Truth or Dare: Τολμάς να πεις την αλήθεια;

Σκηνοθεσία: Robert Heath
Σενάριο: Matthew McGuchan
Μουσική: Richard Pryn
Ηθοποιοί: Tom Kane, Liam Boyle, Florence Hall, Jennie Jacques κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

TRUTH OR DARE aka TRUTH OR DIE (2012)
Ανεξάρτητος βρετανικός κινηματογράφος σήμερα, τον οποίο έχω αγαπήσει πολύ τα τελευταία χρόνια, διότι οι Βρετανοί δείχνουν να το έχουν αρκετά με τα θρίλερ –αν εξαιρέσουμε, ίσως, ότι τα μισά από αυτά έχουν τέλος πιο καταθλιπτικό κι από τη φάτσα του Nicolas Cage. Η σημερινή ταινία είναι σχετικά καλή και ενδιαφέρουσα, αν κι έχει κι αυτή τα ελαττωματάκια της, αλλά για τις ανεξάρτητες παραγωγές τα έχουμε ξαναπεί, οπότε υπάρχει πάντα μια κάποια επιείκεια!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια παρέα από νέους φίλους ταξιδεύουν σε μια πολυτελή έπαυλη για τα γενέθλια ενός γνωστού τους, του Felix, ο οποίος λίγους μήνες πριν είχε γίνει αντικείμενο εξευτελισμού σε κολλεγιακό πάρτι, κατά τη διάρκεια μιας παρτίδας «Θάρρους ή Αλήθεια». Πολύ σύντομα, θα καταλήξουν παγιδευμένοι σε μια απομονωμένη καλύβα και όμηροι του παρανοϊκού αδελφού του Felix, ο οποίος τους αποκαλύπτει ότι ο αδελφός του αυτοκτόνησε όταν έλαβε μια περιπαικτική κάρτα που του υπενθύμιζε τα γεγονότα της βραδιάς εκείνης. Τώρα, ανήμποροι να αποδράσουν, είναι αναγκασμένοι να συμμετάσχουν σε ακόμη μία παρτίδα “Θάρρος ή Αλήθεια”, αυτή τη φορά, όμως, υπό τους κανόνες του σαδιστή, ο οποίος θα φτάσει μέχρι τα άκρα προκειμένου να ανακαλύψει ποιος είναι ο αποστολέας της κάρτας…

Η ταινία βασίζεται στην κλασική συνταγή “τύπος παίρνει εκδίκηση για κάτι που έπαθε αυτός/κάποιο κοντινό του πρόσωπο”, με τη διαφορά ότι δεν ακολουθεί την πεπατημένη των συνηθισμένων slasher ή torture porn ταινιών, που βασίζονται στον “αόρατο” και άγνωστο δολοφόνο που κρύβεται στις σκιές και ξεκάνει τα θύματά του ένα-ένα. Εδώ, όλα τα θύματα είναι συγκεντρωμένα στο ίδιο σημείο και ο θύτης ανοίγει από νωρίς τα χαρτιά του.

Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα της ταινίας, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρος πρωταγωνιστής. Τουλάχιστον όχι σε όλη της τη διάρκεια! Σε κάθε θρίλερ υπάρχει, συνήθως, εκείνος ο ένας χαρακτήρας που ξεχωρίζει και είτε η ιστορία εκτυλίσσεται με εκείνον στο επίκεντρο, είτε βοηθάει στην εξέλιξη της πλοκής. Εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Για την ακρίβεια, εκεί που είσαι σίγουρος για το ποιο είναι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, ξαφνικά… αποδεικνύεται ότι κάνεις λάθος και τη σκυτάλη παίρνει ένας από τους «δεύτερους» χαρακτήρες! Αυτό μπορεί για ορισμένους να φαίνεται καλό και πρωτότυπο, καθώς προσφέρεται για μπόλικες ανατροπές ή εκπλήξεις στην ιστορία, αλλά ο «κανόνας» λέει ότι πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένα κεντρικό, βασικό πρόσωπο με το οποίο οι θεατές να μπορούν να ταυτιστούν μέχρι το τέλος. Από την άλλη, οι χαρακτήρες δεν είναι και τόσο συμπαθείς στο σύνολό τους, ώστε να θέλει και κάποιος να ταυτιστεί μαζί τους –για την ακρίβεια, 2-3 από αυτούς, απλώς θέλεις να τους δεις να ψοφάνε βίαια και μετά να ανάψεις τσιγάρο!

Τα παραπάνω ίσως είναι λεπτομέρειες, βέβαια, μια και δεν επηρεάζουν τόσο τη ροή της ταινίας και το ενδιαφέρον της. Υπάρχουν άλλα θεματάκια τα οποία ίσως σε χαλάσουν περισσότερο, όπως ορισμένες τρύπες του σεναρίου, κυρίως όσον αφορά τις πράξεις και τη συμπεριφορά των ηρώων. Υπάρχουν στιγμές που κάποιοι από τους ήρωες συμπεριφέρονται παντελώς παράλογα κι έξω από την αναμενόμενη συμπεριφορά -σύνηθες πρόβλημα των περισσότερων θρίλερ! Σίγουρα, ο φόβος για το τι μπορεί να σου κάνει ένας ψυχάκιας που κρατάει πιστόλι αρκεί για να μετατραπείς σε κοτούλα και να κάτσεις στα αυγά σου! Αλλά όταν δεις την ταινία, θα καταλάβεις σε ποιες κραυγαλέες σκηνές αναφέρομαι, όπου η πρώτη σου αντίδραση θα είναι: «Καλά, μας δουλεύεις;»

Σε γενικές γραμμές, το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό, αγωνιώδες, με αρκετές σκηνές βίας, μπόλικες αναπάντεχες ανατροπές, συμπαθητικές ερμηνείες (αν εξαιρέσουμε τις προαναφερθείσες κουλαμάρες που βρίσκονται έξω από κάθε γνωστό μοτίβο συμπεριφοράς) και με καθόλου αναμενόμενο και συνηθισμένο τέλος. Αυτό το τελευταίο μπορεί να μην είναι και τόσο καλό, βέβαια, καθώς παραείναι ασυνήθιστο, αλλά γούστα είναι αυτά!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δες την, αρκεί να μην πάρεις ιδέες για το επόμενο παιχνίδι «Θάρρος ή Αλήθεια» που θα παίξεις, διότι παίζει να μη σε ξανακαλέσουν σε πάρτι!

GEEKY TRIVIA
Το παιχνίδι «Θάρρος ή Αλήθεια» παίζεται σε αρκετά πάρτι και με διάφορες παραλλαγές, αλλά αυτό που ίσως δεν γνώριζες είναι ότι έχει κάμποσους αιώνες ηλικία. Μια καταγεγραμμένη παραλλαγή του παιχνιδιού παιζόταν… το 1712!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εντάξει, δεν είναι και για σίκουελ –εκτός αν κρατήσουν μόνο το κεντρικό στοιχείο του παιχνιδιού και τοποθετήσουν νέο καστ σε νέα ιστορία.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Party time!

Ένα φτωχικό εξοχικό για τα καλοκαίρια!

Η βραδιά δεν εξελίσσεται όπως την είχαν φανταστεί…