το Children of the Corn, αυτή η ταινία μοιάζει σαν το ιδανικό πάντρεμά τους! Η ταινία έχει μυστηριώδη ατμόσφαιρα και εκτυλίσσεται σε ένα ανατριχιαστικό, υποβλητικό σκηνικό. Το μεγαλύτερο ατού της είναι πως καταφέρνει να παντρέψει δύο είδη ταινιών (slasher και haunted house) και να αφηγηθεί μια κοινότοπη -στη βάση της- ιστορία με έναν πιο φρέσκο τρόπο, αποφεύγοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τα τυπικά κλισέ των δύο ειδών. Σίγουρα, οι χαρακτήρες δεν έχουν καθόλου βάθος και οι διάλογοι είναι από πανέρι, αλλά το γενικό σύνολο θα σε αφήσει ικανοποιημένο.

---

ANIMAL (2014)

Σκηνοθεσία: Brett Simmons
Σενάριο: Thommy Hutson, Catherine Trillo
Μουσική: tomandandy
Ηθοποιοί: Elizabeth Gillies, Keke Palmer, Jeremy Sumpter κ.α.
Είδος: Horror, Monster
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Πέντε κολλεγιόπαιδα πηγαίνουν στο δάσος για πεζοπορία, αλλά τους πιάνει η νύχτα. Κατά την επιστροφή τους στο αυτοκίνητο, ανακαλύπτουν τα απομεινάρια μιας γυναίκας και στη συνέχεια, για κακή τους τύχη, πέφτουν πάνω στο πλάσμα που τη σκότωσε. Προσπαθώντας να του ξεφύγουν, θα φτάσουν σε ένα ερειπωμένο σπίτι, στο οποίο θα αναζητήσουν καταφύγιο…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, την βλέπεις για να περάσεις την ώρα σου και τίποτε παραπάνω. Το τέρας της ταινίας είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της, καθώς όλα τα υπόλοιπα είναι μάλλον μέτρια εώς κακά. Παρά τον γρήγορο (έως πολύ γρήγορο, ίσως) ρυθμό της και το άφθονο αίμα που ρέει στην οθόνη, το προβληματικό σενάριο, οι κλισέ χαρακτήρες και οι μέτριες ερμηνείες δίνουν στην ταινία ένα ύφος b-movie. Οι ανατροπές δεν σώζουν την κατάσταση, καθώς έρχονται πολύ αργά για να σε κάνουν να δείξεις περισσότερο ενδιαφέρον.

---

WRECKER (2015)

Σκηνοθεσία: Micheal Bafaro
Σενάριο: Micheal Bafaro
Μουσική: Vince Mai
Ηθοποιοί: Anna Hutchison, Drea Whitburn, Jennifer Koenig κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Emily και η Leslie ξεκινούν για ταξιδάκι αναψυχής με το αυτοκίνητο. Όταν αποφασίζουν να επιλέξουν μια διαδρομή με κακή φήμη, έρχονται αντιμέτωπες με τον οδηγό ενός ρυμουλκού φορτηγού, ο οποίος αρχίζει να τις ακολουθεί όπου πηγαίνουν και να τις τρομοκρατεί με διάφορους τρόπους. Οι δυο φίλες αποφασίζουν να περάσουν στην αντεπίθεση, κάτι το οποίο κλιμακώνει την κατάσταση ακόμη περισσότερο…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν έχεις δει το Joy Ride, το σενάριο του Wrecker έχει αρκετές ομοιότητες. Τόσες, που με μια απλή αλλαγή στον τίτλο, η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει για ένα ακόμη σίκουελ –πολύ κατώτερης ποιότητας, όμως. Σίγουρα, η αγωνία χτυπάει κόκκινο σε αρκετά σημεία, αλλά δεν υπάρχει κάτι το καινούργιο στη συνταγή και τα πράγματα καταντούν πολύ γρήγορα αρκετά προβλέψιμα, ενώ είναι αισθητή και η απουσία στοιχείων φρίκης, διότι με δύο άτομα μόνο στο καστ δεν σε παίρνει να σκοτώσεις και κανέναν! Βλέπεται ευχάριστα, αλλά ως εκεί.

Feast: Είσαι το κυρίως πιάτο!

Σκηνοθεσία: John Gulager
Σενάριο: Marcus Dunstan, Patrick Melton
Μουσική: Stephen Edwards
Ηθοποιοί: Balthazar Getty, Henry Rollins, Navi Rawat
Είδος: Action Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

FEAST (2005)
Η σημερινή πρόταση είναι σπλατεριά. Έχει αίματα, εντόσθια, κομμένα μέλη, σιχαμένους, τοξικούς εμετούς και γλοιώδη πλάσματα. Ο,τιδήποτε χρειάζεται, δηλαδή, μια ταινία φρίκης για να εξυπηρετήσει τον σκοπό της! Η σημερινή ταινία, όμως, δεν είναι τυχαία, αλλά προέκυψε μετά από τηλεοπτικό διαγωνισμό και το χεράκι τους έβαλαν –ως παραγωγοί- κάμποσα μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως ο Matt Damon, ο Ben Affleck και ο Wes Craven! Αλλά θα επανέλθω σε αυτό παρακάτω!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ένας τύπος καλυμμένος με αίματα εισβάλλει σε ένα μπαρ της κακιάς ώρας, κάπου στην έρημο, προειδοποιώντας τους θαμώνες ότι βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο, καθώς μια ομάδα από αποκρουστικά, αδηφάγα τέρατα κατευθύνεται προς το μέρος τους. Οι αμφιβολίες όλων εξανεμίζονται γρήγορα, όχι μόνο επειδή ο τύπος κρατάει το κομμένο κεφάλι ενός από τα τέρατα ως απόδειξη, αλλά κυρίως επειδή πολύ σύντομα δέχονται την πρώτη επίθεση και μαθαίνουν από πρώτο χέρι πόσο άσχημα έχουν μπλέξει. Παγιδευμένοι, πλέον, μέσα στο μπαρ, πρέπει να βρούνε έναν τρόπο να συνεργαστούν ώστε ν’ απωθήσουν τις επιθέσεις των τεράτων και να ξεφύγουν ζωντανοί…

Το Feast, λοιπόν, γεννήθηκε στην τρίτη σεζόν του Project Greenlight –μιας περίεργης μίξης ντοκιμαντέρ/ριάλιτι/διαγωνισμού που δίνει την ευκαιρία σε νέους σεναριογράφους και σκηνοθέτες να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη βιομηχανία του θεάματος. Το σενάριο του Feast ήταν αυτό που ξεχώρισε ανάμεσα σε όσα υποβλήθηκαν για τη σεζόν εκείνη και ο Gulager επιλέχθηκε να σκηνοθετήσει την ταινία. Εκ των πραγμάτων, το budget της ταινίας ήταν αρκετά περιορισμένο, οπότε έπρεπε να αφαιρεθούν κάποιες σκηνές δράσης που είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί και το σύνολο της ταινίας επικεντρώθηκε στο εσωτερικό του μπαρ. Αυτό δεν δημιουργεί κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα στο σενάριο, φυσικά, αφού η κεντρική ιδέα ήθελε τους πρωταγωνιστές ούτως ή άλλως καθηλωμένους. Αν και πρόκειται για low budget παραγωγή, σίγουρα δεν φαίνεται για τέτοια και αυτό είναι θετικό.

Οι περισσότερες σκηνές τρόμου είναι σχεδόν αναμενόμενες, καθώς δεν αποτελούν και κάτι το πρωτότυπο. Κάθε φορά που κάποιος στέκεται μπροστά σε ένα παράθυρο ή κοιτάζει από μια τρύπα, είσαι ήδη υποψιασμένος ότι κάτι θα πεταχτεί. Λίγες φορές τρομάζεις ή ξαφνιάζεσαι από κάτι αναπάντεχο. Παρόλα αυτά, το βάρος έχει πέσει στα πρακτικά εφέ, οπότε, τουλάχιστον, οι σκηνές φρίκης είναι αρκετά ικανοποιητικές και χορταστικές –υπέρ το δέον σε κάποια σημεία! Ίσως το πιο πρωτότυπο στοιχείο της ταινίας είναι ότι δεν κάνει ξεκάθαρο από την αρχή ποιοι είναι οι ήρωες. Ναι μεν οι χαρακτήρες βασίζονται στα κλασικά στερεότυπα των ταινιών τρόμου, αλλά οι δημιουργοί παίζουν πολύ έξυπνα με αυτές τις συμβάσεις, πετώντας το μπαλάκι του «κεντρικού ήρωα» σε διαφορετικούς χαρακτήρες. Αυτό κάνει τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα, καθώς αναρωτιέσαι συνεχώς ποιος θα τα καταφέρει, τελικά, ως το τέλος!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δεν είναι και κακή, αλλά θα σου αρέσει περισσότερο αν είσαι φαν των σπλάτερ.

GEEKY TRIVIA
Το ότι ο Gulager κέρδισε τον διαγωνισμό και έβγαλε μια σχετικά καλή ταινία δεν αποτελούσε και βεβαίωση ότι το σκηνοθετικό μέλλον του θα ήταν οπωσδήποτε λαμπρό. Από τότε έχει σκηνοθετήσει μόνο τα απείρως κατώτερα σίκουελ του Feast, το κατάπτυστο σίκουελ του Piranha 3D και μια κάκιστη ταινία με ζόμπι για την εταιρεία παραγωγής The Asylum –γνωστής κυρίως για τις low budget (και quality) b-movies της, που αποτελούν κακέκτυπα γνωστών παραγωγών. Είναι κάτι παρόμοιο με τα ελληνικά talent shows, όπου τους εννέα από τους δέκα νικητές δεν τους θυμάται πλέον ούτε η μάνα τους -με τη διαφορά ότι αυτός, τουλάχιστον, δουλεύει ακόμα!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η ταινία έδωσε δύο σίκουελ, τα οποία δεν εξέλιξαν καθόλου την αρχική ιστορία, αλλά βασίστηκαν περισσότερο στη φρίκη και σε φτηνά gag που μόνο σκοπό είχαν να σοκάρουν.

• Feast 2: Sloppy Seconds (2008) ★★☆☆☆
  Η δράση μεταφέρεται σε μια μικρή πόλη, η οποία έχει ήδη δεχτεί την επίθεση των τεράτων πριν τα γεγονότα της αρχικής ταινίας. Μια ομάδα από επιζώντες, στους οποίους προστίθενται και ορισμένοι από τους επιζήσαντες του μπαρ, προσπαθούν να απωθήσουν τα τέρατα και να βρούνε έναν τρόπο να δραπετεύσουν. Μετριότητα που γυρίστηκε μόνο για το τζέρτζελο.
• Feast 3: The Happy Finish (2009) ★☆☆☆☆
  Η ταινία συνεχίζει από εκεί που τελείωσε η προηγούμενη. Οι επιζώντες προσπαθούν ακόμη να ξεφύγουν ζωντανοί όσο διάφορα κωμικοτραγικά ευτράπελα συμβαίνουν γύρω τους, εκτινάσσοντας την ταινία σε ακόμη πιο δυσθεώρητα ύψη γελοιότητας.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, όχι δα! Χάρη τους έκαναν που τους άφησαν να γυρίσουν και τα δύο σίκουελ!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Ένα μπάνιο το χρειάζεται…

Δεν το λες και χαριτωμένο!

Να πέφτουν στοιχήματα: ζει ή πεθαίνει;

The Thing: Η καλύτερη «χειρότερη» ταινία που θα δεις!

Σκηνοθεσία: John Carpenter
Σενάριο: Bill Lancaster
Μουσική: Ennio Morricone
Ηθοποιοί: Kurt Russell, Keith David, A. Wilford Brimley κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror, Body Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★★
Φρίκη: ★★★★★
Τρόμος: ★★★★★
Αγωνία: ★★★★★

THE THING (1982)
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γνωρίζεις τη σημερινή πρόταση –ακόμη και αν δεν έχεις δει την ταινία, σίγουρα την έχεις ακουστά. Πρόκειται για ένα κομβικό σημείο του κινηματογραφικού τρόμου, μια ταινία-ορόσημο που επηρέασε κάμποσους δημιουργούς και συνέβαλε στη διαμόρφωση των θρίλερ που βλέπουμε σήμερα! Μια ταινία που φιγουράρει σε όλες τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών και –φυσικά- μια ταινία που τη ΣΚΥΛΟΘΑΨΑΝΕ όλοι, σχεδόν πάτωσε στα ταμεία, παραλίγο να καταστρέψει την καριέρα του σκηνοθέτη και προτάθηκε και για ένα Χρυσό Βατόμουρο! «Γουάτ δε φακ;» αναρωτιέσαι. Το ίδιο αναρωτήθηκα κι εγώ!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Μια πολυμελής ομάδα αμερικανών ερευνητών στην Ανταρκτική έρχεται αντιμέτωπη με ένα εξωγήινο, παρασιτικό πλάσμα που έχει τη δυνατότητα να αφομοιώνει και να μεταλλάσσει όποιον ζωντανό οργανισμό έρχεται σε επαφή μαζί του. Μη γνωρίζοντας ποιος είναι ήδη μολυσμένος ανάμεσά τους, τα μέλη της ερευνητικής ομάδας βυθίζονται σιγά σιγά στην παράνοια και στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να ανακαλύψουν έναν τρόπο να σκοτώσουν το παράσιτο πριν εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη…

Η ταινία είναι βασισμένη στη νουβέλα Who Goes There? του John W. Campbell, Jr. και δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1938 στο περιοδικό Astounding Science-Fiction. Το κεντρικό θέμα το έχουμε ξαναδεί σε αρκετά θρίλερ: πόσο εύκολο είναι να χαθεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στα μέλη μιας μικρής κοινότητας και πόσο γρήγορα το αίσθημα της αυτοσυντήρησης θα σε κάνει να στραφείς ενάντια σε φίλους και γνωστούς. Παρόλα αυτά, στο πέρασμα των χρόνων, το The Thing έχει γίνει αντικείμενο φιλοσοφικής μελέτης για πολλούς κριτικούς και δημιουργούς, που προσπαθούν να εντοπίσουν τα κρυφά μηνύματα.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι, καθώς το σενάριο γράφτηκε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, αποτελεί έναν παραλληλισμό με τον παρανοϊκό φόβο της αμοιβαίας πυρηνικής καταστροφής ή της εξάπλωσης του κομμουνισμού.
Άλλοι θεωρούν ότι η παντελής έλλειψη γυναικείων χαρακτήρων μετατρέπει την ταινία σε μια φοβία για την έλλειψη ανδρισμού ή την ομοφυλοφιλία –σε αυτό συνέβαλαν και κάμποσες σκηνές που περιέχουν πλοκάμια, διεισδύσεις και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Όποια και αν είναι η βαθύτερη ανάλυση, το σημαντικό είναι πως το The Thing είναι μια ταινία τρόμου για γερά νεύρα που θα σε κάνει να πεταχτείς από τη θέση σου κάμποσες φορές –ακόμη και αν την έχεις ξαναδεί- καθώς διαθέτει μερικές από τις πιο σκληρές, ανατριχιαστικές και αηδιαστικές σκηνές τρόμου που έχουν γυριστεί ποτέ για θρίλερ! Τα πρακτικά εφέ είναι απίστευτα για την εποχή τους (και σε ορισμένες σκηνές, ακόμα και για τη σύγχρονη εποχή), ενώ η σκηνοθεσία του Carpenter είναι άρτια και με εμφανείς επιρροές από το έργο του Lovecraft, το έργο του οποίου εκτιμά, κατά παραδοχή, του ο σκηνοθέτης.

Η ταινία πλέον θεωρείται κλασική και φιγουράρει σε όλες τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου, ενώ αναφορά σε αυτήν έχει γίνει σε δεκάδες άλλες παραγωγές, από τα X-Files και το Futurama, μέχρι το Stranger Things. Κάμποσοι δημιουργοί έχουν παραδεχτεί την επίδραση που είχε στη δουλειά τους, όπως ο del Toro, ο Abrams, o Blomkamp, ο Wright και άλλοι. Με απλά λόγια: πρόκειται για ταινιάρα!

Οπότε το τεράστιο ερώτημα είναι… «Τι διάολο; Για ποιον λόγο όλο αυτό το αρχικό θάψιμο;» Η απάντηση είναι πολύ απλή: λάθος εποχή, που θα έλεγε και ο Γαϊτάνος!
Όταν πρωτοπροβλήθηκε η ταινία, το αμερικανικό κοινό βίωνε οικονομική ύφεση και μια σκοτεινή, καταθλιπτική ταινία τρόμου ήταν το τελευταίο που χρειαζόταν. Πολύ περισσότερο όταν την ίδια περίοδο είχε να επιλέξει ανάμεσα σε αυτό και στο πολύ πιο αισιόδοξο και χαρούμενο E.T. the Extra Terrestrial του Spielberg. Παράλληλα, η γραφική βία προκάλεσε την έντονη αντίδραση του κοινού –το οποίο τότε ήταν πολύ πιο ευαισθητούλι, κιόλας, και δεν πολυσήκωνε αίματα και σπληνάντερα στην οθόνη. Πολλοί χαρακτήρισαν την ταινία ως «τη μεγαλύτερη βλακεία των 80s», «βαρετή», «σαβούρα» και τον Carpenter «πορνογράφο της βίας» και ψιλοανώμαλο μέσες-άκρες! (Την ίδια μοίρα –και μετέπειτα πορεία, βασικά- είχε και το Blade Runner, που άρχισε να προβάλλεται την ίδια εβδομάδα!)

Με λίγα λόγια, ο Carpenter αποδείχθηκε πολύ μπροστά από την εποχή του –και αυτό παραλίγο να του στοιχίσει την καριέρα του, καθώς έχασε αρκετές προτάσεις για δουλειές εξαιτίας του The Thing. Ευτυχώς, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν η ταινία κυκλοφόρησε στο βίντεο και προβλήθηκε και στην τηλεόραση και τα υπόλοιπα… είναι ιστορία!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, ένα πράγμα (pun intended) είναι σίγουρο: αν η ταινία επιβίωσε από όλες αυτές τις κακουχίες και κατάφερε να ανέλθει στην κορυφή, τότε είναι ένα πραγματικό αριστούργημα!

GEEKY TRIVIA
– Μια από τις ελάχιστες ταινίες που δεν ξεκινούν με το λογότυπο της Universal.
– Στις σκηνές των αυτοψιών χρησιμοποιήθηκαν αληθινά όργανα και εντόσθια ζώων!
– Το 8o επεισόδιο της πρώτης σεζόν των X-Files («Ice») αποτελεί homage στην ταινία και έχει παρόμοιο σενάριο.
– Η μουσική του Morricone προτάθηκε για Χρυσό Βατόμουρο, αλλά από τότε έχει αποκτήσει κι αυτή cult status.

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Αν και η ταινία δεν αποτελεί την πρώτη μεταφορά της νουβέλας στο σινεμά, παρόλα αυτά είναι η πιο πιστή μεταφορά της.

• The Thing From Another World (1951) –
  Το πλήρωμα μιας αμερικανικής αεροπορικής μονάδας ερευνά την πτώση ενός ιπτάμενου δίσκου στην Αλάσκα. Εκεί ανακαλύπτουν το παγωμένο πτώμα ενός εξωγήινου, η γενετική ταυτότητα του οποίου θυμίζει περισσότερο μια εξελιγμένη μορφή φυτού…
• The Thing (2011) ★★★☆☆
  Πρόκειται για ομώνυμο prequel της ταινίας του 1982, το οποίο αφηγείται τα περιστάτικα που συνέβησαν από την ανακάλυψη του εξωγήινου οργανισμού, μέχρι το σημείο που ξεκινά η αρχική ταινία. Παρότι δεν αποτελεί remake, η σύγκριση με το πρωτότυπο οδήγησε σε κακές κριτικές και εισπράξεις.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν νομίζω να τολμήσει να το αγγίξει κανείς άλλος, οπότε χλωμό βλέπω το ενδεχόμενο άλλου remake ή sequel. Από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις…

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Τα χάσκι είναι τρομακτικά από μόνα τους, φαντάσου σε συνδυασμό με παράσιτο…

Νόστιμο φαίνεται, τι είναι;

«Ποιον είπες άσχημο;»