Velvet Buzzsaw: Η τέχνη είναι υποκειμενική…

Σκηνοθεσία: Dan Gilroy
Σενάριο: Dan Gilroy
Μουσική: Marco Beltrami
Ηθοποιοί: Jake Gyllenhaal, Rene Russo, Toni Collette, John Malkovich κ.α.
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★★☆

VELVET BUZZSAW (2019)
Έχω παρουσιάσει ταινίες που προβλήθηκαν στο σινεμά, που γυρίστηκαν για την τηλεόραση ή που κυκλοφόρησαν απευθείας σε DVD. Ας εγκαινιάσω, λοιπόν, και άλλο ένα μέσο σήμερα: το διαδίκτυο! Η σημερινή πρόταση αποτελεί μια από τις παραγωγές του Netflix, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι (και στις ζωές μας) με αρκετά φιλόδοξες, ακριβές και καλογυρισμένες παραγωγές, που σε ορισμένες περιπτώσεις βάζουν τα γυαλιά ακόμα και στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά στούντιο.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Josephina δουλεύει στο πλευρό της Rhodora Haze, μιας από τις πιο γνωστές ιδιοκτήτριες γκαλερί μοντέρνας τέχνης. Όταν ανακαλύπτει έναν νεκρό, ηλικιωμένο άντρα στο κτίριο που μένει, συνειδητοποιεί ότι το διαμέρισμά του είναι γεμάτο εκατοντάδες πίνακες που έχει ζωγραφίσει ο ίδιος. Γοητευμένη από το ιδιαίτερο στυλ του, η Josephina αποφασίζει να αγνοήσει τη ρητή εντολή του να καταστραφούν όλα τα έργα μετά τον θάνατό του και παίρνει τους πίνακες η ίδια. Σκοπός της είναι να τους παρουσιάσει ως έργα κάποιου άγνωστου πελάτη της. Συνεργός της στο σχέδιο αυτό είναι ο Morf, ένας κριτικός τέχνης με τεράστια επιρροή στον χώρο. Τα έργα του νεκρού ζωγράφου γίνονται αμέσως το πιο καυτό θέμα συζήτησης στον καλλιτεχνικό κόσμο και όλες οι γκαλερί τα διεκδικούν. Μόνο που υπήρχε ένας πολύ σημαντικός λόγος που ο Vetril Dease κρατούσε τα έργα του καλά κρυμμένα…

Η ταινία αποτελεί, ουσιαστικά, μια κυνική και αρκετά καυστική ματιά στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης, στον σκληρό και αθέμιτο ανταγωνισμό που μαστίζει τον χώρο, αλλά και στα συμφέροντα που παίζουν πίσω από την προώθηση ή την αποκαθήλωση κάποιου καλλιτέχνη. Και ενώ από το ξεκίνημά της κρατά καλά κρυμμένα τα χαρτιά της -σε σημείο να μην έχεις ιδέα τι πρόκειται να διαδραματιστεί ή πώς θα εξελιχθεί το σενάριο- παρόλα αυτά ασκεί μια περίεργη γοητεία πάνω σου, που σε κάνει να θέλεις να δεις πού προσπαθεί να καταλήξει. Η ιστορία έχει αρκετές αδυναμίες και (όπως θέλει η μόδα των σύγχρονων θρίλερ) δεν εξηγεί και τόσο πολλά στο τέλος, αλλά καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον σου αμείωτο.

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν πάσχει σε πολλά σημεία. Σίγουρα, δεν είναι μια κακή παραγωγή, δεν είναι όμως ούτε κάποια που θα σου μείνει αξέχαστη. Θα μπορούσε περισσότερο να χαρακτηριστεί ως μια καλογυρισμένη μετριότητα που θα σε διασκεδάσει για μιάμιση ώρα και μετά θα τη διαγράψει ο εγκέφαλός σου.

Στα θετικά σημεία, ασφαλώς, ανήκουν η αριστοτεχνική και στυλιζαρισμένη κινηματογράφιση, η άρτια σκηνοθεσία του Gilroy –ο οποίος έχει αποδείξει ότι το έχει, μετά το Nightcrawler– αλλά και η πλειάδα των μεγάλων ονομάτων που απαρτίζουν το καστ. Τα γνωστά ονόματα, όμως, δεν αρκούν από μόνα τους για να σώσουν την κατάσταση ή να καλύψουν τα όποια κενά. Καταρχάς, η ιστορία προχωρά με το πάσο της και μέχρι να μπει στο ψητό, αναρωτιέσαι αν βλέπεις όντως κάποιο θρίλερ ή μαύρη κωμωδία. Παράλληλα, υπάρχει μια φανερή αδυναμία στο να εδραιωθεί κάποιο πρωταγωνιστικό πρόσωπο, καθώς το ενδιαφέρον εστιάζεται μια στον ένα χαρακτήρα και μια στον άλλο. Και, φυσικά, το κερασάκι στην τούρτα είναι το γεγονός ότι δεν δείχνει να υπάρχει κάποια πειστική εξήγηση για όσα εκτυλίσσονται, το οποίο –όπως ανέφερα παραπάνω- είναι η πιο πρόσφατη μόδα στις ταινίες τρόμου. (Και ιδιαίτερα βολική όταν δεν έχεις σκεφτεί τόσο διεξοδικά το σενάριό σου και δεν ξέρεις πώς να το τελειώσεις ή να τα εξηγήσεις όλα!)

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν ήταν πίνακας, θα ήταν σίγουρα κάποιος του Νταλί!

GEEKY TRIVIA
Ο περίεργος τίτλος της ταινίας αναφέρεται στο όνομα του ροκ συγκροτήματος που είχε ο χαρακτήρας της Russo. Ο ίδιος ο όρος, όμως, αποτελεί αργκό ονομασία του γυναικείου κόλπου, καθώς και συγκεκριμένη τεχνική στοματικής ικανοποίησης της γυναίκας! Πονηρό Netflix!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Για κάποια μελλοντική συνέχεια δεν βλέπω και πολλά ενδεχόμενα –όχι ότι δεν θα μπορούσε να έχει.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Μια λέξη του αρκεί για να στήσει ή να γκρεμίσει καριέρες!

Διαδραστική τέχνη!

Βάλε λίγο χρώμα στη ζωή σου!

A Quiet Place: Σσσσσσς!

Σκηνοθεσία: John Krasinski
Σενάριο: Bryan Woods, Scott Beck
Μουσική: Marco Beltrami
Ηθοποιοί: Emily Blunt, John Krasinski, Millicent Simmonds, Noah Jupe
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★★★★☆
Αγωνία: ★★★★★

A QUIET PLACE (2018)
Ποιος είπε ότι στις μέρες μας είναι σχεδόν αδύνατο να γυριστεί μια πρωτότυπη ταινία με τέρατα και πως ό,τι είχε να παρουσιάσει το συγκεκριμένο είδος, το έχουμε δει ήδη; Α, μάλλον εγώ, κάμποσες φορές! Φέτος, λοιπόν, είχα τη χαρά να δω ένα θρίλερ που με διέψευσε πανηγυρικά, καθώς απέδειξε ότι το πηγάδι της έμπνευσης δεν έχει στερέψει τελείως και όλο και κάποιος θα αποφασίσει να σκάψει λίγο βαθύτερα για να βρει νερό!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Στο κοντινό μέλλον, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη έχει αποδεκατιστεί από μυστηριώδη πλάσματα, τα οποία είναι τελείως τυφλά, αλλά χρησιμοποιούν την υπερευαίσθητη ακοή τους για να εντοπίζουν τα θύματά τους. Οι λιγοστοί επιζήσαντες είναι αναγκασμένοι να ζούνε κρυμμένοι, αποφεύγοντας ακόμη και τον παραμικρό θόρυβο. Ανάμεσά τους είναι και οι Evelyn και Lee Abbott, που ζούνε στο υπόγειο του παλιού τους σπιτιού με τα τρία παιδιά τους και ένα τέταρτο να έρχεται οσονούπω. Η μόνη η οποία δεν χρειάστηκε να προσαρμοστεί στο νέο τρόπο ζωής είναι η κόρη της οικογένειας, η Regan, η οποία είναι κωφή. Οι Abbott ετοιμάζονται πυρετωδώς για την επερχόμενη γέννα, ενώ παράλληλα προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τον έξω κόσμο και να ρίξουν φως στο μυστήριο που καλύπτει τα δολοφονικά πλάσματα που καραδοκούν παντού…

Το A Quiet Place είναι μια καλογυρισμένη, ατμοσφαιρική και διαφορετική ταινία, που έδωσε μια πολυπόθητη πνοή ανανέωσης στο genre που εκπροσωπεί. Και αν και πρόκειται για μια πιο «σοφιστικέ» παραγωγή με αρκετές αλληγορίες, παρόλα αυτά έχει και τις πολύ τρομακτικές στιγμές της, που θα σε κάνουν να αναπηδήσεις. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα θρίλερ που κέρδισε το κοινό από την πρώτη προβολή και φλερτάρει ήδη με τον τίτλο του «καλτ»! Παρά τρίχα, φυσικά, διότι οι αρχικές σκέψεις ήταν η ταινία να μην είναι αυτόνομη, αλλά να αποτελεί κομμάτι του franchise του Cloverfield –κάτι που σίγουρα θα αφαιρούσε και θα αλλοίωνε αρκετά σημαντικά στοιχεία της πλοκής.

Οι ερμηνείες είναι απλώς εξαιρετικές, ειδικά αν λάβουμε υπόψην ότι μιλάμε για μια ταινία η οποία, κατά 90% είναι βουβή και έχει ελάχιστους διαλόγους –για την ακρίβεια, σε ολόκληρη την ταινία ακούγονται γύρω στις 25 ατάκες περίπου! Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε συναίσθημα, κάθε σκέψη και κάθε εσωτερική πάλη πρέπει να αποδοθεί κυρίως μέσα από την εκφραστικότητα και τις κινήσεις των ηθοποιών. Φυσικά, βοηθάει πάρα πολύ και η απίστευτη χημεία που έχουν μεταξύ τους οι Blunt και Krasinski, οι οποίοι είναι παντρεμένοι και στην πραγματική ζωή. Αυτός ο γάμος πηγαίνει σίγουρα καλά!
Τέλος, τα τέρατα της ταινίας αποτελούν ένα ακόμη ατού της ταινίας, καθώς είναι από τα πιο ανατριχιαστικά, πρωτότυπα και τρομακτικά που έχουν σχεδιαστεί ποτέ για monster movie.

«Μα, 2018 έχουμε, βουβή ταινία θα κάτσουμε να δούμε;» θα με ρωτήσεις, όμως, και στο σημείο αυτό θ’ αναγκαστώ να σε χαστουκίσω! Το ότι η ταινία είναι σιωπηλή στο μεγαλύτερο μέρος της (τουλάχιστον όσον αφορά τους διαλόγους) δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα βαρεθείς. Ίσα ίσα, που αυτή η σιωπή είναι που κάνει ακόμη πιο έντονη την αγωνία –δεν είναι τυχαίο ότι είναι από τις ελάχιστες ταινίες που είδα στο σινεμά, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν ακουγόταν ούτε κιχ από τον κόσμο!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα σε αφήσει άφωνο!

GEEKY TRIVIA
Αν και ο ίδιος ο Krasinski έχει δηλώσει ότι η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια μεταφορά των δυσκολιών και των προκλήσεων του να είσαι γονιός, ορισμένοι κριτικοί θεωρούν πως είναι και μια θρησκευτική αλληγορία. Οι πρωταγωνιστές ονομάζονται «Abbott», το οποίο σημαίνει «ηγούμενος», ενώ ζούνε υπό συνθήκες που θα μπορούσαν άνετα να χαρακτηριστούν ως μοναστηριακές: αποκομμένοι από τον κόσμο, αυτάρκεις και μέσα στην απόλυτη σιωπή.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Έχουν ήδη ξεκινήσει οι προεργασίες για το σίκουελ. Σιγά μην έχαναν την ευκαιρία!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Δεν νομίζω να τους ξαναδεί ποτέ κανείς…

Πρέπει να παραμείνεις σιωπηλός ακόμη και μπροστά στον απόλυτο τρόμο…

Κάτι δεν πήγε καλά!

Resident Evil: Η αρχή του τέλους…

Σκηνοθεσία: Paul W. S. Anderson
Σενάριο: Paul W. S. Anderson
Μουσική: Marco Beltrami, Marilyn Manson
Ηθοποιοί: Milla Jovovich, Michelle Rodriguez, James Purefoy κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

RESIDENT EVIL (2002)
Βρισκόμαστε ήδη στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας, η Ανάσταση είναι πολύ κοντά, οπότε ας συνεχίσω την παράδοση που ξεκίνησα πέρσι, προτείνοντας μια ταινία με ζόμπια! Αν είσαι φαν των ζόμπι ή των βιντεοπαιχνιδιών (ή και των δύο!), τότε τη σημερινή ταινία τη γνωρίζεις πολύ καλά. Είναι η πρώτη μιας μακροσκελούς σειράς ταινιών, η οποία, μάλιστα, αποτελεί την πιο επιτυχημένη κινηματογραφική μεταφορά video game όλων των εποχών –ασχέτως των σκαμπανεβασμάτων από άποψη κριτικών.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Alice ξυπνάει μέσα σε μια άδεια έπαυλη έχοντας πλήρη απώλεια μνήμης και έρχεται αντιμέτωπη με μια ομάδα κομάντο σταλμένη από την φαρμακευτική εταιρεία Umbrella Corporation. Σκοπός τους είναι να εισχωρήσουν σε ένα υπόγειο εργαστήριο γενετικών ερευνών που ανήκει στην Umbrella, το οποίο για κάποιον λόγο κλειδώθηκε από την Κόκκινη Βασίλισσα –την τεχνητή νοημοσύνη που ελέγχει τις εγκαταστάσεις. Η Alice ενημερώνεται ότι η έπαυλη είναι απλώς μια βιτρίνα που κρύβει την είσοδο στο υπόγειο εργαστήριο κι εκείνη ανήκει στο προσωπικό που είχε αναλάβει να την φυλάει. Ακολουθεί την ομάδα των κομάντο στην προσπάθειά της να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη και ποια είναι. Όμως η αποστολή δεν θα είναι καθόλου εύκολη, αφού θα έρθουν όλοι τους αντιμέτωποι, όχι μόνο με την Κόκκινη Βασίλισσα, αλλά και με τους υπαλλήλους των εγκαταστάσεων, που έχουν υποστεί μια αλλόκοτη μετάλλαξη…

Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες ταινίες συνήθως είναι καταδικασμένες –κυρίως διότι πέφτουν πάνω τους τα fanboys, τα οποία ευκαιρία ψάχνουν να σκυλοθάψουν κάτι. Παρόλα αυτά, ίσως η σπλατερίστικη θεματολογία του Resident Evil να το βοήθησε στην επιτυχία του, ασχέτως αν κι αυτό ψιλοάλλαξε τα φώτα στο αρχικό υλικό. Ενώ οι κριτικές ήταν κυρίως κακές, έβγαλε τα λεφτά του με το παραπάνω. Για την ακρίβεια, το franchise έχει καταφέρει να μπει στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ως η μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού με τις περισσότερες ταινίες. Αλλά σήμερα θα μας απασχολήσει κυρίως η ταινία που τα ξεκίνησε όλα!

Ο Anderson κάνει αξιοπρεπή δουλειά στη σκηνοθεσία του και δανείζεται κάποια από τα στοιχεία που έκαναν το παιχνίδι διάσημο. Έχουμε, για παράδειγμα, τις γωνίες λήψης που μοιάζουν με αυτές του παιχνιδιού, την «κεντρική οθόνη» που δείχνει τον χάρτη και το σημείο που βρίσκονται οι ήρωες κάθε φορά, τους κλασικούς γρίφους που πρέπει να επιλυθούν ώστε να προχωρήσει η πλοκή, τα πτώματα που «εξαφανίζονται» κάθε φορά που κάποιος χαρακτήρας βγαίνει και ξαναμπαίνει σε ένα δωμάτιο και δεκάδες άλλες λεπτομέρειες –φανερές ή κρυμμένες- που κλείνουν πονηρά το μάτι στους φαν των παιχνιδιών.

Σε γενικές γραμμές, πάντως, το Resident Evil δεν αποτελεί κάτι το εξαιρετικό. Είναι μια ταινία δράσης με ζόμπι, αίμα και εφέ –καλός συνδυασμός, δεν λέω, αλλά οι διάλογοι μοιάζουν διεκπεραιωτικοί και τυπικοί, σαν να έχουν ξεπατικωθεί κι αυτοί μέσα από το παιχνίδι και οι ερμηνείες είναι απλώς αυτές που περιμένεις σε μια ταινία με ζόμπια και κομάντα! Φυσικά, οι πιο τυχεροί είναι αυτοί που την είδαν χωρίς να έχουν την παραμικρή γνώση του παιχνιδιού, μια και για τους υπόλοιπους που ήξεραν τι παίζει είχε χαθεί και ένα μεγάλο ποσοστό των εκπλήξεων.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα περάσεις απλώς καλά και ακόμη και αν δεν έχεις επαφή με το video game, μπορείς μια χαρά να τη δεις.

GEEKY TRIVIA
Όλες οι αμυχές και οι μελανιές στο πρόσωπο και το σώμα της Milla Jovovich είναι αληθινές, αφού η ηθοποιός έκανε σχεδόν όλα τα κασκαντεριλίκια μόνη της! Το κακό είναι ότι η προσήλωσή της αυτή είχε αρνητικές συνέπειες για πολλούς άλλους, αφού μέχρι το τέλος της ταινίας έχει καταφέρει να σακατέψει κατά λάθος και άλλα τέσσερα άτομα, ανάμεσά τους και τον ίδιο τον Anderson, στον οποίο χάρισε ένα ωραιότατο μαύρο μάτι. Αλλά αυτή η στενή επαφή τούς έφερε μάλλον πιο κοντά, αφού οι δυο τους αρραβωνιάστηκαν τον επόμενο χρόνο και το 2009 παντρεύτηκαν!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Υπήρχε αρκετό υλικό για μπόλικα σίκουελ, καθώς έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα 25 (!) τίτλοι του παιχνιδιού. Όπως συμβαίνει και στα videogames, από ταινία σε γίνεται και εναλλαγή ανάμεσα στους χαρακτήρες που εμφανίζονται, με μόνο σταθερό αυτόν της πρωταγωνίστριας.

• Resident Evil: Apocalypse (2004) ★★☆☆☆
  Η δράση μεταφέρεται στη επιφάνεια και, συγκεκριμένα, στη Raccoon City, η οποία έχει μπει σε καραντίνα ώστε να αποφευχθεί η διασπορά του ιού. Η Alice και μια ομάδα επιζώντων προσπαθούν να βρούνε και να σώσουν την κόρη ενός ερευνητή, η οποία έχει παγιδευτεί κάπου στην πόλη, με αντάλλαγμα οδηγίες για ασφαλή έξοδο.
• Resident Evil: Extinction (2007) ★★☆☆☆
  Ένα κομβόι επιζώντων διασχίζει την έρημο της Νεβάδα, με σκοπό να φτάσει στην Αλάσκα, όπου ακούγονται φήμες για ένα ασφαλές καταφύγιο από τα ζόμπι. Όταν δεχθεί επίθεση, θα σπεύσει για βοήθεια η Alice, η οποία θα αποφασίσει να τους ακολουθήσει στο ταξίδι τους.
• Resident Evil: Afterlife (2010) ★★★☆☆
  Η δράση, αυτή τη φορά, μεταφέρεται κυρίως στο Los Angeles, όπου μια ακόμη ομάδα επιζώντων προσπαθεί να βρει τρόπο διαφυγής.
• Resident Evil: Retribution (2012) ★★★☆☆
  Η ταινία συνεχίζει ουσιαστικά από το σημείο που τελειώνει η προηγούμενη, μια και είχαμε φάει τρελό cliffhanger. Αλλά ευτυχώς εσύ θα τις δεις μαζεμένες και δεν έχεις τέτοιο θέμα!
• Resident Evil: The Final Chapter (2016) ★★☆☆☆
  Φινάλε της σειράς ταινιών, με την Alice να επιστρέφει στη Racoon City με σκοπό να εντοπίσει το αντίδοτο που μπορεί να αναστρέψει τελείως τα συμπτώματα του T-Virus, εξοντώνοντας οριστικά όλα τα ζόμπι.

Πέρα από το franchise έχουν κυκλοφορήσει και δύο CGI ταινίες (Resident Evil: Degeneration και Resident Evil: Damnation), οι οποίες όμως ακολουθούν το continuity των βιντεοπαιχνιδιών, ένα φιλμ μικρού μήκους (Biohazard 4D-Executer) που δεν συνδέεται με καμιά ταινία, εφτά βιβλία και κάμποσα κόμικς!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κι εκεί που είπαμε ότι επιτέλους τέλειωσε και δεν θα έχουμε άλλο, το 2017 ανακοινώθηκε ότι το reboot της σειράς βρίσκεται ήδη στα σκαριά! Νεκροζώντανο και το franchise!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Θα πέσουν κεφάλια!

Καλή όρεξη!

Βοήθησε λίγο και η Milla στις πωλήσεις!

 

Amusement: Δεν θα ξεχάσεις το γέλιο του ποτέ…

Σκηνοθεσία: John Simpson
Σενάριο: Jake Wade Wall
Μουσική: Marco Beltrami
Ηθοποιοί: Keir O’Donnell, Katheryn Winnick, Jessica Lucas κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★
☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★☆

AMUSEMENT (2008)
Η σημερινή ταινία είναι από τις περιπτώσεις που κάτι ξεκινάει αρκετά καλά και στην πορεία στραβώνει. Σαν εκείνο το πάρτι γενεθλίων, που όλα ήταν τέλεια στην αρχή και οι πάντες περνούσαν περίφημα, ώσπου ήρθε ακάλεστος εκείνος ο εκνευριστικός τύπος που όλοι αντιπαθούν και κατέστρεψε για πάντα το κλίμα. Στην περίπτωση της ταινίας, λοιπόν, ο εκνευριστικός τύπος είναι σίγουρα ο σεναριογράφος, διότι το σενάριό του είναι τόσο αδύναμο που ισοπέδωσε οριστικά κάθε πιθανότητα να βγει κάτι καλό από αυτό. Παρά τρίχα γλίτωσε το θάψιμο και την εξορία με τις υπόλοιπες μπαλαφάρες που απαρτίζουν τη στήλη b-movies, επειδή βλεπόταν σχετικά ανώδυνα.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Τρεις νεαρές γυναίκες πέφτουν θύματα απαγωγής -η κάθε μία με διαφορετικό τρόπο- ενός παρανοϊκού, ο οποίος ξεχωρίζει για το χαρακτηριστικό, ανατριχιαστικό του γέλιο. Και αυτή είναι η κεντρική ιδέα σε γενικές γραμμές, μια και η ταινία είναι φαινομενικά «σπασμένη» σε τρεις μικρότερες ιστορίες, κάθε μία με τη δική της, ξεχωριστή υποπλοκή.

Προσωπικά, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα στην αρχή, μια κι έχει ένα σχετικά δυνατό και αγωνιώδες ξεκίνημα. Και η ιστορία εξελίσσεται με τέτοιο τόπο που σου δίνει την εντύπωση ότι παρακολουθείς μια σπονδυλωτή ταινία, με ανεξάρτητες ιστορίες τρόμου, σε διαφορετικό ύφος η κάθε μία. Παρόλα αυτά, όλες οι ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους και συγκλίνουν σε ένα κοινό τέλος. Αυτό είναι ένα καλό τέχνασμα και οι εναλλαγές από σκηνικό σε σκηνικό, αναλόγως με την ιστορία που εκτυλίσσεται, σπάνε τη μονοτονία. Δυστυχώς, όμως, πηγαίνει στον βρόντο, καθώς η ταινία στο σύνολό της αναλώνεται σε μερικά από τα πιο συνηθισμένα κλισέ του είδους –και αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο της πρόβλημα: είναι τελείως προβλέψιμη.

Όποια ιστορία διαδραματίζεται, την έχεις ξαναδεί λίγο-πολύ σε διάφορες παραλλαγές και μπορείς να μαντέψεις από πριν, με μαθηματική ακρίβεια, τι θα συμβεί, πώς θα εξελιχθεί κάθε σκηνή, ποιος είναι ο κακός, από πού θα πεταχτεί και σε ποιο σημείο θα συμβεί κάτι που υποτίθεται ότι θα σε τρομάξει! Εκτός αν δεν έχεις ξαναδεί θρίλερ ποτέ ξανά στη ζωή σου! Αλλά στην περίπτωση αυτή θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με κάτι πιο αξιοπρεπές, για να μη χάσεις πάσα ιδέα για το genre!

Το σενάριο έχει πιο πολλές τρύπες κι από γήπεδο γκολφ, δεκάδες λογικά κενά και κάμποσες ανεξήγητες συμπεριφορές. Παράλληλα, η ιδέα πίσω από τα κίνητρα του κακού, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της ταινίας φτύνει αίμα για να ετοιμάσει μια εκδίκηση-υπερπαραγωγή, είναι τουλάχιστον για υστερικά γέλια και μοιάζει σαν να την σκαρφίστηκε πεντάχρονο: «Η Μαιρούλα έφαγε την σοκοφρέτα μου. Είκοσι χρόνια αργότερα θα σχεδιάσω τη δολοφονία της, για να μάθει η κάργια!» Γενικά, λοιπόν, η ταινία υπάρχει απλώς και μόνο για να περάσεις συμπαθητικά την ώρα σου και -αν εξαιρέσεις το déjà vu συναίσθημα σε κάθε γνώριμη σκηνή- είναι αρκετά προσεγμένη και αξιοπρεπής και γι’ αυτό γλιτώνει και τη ρετσινιά της b-movie από μέρους μου.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, είναι απλώς αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος της: διασκεδαστική και τίποτε παραπάνω.

GEEKY TRIVIA
Η ταινία προοριζόταν αρχικά για κανονική θεατρική προβολή, όμως συνέβη αυτό που κάθε δημιουργός τρέμει και φοβάται: τα πρώτα reviews από όσους κριτικούς την είδαν νωρίτερα ήταν ισοπεδωτικά. Γνωστό site το οποίο είναι αφιερωμένο στις ταινίες τρόμου δε, την περιέγραψε ως «καταστροφή». Το αποτέλεσμα ήταν να αλλάξει 2-3 φορές η ημερομηνία προβολής της (μήπως στο ενδιάμεσο η ταινία μεταμορφωθεί σε αριστούργημα ως δια μαγείας, υποθέτω!), μέχρι που στο τέλος απλώς αποφασίστηκε να κυκλοφορήσει απευθείας σε DVD και να κάνουν όλοι τις πάπιες…

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εμ, ναι… Δεν το πολυβλέπω!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Κούκλα κλόουν στο μέγεθος ανθρώπου. Καθόλου creepy…

Η τεράστια, ανατριχιαστική πανσιόν…

Ποιος ξέρει τι ήταν τόσο διασκεδαστικό…

Joy Ride: Γελάει καλύτερα όποιος μένει ζωντανός στο τέλος.

Σκηνοθεσία: John Dahl
Σενάριο: J. J. Abrams, Clay Tarver
Μουσική: Marco Beltrami
Ηθοποιοί: Paul Walker, Steve Zahn, Leelee Sobieski
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★★
★
★

☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★
★☆☆☆
Φρίκη: ★
★☆☆☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

JOY RIDE (2001)
Οι διακοποταινίες συνεχίζονται με τη σημερινή πρόταση. Αποτελεί μια από τις μεγάλες επιτυχίες του αδικοχαμένου μακαρίτη Paul Walker, ο οποίος είχε ήδη πρωταγωνιστήσει και στο πρώτο Fast and Furious την ίδια χρονιά και είχε αρχίσει να αποκτά φήμη. Το σενάριο (κατά το ήμισυ) και η παραγωγή ανήκουν στον J. J. Abrams, ο οποίος δεν είχε κάνει τότε ακόμη τον κόσμο να παραμιλά με το Lost, αλλά είχε ήδη τη σειρά Alias στο ενεργητικό του. Και το θέμα της θα σε κάνει να αποφεύγεις τις μεγάλες οδικές αρτηρίες και τις εθνικές οδούς για ένα διάστημα!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ο Lewis, φοιτητής στην California, ετοιμάζεται να επιστρέψει σπίτι για τις καλοκαιρινές διακοπές. Αποφασίζει να εξαργυρώσει το αεροπορικό εισιτήριό του και ν’ αγοράσει ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, με σκοπό να περάσει από το Colorado και να πάρει μαζί και τη Venna, παιδική φίλη με την οποία έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα. Στην πορεία, όμως, προκύπτει μια παράκαμψη, καθώς πρέπει να βγάλει με εγγύηση από τη φυλακή τον αδελφό του, Fuller. Σε μια από τις στάσεις τους, ο Fuller αγοράζει ένα παλιό ράδιο CB, με το οποίο κρυφακούνε τις συζητήσεις των φορτηγατζήδων. Όταν αποφασίζουν να κάνουν φάρσα σε έναν από αυτούς -που αυτοαποκαλείται Rusty Nail- με τον Lewis να παριστάνει τη γυναίκα, το πράγμα στραβώνει γρήγορα…

Το Joy Ride είναι ένα ευχάριστο θρίλερ, γεμάτο ένταση και αγωνία που θα σου θυμίσει αρκετά το παλιότερο The Hitcher (ή «Ωτοστόπ του Τρόμου» όπως είχε μεταφραστεί εδώ). Εκτός αν δεν το έχεις δει εκείνο, οπότε μάλλον δεν θα στο θυμίσει! Σίγουρα, έχει κι αυτό τα προβληματάκια του, κυρίως όσον αφορά τις μαζεμένες παπαριές που κάνουν οι πρωταγωνιστές για να σπρώξουν την πλοκή και τον «κακό», ο οποίος δείχνει να είναι τόσο πανούργος, έξυπνος και πανταχού παρών που αναρωτιέσαι πώς διάολο κατέληξε νταλικέρης κι όχι villain σε ταινία του James Bond!

Η χημεία των χαρακτήρων είναι ιδανική, πάντως, και ο κακός είναι αρκούντως creepy και ανατριχιαστικός και οδηγεί μια τεράστια νταλίκα που -όπως και να το κάνουμε- από μόνες τους είναι ήδη αρκετά τρομακτικά οχήματα και χωρίς να πρωταγωνιστούν σε θρίλερ! Η ταινία δεν κάνει κοιλιές, έχει σταθερή ροή, αρκετό χιούμορ για να είναι όσο ανάλαφρη χρειάζεται να είναι και, φυσικά, μπόλικες δόσεις αγωνίας, ώστε να κρατά την αδρεναλίνη σε υψηλή στάθμη –κάπως σαν να βρίσκεσαι κι εσύ μέσα σε ένα αυτοκίνητο τρέχοντας σαν παλαβός για τη ζωή σου! Καθόλου περίεργο που έγινε μεγάλη επιτυχία. Το περίεργο είναι ότι γυρίστηκαν έξι διαφορετικά κλεισίματα, λες και ο σκηνοθέτης κάλυψε όλες τις πιθανότητες για να διαλέξουν ποιο τους άρεσε καλύτερα. Αν κρίνω από τα καλά λόγια των κριτικών, μάλλον διάλεξαν το ιδανικότερο τέλος!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα σε κάνει να δεις τους νταλικέρηδες με μισό μάτι. Όχι ότι δεν τους έβλεπες ήδη έτσι…

GEEKY TRIVIA
Ο βρετανικός τίτλος της ταινίας ήταν Roadkill, καθώς στο Ηνωμένο Βασίλειο, η έκφραση «Joy ride» έχει διαφορετική σημασία. Για τους αμερικάνους, είναι ένα ταξίδι αναψυχής με το αυτοκίνητο, αλλά για τους βρετανούς είναι η κλοπή αυτοκινήτου από ανήλικο, ο οποίος στη συνέχεια το σμπαραλιάζει είτε κάνοντας αγώνες με άλλους ή παίζοντας κυνηγητό με τους μπάτσους.

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Μια και πήγε καλά, ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι θα αποκτούσε και sequels, το τελευταίο από τα οποία κυκλοφόρησε αρκετά πρόσφατα. Οι συνέχειες, φυσικά, είναι πολύ πιο αιματηρές, με τον Rusty Nail να έχει μετατραπεί πλέον σε full-time slasher killer που σκοτώνει με ψαγμένους τρόπους. Αλίμονο!

• Joy Ride 2 (2008) ★★★

☆☆
  Ένα ζευγάρι ταξιδεύει προς το Las Vegas, όπου σκοπεύουν να τελέσουν τον γάμο τους. Στο ταξίδι τους συνοδεύει η αδελφή της αρραβωνιαστικιάς και το αγόρι της, το οποίο γνώρισε online. Όταν το αυτοκίνητό τους πάθει βλάβη στην έρημο, θα αναζητήσουν βοήθεια σε ένα γειτονικό και φαινομενικά εγκαταλελειμμένο σπίτι, το οποίο θα διαρρήξουν και από το γκαράζ του οποίου θα δανειστούν ένα αυτοκίνητο. Για κακή τους τύχη, το σπίτι ανήκει στον φορτηγατζή Rusty Nail…
• Joy Ride 3: Road Kill (2014) ★★☆☆☆
  Ο Rusty Nail επιστρέφει κι είναι πιο ψυχασθενής από ποτέ, αφού αυτή τη φορά καταδιώκει ολόκληρη την ομάδα ενός οδηγού αγώνων ταχύτητας, επειδή… εμ, τον προσπέρασαν άγαρμπα στον δρόμο. Η ταινία έχει σαφέστατα πιο gore χαρακτήρα από την προηγούμενη, αλλά όπως το πάνε, στις επόμενες ταινίες ο τύπος θ’ αποκεφαλίζει όποιον έχει βάλει αεροτομή στο αυτοκίνητό του ή ξεπαρκάρει χωρίς να βγάλει φλας…

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Είναι νωρίς για ν’ ακουστεί κάτι, αλλά είναι αρκετά πιθανή μια μελλοντική προσθήκη ή περισσότερες, μια και δεν το έχουν ξεζουμίσει ακόμα όσο μπορούσαν το franchise!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Τα αδέλφια έχουν όρεξη για πλάκες.

Το γέλιο σού βγαίνει ξινό όταν σε παίρνει στο κυνήγι ένα τριαξονικό!

Τα έβαλαν με τον λάθος φορτηγατζή…

Red Eye: Στα ταξίδια γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους…

Σκηνοθεσία: Wes Craven
Σενάριο: Carl Ellsworth
Μουσική: Marco Beltrami
Ηθοποιοί: Rachel McAdams, Cillian Murphy, Brian Cox κ.α.
Είδος: Crime Thriller
Αξιολόγηση: ★★★
☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★☆☆☆☆
Φρίκη: ★☆☆☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

RED EYE (2005)
Αποχαιρετήσαμε μέσα στην εβδομάδα που πέρασε τον μετρ του τρόμου, Wes Craven, ο οποίος έφυγε στα 76 του αφήνοντας πίσω του μια τεράστια κληρονομιά στο κινηματογραφικό είδος και κάμποσους συντετριμμένους φαν… Αν και η επαφή του με τον χώρο είχε ξεκινήσει από πολύ παλιότερα, ήταν η δημιουργία του A Nightmare on Elm Street και του εικονικού δολοφόνου του, Freddy, αλλά και η σκηνοθεσία των υπερεπιτυχημένων Scream, που τον εδραίωσαν στο πάνθεον των πιο γνωστών και περιζήτητων σκηνοθετών και σεναριογράφων τρόμου. Και ενώ αυτά τα δύο franchise θα αρκούσαν για να νιώσει κανείς πλήρης και φτασμένος, ο Craven δεν επαναπαύτηκε και συνέχισε να ασχολείται με διάφορα project μέχρι τη μέρα που έφυγε. Σήμερα θα δούμε, τιμής ένεκεν, μια από τις σχετικά πρόσφατες σκηνοθετικές δουλειές του, η οποία θεωρείται και από τις καλές.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Lisa, η υπεύθυνη ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στο Miami, βρίσκεται προσωρινά στο Dallas, για την κηδεία της γιαγιάς της. Ενώ ετοιμάζεται να πάρει τη νυχτερινή πτήση πίσω στο Miami, μια καθυστέρηση στα δρομολόγια την αναγκάζει να παραμείνει στο αεροδρόμιο για αρκετές ώρες, μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες. Εκεί θα γνωριστεί με τον Jackson, έναν μυστηριώδη άντρα με τον οποίο θα φλερτάρει μέχρι την ώρα της αναχώρησης. Κατά την επιβίβαση θα συνειδητοποιήσει ότι το κάθισμά της είναι δίπλα σε αυτό του Jackson, μόνο που δεν πρόκειται για καθόλου τυχαίο γεγονός, όπως πολύ σύντομα θα φροντίσει να της αποκαλύψει και ο ίδιος…

Ξέρω τι σκέφτεσαι: έχουν βγει άπειρες ταινίες δράσης και θρίλερ που διαδραματίζονται σε αεροπλάνα, τι το καινούργιο να έχει αυτή; Κατ’ αρχάς, δεν πρόκειται για την κλασική ταινία καταστροφής με αεροπλάνο –δεν έχουμε αστραπές, βόμβες, συγκρούσεις, αεροπειρατές, κατάδικους ή motherfucking φίδια! Η ταινία επικεντρώνεται στο πρωταγωνιστικό δίδυμο και στις προσπάθειες της ηρωίδας να σώσει την κατάσταση, υπό πίεση. Απλώς ένα μεγάλο μέρος της διαδραματίζεται σε ένα αεροπλάνο.
Φυσικά, γίνεται μια υποτυπώδης προσπάθεια να μας «συστηθούν» στο σενάριο και κάποιοι ακόμη επιβάτες, αλλά κάνει μπαμ ότι η μοναδική αιτία που συμβαίνει αυτό είναι επειδή θα παίξουν αργότερα έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο ρόλο στην ανάπτυξη της πλοκής και μετά μην τους είδατε.

Η επιλογή του πρωταγωνιστικού διδύμου ήταν ό,τι έπρεπε, καθώς –πέρα από τη χημεία που έχουν στην οθόνη- οι ερμηνείες τους είναι αξιοπρεπέστατες και δίνουν βάθος στους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν. Κατ’ αρχάς, ο Cillian Murphy έχει ένα από τα πιο ανατριχιαστικά combos βλέμματος/χαμόγελου που έχουν περάσει ποτέ από τον κινηματογράφο και θα μπορούσε χαλαρά να υποδυθεί πειστικά τον κακό χωρίς καμιά ατάκα σε όλη την ταινία -μόνο χρησιμοποιώντας τα υπνωτιστικά μάτια του! Η McAdams, από την άλλη -πέρα από το ότι είναι συμπαθέστατη και αξιολάτρευτη ως φυσιογνωμία- υποδύεται μια ηρωίδα που απέχει έτη φωτός από τους ανήμπορους, κακομοίρικους γυναικείους χαρακτήρες που έχουμε συνηθίσει στα θρίλερ. Είναι δυναμική και θαρραλέα, χρησιμοποιεί το μυαλό της, παίρνει την κατάσταση στα χέρια της από την αρχή και το βασικότερο: τα σπάει στις σκηνές μάχης!

Σε γενικές γραμμές, δεν πρόκειται για την ταινιάρα που θα σε αφήσει κατάπληκτο και, σαφώς, έχει μια μεγάλη δόση αφέλειας η κεντρική ιδεά του σεναρίου. Αλλά έχει μπόλικο σασπένς, έχει δράση στα σημεία και στις αναλογίες που πρέπει, έχει γρήγορη πλοκή και ένταση, χωρίς κοιλιές και πλατιάσματα και πολύ καλές ερμηνείες –όλα τα συστατικά που κάνουν καλό ένα θρίλερ! Ήταν λογικό, επομένως, να τα πάει πολύ καλά από εισπράξεις, όχι μόνο στο σινεμά, αλλά και στις ενοικιάσεις DVD.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, θα σε κρατήσει μέχρι το τέλος στη θέση σου –χωρίς πολλές αναταράξεις!

GEEKY TRIVIA
Το σενάριο είχε γραφτεί αρχικά για τους Sean Penn και Robin Wright, αλλά ο Wes Craven αποφάσισε ότι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν νεότεροι πρωταγωνιστές. Ο ίδιος ο Murphy ήθελε τόσο πολύ να πάρει τον ρόλο, που δύο μέρες πριν το γάμο του πέταξε από την Αγγλία στις ΗΠΑ, για να γευματίσει με τον Craven και να το συζητήσουν. Ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι κέρδισε τον ρόλο χάρη στα μάτια του. Είπαμε: το δουλεύει καλά το creepy βλέμμα ο τύπος!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, εντάξει, τα πήγε αρκετά καλά, αλλά δεν ήταν και για σίκουελ!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Φαίνεται σαν ένα ρομαντικό ραντεβουδάκι…

Πρέπει να δουλέψει λίγο τον τρόπο που φλερτάρει…

Υπήρχε περίπτωση να έχει σήμα; Σε θρίλερ είμαστε!