The Clinic: Ο χειρότερος εφιάλτης μιας μητέρας…

Σκηνοθεσία: James Rabbitts
Σενάριο: James Rabbitts
Μουσική: Jason Fernandez, Kirke Godfrey
Ηθοποιοί: Tabrett Bethell, Freya Stafford, Andy Whitfield κ.α.
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★★

☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★

★☆☆
Φρίκη: ★★

★☆☆
Τρόμος: ★★

☆☆☆
Αγωνία: ★★

★☆☆

THE CLINIC (2010)
Η σημερινή ταινία έρχεται από τη μακρινή Αυστραλία και δεν συνιστάται καθόλου σε εγκυμονούσες, καθώς το θεματάκι με το οποίο καταπιάνεται είναι αρκετά… εμ, ευαίσθητο να το πω; Περίεργο να το πω; WTF να το πω; Όπως και να έχει, η ταινία είναι σχετικά ενδιαφέρουσα, παρά τα ψεγάδια της, και είναι ελαφρώς βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα –υποτίθεται, τουλάχιστον, μια και το θέμα στο οποίο πατάει είναι κάτι που συμβαίνει, αλλά θέλω να πιστεύω ότι ποτέ δεν συνέβη με τον τρόπο που παρουσιάζεται στην ταινία, διαφορετικά θέλω οπωσδήποτε ένα εισιτήριο για την πρώτη αποστολή αποικισμού του Άρη!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η ταινία διαδραματίζεται πίσω στο 1979. Η έγκυος Beth και ο αρραβωνιαστικός της, Cameron, ταξιδεύουν με σκοπό να περάσουν τις γιορτές των Χριστουγέννων με την οικογένειά τους. Γλιτώνοντας από ένα παραλίγο ατύχημα στον δρόμο, αποφασίζουν να περάσουν το βράδυ σε ένα ερημικό μοτέλ. Όταν ο Cameron επιστρέφει στο δωμάτιο μετά από έναν βραδινό περίπατο, συνειδητοποιεί ότι η αρραβωνιαστικιά του έχει εξαφανιστεί και ξεκινά αμέσως την αναζήτησή της. Ταυτόχρονα, η Beth ξυπνάει μέσα σε μια μυστηριώδη αποθήκη και ανακαλύπτει με φρίκη ότι κάποιος έχει κλέψει μέσω καισαρικής το μωρό της. Έντρομη, προσπαθεί να βρει βοήθεια και πέφτει πάνω σε μια ομάδα γυναικών που βιώνουν το ίδιο μαρτύριο με εκείνη. Και τα πράγματα δεν έχουν αρχίσει ακόμα να γίνονται φρικιαστικά!

Εγώ στο είπα ότι το σενάριο της ταινίας είναι αρκετά περίεργο εώς τραβηγμένο. Όχι τραβηγμένο όσον αφορά το θέμα που «αγγίζει» (εντάξει, έχουμε δει και πολύ χειρότερα στο σινεμά πια!), αλλά κυρίως όσον αφορά την αληθοφάνειά του, καθώς κάποια θεματάκια προκύπτουν όσο να ‘ναι. Εντάξει, να δεχτούμε το όλο θέμα με την κλοπή των μωρών –δεν είναι και κάτι που δεν συμβαίνει, άλλωστε. Ίσως περισσότερες φορές απ’ όσες θα περίμενες!- αλλά, στα σοβαρά τώρα: ένα μάτσο γυναίκες που τους έχουν μόλις αφαιρεθεί με τη βία τα μωρά μέσω καισαρικής τομής, περιφέρονται, τρέχουν, σκαρφαλώνουν και κάνουν άλματα σε μια αχανή αποθήκη σαν να γύρισαν απλώς από σφράγισμα στον οδοντίατρο; Και πού στο καλό βρέθηκαν τόσες έγκυες μαζεμένες μέσα στην ερημιά; Και πόσο τυχερός πρέπει να ήταν όποιος τις απήγαγε, που έτυχε κι ήταν όλες στο μήνα τους; Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες θα σε απασχολήσουν κι εσένα, σίγουρα, καθώς ξεδιπλώνεται η ιστορία!

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας, πάντως, είναι πως δεν είναι αρκετά ξεκάθαρη στο τι ακριβώς θέλει να είναι. Μέχρι να καταλήξει στο είδος που ανήκει σε περνά από σαράντα κύματα. Έχει κάμποσο από ψυχολογικό θρίλερ, έχει κάτι από survival/torture porn, πασπαλίζει με λίγο μεταφυσικό, ρίχνει και μπόλικο από slasher και, γενικότερα, δείχνει σαν ο δημιουργός να έχει δανειστεί στοιχεία από όλα τα είδη θρίλερ, προσπαθώντας να φτιάξει ένα περίεργο αμάλγαμα. Καλή η προσπάθεια πρωτοτυπίας, αλλά δεν του βγαίνει τόσο, καθώς η εναλλαγή αυτή από ύφος σε ύφος έχει άσχημο αντίκτυπο και στη ροή της ταινίας. Όταν, παρόλα αυτά, καταφέρει να μπει σε κάποιο ρυθμό, η εξέλιξη είναι αρκετά ικανοποιητική και το φιλμ σε κρατάει σε εγρήγορση, κυρίως διότι μέχρι το τέλος δεν έχεις ιδέα για ποιον λόγο συμβαίνουν όσα συμβαίνουν και θες οπωσδήποτε να το μάθεις.

Γενικά, πάντως, η αισθητική και η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι αρκούντως ικανοποιητικές, οι ερμηνείες αρκετά καλές και το σενάριο κρύβει 2-3 καλές ανατροπές, οι οποίες αντισταθμίζουν και το προβληματικό ξεκίνημα, αλλά και κάποια από τα, αναπόσπαστα πια σε κάθε ταινία, κλισέ.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, κάνε λίγη υπομονή μέχρι να αποφασίσει να μπει στο ψητό ο σκηνοθέτης, μετά θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον σου ως το τέλος…

GEEKY TRIVIA
Η ταινία είναι και η τελευταία του ηθοποιού Andy Whitfield –που έγινε γνωστότερος από τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά Spartacus. Τον Σεπτέμβριο του 2011 πέθανε από λέμφωμα μη-Hodgkin…

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κανένα, υποθέτω. Όπως συμβαίνει, συνήθως, με τις ανεξάρτητες, low budget παραγωγές.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Μαμά, μπαμπάς και αγέννητο παιδί…

Όλες στο ίδιο καζάνι.

Δεν πρέπει να είναι και πολύ καλό αυτό που αντίκρισαν…