Crimson Peak: Τα φαντάσματα είναι αληθινά…

Σκηνοθεσία: Guillermo del Toro
Σενάριο: Guillermo del Toro, Matthew Robbins
Μουσική: Fernando Velázquez
Ηθοποιοί: Mia Wasikowska, Tom Hiddleston, Jessica Chastain κ.α.
Είδος: Gothic Romance
Αξιολόγηση: ★
★
★
★
★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★
★
☆☆☆
Φρίκη: ★
★
★
☆☆
Τρόμος: ★
★
★
★
☆
Αγωνία: ★
★
★
★
☆

CRIMSON PEAK (2015)
Την αγάπη μου για τον del Toro την έχω ομολογήσει αρκετές φορές στο παρελθόν και με τη σημερινή ταινία, η αγάπη αυτή μετατράπηκε σε λατρεία μεγέθους «στήνω βωμό στο δωμάτιό μου και θυσιάζω στο όνομά σου μικρά ζώα κάθε βράδυ»! Το στυλ του ξεχωρίζει πάντα, ειδικά σε ταινίες εποχής, όπου δίνει ρέστα (βλέπε Pan’s Labyrinth). Και αν σε τρομάζει το γεγονός ότι η ταινία λανσάρεται ως «gothic romance», μη φοβάσαι! Δεν πρόκειται για κάποιο κλαουνορομάντσο τύπου Twilight, όπου δέκα μορφονιοί περιφέρουν τις καταθλιπτικές μουτσούνες τους σε όλη την ταινία ψάχνοντας την αληθινή αγάπη και τζελ με δυνατό κράτημα για τα μαλλιά τους!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η ιστορία διαδραματίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες του 1900, όπου ο βρετανός βαρονέτος Sir Thomas αναζητεί επενδυτές για μια εφεύρεση που θα κάνει την εξόρυξη πηλού στην πατρίδα του πιο γρήγορη και εύκολη. Απευθύνεται στον επιχειρηματία Carter Cushing, ο οποίος, όμως, αντιμετωπίζει με μεγάλη δυσπιστία τον βαρονέτο –σε αντίθεση με την κόρη του, την Edith, η οποία του δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια. Καθώς με το πέρασμα του χρόνου αρχίζει να αναπτύσσεται ένα ειδύλλιο μεταξύ τους, η Edith αγνοεί ότι τα πραγματικά κίνητρα του Sir Thomas –αλλά και της εκκεντρικής αδελφής του- είναι κάθε άλλο παρά αγνά. Όταν, όμως, ο πατέρας της ερευνήσει το παρελθόν τους, θα θέσει σε κίνηση μια σειρά από γεγονότα που θα φέρουν την Edith αντιμέτωπη με την αλήθεια, αλλά και με –κυριολεκτικά- φαντάσματα του παρελθόντος…

Το Crimson Peak είναι μια οπτικοακουστική πανδαισία. Ο del Toro βγάζει πάντα τον καλύτερο εαυτό του στις ταινίες που έχουν να κάνουν με τη φαντασία και το υπερφυσικό, ειδικά όταν πλαισιώνεται από συνεργάτες που έχουν δουλέψει πολλές φορές μαζί του και ξέρουν πια πώς να κάνουν το όραμά του πραγματικότητα. Τα γοτθικά σκηνικά (ειδικά αυτό του παλιού σπιτιού) είναι εντυπωσιακά και υποβλητικά και σε μαγνητίζουν, τα βικτωριανά κουστούμια είναι σχεδόν παραμυθένια και συμπληρώνουν τον κάθε χαρακτήρα, ενώ η εξαιρετική μουσική επένδυση του Velázquez είναι ό,τι πιο όμορφο και καθηλωτικό έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια σε ταινία τρόμου.

Το ίδιο το σενάριο δεν αποτελεί κάτι το εξαιρετικά πρωτότυπο. Πολλά πράγματα θα τα μαντέψεις από την αρχή μόνος σου, κάποια άλλα δεν κάνουν καν τον κόπο να τα κρατήσουν μυστικά από την αρχή κιόλας, ενώ υπάρχουν και ορισμένες ανατροπούλες που τονώνουν το ενδιαφέρον. Άλλωστε, πρόκειται πρωτίστως για μια ιστορία αγάπης, που διαδραματίζεται μέσα σε ένα σκηνικό τρόμου και μυστηρίου. Ακόμη κι έτσι, όμως, οι δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών –ειδικά της Jessica Chastain, η οποία είχε συνεργαστεί ξανά (έμμεσα) με τον del Toro στο Mama– καλύπτουν στο έπακρο τις όποιες αδυναμίες του σεναρίου.

Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, πρόκειται για μια πολύ καλοδουλεμένη και φινετσάτη παραγωγή, που θα σε καθηλώσει με την ατμόσφαιρα που αποπνέει. Παρά τις πολύ καλές κριτικές, βέβαια, η ταινία δείχνει να δίχασε τους θεατές, με πολλούς να τη θεωρούν βαρετή, αδιάφορη ή κατώτερη των προσδοκιών τους –ίσως επειδή κανείς τους δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει την υπόθεση της ταινίας και νόμιζαν ότι πρόκειται για καμιά σπλατεριά ή κλασική ιστορία με εκδικητικά πνεύματα που καρυδώνουν κοσμάκη!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, απόλαυσέ την με την ησυχία σου! Εγώ την έχω ήδη δει δύο φορές!

GEEKY TRIVIA
Τα πάντα μέσα στο σπίτι του Κόκκινου Λόφου κατασκευάστηκαν για το σπίτι της ταινίας, δεν υπάρχει ούτε ένα αντικείμενο που να επαναχρησιμοποιήθηκε από παλιότερες παραγωγές. Το ίδιο το σπίτι δε, χτίστηκε ολόκληρο μέσα στο στούντιο, αλλά μετά το τέλος των γυρισμάτων αναγκάστηκαν να το γκρεμίσουν για να εξοικονομήσουν χώρο. Κρίμα, θα ήταν ό,τι έπρεπε για στοιχειωμένο σπίτι σε πάρκο ψυχαγωγίας!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, όχι, δεν υπάρχει ούτε υλικό ούτε λόγος για σίκουελ!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Φιλοσοφική συζήτηση και πεταλούδες. Το κλασικό κόλλημα του del Toro με τα ζωύφια!

Φάε κάτι, πετσί και κόκκαλο έμεινες…

Ψιλοφλώρος, αλλά εκείνη την εποχή οι φλώροι ήταν η μόδα!

Mama: Η αγάπη της μάνας είναι παντοτινή…

Σκηνοθεσία: Andy Muschietti
Σενάριο: Neil Cross, Andy & Bárbara Muschietti
Μουσική: Fernando Velázquez
Ηθοποιοί: Jessica Chastain, Nikolaj Coster-Waldau, Megan Charpentier
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ☆☆☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

MAMA (2013)
Φρέσκο ταινιάκι σήμερα, με τη σφραγίδα εγγύησης του Guillermo del Toro –αν δεν τον ξέρεις, τότε να σου φρεσκάρω τη μνήμη: The Devil’s Backbone, Pan’s Labyrinth, Hellboy 1+2, Pacific Rim… Αν ούτε αυτά σου λένε κάτι, τότε μάλλον βρέθηκες κατά λάθος εδώ, οπότε επίτρεψέ μου να σε καθοδηγήσω: ο πλανήτης Κρόνος είναι τρεις πλανήτες πιο πέρα, γύρνα γρήγορα γιατί η οικογένειά σου έχει αρχίσει ν’ ανησυχεί…
Εντάξει, το ότι ο del Toro έβαλε χεράκι στην παραγωγή δεν σημαίνει ότι η ταινία αποτελεί κάτι το εξαιρετικά πρωτότυπο ή ξεχωριστό, αλλά η προσεγμένη εκτέλεση και η σκηνοθεσία κάνουν τη διαφορά!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Δύο ανήλικα κορίτσια απάγονται από τον πατέρα τους και καταλήγουν μόνα τους σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι μέσα στο δάσος, υπό την προστασία μιας μυστηριώδους, γυναικείας οντότητας. Πέντε χρόνια αργότερα, εντοπίζονται σε ημιάγρια κατάσταση –ξέρεις, γρυλίσματα, περπάτημα στα τέσσερα και τέτοια σκηνικά- από ομάδα διάσωσης που έχει στείλει ο θείος τους, o Lucas, και επιστρέφουν στον πολιτισμό. Ο θείος τους και η ροκού κοπέλα του, Annabel, αναλαμβάνουν την κηδεμονία, αλλά και το δύσκολο έργο της επανένταξής τους στην κοινωνία, με τη βοήθεια ενός παιδοψυχολόγου. Σύντομα, όμως, θα ανακαλύψουν ότι τα κορίτσια δεν επέστρεψαν μόνα τους, αλλά τα ακολούθησε και η μυστηριώδης οντότητα, η οποία είναι αποφασισμένη να μην επιτρέψει σε κανέναν να μπει ανάμεσα σε αυτήν και τα παιδιά…

Δεν έχει και πολύ ζουμί η σημερινή ταινία για να γεμίσει το καζάνι –άντε με το ζόρι να βγάλω δυο-τρεις κανάτες! Πρόκειται, όπως είπαμε, για ένα σχεδόν κλασικό στόρυ: το απειλητικό πνεύμα, τα αθώα, ανήλικα θύματα που διεκδικεί, ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας που προσπαθεί να το σταματήσει, ενώ κανείς δεν τον πιστεύει και 2-3 περίεργοι που χώνουν τη μύτη τους και γίνονται τροφή για τα σκουλήκια, ως είθισται! Ξέρω, το έχεις ξαναδεί αμέτρητες φορές και, ειλικρινά, η όλη τακτική «βάλε-ένα-παιδί-να-κινδυνεύει-από-πνεύμα-για-να-σπαράξουν-οι-καρδιές» έχει αρχίσει να γίνεται ακόμη ένα κλισέ του Χόλυγουντ, καθώς τα τελευταία 2-3 χρόνια είδαμε μπόλικες ταινίες με αυτή την πλοκή (Insidious, Intruders, The Possession, Sinister, The Conjuring και παίζει να μου διαφεύγουν κι άλλες).

Η ειδοποιός διαφορά, όμως, στο Mama βρίσκεται στην απόδοση της ιστορίας και στη ματιά του σκηνοθέτη, ο οποίος καταφέρνει να σε βάλει αμέσως στην ανατριχιαστική ατμόσφαιρα του έργου. Η ταινία αποφεύγει τις πολλές φαμφάρες, τα αίματα και τα στοιχεία φρίκης και πατάει στα θεμέλια των παλιών, καλών ταινιών τρόμου, που κατάφερναν να σε τρομάξουν μόνο με έναν ήχο, ένα φως που τρεμοπαίζει, μια σκιά ή ένα περίεργο πλάνο. Ο Muschietti, αν και άπειρος, δείχνει να το έχει πολύ το ζήτημα. Δανείζεται τεχνικές και στοιχεία που έχουμε συναντήσει σε άλλες ταινίες και τα κάνει δικά του, με αποτέλεσμα να βλέπεις μια ταινία που σε μαγνητίζει μέχρι το τέλος, ακόμα κι αν ξέρεις μέσες-άκρες τι να περιμένεις από αυτήν. Δικαιωματικά η σκηνοθεσία του απέσπασε θερμές κριτικές. Το ίδιο και η κεντρική πρωταγωνίστρια, που μπήκε στο πετσί του ρόλου της: μια ελεύθερη, ανεξάρτητη γυναίκα που απολαμβάνει να ζει για το τώρα και ξαφνικά καλείται να κολυμπήσει σε βαθιά νερά και να αναθρέψει δύο παιδιά. Αυτό από μόνο του είναι αρκετά εφιαλτικό για να βγάλει μια καλή ταινία τρόμου!

Και αυτό δείχνει να είναι και το μεγάλο ζήτημα που απασχολεί την ταινία: τι σημαίνει να είσαι γονιός και τι εφόδια σου χρειάζονται; Είναι κάτι που είτε το έχεις είτε όχι ή κάτι που σου βγαίνει όταν το απαιτήσουν οι περιστάσεις; Και το σημαντικότερο: μέχρι ποιο σημείο θα έφτανες για να προστατεύσεις τα παιδιά σου; Και αυτό το ερώτημα δεν αφορά μόνο την πρωταγωνίστρια, αλλά και το πνεύμα που έχει αναλάβει τον ρόλο του προστάτη και θα κάνει, κυριολεκτικά, τα πάντα για να κρατήσει τα δύο κορίτσια κοντά του.
Τα κοριτσάκια, παράλληλα –και ειδικότερα η μικρότερη πρωταγωνίστρια, που υποδύεται τη Lilly– προσθέτουν ακόμη περισσότερους πόντους στην ταινία με την ερμηνεία τους, που ουκ ολίγες φορές θα στείλει ανατριχίλες στη ραχοκοκαλιά σου και θα σε κάνει να τρέξεις το επόμενο πρωί κιόλας για αγγειεκτομή!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, άσε τη Mama να σου χαϊδέψει στοργικά το κεφάλι! Θα περάσεις ωραία μαζί της, αρκεί να μην τη θυμώσεις!

---

GEEKY TRIVIA
To Mama είναι η παρθενική μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και βασίστηκε στην ομότιτλη ισπανόγλωσση ταινία μικρού μήκους του ιδίου, η οποία τράβηξε την προσοχή του Del Toro. Όχι τύχη -ταλέντο!

---

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν ακούγεται τίποτε για σίκουελ. Άλλωστε, το σενάριο δεν ενδείκνυται για μελλοντικές προσθήκες. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, Χόλυγουντ είναι αυτό! Εδώ καταφέρανε και βγάλανε δυο σίκουελ στη μπαλαφάρα, το Hangover!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ: