5 θρίλερ μόνο για μέλη!

NETFLIX AND CHILL!
Τριημεράκι έφτασε κι αυτό σημαίνει μπόλικος χρόνος για να αράξεις σπίτι και να λιώσεις στις ταινίες και τις σειρές (εκτός αν έχεις ανήλικα παιδιά, οπότε τα θερμά μου συλληπητήρια…) Μια και την προηγούμενη φορά παρουσίασα παραγωγή του Netflix, είπα να συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο, με πέντε ταινίες τρόμου της συγκεκριμένης πλατφόρμας. Κάποιες από τις σημερινές προτάσεις χρηματοδοτήθηκαν από το ίδιο το Netflix, με σκοπό να προβληθούν αποκλειστικά από αυτό, ενώ κάποιες άλλες είχαν πρώτα προβολή σε περιορισμένες κινηματογραφικές αίθουσες ή φεστιβάλ. Είναι γεγονός ότι το Netflix –αφού άλλαξε τα δεδομένα στο τηλεοπτικό τοπίο – έχει μπει με φόρα και στην κινηματογραφική αρένα, κοντράροντας στα ίσα τα μεγάλα στούντιο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και πιο γνωστά ονόματα συνεργάζονται με αυτό, αφού οι καλογυρισμένες και ακριβές παραγωγές του έχουν τραβήξει την προσοχή του κοινού. Και αν δεν έχεις δική σου συνδρομή, μην ανησυχείς: όλο και κάποιος φίλος σου θα έχει για να πας να κάνεις τράκα καμιά ταινία, αλλιώς μπορείς κάλλιστα να το ενεργοποιήσεις δωρεάν για έναν μήνα και να πέσεις με τα μούτρα! (Ούτε ποσοστά να έπαιρνα, με τόση διαφήμιση…)

---

THE RITUAL (2017)

Σκηνοθεσία: David Bruckner
Σενάριο: Joe Burton (βασισμένο στο βιβλίο του Adam Nevill)
Μουσική: Ben Lovett
Ηθοποιοί: Rafe Spall, Arsher Ali κ.α.
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Έξι μήνες μετά τη δολοφονία ενός φίλου τους, τα υπόλοιπα τέσσερα μέλη της παρέας οργανώνουν προς τιμήν του ένα ταξίδι για πεζοπορία στην Σουηδία. Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας, όμως, ένας από τους φίλους τραυματίζεται και αποφασίζουν να αλλάξουν τη διαδρομή τους και να περάσουν μέσα από ένα δάσος, ώστε να μειώσουν στο μισό την απόσταση. Η απόφαση αυτή, όμως, συνοδεύεται από μια σειρά ανεξήγητων και τρομακτικών συμβάντων, καθώς και περίεργους εφιάλτες που δείχνουν να επηρεάζουν κάθε μέλος της παρέας με διαφορετικό τρόπο. Όταν συνειδητοποιούν ότι δεν έπρεπε να είχαν μπει ποτέ μέσα στο δάσος αυτό, είναι πια πολύ αργά για να γυρίσουν πίσω…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για ένα αρκετά υποβλητικό και τρομακτικό θρίλερ. Μπορεί η ιστορία να είναι κάπως γνώριμη, αλλά το σκανδιναβικό σκηνικό προσθέτει αρκετούς πόντους στην ήδη ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και στην αίσθηση ενός επερχόμενου κακού, το οποίο δεν κάνει φανερή την παρουσία του από την αρχή, αφήνοντας πρώτα τους χαρακτήρες, το τοπίο και τους ήχους να θέσουν τα θεμέλια του τρόμου που θα ακολουθήσει. Όσο εξελίσσεται η ιστορία, τόσο πιο αλλόκοτη γίνεται, οπότε να είσαι προετοιμασμένος για όλα!

---

GERALD’S GAME (2017)

Σκηνοθεσία: Mike Flanagan
Σενάριο: Jeff Howard, Mike Flanagan (βασισμένο στο βιβλίο του Stephen King)
Μουσική: The Newton Brothers
Ηθοποιοί: Carla Gugino, Bruce Greenwood
Είδος: Psychological Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η Jessie και ο Gerald πηγαίνουν στο απομονωμένο, παραλίμνιο εξοχικό τους για ένα ρομαντικό τριήμερο, με σκοπό να αναθερμάνουν τη σχέση τους. Ο Gerald παίρνει δύο χάπια Viagra και στη συνέχεια δένει την έκπληκτη γυναίκα του με χειροπέδες στο κρεβάτι, προτείνοντάς της να πραγματοποιήσουν μια φαντασίωσή του. Όταν η Jessie αρχίζει να νιώθει άβολα με τον τρόπο που εξελίσσεται το παιχνίδι, του ζητά να σταματήσουν –γεγονός που οδηγεί σε καυγά μεταξύ τους. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο όταν ο Gerald παθαίνει καρδιακή προσβολή και καταρρέει, αφήνοντας τη γυναίκα του δεμένη και αβοήθητη στο κρεβάτι…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ –με μεγάλη έμφαση στο «ψυχολογικό»! Το τονίζω, καθώς βλέποντας το trailer σου δίνεται η εντύπωση ότι τα στοιχεία του τρόμου και της αγωνίας είναι πολύ πιο έντονα και ότι πρόκειται για τις απεγνωσμένες προσπάθειες της ηρωίδας να απελευθερωθεί και να σωθεί από βέβαιο, φριχτό θάνατο. Σίγουρα, αυτή είναι η βασική πλοκή, όμως το ψυχολογικό κομμάτι της ταινίας είναι αυτό που παίζει πρωταρχικό ρόλο στην ιστορία –γεγονός που δεν είναι απαραιτήτως κακό, απλώς όταν ξεκινάς να δεις κάτι έχοντας την εντύπωση ότι θα εξελιχθεί διαφορετικά, ξενερώνεις κάπως! Η ταινία, σε γενικές γραμμές, δεν απογοητεύει, όμως είναι εμφανές ότι προσπαθεί απεγνωσμένα να γεμίσει τον χρόνο, καθώς το σενάριο είναι βασισμένο σε μια μικρή νουβέλα του King και δεν έχει πολύ υλικό στο οποίο μπορεί να στηριχτεί. Θα δούλευε καλύτερα ως επεισόδιο κάποιας σειράς ή ανθολογίας θρίλερ.

---

1922 (2017)

Σκηνοθεσία: Zak Hilditch
Σενάριο: Zak Hilditch (βασισμένο στη νουβέλα του Stephen King)
Μουσική: Mike Patton
Ηθοποιοί: Thomas Jane, Molly Parker, Neal McDonough
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Will είναι αγρότης σε μια μικρή κωμόπολη της Nebraska και ζει σε μια μικρή φάρμα, μαζί με τη σύζυγο και τον γιο τους. Όταν η Arlette κληρονομεί ένα μεγάλο κομμάτι γης, ξεσπά μια αψιμαχία ανάμεσα στο ζευγάρι, με τον Will να την πιέζει να κρατήσει τη γη, ώστε να την αξιοποιήσουν, και εκείνη να θέλει να πουλήσει τα πάντα και να μετακομίσουν στην Omaha για να ανοίξει μια δική της βιοτεχνία ρούχων. Στο μέσο αυτού του καυγά βρίσκεται ο γιος τους, ο Henry, τον οποίο ο κάθε γονιός θέλει να τραβήξει με το μέρος του. Όταν η Arlette αναφέρει ότι θα προχωρήσει σε διαζύγιο και θα πάρει μαζί της και τον Henry, ο Will συνειδητοποιεί ότι πρόκειται να χάσει τα πάντα και καταστρώνει ένα σχέδιο δολοφονίας της συζύγου του…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για ακόμη μια μεταφορά νουβέλας του King. Η ταινία αποφεύγει τα έντονα στοιχεία τρόμου και φρίκης και τα jump scares και στα οποία στηρίζονται τα περισσότερα θρίλερ (ειδικά αυτά του King). Αντ’ αυτών, στηρίζεται περισσότερο στη διάχυτη ατμόσφαιρα μυστηρίου που εδραιώνει από το ξεκίνημά της, η οποία ενισχύεται από μερικές διακριτικές, υπερφυσικές πινελιές. Όλα αυτά, φυσικά, ενισχύονται από την αξιέπαινη ερμηνεία του Jane, ο οποίος στηρίζει, ουσιαστικά, το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στις πλάτες του.

---

APOSTLE (2018)

Σκηνοθεσία: Gareth Evans
Σενάριο: Gareth Evans
Μουσική: Fajar Yusekemal, Aria Prayogi
Ηθοποιοί: Dan Stevens, Lucy Boynton, Bill Milner κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Στις αρχές του 1900, ένας πρώην ιεραπόστολος ταξιδεύει σε ένα απομονωμένο νησί της Ουαλίας, με σκοπό να βρει και να ελευθερώσει την αδελφή του, η οποία έχει απαχθεί από μέλη μιας αίρεσης. Παριστάνοντας έναν από τους νέους προσήλυτους της αίρεσης, παρεισφρύει σε αυτήν και αρχίζει να διεξάγει κρυφή έρευνα με σκοπό να ανακαλύψει ποιοι είναι αυτοί που απήγαγαν την αδελφή του και σε ποιο σημείο την κρατάνε. Η έρευνά του, όμως, αρχίζει να αποκαλύπτει πολύ πιο αλλόκοτα πράγματα από όσα φανταζόταν πως θα έβρισκε, καθώς και ένα καλά κρυμμένο μυστικό από τους ιδρυτές της σέκτας…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια αρκετά περίεργη, μυστηριώδη και αναπάντεχη ταινία τρόμου, που δεν εξελίσσεται όπως θα φανταζόσουν! Το σενάριο αποφεύγει τις κλισέ τρομάρες και επιλέγει να χτίσει αργά και σταθερά το σασπένς –αφήνοντας κάποιες αναλαμπές φρίκης πού και πού ώστε να σου δώσει μια γεύση από αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει! Η φρίκη, η βία και το υπερφυσικό στοιχείο δένουν μεταξύ τους αρμονικά, χωρίς αχρείαστες υπερβολές, ενώ η ερμηνεία του Stevens αποδεικνύει ακόμη μια φορά ότι πρόκειται για ένα από τα πιο αναξιοποίητα ταλέντα του Hollywood…

---

BIRD BOX (2018)

Σκηνοθεσία: Susanne Bier
Σενάριο: Eric Heisserer (βασισμένο στο βιβλίο του Josh Malerman)
Μουσική: Trent Reznor, Atticus Ross
Ηθοποιοί: Sandra Bullock, Trevante Rhodes, John Malkovich κ.α.
Είδος: Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ένα μυστηριώδες, τρομακτικό φαινόμενο αποδεκατίζει το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της Γης. Οι άνθρωποι αρχίζουν να βλέπουν οράματα, τα οποία τους παρακινούν να δώσουν τέλος στη ζωή τους με διάφορους τρόπους. Στο μέσο όλης αυτής της φρίκης βρίσκεται η Malorie, μια ασυμβίβαστη ζωγράφος, της οποίας η μόνη ανησυχία λίγες ώρες νωρίτερα ήταν αν θα έδινε το αγέννητο παιδί της προς υιοθεσία ή θα το μεγάλωνε η ίδια. Τώρα, εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι μαζί με μια ομάδα άλλων επιζώντων, προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει γύρω της. Η μόνη ελπίδα επιβίωσης είναι να μείνουν όλοι κρυμμένοι, με τα παράθυρα καλυμμένα και αν χρειαστεί να κυκλοφορήσουν έξω, να το κάνουν με τα μάτια δεμένα. Πόσο μπορείς, όμως, να ζήσεις έτσι;

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για το θρίλερ που έκανε τον μεγαλύτερο ντόρο πέρσι και έσπασε ρεκόρ προβολής στο Netflix, με 80 εκατομμύρια προβολές μέσα σε έναν μήνα. Η παρουσία της Bullock στον κεντρικό ρόλο ήταν, σίγουρα, μεγάλος κράχτης, αλλά συνέβαλε σε αυτό και η ίδια η ιστορία, η οποία είναι από τις πιο πρωτότυπες και παράξενες που έχουμε δει ποτέ σε ταινία τρόμου. Η ταινία δεν εξηγεί ίσως και πάρα πολλά, αλλά αυτό δεν σε ενοχλεί καθόλου (το έχουμε συνηθίσει, άλλωστε, στα θρίλερ τα τελευταία χρόνια), καθώς οι ερμηνείες, η ατμόσφαιρα, η αγωνία και οι σκηνές τρόμου αρκούν για να σε κρατήσουν ικανοποιημένο.
Το Bird Box, φυσικά, έγινε γνωστό και για άλλον λόγο: για το περιβόητο “blinfold challenge”, όπου ένα μάτσο κρετίνοι άρχισαν να κάνουν διάφορες επικίνδυνες προκλήσεις με τα μάτια δεμένα –με αποκορύφωμα μια 17χρονη ηλίθια στη Γιούτα, που κατάφερε να τρακάρει οδηγώντας έτσι!

Velvet Buzzsaw: Η τέχνη είναι υποκειμενική…

Σκηνοθεσία: Dan Gilroy
Σενάριο: Dan Gilroy
Μουσική: Marco Beltrami
Ηθοποιοί: Jake Gyllenhaal, Rene Russo, Toni Collette, John Malkovich κ.α.
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★☆☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★★☆

VELVET BUZZSAW (2019)
Έχω παρουσιάσει ταινίες που προβλήθηκαν στο σινεμά, που γυρίστηκαν για την τηλεόραση ή που κυκλοφόρησαν απευθείας σε DVD. Ας εγκαινιάσω, λοιπόν, και άλλο ένα μέσο σήμερα: το διαδίκτυο! Η σημερινή πρόταση αποτελεί μια από τις παραγωγές του Netflix, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι (και στις ζωές μας) με αρκετά φιλόδοξες, ακριβές και καλογυρισμένες παραγωγές, που σε ορισμένες περιπτώσεις βάζουν τα γυαλιά ακόμα και στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά στούντιο.

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Josephina δουλεύει στο πλευρό της Rhodora Haze, μιας από τις πιο γνωστές ιδιοκτήτριες γκαλερί μοντέρνας τέχνης. Όταν ανακαλύπτει έναν νεκρό, ηλικιωμένο άντρα στο κτίριο που μένει, συνειδητοποιεί ότι το διαμέρισμά του είναι γεμάτο εκατοντάδες πίνακες που έχει ζωγραφίσει ο ίδιος. Γοητευμένη από το ιδιαίτερο στυλ του, η Josephina αποφασίζει να αγνοήσει τη ρητή εντολή του να καταστραφούν όλα τα έργα μετά τον θάνατό του και παίρνει τους πίνακες η ίδια. Σκοπός της είναι να τους παρουσιάσει ως έργα κάποιου άγνωστου πελάτη της. Συνεργός της στο σχέδιο αυτό είναι ο Morf, ένας κριτικός τέχνης με τεράστια επιρροή στον χώρο. Τα έργα του νεκρού ζωγράφου γίνονται αμέσως το πιο καυτό θέμα συζήτησης στον καλλιτεχνικό κόσμο και όλες οι γκαλερί τα διεκδικούν. Μόνο που υπήρχε ένας πολύ σημαντικός λόγος που ο Vetril Dease κρατούσε τα έργα του καλά κρυμμένα…

Η ταινία αποτελεί, ουσιαστικά, μια κυνική και αρκετά καυστική ματιά στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης, στον σκληρό και αθέμιτο ανταγωνισμό που μαστίζει τον χώρο, αλλά και στα συμφέροντα που παίζουν πίσω από την προώθηση ή την αποκαθήλωση κάποιου καλλιτέχνη. Και ενώ από το ξεκίνημά της κρατά καλά κρυμμένα τα χαρτιά της -σε σημείο να μην έχεις ιδέα τι πρόκειται να διαδραματιστεί ή πώς θα εξελιχθεί το σενάριο- παρόλα αυτά ασκεί μια περίεργη γοητεία πάνω σου, που σε κάνει να θέλεις να δεις πού προσπαθεί να καταλήξει. Η ιστορία έχει αρκετές αδυναμίες και (όπως θέλει η μόδα των σύγχρονων θρίλερ) δεν εξηγεί και τόσο πολλά στο τέλος, αλλά καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον σου αμείωτο.

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν πάσχει σε πολλά σημεία. Σίγουρα, δεν είναι μια κακή παραγωγή, δεν είναι όμως ούτε κάποια που θα σου μείνει αξέχαστη. Θα μπορούσε περισσότερο να χαρακτηριστεί ως μια καλογυρισμένη μετριότητα που θα σε διασκεδάσει για μιάμιση ώρα και μετά θα τη διαγράψει ο εγκέφαλός σου.

Στα θετικά σημεία, ασφαλώς, ανήκουν η αριστοτεχνική και στυλιζαρισμένη κινηματογράφιση, η άρτια σκηνοθεσία του Gilroy –ο οποίος έχει αποδείξει ότι το έχει, μετά το Nightcrawler– αλλά και η πλειάδα των μεγάλων ονομάτων που απαρτίζουν το καστ. Τα γνωστά ονόματα, όμως, δεν αρκούν από μόνα τους για να σώσουν την κατάσταση ή να καλύψουν τα όποια κενά. Καταρχάς, η ιστορία προχωρά με το πάσο της και μέχρι να μπει στο ψητό, αναρωτιέσαι αν βλέπεις όντως κάποιο θρίλερ ή μαύρη κωμωδία. Παράλληλα, υπάρχει μια φανερή αδυναμία στο να εδραιωθεί κάποιο πρωταγωνιστικό πρόσωπο, καθώς το ενδιαφέρον εστιάζεται μια στον ένα χαρακτήρα και μια στον άλλο. Και, φυσικά, το κερασάκι στην τούρτα είναι το γεγονός ότι δεν δείχνει να υπάρχει κάποια πειστική εξήγηση για όσα εκτυλίσσονται, το οποίο –όπως ανέφερα παραπάνω- είναι η πιο πρόσφατη μόδα στις ταινίες τρόμου. (Και ιδιαίτερα βολική όταν δεν έχεις σκεφτεί τόσο διεξοδικά το σενάριό σου και δεν ξέρεις πώς να το τελειώσεις ή να τα εξηγήσεις όλα!)

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν ήταν πίνακας, θα ήταν σίγουρα κάποιος του Νταλί!

GEEKY TRIVIA
Ο περίεργος τίτλος της ταινίας αναφέρεται στο όνομα του ροκ συγκροτήματος που είχε ο χαρακτήρας της Russo. Ο ίδιος ο όρος, όμως, αποτελεί αργκό ονομασία του γυναικείου κόλπου, καθώς και συγκεκριμένη τεχνική στοματικής ικανοποίησης της γυναίκας! Πονηρό Netflix!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Για κάποια μελλοντική συνέχεια δεν βλέπω και πολλά ενδεχόμενα –όχι ότι δεν θα μπορούσε να έχει.

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Μια λέξη του αρκεί για να στήσει ή να γκρεμίσει καριέρες!

Διαδραστική τέχνη!

Βάλε λίγο χρώμα στη ζωή σου!

The Blair Witch Project: Αληθινά ψέματα.

Σκηνοθεσία: Daniel Myrick, Eduardo Sánchez
Σενάριο: Daniel Myrick, Eduardo Sánchez
Μουσική: Antonio Cora
Ηθοποιοί: Heather Donahue, Michael C. Williams, Joshua Leonard
Είδος: Supernatural Horror, Found Footage
Αξιολόγηση: ★★★★☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★☆☆☆☆
Φρίκη: ★☆☆☆☆
Τρόμος: ★★★★★
Αγωνία: ★★★★★

THE BLAIR WITCH PROJECT (1999)
Κάπου στο τέλος των 90s εμφανίστηκε μια ταινία που προκάλεσε σούσουρο (και κραυγές) στις κινηματογραφικές αίθουσες, δίχασε κοινό και κριτικούς και θόλωσε τα ήδη θολωμένα μυαλά των απανταχού βαρεμένων που πιστεύουν ό,τι τους πεις, καθώς κατάφερε να τους πείσει ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία και πραγματικά καταγεγραμμένα ντοκουμέντα και όχι για ταινία. Με λίγα λόγια, ήταν το σημείο καμπής για το genre του found footage!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Τρεις φοιτητές κινηματογραφικής σχολής αποφασίζουν να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ στο δάσος όπου, σύμφωνα με έναν τοπικό θρύλο, μια μάγισσα απήγαγε και δολοφόνησε κάμποσα παιδιά πριν από αιώνες. Οι κάτοικοι της περιοχής, από τους οποίους παίρνουν συνεντεύξεις, τους προειδοποιούν ότι το δάσος είναι στοιχειωμένο και τους ενημερώνουν για όλα τα αλλόκοτα περιστατικά που έχουν συμβεί εκεί στο πέρασμα των χρόνων. Παρά τις προειδοποιήσεις, αποφασίζουν να ξεκινήσουν ένα οδοιπορικό στην περιοχή, καταγράφοντας με την κάμερα όλα τα ευρήματά τους, και αναζητώντας το λημέρι της μάγισσας. Όσο πιο βαθιά προχωρούν στο δάσος, όμως, τόσο τα πράγματα γύρω τους γίνονται όλο και πιο φρικαλέα…

Η ταινία, παρά την απλότητά της και την έλλειψη πόρων, καταφέρνει να γίνει πολύ τρομακτική. Τόσο, που αν τη δεις μόνος σου στο σκοτάδι, παίζει και να περάσεις την υπόλοιπη νύχτα στο ίδιο σημείο, ακινητοποιημένος και κουκουλωμένος με την κουβέρτα! Είναι ένα από τα πιο λαμπρά παραδείγματα ότι δεν χρειάζεσαι ούτε τεράστιο budget, ούτε εφέ, ούτε κοστούμια και τέρατα για να καταφέρεις να ξεχωρίσεις, καθώς κόστισε μόλις 60.000 δολάρια και κατάφερε να βγάλει σχεδόν 250 εκατομμύρια! ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ! Αυτό το γεγονός έβαλε την ταινία στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες αφού κατέχει το ρεκόρ καλύτερης αναλογίας προϋπολογισμού/εσόδων. Για την ακρίβεια, κάθε ένα δολάριο που ξοδεύτηκε για το γύρισμα της ταινίας, αντιστοιχεί σε 10.931 δολάρια από τις εισπράξεις!

Σε αυτό συνέβαλε, ασφαλώς, και η πανέξυπνη προωθητική καμπάνια της ταινίας, η οποία –μεταξύ άλλων- συμπεριλάμβανε ένα ψεύτικο ντοκιμαντέρ για τον ίδιο θρύλο, το οποίο προβλήθηκε στην τηλεόραση πριν τη διανομή της ταινίας, ένα site με περισσότερες λεπτομέρειες, εμπλουτισμένο με παραποιημένα αποσπάσματα εφημερίδων, άρθρα, δελτία ειδήσεων και συνεντεύξεις, καθώς και τη διαρροή της φήμης ότι οι ηθοποιοί της ταινίας εμφανίζονταν ως «αγνοούμενοι». Αυτή ακριβώς η καμπάνια ήταν που έπεισε και τους προαναφερθέντες βαρεμένους ότι επρόκειτο για αληθινά γεγονότα! Το ξεκαρδιστικό (όχι για την ίδια, ίσως) ήταν ότι η μητέρα της πρωταγωνίστριας έλαβε κάμποσες κάρτες που δήλωναν συμπάθεια και συλληπητήρια για τον χαμό της κόρης της!

Παράλληλα, το γεγονός ότι δεν μαθαίνουμε ουσιασιστικά και πολλά για τον θρύλο και την ίδια τη μάγισσα -πέρα από τις δήθεν μαρτυρίες των δήθεν ντόπιων- κάνει την ιστορία να φαίνεται ακόμη πιο αυθεντική. Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε στο γύρισμα έλαβε επαίνους από όλους τους κριτικούς, σχεδόν, που θεώρησαν ότι ήταν μια ρηξικέλευθη κίνηση που θα έδινε νέα πνοή στις ταινίες τρόμου –ασχέτως αν δεν επρόκειτο για την πρώτη ταινία που γυριζόταν ως found footage. Δεν έπεσαν και έξω, καθώς μετέπειτα πολλές ταινίες πήραν έμπνευση από το Blair Witch, όπως το Cloverfield, το Paranormal Activity, το Trollhunters, το REC και πολλές, πολλές, ΠΟΛΛΕΣ άλλες!
Φυσικά, υπήρξαν κι εδώ οι κλασικοί φλώροι που δήλωσαν ότι ένιωσαν ζαλάδες ή έκαναν εμετό από τον τρόπο που κουνιόταν η κάμερα, διότι μάλλον οι αντοχές τους φτάνουν μέχρι μονοκάμερο sitcom –και πολύ λέω!

Υπήρξαν και αυτοί που θεώρησαν ότι πρόκειται για μια υπερκτιμημένη ταινία low budget που δεν αξίζει όλο αυτό τον χαμό –περί ορέξεως κολοκυθόπιτα! Όπως είπα στην αρχή, το Blair Witch δίχασε. Κατάφερε ταυτόχρονα να λατρευτεί και να μισηθεί, να κερδίσει Χρυσό Βατόμουρο και βραβεία καλύτερης ταινίας, να ενθουσιάσει και να φάει γιουχάρισμα! Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η ταινία φιγουράρει σε πολλές λίστες με ταινίες που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις –και δικαίως, αφού θα σε τρομάξει και θα σε κρατήσει σε εγρήγορση (και μακριά από τα δάση για αρκετό διάστημα!)

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, φέρε παρέα διότι θα είναι δύσκολη η βραδιά!

GEEKY TRIVIA
Ακόμα και οι ίδιοι οι ηθοποιοί νόμιζαν ότι ο θρύλος της μάγισσας στον οποίο βασιζόταν η ταινία τους, ήταν πραγματικός και αφορούσε αληθινά περιστατικά. Μόνο μετά το τέλος των γυρισμάτων έμαθαν ότι όλα ήταν κατασκευασμένα από τους σεναριογράφους. Στα γυρίσματα, από την άλλη, τράβηξαν τα πάνδεινα: χάθηκαν τρεις φορές στ’ αλήθεια, κάποιες τρομάρες που έτρωγαν σε ορισμένες από τις νυχτερινές σκηνές ήταν απολύτως αυθεντικές, ενώ κάθε μέρα τους έδιναν όλο και λιγότερο φαγητό, ώστε να αυξήσουν την ένταση μεταξύ τους.

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η ταινία απέκτησε δυο σίκουελ, με meta υπόθεση και τα δύο, αφού αναγνωρίζουν τα περιστατικά της αρχικής ταινίας ως πραγματικά. Αμφότερα εισέπραξαν κακές κριτικές, διότι δύσκολα επαναλαμβάνεις τόσο μεγάλη επιτυχία.

• Book of Shadows: Blair Witch 2 (2000) ★★☆☆☆
  Μια ομάδα από φαν της αρχικής ταινίας επισκέπτονται τον τόπο των γυρισμάτων για ένα τουρ που οργανώνει ένας ντόπιος, με την ελπίδα να γίνουν μάρτυρες παραφυσικών συμβάντων. Γίνονται μετά και το μετανιώνουν, ως συνήθως! Η ταινία σπάει τελείως την αρχική φόρμουλα, αφού είναι σκηνοθετημένη κανονικά.
• The Woods Movie (2015) –
  Ντοκιμαντέρ γύρω από την παραγωγή της αρχικής ταινίας, με συνεντεύξεις από τους συντελεστές της.
• Blair Witch (2016) ★★★☆☆
  Ο αδελφός της (εξαφανισμένης, και καλά) πρωταγωνίστριας της αρχικής ταινίας ανακαλύπτει στο ίντερνετ ένα βίντεο που είναι σίγουρος ότι απεικονίζει εκείνη. Αποφασίζει να επισκεφτεί την ίδια περιοχή με μια παρέα φίλων, αποφασισμένος να εντοπίσει ξανά τα ίχνη της. Η ταινία υιοθέτησε την ίδια τεχνική και αγνόησε τελείως το πρώτο σίκουελ, αλλά δεν κατάφερε να τραβήξει πάλι το κοινό.

Παράλληλα με τις ταινίες, κυκλοφόρησαν οχτώ μυθιστορήματα με ιστορίες που σχετίζονται με τον θρύλο, κάνα δυο κόμικ και μια τριλογία βιντεοπαιχνιδιών.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Μετά από τόσες κακές κριτικές, θα έλεγε κανείς ότι ο συγκεκριμένος θρύλος μάλλον μάς τελείωσε! Έλα, όμως, που υπάρχει και η τελευταία μόδα! Ποια; Αν μάντεψες «τηλεόραση», έπεσες μέσα, αφού ήδη είναι στα σκαριά η τηλεοπτική μεταφορά του Blair Witch!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Κάτι ψόφησε…

Καθόλου creepy!

Η πιο κλασική, ίσως, σκηνή της ταινίας!

Jennifer’s Body: She’s a maneater!

Σκηνοθεσία: Karyn Kusama
Σενάριο: Diablo Cody
Μουσική: Stephen Barton, Theodore Shapiro
Ηθοποιοί: Megan Fox, Amanda Seyfried, Adam Brody κ.α.
Είδος: Supernatural Horror, Black Comedy
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★☆☆
Φρίκη: ★★☆☆☆
Τρόμος: ★★★☆☆
Αγωνία: ★★★★☆

JENNIFER’S BODY (2009)
Ανοίγουν τα σχολεία, ευκαιρία για θρίλερ με φόντο τις σχολικές αίθουσες. Τη σημερινή πρόταση νομίζω ότι την είδα στον κινηματογράφο, αλλά δεν είμαι και τελείως σίγουρος –η ανάμνησή της είναι λίγο θολή στο μυαλό μου. Μπορεί να φταίει το ότι πρωταγωνιστεί η Megan Fox, η οποία δεν φημίζεται για την υποκριτική της δεινότητα. Από την άλλη, έχω δει και μεγαλύτερες μπούρδες στο σινεμά κατά καιρούς, οπότε το θεωρώ πολύ πιθανό!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Η Anita και η Jennifer είναι κολλητές από μικρές, αν και ουσιαστικά δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους. Κάποιο βράδυ πηγαίνουν σε ένα τοπικό μπαρ για να παρακολουθήσουν τη συναυλία ενός indie συγκροτήματος. Όταν ξεσπά μια καταστροφική πυρκαγιά στο μαγαζί, οι δυο φίλες χωρίζονται και η Jennifer φεύγει με το βανάκι του συγκροτήματος, παρά τις αντιρρήσεις της Anita. Το ίδιο βράδυ, η Jennifer εμφανίζεται στο σπίτι της φίλης της καλυμμένη με αίματα και συμπεριφέρεται αλλόκοτα. Από εκείνη τη στιγμή, η Anita αρχίζει να υποψιάζεται όλο και περισσότερο ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την κολλητή της και ότι ίσως η Jennifer που άφησε εκείνη τη νύχτα δεν είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη που επέστρεψε…

Η ταινία, σε γενικές γραμμές, είναι ψυχαγωγική και διατηρεί το ενδιαφέρον σου ως το τέλος. Οι διάλογοι είναι έξυπνοι και καυστικοί και έχουν κάμποσες αναφορές στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα, ενώ το σενάριο θεωρήθηκε από αρκετούς κριτικούς ως μια μεταφορά για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, καθώς και μια πιο διερευνητική ματιά στις φιλίες και τους δεσμούς μεταξύ γυναικών. Αν και πολλοί επέκριναν κάποιες «καυτές» σκηνές μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών (και ακόμη και την ίδια την επιλογή της Fox) ως μια ξεδιάντροπη προσπάθεια να προσελκύσουν το αντρικό κοινό, η Cody αρνήθηκε κάθε σκοπιμότητα. Παραδόξως, η ταινία δεν τα πήγε και τόσο καλά στο κοινό αυτό και προσέλκυσε περισσότερες γυναίκες –πράγμα το οποίο ήλπιζε και η ίδια η Cody.

Το κοινό διχάστηκε πλήρως, πάντως, καθώς οι μισοί τη λάτρεψαν και τη θεώρησαν παρεξηγημένο διαμάντι και οι άλλοι μισοί την διέγραψαν κατευθείαν από τη μνήμη τους. Η αλήθεια είναι ότι εμένα δεν με ενθουσίασε ιδιαιτέρως. Ούτε την αγάπησα, ούτε τη μίσησα –και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν μου έμεινε και τόσο στο μυαλό. Παρά το έντονο στοιχείο φρίκης και τις, ομολογουμένως, καλές ερμηνείες (ναι, ακόμα και της Fox!), η ταινία χάνει λίγο, καθώς πασχίζει μάταια να βρει την ταυτότητά της. Ενώ λανσαρίστηκε κυρίως ως μαύρη κωμωδία, το κωμικό στοιχείο είναι ελάχιστο και δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την κατηγοριοποίηση αυτή. Συν τοις άλλοις, ούτε οι τρομακτικές σκηνές είναι τόσο τρομακτικές, αν εξαιρέσουμε μερικά κλασικά jump scares.

Λίγο κωμωδία, λίγο δράμα, λίγο love story, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου! Γενικά, «λίγη» η ταινία, με λίγα λόγια! (Οι ελπίδες μου για Πούλιτζερ όλο και εξανεμίζονται…) Παρόλα αυτά, η σεναριογράφος – η οποία έγινε γνωστή χάρη στην επιτυχία της πρώτης της ταινίας, του Juno– προτάθηκε για βραβείο από την Ένωση Σεναριογράφων και για το Jennifer’s Body. Γούστα είναι αυτά!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, το χάσαμε το κορμί, πατριώτη…

GEEKY TRIVIA
Η ταινία διαδραματίζεται στην φανταστική πόλη Devil’s Kettle (Τσαγιέρα του Διαβόλου), η οποία βρίσκεται σε έναν ομώνυμο καταρράκτη, τα νερά του οποίου εξαφανίζονται σε μια καταβόθρα, η οποία κανείς δεν γνωρίζει που οδηγεί. Ο συγκεκριμένος καταρράκτης, όμως, είναι απολύτως αληθινός (αν και στην ταινία παρουσιάζεται αρκετά διαφοροποιημένος), βρίσκεται σε εθνικό πάρκο της Μινεσότα και, πράγματι, οι επιστήμονες δεν έχουν καταλάβει ακόμη πού καταλήγει ό,τι πέφτει στην καταβόθρα. Μήπως εκεί πού πάνε και όλες οι χαμένες κάλτσες;

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ε, όχι…

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Κούκου!

Φωτιά στα Σαββατόβραδα…

Μη σε ξεγελά η αθωότητά τους! Τα ελάφια είναι ύπουλα!

Winchester: Το σπίτι που έχτισαν τα φαντάσματα…

Σκηνοθεσία: The Spierig Brothers
Σενάριο: Tom Vaughan
Μουσική: Peter Spierig
Ηθοποιοί: Helen Mirren, Jason Clarke, Sarah Snook
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ☆☆☆☆☆
Φρίκη: ★☆☆☆☆
Τρόμος: ★★☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

WINCHESTER (2018)
Σου έχω φρεσκαδούρα και πράμα που σαλεύει σήμερα! Έκανα μεγάλη χαρά όταν έμαθα ότι θα γυριζόταν ταινία με θέμα το σπίτι της Sarah Winchester, μια και είναι ένα από τα μέρη που θα ήθελα να επισκεφτώ κάποια στιγμή στη ζωή μου (ασχέτως αν θα κατάφερνα να βρω τραγικό θάνατο μέσα σε μισή ώρα το πολύ, πέφτοντας σε κάνα κρυφό φρεάτιο). Η χαρά μου διπλασιάστηκε όταν έμαθα ότι η Mirren θα είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, διότι η τύπισσα τα σπάει. Μετά είδα την ταινία, ύψωσα τις γροθιές μου θυμωμένος στον αέρα και ούρλιαξα: «Γιατί, Θεέ; Γιατί;;;»

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η εταιρεία κατασκευής όπλων Winchester προσλαμβάνει τον ψυχίατρο Eric Price για να παραμείνει για λίγες μέρες στο σπίτι της κληρονόμου και ιδιοκτήτριας της επιχείρησης και να αποφανθεί αν είναι ψυχικά υγιής ώστε να παραμείνει στην ηγεσία. Όταν καταφτάνει στην έπαυλη μένει έκπληκτος από το κολοσσιαίο μέγεθός της και τον αλλόκοτο σχεδιασμό της. Όταν μαθαίνει ότι η Sarah Winchester θεωρεί πως την έχουν καταραστεί τα πνεύματα όσων σκοτώθηκαν από τα όπλα του συζύγου της και ότι ο μόνος τρόπος για να σπάσει την κατάρα είναι να συνεχίσει να χτίζει και να επεκτείνει την έπαυλη, είναι πεπεισμένος ότι η οικοδέσποινά του τρέφει αυταπάτες. Όμως, όσο παραμένει μέσα στο μυστηριώδες σπίτι, τόσο γίνεται μάρτυρας ανεξήγητων γεγονότων που όλο και ταρακουνούν τις πεποιθήσεις του…

Η ταινία είναι εν μέρει βασισμένη στην πραγματική ιστορία και τα περισσότερα στοιχεία που παρουσιάζονται είναι ιστορικά ακριβή. Η Sarah Lockwood Pardee ήταν η σύζυγος του William Wirt Winchester, ο οποίος απέκτησε την τεράστια περιουσία του χάρη στις ομώνυμες επαναληπτικές καραμπίνες που κατασκεύαζε η εταιρεία του. Απέκτησε μαζί του μια κόρη, η οποία όμως πέθανε μέσα σε λίγες μέρες. Όταν πέθανε και ο άντρας της από φυματίωση, η Sarah κληρονόμησε 20 εκατομμύρια δολάρια (στις μέρες μας θα ισοδυναμούσαν με μισό δισεκατομμύριο), το 50% της εταιρείας και ημερήσιο εισόδημα 1000 δολαρίων. Σύμφωνα με φήμες της εποχής, ένα μέντιουμ της είπε πως ήταν καταραμένη και ότι τα πνεύματα όσων σκοτώθηκαν από τις καραμπίνες του άντρα της ζητούσαν εκδίκηση. Ο μόνος τρόπος να σωθεί ήταν να μετακομίσει σε νέο σπίτι, το οποίο έπρεπε να συνεχίσει να χτίζει για το υπόλοιπο της ζωής της, ώστε να στεγάσει και να καθησυχάσει τα φαντάσματα. Αυτό και έκανε για τα επόμενα 36 χρόνια της ζωής της, αφού είχε συνεργεία που δούλευαν ασταμάτητα όλο το 24ωρο, χτίζοντας νέα δωμάτια!

Η ιστορία της Sarah Winchester είναι μια από τις πιο σαγηνευτικές και αλλόκοτες της αμερικανικής Ιστορίας και το παράξενο και δαιδαλώδες σπίτι της –το οποίο έχει διατηρηθεί ως τις μέρες μας και αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες- θεωρείται το πιο στοιχειωμένο σπίτι της Αμερικής. Γι’ αυτό και είναι κρίμα μεγάλο που η ταινία αποτελεί απλώς ένα αναμάσημα όλων των ταινιών με στοιχειωμένα σπίτια. Όταν έχεις στα χέρια σου τέτοια ιστορία και τόσο πλούσιο υλικό και καταλήγεις να γυρίζεις ακόμη μια κλισεδιάρικη ταινία με φαντάσματα και jump scares που βλέπεις από χιλιόμετρα μακριά, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Το εντυπωσιακό και γεμάτο μυστικά οικοδόμημα, που θα έπρεπε να έχει την τιμητική του στην ταινία, καταλήγει απλώς ένα τυπικό ντεκόρ για μια μονότονη ιστορία φαντασμάτων. Η όποια προσπάθεια να πάρει μια πρωτότυπη τροπή το σενάριο –και στην αρχή, ομολογουμένως, έγινε μια έντιμη προσπάθεια γι’ αυτό- τελικά καταλήγει σε τετριμμένα μονοπάτια, κλισέ αποκαλύψεις και ανατροπές και την κλασική, τελική αναμέτρηση στην οποία καταλήγουν οι ταινίες του είδους. Οι αξιόλογες ερμηνείες δεν σώζουν την κατάσταση και σε καμιά περίπτωση δεν καταφέρνεις να δεθείς με τους χαρακτήρες –ίσα ίσα που εύχεσαι να ψοφήσουν μερικοί από αυτούς, μπας και δεις κάνα πνεύμα παραπάνω.

Η όλη εκτέλεση ήταν απογοητευτικότατη και δεν απορώ που η ταινία έφαγε θάψιμο, αφού υπόσχεται πολλά, αλλά σε αφήνει, τελικά, με τη γλύκα. Παρόλα αυτά, ως ταινία εποχής παίρνει άριστα όσον αφορά την ενδυματολογία και τα σκηνικά, τα οποία καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση -ασχέτως αν μόνο ένα μικρό μέρος των γυρισμάτων έγινε στο αυθεντικό σπίτι, λόγω περιορισμένου χώρου.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πιες έναν καφέ και κάνε μια προσπάθεια να τη δεις, αλλιώς κλείσε εισιτήρια για Καλιφόρνια και πήγαινε να επισκεφτείς το original!

GEEKY TRIVIA
Η έπαυλη είναι ένα τεράστιο, τετραώροφο οικοδόμημα (πριν το σεισμό του Σαν Φρανσίσκο το 1906, ήταν επταώροφο!), έχει πάνω από 160 δωμάτια και καλύπτει συνολική έκταση 24.000 τετραγωνικών μέτρων! (Δεν τολμώ να φανταστώ καν τι ΕΝΦΙΑ θα πλήρωνε!) Είναι, μάλιστα, τόσο δαιδαλώδες και αχανές, που μόλις πρόσφατα –το 2016- ανακαλύφθηκε και ένα νέο δωμάτιο κρυμμένο σε κάποια σοφίτα!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Έτσι που τα κατάφεραν, τι μέλλον να έχει;

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Αν χαθείς εκεί μέσα παίζει να σε βρούνε και μετά από κάνα χρόνο!

Βλέμμα που κόβει κώλους!

Τόσα δωμάτια, όλο και κάποιος ανεπιθύμητος γείτονας θα σου τύχει…

5 θρίλερ με αριθμούς στον τίτλο!

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΒΕΒΑΙΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!
Για σήμερα σου έχω πέντε ταινιούλες που δεν έχουν και πολλά κοινά μεταξύ τους, πέρα από το ότι όλες τους έχουν ένα νούμερο στον τίτλο τους. (Κάποιες έχουν και νούμερα για πρωταγωνιστές, αλλά αυτή είναι διαφορετική ιστορία!) Μην αρχίσεις τις πράξεις και τις εξισώσεις, ψάχνοντας για κάποια μαθηματική σχέση μεταξύ τους, ούτε να το ρίξεις στην αριθμολογία μπας και εντοπίσεις κάποια κρυφή σύνδεση -τα μαθηματικά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου και το μόνο που γνωρίζω από αριθμολογία είναι ότι υπάρχουν πολλοί βλαμμένοι εκεί έξω που πιστεύουν σε αυτή. Ο μόνος λόγος που επέλεξα τις συγκεκριμένες ταινίες είναι όντως επειδή έχουν έναν αριθμό στον τίτλο τους και είναι αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους, ώστε να σου χαρίσω ένα ωραίο μπουκετάκι από θρίλερ για να περάσεις την εβδομάδα σου. Μερικές φορές έχει πλάκα να κάνεις πράγματα που δεν βγάζουν κανένα νόημα!

---

HOUSE OF 1000 CORPSES (2003)

Σκηνοθεσία: Rob Zombie
Σενάριο: Rob Zombie
Μουσική: Rob Zombie, Scott Humphrey
Ηθοποιοί: Sid Haig, Bill Moseley, Karen Black κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Δύο ζευγάρια περιοδεύουν στην αμερικανική επαρχία μαζεύοντας υλικό για ένα βιβλίο που ετοιμάζουν, με θέμα τις διάφορες τουριστικές ατραξιόν που βρίσκονται στις μικρές πόλεις των ΗΠΑ. Σε ένα βενζινάδικο γνωρίζονται με τον Captain Spaulding, τον γραφικό ιδιοκτήτη του καταστήματος, που παράλληλα διευθύνει και ένα Μουσείο Τεράτων και Ψυχασθενών. Όταν τους ενημερώνει για ένα τοπικό μύθο που ονομάζεται Dr. Satan αποφασίζουν να ερευνήσουν την ιστορία για το βιβλίο τους. Στην διαδρομή, όμως, θα έρθουν σε επαφή με μια πολύ περίεργη οικογένεια –και όλοι ξέρουμε πώς καταλήγουν αυτές οι συναντήσεις στα θρίλερ!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν έχεις δει άλλες ταινίες του Rob Zombie ξέρεις πολύ καλά τι να περιμένεις. Ο τύπος παίζει να γράφει και να σκηνοθετεί μόνο μαστουρωμένος, καθώς οι περισσότερες ταινίες του είναι ένας χαοτικός αχταρμάς από μπλεγμένα πλάνα και βαβούρα. Αν και η ταινία αποτελεί, ουσιαστικά, exploitation παραγωγή και δανείζεται αρκετά στοιχεία από το ύφος του είδους, παρόλα αυτά καταλήγει ένα φασαριόζικο, δυσνόητο, κλισεδιάρικο κακέκτυπο. Παρά το θάψιμο, κατάφερε να βγάλει λεφτά και να οδηγήσει και σε ένα σίκουελ, το The Devil’s Rejects του 2005.

---

APARTMENT 1303 (2007)

Σκηνοθεσία: Ataru Oikawa
Σενάριο: Ataru Oikawa, Kei Oishi, Takamasa Sato
Μουσική: John Lissauer, Masako Miyoshi
Ηθοποιοί: Noriko Nakagoshi, Arata Furuta, Yuka Itaya κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια νεαρή γυναίκα αυτοκτονεί πηδώντας από το μπαλκόνι του νέου της διαμερίσματος, κατά τη διάρκεια ενός πάρτι. Η αδελφή της, η Mariko, επισκέπτεται το διαμέρισμα προσπαθώντας να βρει απαντήσεις γύρω από την ανεξήγητη αυτοκτονία, ενώ παράλληλα αναλαμβάνει και τη φροντίδα της μητέρας τους, η οποία δείχνει να έχει πληγεί από το θλιβερό αυτό γεγονός. Σύντομα, όμως, μαθαίνει ότι το διαμέρισμα έχει πολύ άσχημο και βίαιο παρελθόν και ότι η αυτοκτονία της αδελφής της είναι απλώς ένα κομμάτι στο παζλ…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν και η ταινία είναι ιαπωνική –και ξέρουμε ότι οι Ιάπωνες το έχουν με τον τρόμο- δεν κατορθώνει παρόλα αυτά να περάσει τη μετριότητα, καθώς μοιάζει περισσότερο με μια πιο low budget εκδοχή του The Grudge. Η ιστορία είναι συνηθισμένη, το σενάριο χλιαρό από άποψη αγωνίας και τρόμου και τα εφέ δεν αποτελούν κάτι το αξιοσημείωτο. Έχει σίγουρα 2-3 δυνατές σκηνές που θα κάνουν την καρδιά σου να χτυπήσει δυνατά, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα είναι αδύναμο. Η ταινία απέκτησε και αγγλόφωνο remake το 2012, το οποίο (ως συνήθως) πάτωσε και έφαγε θάψιμο.

---

1408 (2007)

Σκηνοθεσία: Mikael Håfström
Σενάριο: Matt Greenberg, Scott Alexander
Μουσική: Gabriel Yared
Ηθοποιοί: John Cusack, Samuel L. Jackson, Mary McCormack κ.α.
Είδος: Psychological Horror
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Mike Enslin είναι ένας σκεπτικιστής συγγραφέας τρόμου, ο οποίος επισκέπτεται τοποθεσίες που εικάζεται ότι είναι στοιχειωμένες, με κύριο σκοπό να τις απομυθοποιήσει. Όταν λαμβάνει μια ανώνυμη καρτ ποστάλ του ξενοδοχείου Dolphin της Νέας Υόρκης, η οποία τον προειδοποιεί να αποφύγει το δωμάτιο 1408, το θεωρεί ως κάποιο είδος πρόκλησης και αποφασίζει να ερευνήσει τον θρύλο που λέει ότι κανείς δεν αντέχει να μείνει στο 1408 πάνω από μία ώρα. Ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου τον ενημερώνει για το άσχημο παρελθόν του κλειστού, πλέον, δωματίου και τους δεκάδες θανάτους που έχουν σημειωθεί σε αυτό και προσπαθεί να τον πείσει να μείνει κάπου αλλού. Ο Mike, όμως, είναι σίγουρος ότι όλα αποτελούν κάποιο διαφημιστικό κόλπο ή φάρσα και δεν κρύβεται τίποτε το παραφυσικό πίσω από την ιστορία. Μόνο που θα διαπιστώσει ότι κάθε θρύλος έχει μια δόση αλήθειας…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν σου αρέσει ο King, τότε η ταινία θα σε ενθουσιάσει, καθώς είναι βασισμένη σε μια μικρή ιστορία του. Και όχι από τις μέτριες, κακές ή χαζές ιστορίες του, προφανώς, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι η ταινία έσπασε τα ταμεία και σάρωσε στις κριτικές. Ο Cusack, εξαιρετικός στην ερμηνεία του, σηκώνει όλη την ταινία στους ώμους του –αφού την περισσότερη ώρα είναι ο μόνος που εμφανίζεται. Το σενάριο είναι τρομακτικό, γεμάτο μυστήριο, αγωνία και ανατροπές και η ένταση κλιμακώνεται σταδιακά μέχρι που πιάνεις τον εαυτό σου να παρακολουθεί με κομμένη ανάσα. Η ταινία γυρίστηκε με τέσσερα διαφορετικά τέλη (και όλα διαφορετικά από αυτό της αρχικής ιστορίας) –άλλα πιο αισιόδοξα και άλλα τελείως σκοτεινά- ώστε να επιλεχθεί αυτό που αντιπροσώπευε περισσότερο το κοινό.

---

7 NIGHTS OF DARKNESS (2007)

Σκηνοθεσία: Allen Kellogg
Σενάριο: Allen Kellogg
Μουσική: –
Ηθοποιοί: Jennifer Hoffman, Allen Kellogg, Meredith Kochan κ.α.
Είδος: Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Έξι παίκτες ενός ριάλιτι σώου πρέπει να περάσουν εφτά βραδιές μέσα σε ένα παλιό, εγκαταλελειμένο άσυλο που εικάζεται ότι είναι στοιχειωμένο. Το βραβείο για όσους καταφέρουν να φέρουν σε πέρας την αποστολή και δεν εγκαταλείψουν το οίκημα θα είναι ένα εκατομμύριο δολάρια. Φυσικά, μια και η ταινία είναι βασισμένη -και καλά- σε found footage, ξέρουμε από πριν ότι διάφορα φρικαλέα πράγματα θα συμβούν και κανείς δεν θα τη βγάλει ζωντανός!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε κάμποσες παραλλαγές. Για την ακρίβεια, η ταινία παίζει να πάτησε ακριβώς στην τρέλα της περιόδου εκείνης με ανάλογες ταινίες με «στοιχειωμένα κτίρια» και ντοκιμαντερίστικο found footage, αφού ακολουθεί την ίδια συνταγή κατά γράμμα. Σίγουρα αποτελεί μια αξιόλογη προσπάθεια -αν εξαιρέσουμε το πρώτο μισάωρο, κατά το οποίο κάνεις απλώς υπομονή περιμένοντας να μπει η ταινία στο ψητό. Για low budget παραγωγή, είναι καλή η προσπάθεια. Αλλά δεν αρκεί για να ξεχωρίσει από τον σωρό!

---

11-11-11 (2011)

Σκηνοθεσία: Darren Lynn Bousman
Σενάριο: Darren Lynn Bousman
Μουσική: Joseph Bishara
Ηθοποιοί: Timothy Gibbs, Michael Landes, Wendy Glenn κ.α.
Είδος: Supernatural Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ο Joseph, ένας επιτυχημένος και διάσημος συγγραφέας που βασανίζεται συχνά από εφιάλτες μετά τον φριχτό θάνατο της οικογένειάς του, έχει χάσει πλήρως την πίστη του στον Θεό και θεωρεί ότι δεν έχει πλέον κανέναν σκοπό στη ζωή. Όταν αναγκαστεί να ταξιδέψει στην Ισπανία για να επισκεφτεί τον ετοιμοθάνατο πατέρα του, με τον οποίο έχει διακόψει κάθε επαφή, αλλά και τον πάστορα αδελφό του, θα ξυπνήσουν ξανά μέσα του άσχημες μνήμες από το παρελθόν. Μόλις, όμως, ο αδελφός του του δείξει κάποιες ανεξήγητες εικόνες που καταγράφονται στις κάμερες του σπιτιού κάθε βράδυ στις 11.11, ο Joseph θα συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος αριθμός σχετίζεται με κάποιο τρόπο με όλα τα άσχημα γεγονότα στη ζωή του…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, μέτριο το αποτέλεσμα και ολίγον τι μπερδεμένο αφού το σενάριο μπλέκει διάφορα στοιχεία μεταξύ τους και από τη μία στιγμή στην άλλη αλλάζει πορεία και κατεύθυνση, μέχρι την ανατροπή -την οποία έχεις δει να έρχεται χτυπώντας την κόρνα, από τη μέση της ταινίας περίπου! Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ελάττωμα της: αδυνατεί να σε πιάσει απροετοίμαστο ή να σε ξαφνιάσει. Μια δυο σκηνές τρόμου δεν αρκούν για να σώσουν την κατάσταση, ειδικά αν βασίζονται στα κλασικά τεχνάσματα που χρησιμοποιούν όλα τα θρίλερ από το 1970 κι έπειτα. Σε γενικές γραμμές είναι αδύναμη, συνηθισμένη και απογοητευτική.