Truth or Dare: Τολμάς να πεις την αλήθεια;

Σκηνοθεσία: Robert Heath
Σενάριο: Matthew McGuchan
Μουσική: Richard Pryn
Ηθοποιοί: Tom Kane, Liam Boyle, Florence Hall, Jennie Jacques κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

TRUTH OR DARE aka TRUTH OR DIE (2012)
Ανεξάρτητος βρετανικός κινηματογράφος σήμερα, τον οποίο έχω αγαπήσει πολύ τα τελευταία χρόνια, διότι οι Βρετανοί δείχνουν να το έχουν αρκετά με τα θρίλερ –αν εξαιρέσουμε, ίσως, ότι τα μισά από αυτά έχουν τέλος πιο καταθλιπτικό κι από τη φάτσα του Nicolas Cage. Η σημερινή ταινία είναι σχετικά καλή και ενδιαφέρουσα, αν κι έχει κι αυτή τα ελαττωματάκια της, αλλά για τις ανεξάρτητες παραγωγές τα έχουμε ξαναπεί, οπότε υπάρχει πάντα μια κάποια επιείκεια!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια παρέα από νέους φίλους ταξιδεύουν σε μια πολυτελή έπαυλη για τα γενέθλια ενός γνωστού τους, του Felix, ο οποίος λίγους μήνες πριν είχε γίνει αντικείμενο εξευτελισμού σε κολλεγιακό πάρτι, κατά τη διάρκεια μιας παρτίδας «Θάρρους ή Αλήθεια». Πολύ σύντομα, θα καταλήξουν παγιδευμένοι σε μια απομονωμένη καλύβα και όμηροι του παρανοϊκού αδελφού του Felix, ο οποίος τους αποκαλύπτει ότι ο αδελφός του αυτοκτόνησε όταν έλαβε μια περιπαικτική κάρτα που του υπενθύμιζε τα γεγονότα της βραδιάς εκείνης. Τώρα, ανήμποροι να αποδράσουν, είναι αναγκασμένοι να συμμετάσχουν σε ακόμη μία παρτίδα “Θάρρος ή Αλήθεια”, αυτή τη φορά, όμως, υπό τους κανόνες του σαδιστή, ο οποίος θα φτάσει μέχρι τα άκρα προκειμένου να ανακαλύψει ποιος είναι ο αποστολέας της κάρτας…

Η ταινία βασίζεται στην κλασική συνταγή “τύπος παίρνει εκδίκηση για κάτι που έπαθε αυτός/κάποιο κοντινό του πρόσωπο”, με τη διαφορά ότι δεν ακολουθεί την πεπατημένη των συνηθισμένων slasher ή torture porn ταινιών, που βασίζονται στον “αόρατο” και άγνωστο δολοφόνο που κρύβεται στις σκιές και ξεκάνει τα θύματά του ένα-ένα. Εδώ, όλα τα θύματα είναι συγκεντρωμένα στο ίδιο σημείο και ο θύτης ανοίγει από νωρίς τα χαρτιά του.

Ένα από τα βασικά μειονεκτήματα της ταινίας, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρος πρωταγωνιστής. Τουλάχιστον όχι σε όλη της τη διάρκεια! Σε κάθε θρίλερ υπάρχει, συνήθως, εκείνος ο ένας χαρακτήρας που ξεχωρίζει και είτε η ιστορία εκτυλίσσεται με εκείνον στο επίκεντρο, είτε βοηθάει στην εξέλιξη της πλοκής. Εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Για την ακρίβεια, εκεί που είσαι σίγουρος για το ποιο είναι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, ξαφνικά… αποδεικνύεται ότι κάνεις λάθος και τη σκυτάλη παίρνει ένας από τους «δεύτερους» χαρακτήρες! Αυτό μπορεί για ορισμένους να φαίνεται καλό και πρωτότυπο, καθώς προσφέρεται για μπόλικες ανατροπές ή εκπλήξεις στην ιστορία, αλλά ο «κανόνας» λέει ότι πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένα κεντρικό, βασικό πρόσωπο με το οποίο οι θεατές να μπορούν να ταυτιστούν μέχρι το τέλος. Από την άλλη, οι χαρακτήρες δεν είναι και τόσο συμπαθείς στο σύνολό τους, ώστε να θέλει και κάποιος να ταυτιστεί μαζί τους –για την ακρίβεια, 2-3 από αυτούς, απλώς θέλεις να τους δεις να ψοφάνε βίαια και μετά να ανάψεις τσιγάρο!

Τα παραπάνω ίσως είναι λεπτομέρειες, βέβαια, μια και δεν επηρεάζουν τόσο τη ροή της ταινίας και το ενδιαφέρον της. Υπάρχουν άλλα θεματάκια τα οποία ίσως σε χαλάσουν περισσότερο, όπως ορισμένες τρύπες του σεναρίου, κυρίως όσον αφορά τις πράξεις και τη συμπεριφορά των ηρώων. Υπάρχουν στιγμές που κάποιοι από τους ήρωες συμπεριφέρονται παντελώς παράλογα κι έξω από την αναμενόμενη συμπεριφορά -σύνηθες πρόβλημα των περισσότερων θρίλερ! Σίγουρα, ο φόβος για το τι μπορεί να σου κάνει ένας ψυχάκιας που κρατάει πιστόλι αρκεί για να μετατραπείς σε κοτούλα και να κάτσεις στα αυγά σου! Αλλά όταν δεις την ταινία, θα καταλάβεις σε ποιες κραυγαλέες σκηνές αναφέρομαι, όπου η πρώτη σου αντίδραση θα είναι: «Καλά, μας δουλεύεις;»

Σε γενικές γραμμές, το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό, αγωνιώδες, με αρκετές σκηνές βίας, μπόλικες αναπάντεχες ανατροπές, συμπαθητικές ερμηνείες (αν εξαιρέσουμε τις προαναφερθείσες κουλαμάρες που βρίσκονται έξω από κάθε γνωστό μοτίβο συμπεριφοράς) και με καθόλου αναμενόμενο και συνηθισμένο τέλος. Αυτό το τελευταίο μπορεί να μην είναι και τόσο καλό, βέβαια, καθώς παραείναι ασυνήθιστο, αλλά γούστα είναι αυτά!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δες την, αρκεί να μην πάρεις ιδέες για το επόμενο παιχνίδι «Θάρρος ή Αλήθεια» που θα παίξεις, διότι παίζει να μη σε ξανακαλέσουν σε πάρτι!

GEEKY TRIVIA
Το παιχνίδι «Θάρρος ή Αλήθεια» παίζεται σε αρκετά πάρτι και με διάφορες παραλλαγές, αλλά αυτό που ίσως δεν γνώριζες είναι ότι έχει κάμποσους αιώνες ηλικία. Μια καταγεγραμμένη παραλλαγή του παιχνιδιού παιζόταν… το 1712!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εντάξει, δεν είναι και για σίκουελ –εκτός αν κρατήσουν μόνο το κεντρικό στοιχείο του παιχνιδιού και τοποθετήσουν νέο καστ σε νέα ιστορία.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Party time!

Ένα φτωχικό εξοχικό για τα καλοκαίρια!

Η βραδιά δεν εξελίσσεται όπως την είχαν φανταστεί…

 

The Autopsy of Jane Doe: Αιτία θανάτου.

Σκηνοθεσία: André Øvredal
Σενάριο: Ian Goldberg, Richard Naing
Μουσική: Danny Bensi, Saunder Jurriaans
Ηθοποιοί: Emile Hirsch, Brian Cox, Olwen Kelly
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★★
Τρόμος: ★★★★☆
Αγωνία: ★★★★★

THE AUTOPSY OF JANE DOE (2012)
Σε διαδικτυακή κουβέντα που είχα προσφάτως για το remake του It (το οποίο θα εκθειάσω και γραπτώς στο μέλλον), κάποιος μου υπενθύμισε το σημερινό διαμάντι -το οποίο αποτελεί μια από εκείνες τις ευχάριστες εκπλήξεις που πρωτοεμφανίζονται, συνήθως, σε φεστιβάλ και βάζουν τα γυαλιά σε πολυδιαφημισμένες χολυγουντιανές υπερπαραγωγές. Και πρόκειται, εντελώς συμπτωματικά, για μια ταινία που έχει επαινέσει και ο ίδιος ο Stephen King, οπότε μάλλον ήταν θέμα κάρμα να στην προτείνω σήμερα!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Tommy και ο Austin είναι πατέρας και γιος και εργάζονται ως ιατροδικαστές στην κωμόπολή τους. Ο τοπικός σερίφης τούς παραδίδει το πτώμα μιας γυναίκας αγνώστων στοιχείων, το οποίο βρέθηκε σε μια ανεξήγητη σκηνή εγκλήματος, και τους αναθέτει να εντοπίσουν την αιτία θανάτου μέχρι το επόμενο πρωί. Από το ξεκίνημα της, όμως, η νεκροτομή αποδεικνύεται γεμάτη εκπλήξεις για τους δύο άντρες, ενώ όσο προχωρά, τόσο πυκνώνει και το μυστήριο γύρω από τον θάνατο της αινιγματικής γυναίκας. Σύντομα θα πρέπει να αποδεχτούν το γεγονός ότι κάποια πράγματα είναι απλώς ανεξήγητα…

Εντάξει, θα μου πεις, πόσο ενδιαφέρον να έχει ένα θρίλερ που περιστρέφεται γύρω από μια νεκροψία; Σίγουρα, θα έχει μπόλικη φρίκη και αίμα, αλλά δεν θα βαρεθούμε τη ζωή μας; Στο σημείο αυτό, λοιπόν, θα σου τραβήξω δυο χαστούκια, επειδή βιάζεσαι! Ναι μεν η ταινία περιστρέφεται γύρω από μια νεκροψία, αλλά μη νομίζεις ότι θα βλέπεις επί 80 λεπτά δύο τύπους να πετσοκόβουν ένα πτώμα και να ζυγίζουν όργανα. Για την ακρίβεια, συμβαίνουν πάρα πολλά πράγματα στην ταινία και το ενδιαφέρον σου θα παραμείνει εγγυημένα ζωντανό (pun not intended), μέχρι το τέλος!

Η ταινία καταφέρνει να κρατήσει τα χαρτιά της καλά κρυμμένα για μεγάλο διάστημα. Κάποια πράγματα ίσως τα μαντέψεις στην πορεία, αλλά σε γενικές γραμμές η ιστορία είναι αρκετά πρωτότυπη και καλογραμμένη, με κλειστοφοβική διάθεση και καλή μίξη στοιχείων ψυχολογικού τρόμου και φρίκης. Το σασπένς χτίζεται αργά αργά, ενώ το παιχνίδι με τον φωτισμό, τους ήχους και τις σκιές βοηθά στο να διατηρηθεί η ένταση και το αίσθημα ενός επερχόμενου κακού σε υψηλά επίπεδα καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Και σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η ανατριχιαστική ερμηνεία της Kelly, ή, καλύτερα, η έλλειψη ερμηνείας, αφού… υποδύεται το πτώμα! Αρκετά δύσκολος ρόλος, όμως, αφού στα περισσότερα πλάνα εμφανίζεται η ίδια η ηθοποιός και όχι κούκλα.

Ο ίδιος ο Øvredal είχε ήδη τραβήξει -ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος- την προσοχή του κοινού, από την ταινία του, Trollhunter. Tο Autopsy αποτελεί την πρώτη του αγγλόφωνη σκηνοθετική προσπάθεια κα αν κρίνουμε από την υποδοχή που της επιφύλαξαν κριτικοί και θεατές, τότε ήταν πολύ πετυχημένη! Ο ίδιος παραδέχτηκε πως ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από μια ταινία «found footage» και ότι αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση γι’ αυτόν το The Conjuring.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε να τη δεις, φρόντισε μόνο να μην το κάνεις τρώγοντας!

GEEKY TRIVIA
Το όνομα John/Jane Doe (Johnny/Janie Doe για αγόρια και κορίτσια αντιστοίχως) χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ για αγνώστων στοιχείων πτώματα και ασθενείς ή για οποιοδήποτε πρόσωπο, η ταυτότητα του οποίου δεν είναι γνωστή. Αν και ο όρος προήλθε από την Αγγλία και η χρήση του έχει εντοπιστεί ακόμη και σε κείμενα του 14^ου αιώνα, πλέον στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς και την Αυστραλία, χρησιμοποιείται είτε το Joe Bloggs είτε το John Smith.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν χρειάζεται, η ταινία είναι αυτάρκης και οποιαδήποτε συνέχεια απλώς θα αναμασούσε τα ίδια. Ο σκηνοθέτης, από την άλλη, έχει σίγουρα μέλλον στο χώρο!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Αρχίζει το κόψιμο…

…και το άδειασμα!

Όχι αυτό που περίμεναν;

Aftershock: Ο σεισμός είναι το μικρότερο πρόβλημά σου…

Σκηνοθεσία: Nicolás López
Σενάριο: Eli Roth, Nicolás López, Guillermo Amoedo
Μουσική: Manuel Riviero
Ηθοποιοί: Eli Roth, Andrea Osvárt, Ariel Levy, Nicolas Martinez κ.α.
Είδος: Disaster Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★★☆
Αγωνία: ★★★★★

AFTERSHOCK (2012)
Η σημερινή ταινία είναι διπλά επίκαιρη: είναι καλοκαιρινή και έχει να κάνει με σεισμό –είχαμε κάμποσους κι από δαύτους πρόσφατα! Ο σεισμός παίζει να είναι το φυσικό φαινόμενο που τρέμει (το λογοπαίγνιο δεν είναι εσκεμμένο!) το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων του πλανήτη. Δεν υπάρχει πιο ύπουλο όπλο που μπορεί να χρησιμοποιήσει η φύση για να σου θυμίσει πόσο μικρός και ασήμαντος είσαι. Φαντάζομαι ότι ο τρόμος πηγάζει κυρίως από το γεγονός ότι μπορεί να χτυπήσει ξαφνικά, απροειδοποίητα και ανά πάσα στιγμή, χωρίς να προλάβεις να τον μυριστείς. Απόλαυσε το καλοκαίρι σου όσο μπορείς, λοιπόν, διότι ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Τρεις φίλοι περνούν τις διακοπές τους ταξιδεύοντας στη Χιλή και πηγαίνοντας από πάρτι σε πάρτι με απώτερο σκοπό (τι άλλο;) να βρούνε γυναίκες. Όταν ένας δυνατός σεισμός ισοπεδώνει την πόλη που βρίσκονται, τραυματίζοντας σοβαρά έναν από αυτούς, προσπαθούν να φτάσουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο, αφού έχουν ν’ αντιμετωπίσουν το πανικόβλητο πλήθος, να βρούνε τον δρόμο τους μέσα από τα χαλάσματα και να παραμείνουν ζωντανοί εν μέσω αλλεπάλληλων μετασεισμών. Αλλά τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα όταν οι δρόμοι γεμίζουν και από άγριους εγκληματίες που απέδρασαν από την κατεστραμμένη, τοπική φυλακή…

Λίγο από ταινία καταστροφής και λίγο από σπλάτερ, λοιπόν. Συνήθως, αυτά τα δύο είδη έχουν την τάση να διαχωρίζουν τη θέση τους και να μην πολυμπλέκονται –με βασική εξαίρεση, φυσικά, τα Final Destination, στα οποία συμπεθεριάζουν μια χαρά! Φυσικά, όπου βάζει το χεράκι του ο Eli Roth – ο οποίος εδώ, εκτός από χρέη ηθοποιού εκτελεί κι αυτά του παραγωγού- πέφτει πάντα αιματοκύλισμα μέχρι αηδίας!

Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τον σεισμό των 8,8 ρίχτερ που χτύπησε τη Χιλή το 2010. Η αφήγηση πάσχει αρκετά, όμως. Κατ’ αρχάς, μέχρι να μπούμε στο ψητό της υπόθεσης περνάνε πάνω από τριάντα λεπτά. Εντάξει, συνηθισμένη τακτική θα μου πεις, για να μάθουμε τους κεντρικούς χαρακτήρες, η οποία ακολουθείται σε κάθε ανάλογη ταινία (από το Earthquake του 1974 κι όλες τις ταινίες καταστροφής της εποχής, μέχρι τα πιο πρόσφατα Cloverfield και 2012). Μόνο που οι χαρακτήρες στη συγκεκριμένη ταινία δεν έχουν και κάποιο ιδιαίτερο βάθος που να απαιτεί τόσο χρόνο για να τους μάθεις. Από τα πρώτα δύο λεπτά μαθαίνουμε τα βασικά γι’ αυτούς: είναι αντιπαθητικά λιγούρια που την πέφτουν σε ο,τιδήποτε έχει στήθος και από το πρωί ως το βράδυ παρτάρουν και κάνουν καμάκι. Άσε που η ταινία έχει κι ένα μικρό προβληματάκι στο να αποφασίσει κιόλας ποιοι ακριβώς είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες της, αφού το βάρος πέφτει από τη μία στιγμή στην άλλη σε διαφορετικά πρόσωπα. Αδιάφορο θα μου πεις και πάλι, καθώς το μόνο που σε απασχολεί στην ταινία είναι να δεις καταστροφή κι αίμα κι όχι να ταυτιστείς με τα υπαρξιακά δράματα των ηρώων της.

Από την άλλη, όμως, και το ίδιο το σενάριο μοιάζει να αλλάζει ρότα, αφού από ένα σημείο κι έπειτα, οι μετασεισμοί και οι καταστροφές παίζουν τον ρόλο επιπρόσθετων εμποδίων, καθώς οι ήρωες προσπαθούν να ξεφύγουν από μία ομάδα δραπετών που τους κυνηγά σε όλη την πόλη για να τους ληστέψει/βιάσει/σκοτώσει. Με απλά λόγια: παντού γύρω γίνεται της μουρλής, κτίρια καταρρέουν, δρόμοι ανοίγουν στα δύο, κόσμος καταπλακώνεται από ακγωνάρια και μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, οι βαρυποινίτες έχουν ως πρώτο τους μέλημα να βρούνε κι αυτοί γκόμενες, οπότε κυνηγάνε κάτι τυχαίες τουρίστριες μέσα στα χαλάσματα! Φυσικά, οι δημιουργοί ήθελαν απλώς να ρίξουν το βάρος στο χάος που ακολουθεί μια τόσο μεγάλη καταστροφή και την ευκολία με την οποία μπορεί να καταρρεύσει μια ολόκληρη κοινωνία, ασχέτως αν παίζουν με την υπομονή μας για να το καταφέρουν. Παρόλα αυτά, τα λιγοστά εφέ είναι συμπαθητικά κι έχει αρκετή αγωνία και μπόλικο αίμα.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, βλέπεται ευχάριστα μεν, μην προσπαθήσεις να εκλογικεύσεις αυτό που βλέπεις δε!

GEEKY TRIVIA
Ο Nicolás López απέκτησε στήλη στην πιο γνωστή εφημερίδα της Χιλής, σε ηλικία μόλις 12 ετών. Σε αυτήν σατίριζε τα κακώς κείμενα του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, γεγονός που τον οδήγησε τελικά στην αποβολή του από το σχολείο του!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, θα μπορούσε να έχει. Με άλλους χαρακτήρες, σε άλλη χώρα και άλλο σεισμό. Με λίγα λόγια, δεν θα ήταν καν σίκουελ.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Βαθμολογώντας γυναίκες (ή «πώς να μετατρέψεις τους πρωταγωνιστές σου σε λεχρίτες που εύχονται όλοι να πεθάνουν»!)

Άρχισαν τα όργανα…

«Το σύμπαν γύρω μας καταρρέει. Ας βρούμε κι εμείς γυναίκα!»

The Cabin in the Woods: Τώρα εξηγούνται όλα!

Σκηνοθεσία: Drew Goddard
Σενάριο: Joss Whedon, Drew Goddard
Μουσική: David Julyan
Ηθοποιοί: Kristen Connolly, Chris Hemsworth, Fran Kranz, Jesse Williams κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★★★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★☆☆
Φρίκη: ★★★☆☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★★

THE CABIN IN THE WOODS (2012)
Ετοιμάζεσαι να πας κάπου για το τριήμερο; Αν όχι, έχω να σου προτείνω μια απόμερη καλύβα στο δάσος! Τη σημερινή ταινία τη λάτρεψα όσο έχω λατρέψει λίγες ταινίες τρόμου. Σε μια εποχή όπου οι φρέσκες ιδέες σπανίζουν και ξέρεις πια τι να περιμένεις πάνω κάτω από ένα θρίλερ, το Cabin in the Woods κατάφερε, όχι μόνο να πρωτοτυπήσει με το καινοτόμο σενάριό του, αλλά και να χρησιμοποιήσει έξυπνα όλα τα κλισέ του είδους, προς όφελός του –κάτι που ως τότε είχε καταφέρει να πετύχει, ως ένα βαθμό, μόνο το Scream.

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Πέντε φοιτητές αποφασίζουν να περάσουν το σαββατοκύριακό τους σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος, αγνοώντας ότι βρίσκονται υπό συνεχή παρακολούθηση από μια ομάδα επιστημόνων που εργάζονται στις μυστικές εγκαταστάσεις μιας μυστηριώδους οργάνωσης. Η ανυποψίαστη παρέα των φοιτητών δεν γνωρίζει ότι όλες οι κινήσεις και αποφάσεις τους υποκινούνται έμμεσα από τους επιστήμονες και ότι αποτελούν απλώς τα αθώα πιόνια σε ένα πανάρχαιο τελετουργικό που δεν θα αποφασίσει μόνο το δικό τους μέλλον…

Άλλο ένα κλασικό θρίλερ με καλύβες στο δάσος και μανιακούς δολοφόνους, λοιπόν; Και ναι και όχι! Διότι, όπως έλεγε και το trailer: «νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία» και, σίγουρα, ξεκινάει σαν κάτι πολύ γνώριμο, αλλά η εξέλιξή της σε διαψεύδει πλήρως. Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, είναι ότι κρατά καλά κρυμμένα τα χαρτιά της ως το τέλος. Μπορείς άνετα να κάνεις κάμποσες εικασίες για το τι πραγματικά συμβαίνει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα πέσεις τελείως μέσα. Μοιάζει με ένα παζλ που καλείται να λύσει ο θεατής, ενώ έχει και τόσες έμμεσες αναφορές σε άλλες ταινίες τρόμου, που αποτελεί την παιδική χαρά κάθε horror geek!

Πρόκειται, στην ουσία, για ένα meta-thriller που καταφέρνει με πανέξυπνο τρόπο να επαναπροσδιορίσει όλες, σχεδόν, τις μεταφυσικές ταινίες τρόμου –δανειζόμενο, έμμεσα, στοιχεία από αυτές- και ταυτόχρονα να αυτο-οριστεί ξεδιάντροπα ως το origin story όλων τους! (Θα καταλάβεις περισσότερο τι εννοώ όταν δεις την ταινία, δεν μπορώ να γράψω περισσότερα χωρίς να κάνω spoiler!) Ταυτόχρονα, το Cabin in the Woods δεν φοβάται καθόλου τα κλισέ. Αντιθέτως, τα χρησιμοποιεί άφοβα, αλλά μέσα σε ένα διαφορετικό και πρωτότυπο πλαίσιο, το οποίο τα μετατρέπει σε κάτι καινούργιο. Σίγουρα, έχει δυο-τρεις στιγμές που θα σε κάνουν να γυρίσεις τα μάτια σου χαμογελώντας σαρκαστικά και το τέλος είναι λίιιιιγο over the top! Αλλά αυτά δεν θα σε ενοχλήσουν και τόσο –άλλωστε, όλοι μας έχουμε συγχωρήσει πολύ μεγαλύτερα παραπτώματα σε ταινίες!

Η ταινία, φυσικά, χώρισε τους θεατές σε δύο στρατόπεδα (όπως συμβαίνει συχνά με όλα τα αριστουργήματα, άλλωστε –ναι, ναι, ξέρω, δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός κριτής!). Το ένα στρατόπεδο, στο οποίο ανήκουν και οι περισσότεροι κριτικοί, λάτρεψε την ταινία και τη θεωρεί ένα από τα καλύτερα και πιο πρωτότυπα θρίλερ. Το άλλο στρατόπεδο δεν μπορεί να καταλάβει για ποιον λόγο ενθουσιάστηκαν όλοι τόσο μαζί της και τη θεωρεί σκουπίδι. Γι’ αυτό, όμως, ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι οι περισσότεροι δυσαρεστημένοι θεατές δεν γνώριζαν ότι η ταινία που πήγαν να παρακολουθήσουν δεν αποτελούσε καθαρόαιμη ταινία splatter, αλλά ΚΩΜΩΔΙΑ τρόμου, και ξενέρωσαν.

Αλλά πώς είναι δυνατόν μια ταινία που παρωδεί, ουσιαστικά, το horror genre στην πληρότητά του, να μην διαθέτει και ίχνη χιούμορ ή σάτιρας; Η φρίκη, το δράμα, το μυστήριο, ο τρόμος και το κωμικό στοιχείο ισορροπούν απολύτως μεταξύ τους, σε ένα σενάριο γεμάτο έξυπνους διαλόγους και κάμποσες ανατροπές που διατηρούν το ενδιαφέρον σου ζωντανό μέχρι το τέλος.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, το ρωτάς; ΝΑΙ! Και όταν τη δεις, έλα να μου πεις αν την αγάπησες ή τη μίσησες –ενδιάμεσο στάδιο δεν έχει!

GEEKY TRIVIA
Το ξεκίνημα της ταινίας είναι αρκετά περίεργο, σε σημείο να φαίνεται σαν να βλέπεις κάποια τελείως άσχετη ταινία. Αυτός ήταν και ο σκοπός πίσω από την εναρκτήρια σκηνή, καθώς ο Whedon και ο Goddard ήθελαν να μπερδέψουν τους θεατές και να τους κάνουν να νομίζουν ότι μπήκαν σε λάθος αίθουσα στον κινηματογράφο. Ταιριαστό, μια και τίποτε στην ταινία δεν είναι αυτό που φαίνεται!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν υπάρχει περίπτωση (και λόγος) να υπάρξει συνέχεια! Κανένα σίκουελ δεν μπορεί να επαναλάβει αυτή την επιτυχία.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Μοιάζει τετριμμένο, αλλά δεν είναι!

Πάντα υπάρχει ένα creepy ιαπωνικό φάντασμα!

Δεν δείχνουν καλά τα πράγματα…

The Helpers: Δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια (στο γράψιμο σεναρίου)…

Σκηνοθεσία: Chris Stokes
Σενάριο: Chris Stokes
Μουσική: Michael J. Leslie
Ηθοποιοί: Kristen Quintrall, Denyce Lawton, Christopher Jones κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★
☆☆☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★
★
☆☆☆
Φρίκη: ★
★
★
☆☆
Τρόμος: ★
☆☆☆☆
Αγωνία: ★
★
★
☆☆

THE HELPERS aka NO VACANCY (2012)
Αχ, καιρό είχα να σου προτείνω μια μπούρδα! Δεν ξέρω πώς την πατάω μερικές φορές και κάθομαι ενθουσιασμένος να δω ταινίες που μου κίνησαν την περιέργεια και μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσω αργά αργά ότι πρόκειται για πατάτες τεραστίου εκτοπίσματος. Ίσως φταίει το ότι δεν πολυψάχνω πάντα το σενάριο και τις κριτικές, φοβούμενος τα πιθανά σπόιλερ, ενώ πολλές φορές δεν κάθομαι να δω ούτε το τρέιλερ –αν κι εκεί υπάρχει πάντα η παγίδα να έχουν βάλει μόνο τις σκηνές που αξίζουν, ώστε να την πατήσεις. Η σημερινή ταινία είναι μια τέτοια περίπτωση και αυτό που με πόνεσε περισσότερο ήταν ότι την κρατούσα και τρία ολόκληρα χρόνια στο αρχείο μου, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να την απολαύσω… Moment. Ruined.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Εφτά φίλοι ταξιδεύουν προς το Λας Βέγκας όταν ξαφνικά -και ανεξήγητα- σκάνε τα λάστιχα του αυτοκινήτου τους. Αναζητώτας βοήθεια, φτάνουν σε ένα απομακρυσμένο μοτέλ, οι ιδιοκτήτες του οποίου προθυμοποιούνται να επισκευάσουν το όχημά τους, αλλά και να τους φιλοξενήσουν για το βράδυ χωρίς χρέωση. Όταν έρχεται το ξημέρωμα, όμως, συνειδητοποιούν ότι τόση ανιδιοτέλεια παραήταν καλή για να είναι αληθινή και ότι οι φιλικοί και εξυπηρετικοί άγνωστοι έχουν άλλα σχέδια στο μυαλό τους για τους φίλους, οι οποίοι από φιλοξενούμενοι μετατρέπονται σε φυλακισμένους…

Από πού να ξεκινήσω το θάψιμο και τι να πρωτοπιάσω σε αυτό το φρικιαστικό παράδειγμα κακής σεναριογραφίας, κακής σκηνοθεσίας, κακής μουσικής επένδυσης και κακής ηθοποιίας; Ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά η ταινία είναι συμπαθητικός και πολλά υποσχόμενος, πράγμα που κάνει την απογοήτευσή σου ακόμη πιο βαθιά και τραγική, όσο αρχίζεις σταδιακά να καταλαβαίνεις ότι αυτό που βλέπεις καταρρέει πιο γρήγορα κι από φρεσκοψημένο σουφλέ σοκολάτας πάνω σε τραμπολίνο! Κατ’ αρχάς, δεν υπάρχει καμιά απολύτως έμπνευση και καινούργια ιδέα στο σενάριο. Από ένα σημείο κι έπειτα μοιάζει απλώς με μια πρόχειρη -και κάκιστη- μίξη στοιχείων από το SAW, τα Vacancy (ως σίκουελ του οποίου λανσάρεται σε κάποιες χώρες), το The Hitcher και κάμποσες ακόμα ταινίες με ερημικά μοτέλ και road trips.

Αυτό, φυσικά, θα ήταν το μικρότερο πρόβλημα αν το ίδιο το σενάριο δεν ξεκινούσε από πολύ νωρίς να μπάζει από παντού. Όσο εξελίσσεται η πλοκή (η ποια;), τόσο μεγαλώνει και η βεβαιότητά σου ότι ο σεναριογράφος δεν το έχει καθόλου και από ένα σημείο κι έπειτα απλώς τα παράτησε επειδή δεν του έβγαινε το γράψιμο και το τέλειωσε στα πεταχτά με ό,τι του κατέβαινε στη γκλάβα. Οι ήρωες κάνουν ένα σερί από πανηλίθιες κινήσεις και αποφάσεις που σπάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, με αποκορύφωμα τη σκηνή που έχουν όλους τους κακούς μαζεμένους σε ένα σημείο υπό την απειλή όπλου, δίπλα σε δύο αυτοκίνητα με αναμμένη μηχανή και αποφασίζουν… να τους παρατήσουν εκεί, να ΧΩΡΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΠΑΛΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΟΤΕΛ ΝΑ ΨΑΞΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΑΜΑΞΙΟΥ, ΕΠΕΙΔΗ FUCK LOGIC! (Δεν σου έκανα σπόιλερ, σε προφύλαξα από το εγκεφαλικό!)

Το κίνητρο των κακών δε, παίζει να είναι η μεγαλύτερη και πιο άκυρη μπούρδα που έχει σκαρφιστεί ποτέ σεναριογράφος και όταν αποκαλύπτεται γιατί κάνουν ό,τι κάνουν, χαμογελάς αυθόρμητα, καθώς ό,τι απέμεινε από τον εγκέφαλο σου ρέει αργά αργά από τα ρουθούνια σου! Το τέλος της ταινίας έρχεται σαν βάλσαμο να απαλύνει τις πληγές που σου άνοιξε, ασχέτως αν είναι σχετικά απότομο και αντικλιμακτικό. Στο σημείο εκείνο, άλλωστε, δεν σε νοιάζει καν αν η ταινία τελειώνει κανονικά ή πέφτει απλώς μαύρο και τίτλοι τέλους όπως στο τέλος του Sopranos -το μόνο που σε νοιάζει είναι να τελειώσει κάπως!

Το κερασάκι στην τούρτα είναι η μουσική επένδυση που αποτελείται κυρίως από κάτι indie rock τραγουδάκια του συρμού σε τελείως άκυρα σημεία και κάνουν το αποτέλεσμα τόσο παράταιρο, που μοιάζει σαν να παρακολουθείς ταινία ενώ έχεις ξεχάσει το ραδιόφωνο ανοιχτό.

Πραγματικά, αυτό το ανοσιούργημα αξίζει πλήρως τον ορυμαγδό από κακές κριτικές, θάψιμο και δούλεμα που έφαγε από ολόκληρο το σύμπαν. Και αυτό που θα της άξιζε περισσότερο θα ήταν να μαζέψουν όλα τα αντίτυπά της και να αναγκάσουν τον ατάλαντο που την έγραψε και τη σκηνοθέτησε να τα δει όλα με τη σειρά, μέχρι να λιώσουν τα μάτια του…
Το ένα αστέρι το παίρνει μόνο και μόνο επειδή, τουλάχιστον, είναι μικρή σε διάρκεια και δεν κρατάει πολύ το μαρτύριό σου!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν αποφασίσεις να τη δεις, θα χρειαστείς και βοήθημα: αλκοόλ!

GEEKY TRIVIA
Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης ξεκίνησε την καριέρα του ως μουσικός παραγωγός και μάνατζερ και υποτίθεται ότι ανακάλυψε πολλά μουσικά ταλέντα τα οποία εξελίχθηκαν σε μεγάλα ονόματα στις ΗΠΑ (ασχέτως αν δεν είχα ξανακούσει ποτέ μου κανένα τους μέχρι τη στιγμή που έγραψα αυτή την παράγραφο). Μήπως να επιστρέψει στις ρίζες του και ν’ αφήσει τον κινηματογράφο στην ησυχία του;

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εδώ με το ζόρι κατάφερε και τέλειωσε όπως-όπως το σενάριο της πρώτης ταινίας ο τύπος, σιγά μην είχε έμπνευση, υλικό και ταλέντο και για δεύτερο!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

«Αν ουρλιάξεις θα σε αναγκάσω να δεις όλη την ταινία…»

Η τυχερή, δεν θα χρειαστεί να παίξει ως το τέλος!

Μπανάκι μανάκι;

5 θρίλερ βασισμένα σε αληθινά γεγονότα!

ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ!
Μία είναι η φράση που με κάνει πάντα ν’ ανασηκώνω το φρύδι με μπόλικη δυσπιστία, σε μια ταινία: “Based on true events”! Και αυτό, διότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι δημιουργοί έχουν πάρει ένα απλό γεγονός και το έχουν τραβήξει από το μαλλί για να τους βγει το σενάριο, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι όσα διαδραματίζονται στην ταινία, συνέβησαν και στην πραγματικότητα! Φυσικά, αυτό είναι και το άλλοθι του εκάστοτε σεναριογράφου: το ότι “βασίζεται” σε κάποιο περιστατικό σημαίνει ότι παίρνει έμπνευση από αυτό και δεν οφείλει να το διηγηθεί σώνει και καλά όπως ακριβώς συνέβη ή δίχως να προσθέσει κάμποσες σάλτσες. Συνεπώς, ενώ το The Conjuring –για παράδειγμα- είναι, θεωρητικά, βασισμένο σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η πραγματικότητα αφορούσε περισσότερο ένα ζευγάρι τσαρλατάνων που έπειθε τους αφελείς ότι τα σπίτια τους είναι στοιχειωμένα και πολύ λιγότερο ανήσυχα πνεύματα και δαιμονισμένες κούκλες! Βέβαια, δεν ασχολούνται όλα τα θρίλερ με το υπερφυσικό που, όπως και να το κάνουμε, είναι λίγο δύσκολο να το καταπιούμε. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που αφηγούνται, όντως, πραγματικά γεγονότα –πάλι, συνήθως, με κάποια ελευθερία από μέρους των σεναριογράφων- ή που παίρνουν έμπνευση από ένα γεγονός για να διηγηθούν μια παραπλήσια ιστορία. Σήμερα, πάντως, σου έχω πέντε ταινίες από όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις και για έξτρα μπόνους, θα αναφέρω και τα γεγονότα στα οποία βασίστηκαν!

---

THE STEPFATHER (2009)

Σκηνοθεσία: Nelson McCormick
Σενάριο: J. S. Cardone
Μουσική: Charlie Clouser
Ηθοποιοί: Penn Badgley, Dylan Walsh, Sela Ward κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★

☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Αφού δολοφονεί την οικογένειά του, ο Grady αλλάζει την εμφάνισή του και εξαφανίζεται από το σπίτι. Κάμποσους μήνες αργότερα, έχει αλλάξει το όνομά του σε David και είναι αρραβωνιασμένος με την Susan, με την οποία γνωρίστηκε σε ένα κατάστημα και η οποία έχει τρία παιδιά από τον προηγούμενο γάμο της. Ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας, όμως, αντιμετωπίζει με δυσπιστία τον μελλοντικό πατριό του και είναι πεπεισμένος ότι κρύβει πολλά σκοτεινά μυστικά…

ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ;
Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από πολύ αληθινά γεγονότα και, μάλιστα, η ταινία αποτελεί και remake ταινίας του 1987, που βασίστηκε στην ίδια ιστορία: το 1971, ο John List δολοφόνησε εν ψυχρώ τη σύζυγο, τη μητέρα και τα τρία παιδιά του, άλλαξε ταυτότητα και εξαφανίστηκε για 18 ολόκληρα χρόνια! Όταν πλέον συνελήφθη -χάρη στην εκπομπή America’s Most Wanted– είχε ξαναπαντρευτεί. Στην ομολογία του υποστήριξε ότι δολοφόνησε την οικογένειά του για να σώσει τις ψυχές τους, διότι απομακρύνονταν από τον Θεό (οπότε φρόντισε να πάνε κοντά Του γρηγορότερα…) Καταδικάστηκε πεντάκις σε ισόβια και ψόφησε στη φυλακή το 2008, σε ηλικία 82 ετών.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι καλούλα, αν και όχι κάτι το ιδιαίτερο. Μοιάζει περισσότερο σε ύφος με τηλεταινία και, ενώ έχει τις στιγμές της όσον αφορά το σασπένς και τη φρίκη, σε γενικές γραμμές είναι μάλλον προβλέψιμη και γεμάτη κοινοτοπίες. Βλέπεται ευχάριστα, αλλά το αληθινό συμβάν είναι, σαφέστατα, πολύ πιο ενδιαφέρον!

---

THE EXPERIMENT (2010)

Σκηνοθεσία: Paul T. Scheuring
Σενάριο: Paul T. Scheuring
Μουσική: Graeme Revell
Ηθοποιοί: Adrien Brody, Forest Whitaker, Cam Gigandet κ.α.
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★
★
★
★
☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια ομάδα εθελοντών συμμετέχει σε ένα ψυχολογικό πείραμα, κατά τη διάρκεια του οποίου χωρίζονται σε δύο ομάδες, με τη μία να εκτελεί χρέη κρατουμένων και την άλλη δεσμοφυλάκων, για δύο εβδομάδες. Οι κρατούμενοι οφείλουν να ακολουθούν συγκεκριμένες εντολές και οι δεσμοφύλακες οφείλουν να φροντίζουν να τηρούνται αυτές οι εντολές άμεσα. Αν το πείραμα ολοκληρωθεί επιτυχώς, κάθε συμμετέχων θα λάβει 14.000 δολάρια ως αμοιβή. Μόνο που, καθώς περνούν οι μέρες, οι δεσμοφύλακες αρχίζουν να μπαίνουν όλο και πιο βαθιά στο πετσί του ρόλου, ενώ οι φυλακισμένοι δείχνουν όλο και πιο απρόθυμοι να ακολουθήσουν τις εντολές τους και το πείραμα μετατρέπεται σιγά σιγά σε χάος…

ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ;
Η ταινία αποτελεί remake του γερμανικού Das Experiment, το οποίο βασίστηκε στο βιβλίο Black Box του Mario Giordano, το οποίο –με τη σειρά του- ήταν βασισμένο σε αληθινό πείραμα που έγινε στο Πανεπιστήμιο Stanford το 1971. Το πείραμα αποτελούσε μια μελέτη πάνω στις ψυχολογικές επιπτώσεις του εγκλεισμού, όχι μόνο στους κρατούμενους, αλλά και στους δεσμοφύλακες. Τα πράγματα στράβωσαν πολύ γρήγορα και σε τέτοιο βαθμό, που το πείραμα διακόπηκε μετά από μόλις έξι μέρες! Οι δεσμοφύλακες άρχισαν να επιδεικνύουν σαδιστική συμπεριφορά, πολλοί κρατούμενοι έγιναν απαθείς και πειθήνιοι, ενώ ακόμη και ο υπεύθυνος του πειράματος, ο οποίος είχε το ρόλο του Διευθυντή της «φυλακής», επέτρεπε τα περιστατικά βίας, αντί να τα εμποδίζει. Αν μη τι άλλο, έβγαλαν κάμποσα χρήσιμα συμπεράσματα για την ανθρώπινη φύση!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι για πολύ γερά νεύρα, όπως κάθε θρίλερ που καταπιάνεται με την εύθραυστη, ανθρώπινη ψυχολογία! Το γερμανικό πρωτότυπο θεωρείται καλύτερο, φυσικά, αλλά δεν το έχω δει ποτέ. Οι ερμηνείς είναι πολύ καλές, ειδικά αυτή του Whitaker, ο οποίος κάνει πολύ πειστικά και ομαλά τη μετάβασή του από έναν απλό ανθρωπάκο σε ένα απολυταρχικό κτήνος! Η ένταση κόβεται με το μαχαίρι στις περισσότερες σκηνές, η αδρεναλίνη είναι πάντα σε υψηλά επίπεδα και η ταινία θα σε φέρει πολλές φορές στα όριά σου ή θα σε εξοργίσει. Αν δεν το κάνει, τότε μάλλον θα πρέπει να προβληματιστείς και ν΄αναρωτηθείς ποιον ρόλο θα είχες εσύ σε αυτό το πείραμα!

---

COMPLIANCE (2012)

Σκηνοθεσία: Craig Zobel
Σενάριο: Craig Zobel
Μουσική: Heather McIntosh
Ηθοποιοί: Ann Dowd, Dreama Walker, Pat Healy κ.α.
Είδος: Thriller
Αξιολόγηση: ★
★
★
★
★


 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η υπεύθυνη ενός εστιατορίου fast food δέχεται τηλεφώνημα από έναν άντρα που υποστηρίζει ότι είναι αστυνομικός και ερευνά την καταγγελία μιας πελάτισσας. Σύμφωνα με την πελάτισσα, η Becky, μια από τις υπαλλήλους του εστιατορίου, έκλεψε χρήματα από την τσάντα της. Ο αστυνομικός ζητά από την υπεύθυνη να κρατήσει σε απομόνωση την υπάλληλο και να την ψάξει για να βρει τα κλοπιμαία, μέχρι εκείνος να τελειώσει την έρευνά του και να μεταβεί στο εστιατόριο. Όσο περνά η ώρα, όμως, οι τηλεφωνικές εντολές του αστυνομικού γίνονται όλο και πιο ακραίες και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να τις ακολουθήσουν τυφλά, αδιαφορώντας για τις διαμαρτυρίες της Becky.

ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ;
Η ταινία είναι πλήρως βασισμένη σε αληθινό περιστατικό που συνέβη το 2004 στο Kentucky. Για την ακρίβεια, παρόμοιες φάρσες συνέβαιναν επί μία δεκαετία σε διάφορα καταστήματα, χωρίς να μπορεί η αστυνομία να καταλήξει σε κάποιον ύποπτο. Κάποιος άγνωστος καλούσε παριστάνοντας τον αστυνόμο και ανάγκαζε τους υπευθύνους των καταστημάτων να κάνουν σωματικό έλεγχο σε γυναίκες υπαλλήλους τους, με την πρόφαση της κλοπής. (Η κοινή λογική, προφανώς, δεν ευδοκιμεί πολύ στις ΗΠΑ!) Μετά από έρευνες που έγιναν, οι αρχές οδηγήθηκαν στον David Richard Stewart, ο οποίος συνελήφθη. Το τραγικό της υπόθεσης; Δύο χρόνια αργότερα απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες, μια και δεν βρέθηκαν αδιάσειστα στοιχεία εναντίον του!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, άλλο ένα ψυχολογικό θρίλερ που θα σε εξοργίσει και θα φέρει στα όρια, κυρίως όταν συνειδητοποιήσεις πόση ευπιστία υπάρχει εκεί έξω, τελικά! Ξεχωρίζει η ερμηνεία της Dowd ως υπεύθυνης του εστιατορίου –όχι ότι οι υπόλοιπες ερμηνείες υστερούν- και η ιστορία είναι καθηλωτική μέχρι το τέλος. Και πολύ πολύ εξωφρενική!

---

DEVIL’S KNOT (2013)

Σκηνοθεσία: Atom Egoyan
Σενάριο: Scott Derrickson
Μουσική: Mychael Danna
Ηθοποιοί: Colin Firth, Reese Witherspoon, Mireille Enos κ.α.
Είδος: Crime Thriller
Αξιολόγηση: ★
★
☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Το 1993, τρία ανήλικα αγόρια εξαφανίζονται στο δυτικό Memphis. Όταν οι έρευνες οδηγούν στα κακοποιημένα, άψυχα σώματά τους, οι υποψίες των έντονα θρησκευόμενων κατοίκων -αλλά και της αστυνομίας- στρέφονται σε κάποια πιθανή σέκτα που λατρεύει τον Σατανά. Σύντομα, τρεις ντόπιοι έφηβοι συλλαμβάνονται ως κεντρικοί ύποπτοι για τους φόνους και ξεκινά μια δικαστική διαμάχη που αρχίζει να μπλέκει όλο και πιο πολύ το κουβάρι του εγκλήματος και να διχάζει την τοπική κοινωνία…

ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ;
Η ταινία είναι βιογραφική και αφηγείται το πραγματικό, τριπλό φονικό που συνέβη στην περιοχή τον Μάιο του 1993. Για να μην σου κάνω σπόιλερ, όμως, δεν πρόκειται να αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες από την υπόθεση –θα αναφέρω απλώς ότι η ιστορία έχει και άλλες, ενδιαφέρουσες πτυχές οι οποίες δεν παρουσιάζονται στην ταινία, οπότε μπορείς να την ψάξεις και μόνος σου, αφού τη δεις!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, ενώ ξεκινά καλά, το τελικό αποτέλεσμα είναι μάλλον κάπως μέτριο και άνευρο. Οι κριτικές ήταν αρνητικές, κυρίως διότι η ταινία αφηγείται περιστατικά τα οποία είχαν ήδη εξαντληθεί προηγουμένως σε τέσσερα ντοκιμαντέρ – τα οποία παρουσίασαν και περισσότερες λεπτομέρειες πάνω στο θέμα. Αν και, σε γενικές γραμμές, οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές, δεν αρκούν για να κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο ως το τέλος.

---

DELIVER US FROM EVIL (2014)

Σκηνοθεσία: Scott Derrickson
Σενάριο: Paul Harris Boardman
Μουσική: Christopher Young
Ηθοποιοί: Eric Bana, Olivia Munn, Édgar Ramírez κ.α.
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★
★
★
☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο αστυνομικός Ralph Sarchie και ο συνεργάτης του ερευνούν μια σειρά από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, στα οποία οι δράστες μοιάζουν είτε να βρίσκονται σε κατάσταση αμόκ είτε να τελούν υπό πλήρη σύγχυση. Σε ένα από αυτά τα περιστατικά γνωρίζονται με τον Mendoza, έναν Ιησουίτη ιερέα, ο οποίος υποστηρίζει ότι, στην πραγματικότητα, οι δράστες είναι κι εκείνοι θύματα, καθώς έχουν καταληφθεί από δαίμονες…

ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ;
Ε, είναι προφανές ότι τα γεγονότα της ταινίας παίζει να απέχουν κάμποσα έτη φωτός από την πραγματικότητα! Η ταινία, όμως, είναι βασισμένη στο βιβλίο Beware the Night, το οποίο το έχει γράψει ο ίδιος ο Sarchie –που πλέον έχει πάρει σύνταξη από την αστυνομία και δηλώνει… δαιμονολόγος! Σύμφωνα με τον Sarchie, η ταινία είναι εμπνευσμένη από διάφορες πραγματικές υποθέσεις τις οποίες είχε ερευνήσει ως αστυφύλακας. Εχμ… εντάξει! Κατά πάσα πιθανότητα βρήκε έναν πιασάρικο τρόπο να πουλήσει, διότι αν όντως πιστεύει όσα λέει και γράφει, τότε μάλλον χρειάζεται άμεσο εγκλεισμό!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, παρά τις μέτριες κριτικές, η ταινία ήταν εισπρακτική επιτυχία και το άξιζε κιόλας, καθώς -αν αφήσουμε στην άκρη την απιθανότητα του να συνέβη στα αλήθεια ό,τι εκτυλίσσεται σε αυτήν- είναι καλογυρισμένη, ατμοσφαιρική, σκοτεινή και αρκετά μυστηριώδης. Και, αν και πατάει σε κλασική συνταγή, παρόλα αυτά έχει μια φρεσκάδα στον τρόπο που την εκτελεί, οπότε τα όποια κλισέ δεν θα σε χαλάσουν τόσο πολύ.