ΠΡΟΣΟΧΗ, ΔΑΓΚΩΝΕΙ!
Τη Δευτέρα που πέρασε, μας αποχαιρέτησε ο άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε ένα ολόκληρο sub-genre του κινηματογράφου τρόμου: ο George A. Romero. Και ενώ στις ταινίες του ο θάνατος δεν σημαίνει οπωσδήποτε και το τέλος, στην πραγματική ζωή, όταν κλείσει η κάσα, η αυλαία πέφτει οριστικά. (Από την άλλη, δεν νομίζω ότι υπάρχει και κανείς που θα τρελαινόταν με την ιδέα να επιστρέψει ως κουφάρι με τάσεις κανιβαλισμού!) Ο Romero ήταν χωρίς αμφισβήτηση ο «πατέρας των ζόμπι», μια και το Night of the Living Dead ξεκίνησε μια ολόκληρη τάση που αντέχει ως τις μέρες μας (νεκροζώντανη είναι, άλλωστε, δεν πεθαίνει και τόσο εύκολα!) Δεκάδες δημιουργοί ταινιών, σειρών, κόμικ και βιβλίων πάτησαν στο έργο του για να επεκτείνουν το σύμπαν των απέθαντων με τις δικές τους ιδέες. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, το ενδιαφέρον για ταινίες με ζόμπι έχει αναζωπυρωθεί, κυρίως χάρη στην επιτυχία του Walking Dead, που έφερε ξανά την υπέροχα φρικιαστική σαπίλα τους στο προσκήνιο. Επειδή, όμως, το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται κι ο παπάς και –στην περίπτωσή μας- και το κοινό, αρκετοί σεναριογράφοι και σκηνοθέτες προσθέτουν διάφορα καινούργια στοιχεία στον μύθο των ζωντανών-νεκρών, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθούν από την κλασική συνταγή του Romero. Ήδη έχουν κυκλοφορήσει διάφορες παραλλαγές πάνω στο θέμα κι έχουμε πια ταινίες (αλλά και σειρές) με κάθε είδους ζόμπι: γρήγορα, έξυπνα, ανθεκτικά, εξημερωμένα, μεταλλαγμένα, ερωτευμένα και πάει λέγοντας… Και μια και το έργο του Romero το έχουμε ήδη αναλύσει εδώ, σήμερα θα δούμε, τιμής ένεκεν, πέντε κάπως πιο “διαφορετικές” ταινίες με ζόμπι, που προσπαθούν να ξεχωρίσουν.
BRAINDEAD aka DEAD ALIVE (1992)
Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Σενάριο: Stephen Sinclair
Μουσική: Peter Dasent
Ηθοποιοί: Timothy Balme, Diana Peñalver, Elizabeth Moody κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★★☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Lionel ζει με την αυταρχική και χειριστική μητέρα του, τη Vera, σε μια μικρή πόλη της Νέας Ζηλανδίας. Όταν ερωτεύεται την Paquita, κόρη του παντοπώλη της γειτονιάς, η Vera προσπαθεί να σαμποτάρει το ειδύλλιο, αλλά στην πορεία δέχεται την επίθεση ενός σπάνιου, εξωτικού πιθήκου. Χωρίς να το γνωρίζει κανείς, η Vera έχει μολυνθεί από έναν ιό που τη μετατρέπει σιγά σιγά σε ένα επιθετικό, πεινασμένο ζόμπι. Ο Lionel αποφασίζει να κρύψει από τους πάντες την ασθένεια της μητέρας του και να τη φροντίσει ο ίδιος, όμως η κατάσταση ξεφεύγει πολύ γρήγορα από τον έλεγχό του και τα ζόμπι στο υπόγειο του σπιτιού του αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα!
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία αποτελεί μία από τις αρχικές δημιουργίες του Peter Jackson και ίσως και αυτή που έχει αποκτήσει το μεγαλύτερο cult status –ασχέτως αν εισπρακτικώς δεν τα πήγε τόσο καλά. Θεωρητικά, δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στη λίστα αυτή, μια και γυρίστηκε πριν κορεστεί το genre των ζόμπι, αλλά ο τρόπος που προσεγγίζει τη θεματολογία είναι τελείως διαφορετικός. Επιλέγοντας την οδό της κωμωδίας τρόμου, προσφέρει μερικές από τις πιο εξωφρενικές σκηνές που έχουμε δει ποτέ σε ταινία με ζόμπι και προσθέτει κάμποσα στοιχεία που αγγίζουν (και ξεπερνούν κιόλας) τα όρια του slapstick! Αν είσαι φαν του gore κιόλας, θα μείνεις απολύτως ικανοποιημένος, καθώς η ταινία αποτελεί τη μανούλα όλων των splatter και δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως η πιο φρικιαστική όλων των εποχών!
RE-KILL (2015)
Σκηνοθεσία: Valeri Milev, Mike Hurst
Σενάριο: Mike Hurst
Μουσική: Justin Burnett
Ηθοποιοί: Scott Adkins, Bruce Payne, Daniella Alonso
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★☆☆☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα μια επιδημίας ζόμπι που οδήγησε στον αποδεκατισμό του μισού πληθυσμού της Γης, τα μέλη της παραστρατιωτικής ομάδας R-Division καταδιώκουν και εξολοθρεύουν τους νεκροζώντανους που έχουν απομείνει, ενώ όλες οι αποστολές που αναλαμβάνουν προβάλλονται ζωντανά στην τηλεόραση, μέσω της εκπομπής Re-Kill. Μόνο που, καθώς προχωρά ο καιρός, συνειδητοποιούν ότι τα ζόμπι γίνονται όλο και πιο έξυπνα, πράγμα που σημαίνει ότι μια νέα, πιο καταστροφική επιδημία είναι στα πρόθυρα…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πολύ μέτριο το αποτέλεσμα, καθώς –παρά τις φιλότιμες προσπάθειες- η ταινία δεν καταφέρνει να προκαλέσει τόσο το ενδιαφέρον σου. Ο τρόπος που έχει γυριστεί είναι σίγουρα διαφορετικός και παραπέμπει σε στυλ σε παλιότερες ταινίες του Paul Verhoeven, όπως το Robocop ή το Starship Troopers, αλλά δεν καταφέρνει να γίνει κάτι παραπάνω από ένα θορυβώδες, συνεχόμενο πιστολίδι στα σκοτάδια, με ζόμπια.
MAGGIE (2015)
Σκηνοθεσία: Henry Hobson
Σενάριο: John Scott 3
Μουσική: David Wingo
Ηθοποιοί: Arnold Schwarzenegger, Abigail Breslin
Είδος: Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η κοινωνία των ΗΠΑ προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά την εξάπλωση του ιού «Necroabulist», που μετατρέπει αργά τα θύματά του σε άβουλα πλάσματα με κανιβαλιστικές τάσεις. Παρότι η επιδημία αντιμετωπίστηκε επιτυχώς και οι επιστήμονες έχουν πλέον απομονώσει και μελετούν τον ιό, η έλλειψη θεραπείας και η ύπαρξη μολυσμένων στις πόλεις, έχει οδηγήσει στην απαγόρευση κυκλοφορίας, ώστε να αποφευχθεί νέο ξέσπασμα. Όταν η Maggie αψηφά την απαγόρευση και μολύνεται, αποφασίζει να εγκαταλείψει το σπίτι της, γνωρίζοντας πολύ καλά τι θα επακολουθήσει. Ο Wade, ο πατέρας της, όμως, την αναζητά αποφασιμένος να τη φροντίσει όσο χρειαστεί και να εξετάσουν όλες τις επολογές τους…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για δράμα, που δυστυχώς πήγε χαμένη. Ενώ βλέπουμε μια ταινία με ζόμπι, όπου το επίκεντρο για πρώτη φορά δεν είναι η φρίκη και το αίμα, αλλά ο κοινωνικός και ψυχολογικός αντίκτυπος που έχει η επιδημία -καθώς η ηρωίδα χάνει τον εαυτό της σταδιακά και το στενό της περιβάλλον προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα – η εκτέλεση γίνεται με τόσο άνευρο και άτονο τρόπο, που χάνεις σιγά σιγά το ενδιαφέρον. Οι λιγοστές εξάρσεις υποτυπώδους δράσης καταφέρνουν να σε βγάλουν πού και πού από τον λήθαργο, αλλά δεν αρκούν για να σώσει την κατάσταση. Το μόνο θετικό στοιχείο είναι οι καλές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου -με τον Arnie, μάλιστα, να εισπράττει πολύ θετικές κριτικές για την πρώτη δραματική ερμηνεία του. Σε γενικές γραμμές, όμως, μαζί με τη Maggie γίνεσαι κι εσύ ζόμπι στον καναπέ…
PRIDE AND PREJUDICE AND ZOMBIES (2016)
Σκηνοθεσία: Burr Steers
Σενάριο: Burr Steers
Μουσική: Fernando Velázquez
Ηθοποιοί: Lily James, Sam Riley, Matt Smith, Lena Headey κ.α.
Είδος: Horror Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Στην Αγγλία του 19ου αιώνα, οι πέντε αδελφές Bennet έχουν εκπαιδευτεί στη χρήση όπλων και στις πολεμικές τέχνες, ώστε να μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι στις επιθέσεις των ζόμπι που λυμαίνονται την περιοχή εδώ και χρόνια. Η μητέρα τους, από την άλλη, επιθυμεί μόνο να τις παντρέψει καλά, μια και η δική τους περιουσία είναι δεσμευμένη και δεν έχουν πια ούτε πεντάρα στο όνομά τους. Σε έναν χορό, η Elizabeth, η μεγαλύτερη από τις αδελφές, τραβά την προσοχή του εύπορου, αλλά κυνικού συνταγματάρχη Darcy, ο οποίος θα προσπαθήσει να κλέψει την καρδιά της, υπερισχύοντας παράλληλα των αντίζηλών του. Η Elizabeth, όμως, είναι αφοσιωμένη στη μάχη κατά των ζόμπι -τα οποία πού και πού κάνουν και καμιά επίθεση για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους σε αυτό το περίεργο πάντρεμα κλασικής λογοτεχνίας και τρόμου…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πολύ μέτριο το αποτέλεσμα -αν και η ταινία είναι καλογυρισμένη, με εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια και μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Seth Grahame-Smith, το οποίο με τη σειρά του αποτελεί παρωδία του γνωστού βιβλίου της Jane Austen. Δυστυχώς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και παρά το πολύ ενδιαφέρον twist που έχουν προσθέσει στη μυθολογία τους (δεν κάνω σπόιλερ), τα ζόμπι εξακολουθούν να αποτελούν τελείως ξένο στοιχείο και να μη δένουν με το όλο ύφος της ταινίας, η οποία έχει ως κεντρικό κορμό της την πλοκή του αυθεντικού βιβλίου. Έτσι, νιώθεις σαν να βλέπεις ταινία εποχής με εμβόλιμες σκηνές από ταινία τρόμου, πράγμα που κάνει το «+zombies» του τίτλου απολύτως ταιριαστό!
THE GIRL WITH ALL THE GIFTS (2016)
Σκηνοθεσία: Colm McCarthy
Σενάριο: M. R. Carey
Μουσική: Cristobal Tapia de Veer
Ηθοποιοί: Gemma Arterton, Glenn Close, Paddy Considine κ.α.
Είδος: Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Στο κοντινό μέλλον, η ανθρωπότητα έχει αποδεκατιστεί από μια επιδημία μυκητιακής νόσου, που μετατρέπει τα θύματά της σε πεινασμένους ανθρωποφάγους. Μια ομάδα επιστημόνων, όμως, πειραματίζεται με παιδιά-υβρίδια που, παρά τη λαχτάρα τους για ανθρώπινη σάρκα, έχουν τη δυνατότητα να σκεφτούν και να εκπαιδευτούν. Ένα από τα παιδιά αυτά είναι και η Melanie, που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα πειραματόζωα, χάρη στο υψηλό IQ της και η οποία τραβά την προσοχή της γιατρού Caldwell, η οποία χρησιμοποιεί τα παιδιά προσπαθώντας να ανακαλύψει ένα αντίδοτο για την ασθένεια…
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, άλλη μια μεταφορά βιβλίου –του M.R. Carey αυτή τη φορά- με σχετικά μέτριο τελικό αποτέλεσμα. Αν και στο σύνολό της η ταινία είναι καλογυρισμένη, με προσεγμένα εφέ (μόνο όπου χρειάζεται) και σκοτεινή ατμόσφαιρα, δεν είναι από τις ταινίες που βλέπεις με ανοιχτό στόμα ή που θα θυμάσαι μερικές βδομάδες αργότερα. Ενώ ξεκινά δυνατά και με αρκετές δόσεις μυστηρίου, πολύ γρήγορα εξελίσσεται όπως όλες οι κλασικές ταινίες με ζόμπι, ενώ σε ορισμένα σημεία κάνει μικρή κοιλιά. Η βασική απορία μου ήταν πώς διάολο βρέθηκε η Glenn Close να συμμετέχει σε μια σχετικά άγνωστη παραγωγή, αλλά εδώ έπαιξε στο τραγικό Transformers 5 ο Hopkins, οπότε τίποτε δεν μου προκαλεί έκπληξη πλέον!
Fri(ght)day Nights 