Σκηνοθεσία: Nicolás López
Σενάριο: Eli Roth, Nicolás López, Guillermo Amoedo
Μουσική: Manuel Riviero
Ηθοποιοί: Eli Roth, Andrea Osvárt, Ariel Levy, Nicolas Martinez κ.α.
Είδος: Disaster Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆
ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★★★★☆
Αγωνία: ★★★★★
AFTERSHOCK (2012)
Η σημερινή ταινία είναι διπλά επίκαιρη: είναι καλοκαιρινή και έχει να κάνει με σεισμό –είχαμε κάμποσους κι από δαύτους πρόσφατα! Ο σεισμός παίζει να είναι το φυσικό φαινόμενο που τρέμει (το λογοπαίγνιο δεν είναι εσκεμμένο!) το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων του πλανήτη. Δεν υπάρχει πιο ύπουλο όπλο που μπορεί να χρησιμοποιήσει η φύση για να σου θυμίσει πόσο μικρός και ασήμαντος είσαι. Φαντάζομαι ότι ο τρόμος πηγάζει κυρίως από το γεγονός ότι μπορεί να χτυπήσει ξαφνικά, απροειδοποίητα και ανά πάσα στιγμή, χωρίς να προλάβεις να τον μυριστείς. Απόλαυσε το καλοκαίρι σου όσο μπορείς, λοιπόν, διότι ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται!
ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Τρεις φίλοι περνούν τις διακοπές τους ταξιδεύοντας στη Χιλή και πηγαίνοντας από πάρτι σε πάρτι με απώτερο σκοπό (τι άλλο;) να βρούνε γυναίκες. Όταν ένας δυνατός σεισμός ισοπεδώνει την πόλη που βρίσκονται, τραυματίζοντας σοβαρά έναν από αυτούς, προσπαθούν να φτάσουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο, αφού έχουν ν’ αντιμετωπίσουν το πανικόβλητο πλήθος, να βρούνε τον δρόμο τους μέσα από τα χαλάσματα και να παραμείνουν ζωντανοί εν μέσω αλλεπάλληλων μετασεισμών. Αλλά τα πράγματα γίνονται πιο επικίνδυνα όταν οι δρόμοι γεμίζουν και από άγριους εγκληματίες που απέδρασαν από την κατεστραμμένη, τοπική φυλακή…
Λίγο από ταινία καταστροφής και λίγο από σπλάτερ, λοιπόν. Συνήθως, αυτά τα δύο είδη έχουν την τάση να διαχωρίζουν τη θέση τους και να μην πολυμπλέκονται –με βασική εξαίρεση, φυσικά, τα Final Destination, στα οποία συμπεθεριάζουν μια χαρά! Φυσικά, όπου βάζει το χεράκι του ο Eli Roth – ο οποίος εδώ, εκτός από χρέη ηθοποιού εκτελεί κι αυτά του παραγωγού- πέφτει πάντα αιματοκύλισμα μέχρι αηδίας!
Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τον σεισμό των 8,8 ρίχτερ που χτύπησε τη Χιλή το 2010. Η αφήγηση πάσχει αρκετά, όμως. Κατ’ αρχάς, μέχρι να μπούμε στο ψητό της υπόθεσης περνάνε πάνω από τριάντα λεπτά. Εντάξει, συνηθισμένη τακτική θα μου πεις, για να μάθουμε τους κεντρικούς χαρακτήρες, η οποία ακολουθείται σε κάθε ανάλογη ταινία (από το Earthquake του 1974 κι όλες τις ταινίες καταστροφής της εποχής, μέχρι τα πιο πρόσφατα Cloverfield και 2012). Μόνο που οι χαρακτήρες στη συγκεκριμένη ταινία δεν έχουν και κάποιο ιδιαίτερο βάθος που να απαιτεί τόσο χρόνο για να τους μάθεις. Από τα πρώτα δύο λεπτά μαθαίνουμε τα βασικά γι’ αυτούς: είναι αντιπαθητικά λιγούρια που την πέφτουν σε ο,τιδήποτε έχει στήθος και από το πρωί ως το βράδυ παρτάρουν και κάνουν καμάκι. Άσε που η ταινία έχει κι ένα μικρό προβληματάκι στο να αποφασίσει κιόλας ποιοι ακριβώς είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες της, αφού το βάρος πέφτει από τη μία στιγμή στην άλλη σε διαφορετικά πρόσωπα. Αδιάφορο θα μου πεις και πάλι, καθώς το μόνο που σε απασχολεί στην ταινία είναι να δεις καταστροφή κι αίμα κι όχι να ταυτιστείς με τα υπαρξιακά δράματα των ηρώων της.
Από την άλλη, όμως, και το ίδιο το σενάριο μοιάζει να αλλάζει ρότα, αφού από ένα σημείο κι έπειτα, οι μετασεισμοί και οι καταστροφές παίζουν τον ρόλο επιπρόσθετων εμποδίων, καθώς οι ήρωες προσπαθούν να ξεφύγουν από μία ομάδα δραπετών που τους κυνηγά σε όλη την πόλη για να τους ληστέψει/βιάσει/σκοτώσει. Με απλά λόγια: παντού γύρω γίνεται της μουρλής, κτίρια καταρρέουν, δρόμοι ανοίγουν στα δύο, κόσμος καταπλακώνεται από ακγωνάρια και μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, οι βαρυποινίτες έχουν ως πρώτο τους μέλημα να βρούνε κι αυτοί γκόμενες, οπότε κυνηγάνε κάτι τυχαίες τουρίστριες μέσα στα χαλάσματα! Φυσικά, οι δημιουργοί ήθελαν απλώς να ρίξουν το βάρος στο χάος που ακολουθεί μια τόσο μεγάλη καταστροφή και την ευκολία με την οποία μπορεί να καταρρεύσει μια ολόκληρη κοινωνία, ασχέτως αν παίζουν με την υπομονή μας για να το καταφέρουν. Παρόλα αυτά, τα λιγοστά εφέ είναι συμπαθητικά κι έχει αρκετή αγωνία και μπόλικο αίμα.
ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, βλέπεται ευχάριστα μεν, μην προσπαθήσεις να εκλογικεύσεις αυτό που βλέπεις δε!
GEEKY TRIVIA
Ο Nicolás López απέκτησε στήλη στην πιο γνωστή εφημερίδα της Χιλής, σε ηλικία μόλις 12 ετών. Σε αυτήν σατίριζε τα κακώς κείμενα του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, γεγονός που τον οδήγησε τελικά στην αποβολή του από το σχολείο του!
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, θα μπορούσε να έχει. Με άλλους χαρακτήρες, σε άλλη χώρα και άλλο σεισμό. Με λίγα λόγια, δεν θα ήταν καν σίκουελ.
ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:
Βαθμολογώντας γυναίκες (ή «πώς να μετατρέψεις τους πρωταγωνιστές σου σε λεχρίτες που εύχονται όλοι να πεθάνουν»!)
Άρχισαν τα όργανα…
«Το σύμπαν γύρω μας καταρρέει. Ας βρούμε κι εμείς γυναίκα!»
Fri(ght)day Nights 