5 θρίλερ για να δεις στην καραντίνα!

ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ!
Είναι αρκετές οι φορές που η ζωή μοιάζει ν΄ αντιγράφει τον κινηματογράφο και να που τώρα ολόκληρος ο πλανήτης βιώνει κάτι που μοιάζει να βγήκε από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ο κορονοϊός έκανε τη δειλή εμφάνισή του στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, αλλά ξεπέρασε πολύ γρήγορα το τρακ του. Τώρα πια έχει εξαπλωθεί σε κάθε ήπειρο, ολόκληρες χώρες τελούν υπό καραντίνα και γενική απαγόρευση κυκλοφορίας, η παγκόσμια οικονομία αρχίζει να γονατίζει και τα θύματα αυξάνονται ανησυχητικά. Απόδειξη ότι όσο μακριά κι αν έχει φτάσει ο πολιτισμός μας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί πολύ εύκολα να καταρρεύσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Και υπάρχει πιο ιδανικός εχθρός για να το πετύχει αυτό, πέρα από κάποιον που φαίνεται μόνο στο μικροσκόπιο; Δεν χρειάζεται πανικός, όμως. Υπομονή και αισιοδοξία! Ακολούθα τις οδηγίες των ειδικών, προφυλάξου όσο καλύτερα μπορείς και βρες την ευκαιρία να κάνεις μέσα στην καραντίνα όλα εκείνα που συνεχώς γκρινιάζεις πως δεν έχεις χρόνο να κάνεις. Και στο ενδιάμεσο, εδώ είμαι εγώ για να σου προτείνω και κανένα καλό θρίλερ! Η περίσταση απαιτεί και ταινίες αντίστοιχου περιεχομένου, φυσικά. Τι; Too soon?

---

CARRIERS (2009)

Σκηνοθεσία: Àlex & David Pastor
Σενάριο: Àlex & David Pastor
Μουσική: Peter Nashel
Ηθοποιοί: Lou Taylor Pucci, Chris Pine,
Emily VanCamp κ.α.
Είδος: Body Horror, Post-Apocalyptic Horror
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Τέσσερις επιζώντες μιας πανδημίας που έχει αποδεκατίσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Γης ταξιδεύουν προς μια απομονωμένη παραλία. Σκοπός τους είναι να εγκατασταθούν στο ξενοδοχείο που βρίσκεται εκεί, περιμένοντας να εξαλειφθεί ο ιός και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Στο ταξίδι τους ακολουθούν μια σειρά από κανόνες που έχουν θεσπίσει, ώστε να αποφύγουν τον κίνδυνο μόλυνσης. Στην πορεία, όμως, θα συναντηθούν με έναν πατέρα και την άρρωστη κόρη του και τα σχέδιά τους θα αλλάξουν οριστικά…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, παρότι δεν έχει και κάτι καινούργιο να πει η ταινία, βλέπεται αρκετά ευχάριστα (όσο ευχάριστα μπορείς να παρακολουθήσεις μια μεταποκαλυπτική ταινία!) Η ιστορία μπορεί να είναι σχετικά απλή και με αναμενόμενη εξέλιξη, αλλά οι ερμηνείες τη σώζουν. Το ενδιαφέρον είναι ότι αποτελεί μια από τις πρώτες ταινίες του Chris Pine -πριν γίνει γνωστός- και προβλήθηκε την ίδια χρονιά με το reboot του Star Trek (το οποίο τον έκανε γνωστό!)

---

CONTAGION (2011)

Σκηνοθεσία: Steven Soderbergh
Σενάριο: Scott Z. Burns
Μουσική: Cliff Martinez
Ηθοποιοί: Marion Cotillard, Matt Damon, Jude Law, Laurence Fishburne κ.α.
Είδος: Action Thriller
Αξιολόγηση: ★★★★★

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Δύο μέρες μετά την επιστροφή της από επαγγελματικό ταξίδι στην Κίνα, μια γυναίκα από τις ΗΠΑ αρρωσταίνει και πεθαίνει. Η αυτοψία δείχνει ότι ο θάνατος προκλήθηκε από έναν άγνωστο και αρκετά θανατηφόρο ιό και οι έρευνες αποκαλύπτουν ότι η νεκρή ήταν ο αρχικός ασθενής. Αμέσως ξεκινά αγώνας δρόμου για να εντοπιστούν όλες οι κινήσεις της και να αποφευχθεί η εξάπλωση του ιού, όμως είναι πλέον πολύ αργά. Όσο οι ειδικοί παλεύουν με τον χρόνο για να ανακαλύψουν το εμβόλιο κατά του ιού, ο πλανήτης αρχίζει σιγά σιγά να κυριεύεται από τον πανικό και να βυθίζεται όλο και περισσότερο στο χάος…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια αριστουργηματική ταινία με ανσάμπλ καστ, η οποία τρόμαξε πολλούς με τον ρεαλισμό της, ενώ στις μέρες που διανύουμε φαντάζει σχεδόν προφητική. Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές, η σκηνοθεσία αριστοτεχνική και η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια διάφορων χαρακτήρων, αποκαλύπτοντας όλες τις πλευρές μιας πανδημίας: το δράμα των θυμάτων και των οικογενειών τους, τη μάχη του νοσηλευτικού προσωπικού, τις συζητήσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες οργανισμών, την ψυχολογία του πλήθους και τη μαζική υστερία, καθώς και την αναπόφευκτη εμφάνιση των κερδοσκόπων. Έπαινοι προήλθαν και από την επιστημονική κοινότητα για την ακρίβεια του σεναρίου, όσον αφορά το επιστημονικό κομμάτι.

---

HIDDEN (2015)

Σκηνοθεσία: The Duffer Brothers
Σενάριο: The Duffer Brothers
Μουσική: David Julyan
Ηθοποιοί: Alexander Skarsgård,
Andrea Riseborough, Emily Alyn Lind
Είδος: Psychological Thriller
Αξιολόγηση: ★★★☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια μυστηριώδης ασθένεια που χτυπάει τις ΗΠΑ αναγκάζει μια τριμελή οικογένεια να κρυφτεί σε ένα υπόγειο καταφύγιο. Πεπεισμένοι πως είναι οι μοναδικοί που έχουν επιζήσει και ότι ο υπόλοιπος πληθυσμός έχει μετατραπεί σε τέρατα, προσπαθούν να επιβιώσουν στο ασφυκτικό, αυτό, περιβάλλον έχοντας ως κύριο κανόνα να διατηρούν την ψυχραιμία τους και να μην εγκαταλείπουν για κανένα λόγο την κρυψώνα τους. Μια σειρά από ατυχείς συγκυρίες, όμως, θα απειλήσει την ασφάλειά τους…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, η ταινία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και καταφέρνει να αναπτύξει μια τετριμμένη ιδέα με δημιουργικό τρόπο. Είναι κλειστοφοβική, ατμοσφαιρική και μινιμαλιστική, κυρίως λόγω του χαμηλού budget. Το σενάριο δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, όμως παρουσιάζεται έξυπνα, μοιρασμένο ανάμεσα στο παρόν και σε ελάχιστα flashback τα οποία αποκαλύπτουν όλες τις πτυχές της ιστορίας. Σίγουρα θα κρατήσει το ενδιαφέρον σου μέχρι το ανατρεπτικό φινάλε.

---

VIRAL (2016)

Σκηνοθεσία: Henry Joost, Ariel Schulman
Σενάριο: Christopher Landon
Μουσική: Rob Simonsen
Ηθοποιοί: Sofia Black D’Elia, Analeigh Tipton,
Travis Tope κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror
Αξιολόγηση: ★★☆☆☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Μια εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια που προκαλείται από παρασιτικό οργανισμό χτυπάει μια μικρή πόλη της Καλιφόρνια, την οποία η κυβέρνηση θέτει αμέσως υπό αυστηρή καραντίνα. Στο επίκεντρο του χαμού βρίσκονται δυο αδελφές, οι οποίες αποκόπτονται τελείως από τους γονείς τους και πρέπει να βρούνε έναν τρόπο να παραμείνουν υγιείς ώσπου να περάσουν όλα. Κάτι που θα αποδειχθεί σχεδόν αδύνατο, αφού όσοι νοσούν γίνονται απίστευτα βίαιοι και επιθετικοί…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, εντάξει, βλέπεται. Δεν αποτελεί και κάτι το εξαιρετικά πρωτότυπο, μοιάζει περισσότερο με ένα αναμάσημα ιδεών που έχουμε ξαναδεί, αλλά με μια προσπάθεια να αποδοθούν με πιο σύγχρονο τρόπο. Είναι καλογυρισμένο και έχει μερικές καλές σκηνές φρίκης, όμως η γενική αίσθηση που σου αφήνει είναι αυτή του ξαναζεσταμένου φαγητού. Είναι, σίγουρα, από τις ταινίες που βλέπεις κάνοντας κάτι άλλο ταυτόχρονα.

---

RADIUS (2017)

Σκηνοθεσία: Caroline Labrèche, Steeve Léonard
Σενάριο: Caroline Labrèche, Steeve Léonard
Μουσική: Benoît Charest
Ηθοποιοί: Diego Klattenhoff, Charlotte Sullivan
Είδος: Science Fiction Thriller
Αξιολόγηση: ★★★★☆

 

 

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ένας άντρας συνέρχεται μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα και συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει τη μνήμη του. Αναζητώντας βοήθεια, θα ανακαλύψει έντρομος πως όποιος ζωντανός οργανισμός τον πλησιάζει σε κοντινή απόσταση, πέφτει νεκρός. Το μυστήριο περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν συναντά μια γυναίκα που, όχι μόνο πάσχει κι εκείνη από αμνησία, αλλά δείχνει να έχει και ανοσία στη θανατηφόρα δύναμή του. Μαζί θα προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο για το τι τους συνέβη…

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία με αρκετά έξυπνη και πρωτότυπη ιστορία και μπόλικες ανατροπές στην εξέλιξή της. Συνδυάζει στοιχεία θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας, μυστηρίου και το σασπένς σε κρατάει από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος. Μπορεί να είναι low budget, όμως η φρέσκια ιδέα στην οποία βασίστηκε το σενάριο είναι το μόνο που έχει σημασία εδώ και είναι και αυτό που οδήγησε στις εξαιρετικές κριτικές του κοινού.  Δες την οπωσδήποτε!

Upgrade: Ετοιμάσου για την 2.0 έκδοσή σου!

Σκηνοθεσία: Leigh Whannell
Σενάριο: Leigh Whannell
Μουσική: Jed Palmer
Ηθοποιοί: Logan Marshall-Green, Betty Gabriel κ.α.
Είδος: Body Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★★★★☆
Φρίκη: ★★★★☆
Τρόμος: ★☆☆☆☆
Αγωνία: ★★★★★

UPGRADE (2018)
Ο σημερινός δημιουργός δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη σύσταση στους φαν των ταινιών τρόμου, καθώς είναι το διεστραμμένο μυαλό που κρύβεται πίσω από τα διαβόητα SAW (τα τρία πρώτα και καλύτερα, τουλάχιστον, πριν αρχίσει να γίνεται σούπα η φάση) και τα Insidious. Πολύ πρόσφατα αποφάσισε να κάτσει και στην σκηνοθετική καρέκλα, αναλαμβάνοντας τα ηνία για το τελευταίο Insidious. Η σημερινή πρόταση είναι μόλις η δεύτερη ταινία που σκηνοθετεί και οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι αρκετά ανυπόμονος για τα μελλοντικά του σχέδια!

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Η ταινία διαδραματίζεται στο μέλλον, όπου η τεχνολογία έχει προχωρήσει αρκετά ώστε να υπάρχει πλέον η δυνατότητα «αναβαθμισμένων» ανθρώπων, χάρη στη χρήση μηχανικών και ηλεκτρονικών εμφυτευμάτων. Ο Grey είναι ένας παλαιάς κοπής μηχανικός που δουλεύει από το σπίτι του, στο οποίο ζει με τη σύζυγό του, την Asha. Μετά από μια επίσκεψή τους στον Eron Keen, έναν καινοτόμο εφευρέτη και πελάτη του Grey, το αυτοκίνητό τους παθαίνει βλάβη και το ζευγάρι βρίσκεται εγκλωβισμένο σε μια κακόφημη συνοικία. Η επαφή τους με μια ομάδα εγκληματιών καταλήγει με την Asha νεκρή και εκείνον τετραπληγικό. Ο Eron, όμως, έχει μια πρόταση που πρόκειται να αλλάξει τη ζωή του Grey για πάντα: το STEM, ένα πειραματικό εμφύτευμα που μπορεί να του δώσει πίσω τον πλήρη έλεγχο στο σώμα του. Ο Grey δέχεται και πολύ σύντομα ανακαλύπτει ότι το τσιπάκι μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα απ’ όσο φανταζόταν. Το κυριότερο; Του δίνει τη δυνατότητα να αναζητήσει εκδίκηση για τη δολοφονία της γυναίκας του…

Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα ως ένα φουτουριστικό Death Wish, καθώς η κεντρική της πλοκή είναι, ουσιαστικά, μια ιστορία εκδίκησης. Παρόλα αυτά, τα έντονα στοιχεία sci-fi περιορίζουν (ή αναβαθμίζουν, για να κάνω και λογοπαίγνιο!) αρκετά την προβλεψιμότητα και τη μονοτονία του είδους, καθώς οδηγούν την ιστορία από διαφορετικά μονοπάτια. Το σενάριο είναι καλογραμμένο και δεμένο και η σκοτεινή ατμόσφαιρα της ταινίας έχει έντονα cyberpunk στοιχεία, ανάλογα κλασικών δυστοπικών φουτουριστικών ταινιών. Αρκετοί φαν, μάλιστα, θεωρούν πως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα μεγάλο επεισόδιο του Black Mirror –και αυτό είναι μεγάλη φιλοφρόνηση!
Το μεγαλύτερο ατού του Upgrade, όμως, είναι οι απίστευτες σκηνές μάχης, οι οποίες είναι τόσο άρτια χορογραφημένες και σκηνοθετημένες, που θα σε εντυπωσιάσουν σίγουρα! Ο Whannell παίζει κυριολεκτικά τις κάμερες στα δάχτυλά του, οι οποίες αποτελούν μέρος της δράσης, ακολουθώντας τον πρωταγωνιστή σε κάθε ακροβατικό και κάθε κίνηση που κάνει.

Η δράση, η αγωνία, το χιούμορ, αλλά και η φρίκη δένουν αρμονικά μεταξύ τους, χωρίς το ένα στοιχείο να υπερέχει των άλλων και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία με γρήγορο ρυθμό, χωρίς περιττά πλατιάσματα, με ισχυρές δόσεις αδρεναλίνης. Φυσικά, υπάρχουν και μπόλικες σκηνές φρίκης –σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη/σεναριογράφου, ο οποίος δεν ξεχνάει τις ρίζες του! Και ενώ, ουσιαστικά, πρόκειται για μια low budget παραγωγή, στο τέλος νιώθεις απολύτως ικανοποιημένος, σαν να παρακολούθησες κάποια υπερπαραγωγή –άλλη μια απόδειξη ότι τα λεφτά δεν είναι τόσο σημαντικά όσο το ταλέντο!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, δεν το συζητάμε καν. Θα το δεις!

GEEKY TRIVIA
Στις προαναφερθείσες σκηνές μάχης η κάμερα παραμένει ως επί το πλείστον κεντραρισμένη στον πρωταγωνιστή, έτσι ώστε να εμφανίζεται πάντα στο μέσο του πλάνου. Αυτό το πέτυχε ο Whannell τοποθετώντας ένα τηλέφωνο κάπου πάνω στον ηθοποιό και ζευγοποιώντας τις κάμερες με αυτό, έτσι ώστε να το ακολουθούν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια!

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ο παραγωγός δήλωσε προσφάτως ότι υπάρχουν σχέδια για ένα σίκουελ. Κατά πάσα πιθανότητα είναι νωρίς ακόμα για να έχουν ξεκινήσει οι προεργασίες, όμως η ιστορία έχει αρκετές δυνατότητες για διεύρυνση!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Το Cloud αποκτά λίγο πιο κυριολεκτική έννοια!

Υπάρχει πιο εφιαλτική μοίρα από αυτήν;

Κάποιοι αυτό το αποκαλούν «βελτίωση»!

The Thing: Η καλύτερη «χειρότερη» ταινία που θα δεις!

Σκηνοθεσία: John Carpenter
Σενάριο: Bill Lancaster
Μουσική: Ennio Morricone
Ηθοποιοί: Kurt Russell, Keith David, A. Wilford Brimley κ.α.
Είδος: Science Fiction Horror, Body Horror
Αξιολόγηση: ★★★★★

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★★★
Φρίκη: ★★★★★
Τρόμος: ★★★★★
Αγωνία: ★★★★★

THE THING (1982)
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γνωρίζεις τη σημερινή πρόταση –ακόμη και αν δεν έχεις δει την ταινία, σίγουρα την έχεις ακουστά. Πρόκειται για ένα κομβικό σημείο του κινηματογραφικού τρόμου, μια ταινία-ορόσημο που επηρέασε κάμποσους δημιουργούς και συνέβαλε στη διαμόρφωση των θρίλερ που βλέπουμε σήμερα! Μια ταινία που φιγουράρει σε όλες τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών και –φυσικά- μια ταινία που τη ΣΚΥΛΟΘΑΨΑΝΕ όλοι, σχεδόν πάτωσε στα ταμεία, παραλίγο να καταστρέψει την καριέρα του σκηνοθέτη και προτάθηκε και για ένα Χρυσό Βατόμουρο! «Γουάτ δε φακ;» αναρωτιέσαι. Το ίδιο αναρωτήθηκα κι εγώ!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Μια πολυμελής ομάδα αμερικανών ερευνητών στην Ανταρκτική έρχεται αντιμέτωπη με ένα εξωγήινο, παρασιτικό πλάσμα που έχει τη δυνατότητα να αφομοιώνει και να μεταλλάσσει όποιον ζωντανό οργανισμό έρχεται σε επαφή μαζί του. Μη γνωρίζοντας ποιος είναι ήδη μολυσμένος ανάμεσά τους, τα μέλη της ερευνητικής ομάδας βυθίζονται σιγά σιγά στην παράνοια και στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να ανακαλύψουν έναν τρόπο να σκοτώσουν το παράσιτο πριν εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη…

Η ταινία είναι βασισμένη στη νουβέλα Who Goes There? του John W. Campbell, Jr. και δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1938 στο περιοδικό Astounding Science-Fiction. Το κεντρικό θέμα το έχουμε ξαναδεί σε αρκετά θρίλερ: πόσο εύκολο είναι να χαθεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στα μέλη μιας μικρής κοινότητας και πόσο γρήγορα το αίσθημα της αυτοσυντήρησης θα σε κάνει να στραφείς ενάντια σε φίλους και γνωστούς. Παρόλα αυτά, στο πέρασμα των χρόνων, το The Thing έχει γίνει αντικείμενο φιλοσοφικής μελέτης για πολλούς κριτικούς και δημιουργούς, που προσπαθούν να εντοπίσουν τα κρυφά μηνύματα.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι, καθώς το σενάριο γράφτηκε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, αποτελεί έναν παραλληλισμό με τον παρανοϊκό φόβο της αμοιβαίας πυρηνικής καταστροφής ή της εξάπλωσης του κομμουνισμού.
Άλλοι θεωρούν ότι η παντελής έλλειψη γυναικείων χαρακτήρων μετατρέπει την ταινία σε μια φοβία για την έλλειψη ανδρισμού ή την ομοφυλοφιλία –σε αυτό συνέβαλαν και κάμποσες σκηνές που περιέχουν πλοκάμια, διεισδύσεις και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Όποια και αν είναι η βαθύτερη ανάλυση, το σημαντικό είναι πως το The Thing είναι μια ταινία τρόμου για γερά νεύρα που θα σε κάνει να πεταχτείς από τη θέση σου κάμποσες φορές –ακόμη και αν την έχεις ξαναδεί- καθώς διαθέτει μερικές από τις πιο σκληρές, ανατριχιαστικές και αηδιαστικές σκηνές τρόμου που έχουν γυριστεί ποτέ για θρίλερ! Τα πρακτικά εφέ είναι απίστευτα για την εποχή τους (και σε ορισμένες σκηνές, ακόμα και για τη σύγχρονη εποχή), ενώ η σκηνοθεσία του Carpenter είναι άρτια και με εμφανείς επιρροές από το έργο του Lovecraft, το έργο του οποίου εκτιμά, κατά παραδοχή, του ο σκηνοθέτης.

Η ταινία πλέον θεωρείται κλασική και φιγουράρει σε όλες τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες τρόμου, ενώ αναφορά σε αυτήν έχει γίνει σε δεκάδες άλλες παραγωγές, από τα X-Files και το Futurama, μέχρι το Stranger Things. Κάμποσοι δημιουργοί έχουν παραδεχτεί την επίδραση που είχε στη δουλειά τους, όπως ο del Toro, ο Abrams, o Blomkamp, ο Wright και άλλοι. Με απλά λόγια: πρόκειται για ταινιάρα!

Οπότε το τεράστιο ερώτημα είναι… «Τι διάολο; Για ποιον λόγο όλο αυτό το αρχικό θάψιμο;» Η απάντηση είναι πολύ απλή: λάθος εποχή, που θα έλεγε και ο Γαϊτάνος!
Όταν πρωτοπροβλήθηκε η ταινία, το αμερικανικό κοινό βίωνε οικονομική ύφεση και μια σκοτεινή, καταθλιπτική ταινία τρόμου ήταν το τελευταίο που χρειαζόταν. Πολύ περισσότερο όταν την ίδια περίοδο είχε να επιλέξει ανάμεσα σε αυτό και στο πολύ πιο αισιόδοξο και χαρούμενο E.T. the Extra Terrestrial του Spielberg. Παράλληλα, η γραφική βία προκάλεσε την έντονη αντίδραση του κοινού –το οποίο τότε ήταν πολύ πιο ευαισθητούλι, κιόλας, και δεν πολυσήκωνε αίματα και σπληνάντερα στην οθόνη. Πολλοί χαρακτήρισαν την ταινία ως «τη μεγαλύτερη βλακεία των 80s», «βαρετή», «σαβούρα» και τον Carpenter «πορνογράφο της βίας» και ψιλοανώμαλο μέσες-άκρες! (Την ίδια μοίρα –και μετέπειτα πορεία, βασικά- είχε και το Blade Runner, που άρχισε να προβάλλεται την ίδια εβδομάδα!)

Με λίγα λόγια, ο Carpenter αποδείχθηκε πολύ μπροστά από την εποχή του –και αυτό παραλίγο να του στοιχίσει την καριέρα του, καθώς έχασε αρκετές προτάσεις για δουλειές εξαιτίας του The Thing. Ευτυχώς, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όταν η ταινία κυκλοφόρησε στο βίντεο και προβλήθηκε και στην τηλεόραση και τα υπόλοιπα… είναι ιστορία!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, ένα πράγμα (pun intended) είναι σίγουρο: αν η ταινία επιβίωσε από όλες αυτές τις κακουχίες και κατάφερε να ανέλθει στην κορυφή, τότε είναι ένα πραγματικό αριστούργημα!

GEEKY TRIVIA
– Μια από τις ελάχιστες ταινίες που δεν ξεκινούν με το λογότυπο της Universal.
– Στις σκηνές των αυτοψιών χρησιμοποιήθηκαν αληθινά όργανα και εντόσθια ζώων!
– Το 8o επεισόδιο της πρώτης σεζόν των X-Files («Ice») αποτελεί homage στην ταινία και έχει παρόμοιο σενάριο.
– Η μουσική του Morricone προτάθηκε για Χρυσό Βατόμουρο, αλλά από τότε έχει αποκτήσει κι αυτή cult status.

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Αν και η ταινία δεν αποτελεί την πρώτη μεταφορά της νουβέλας στο σινεμά, παρόλα αυτά είναι η πιο πιστή μεταφορά της.

• The Thing From Another World (1951) –
  Το πλήρωμα μιας αμερικανικής αεροπορικής μονάδας ερευνά την πτώση ενός ιπτάμενου δίσκου στην Αλάσκα. Εκεί ανακαλύπτουν το παγωμένο πτώμα ενός εξωγήινου, η γενετική ταυτότητα του οποίου θυμίζει περισσότερο μια εξελιγμένη μορφή φυτού…
• The Thing (2011) ★★★☆☆
  Πρόκειται για ομώνυμο prequel της ταινίας του 1982, το οποίο αφηγείται τα περιστάτικα που συνέβησαν από την ανακάλυψη του εξωγήινου οργανισμού, μέχρι το σημείο που ξεκινά η αρχική ταινία. Παρότι δεν αποτελεί remake, η σύγκριση με το πρωτότυπο οδήγησε σε κακές κριτικές και εισπράξεις.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Δεν νομίζω να τολμήσει να το αγγίξει κανείς άλλος, οπότε χλωμό βλέπω το ενδεχόμενο άλλου remake ή sequel. Από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις…

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Τα χάσκι είναι τρομακτικά από μόνα τους, φαντάσου σε συνδυασμό με παράσιτο…

Νόστιμο φαίνεται, τι είναι;

«Ποιον είπες άσχημο;»

Hellraiser: Μην. Aνοίξεις. Tο. Kουτί.

Σκηνοθεσία: Clive Barker
Σενάριο: Clive Barker
Μουσική: Christopher Young
Ηθοποιοί: Andrew Robinson, Clare Higgins, Ashley Laurence, Doug Bradley κ.α.
Είδος: Supernatural Horror, Body Horror
Αξιολόγηση: ★★★
☆☆

TΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα: ★★★
☆☆
Φρίκη: ★★★
★☆
Τρόμος: ★★★
☆☆
Αγωνία: ★★★
☆☆

HELLRAISER (1987)
Μετά την πρόσφατη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ, η σημερινή ταινία ήταν η ιδανική για παρουσιάση, καθώς -ας το παραδεχτούμε- ο πλανήτης πρόκειται να πάει κατά διαόλου πολύ σύντομα! Το σημερινό θρίλερ είναι ένα από τα πιο κλασικά κι έχει γράψει τη δική του ιστορία στον χώρο του τρόμου -κυρίως λόγω του δημιουργού του, Clive Barker, ο οποίος είχε ήδη φανατικό κοινό πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, ως συγγραφέας ιστορίων τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Το Hellraiser αποτελεί σήμερα την πιο γνωστή και αναγνωρίσιμη δουλειά του και είναι βασισμένο στη νουβέλα The Hellbound Heart. Αν κι εμένα δεν με ενθουσίασε ποτέ ιδιαιτέρως, οι φαν του πίνουν νερό στ’ όνομά του. Ή αίμα!

TI MAΣ ΛΕΣ;
Ένα μυστηριώδες κουτί έχει τη δύναμη ν’ ανοίξει πύλη σε μια άλλη διάσταση, όπου μπορεί κανείς ν’ αναζητήσει την απόλυτη ηδονή. Μόνο που στη διάσταση αυτή κατοικούν και οι “Κοινοβίτες” (Cenobites) –σαδομαζοχιστικές, δαιμονικές οντότητες που εμφανίζονται κάθε φορά που ανοίγει το κουτί- για τους οποίους η ηδονή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον πόνο και το μαρτύριο. Όταν ο Frank, το τελευταίο θύμα τους, επανέρχεται τυχαία στη ζωή, έχει ανάγκη από ανθρώπινο αίμα για να αναρρώσει πλήρως και να εξαφανιστεί πριν τον εντοπίσουν ξανά οι Cenobites. Για να τα καταφέρει, επιστρατεύει την κουνιάδα και ερωμένη του, η οποία οδηγεί ανυποψίαστα θύματα σε αυτόν…

Όπως ανέφερα και πριν, παρά τη φρίκη και το αίμα που περιέχει, ποτέ δεν με ενθουσίασε ιδιαιτέρως το συγκεκριμένο franchise. Δεν ξέρω γιατί, ίσως φταίει το ότι δεν είχα επαφή με το έργο του Barker πριν πρωτοδώ την ταινία, ίσως φταίνε και κάποια από τα εφέ που μου φαίνονταν τουλάχιστον αστεία, ίσως και το ότι όλα σχεδόν τα σίκουελ είναι αδιάφορα εώς κάκιστα και δεν καταφέρνουν ν’ αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον. Αλλά τα προσωπικά γούστα δεν παίζουν ρόλο εδώ –το Hellraiser έχει αφήσει εδώ και δεκαετίες το στίγμα του, ανήκει στα franchise που δεν πεθαίνουν με τίποτα και ο δαίμονας Pinhead αποτελεί πια κομμάτι της ποπ κουλτούρας και έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους «κακούς» ταινιών θρίλερ –ασχέτως αν δεν έχει ιδιαιτέρως μεγάλο ρόλο στις αρχικές ταινίες ή παριστάνει απλώς τη γλάστρα στις μετέπειτα.

Η ταινία έχει σίγουρα την κατάλληλη ατμόσφαιρα μυστηρίου και τρόμου από την αρχή ως το τέλος και περιέχει κάμποσες σκηνές ακατάλληλες για ευαίσθητα νεύρα και στομάχια. Παράλληλα, διαχωρίζει πλήρως τη θέση της από τις υπόλοιπες ταινίες τρόμου της εποχής, που διαθέτουν και αρκετά κωμικά στοιχεία για να μειώσουν κάπως την ένταση. Το Hellraiser παίρνει πιο σοβαρά τον εαυτό του και αποβάλλει κάθε ίχνος ελαφρότητας, ώστε να μην υποβαθμίσει καθόλου το αρχικό υλικό, αλλά και για να διατηρήσει την αίσθηση απειλής που πλανάται στον αέρα από το ξεκίνημα. Οι απολύτως διαταραγμένες φιγούρες των Cenobites, βέβαια, είναι αυτές που κλέβουν την παράσταση, ακόμη κι αν έχουν σχετικά περιορισμένο ρόλο στην ταινία.

Το κυριότερο μειονέκτημα είναι τα εφέ, ειδικά προς το τέλος της ταινίας, που είναι απλώς άθλια –ακόμη και για την εποχή τους! Ο λόγος είναι ότι τα λεφτά τους τέλειωσαν γρήγορα μετά το βασικό γύρισμα, οπότε δεν τους είχε μείνει φράγκο για να αναθέσουν τα εφέ σε κανονική εταιρεία και τα έκαναν με το χέρι ο ίδιος ο Barker και… «ένας Έλληνας» -όπου δουλειά στο πόδι, οι Έλληνες μανούλες! Κατά τ’ άλλα, όμως, τα πρακτικά εφέ -ειδικά τα προσθετικά και το μακιγιάζ- είναι αρκετά επιτυχημένα, καθώς κυμαίνονται από ανατριχιαστικά εώς φρικιαστικά!

Η ταινία, φυσικά, προκάλεσε ντόρο με το γραφικό της περιεχόμενο και έφαγε και ban σε κάνα δυο μέρη, ενώ υπέστη και κάμποση λογοκρισία που οδήγησε στο κόψιμο μερικών (πιο) σκληρών σκηνών. Μα τι χαριτωμένα αθώος που ήταν παλιότερα ο κινηματογράφος! Εννοείται πως απέκτησε φανατικούς ακόλουθους πολύ γρήγορα και η φήμη της οδήγησε σε αρκετές συνέχειες.

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, άνοιξε αυτό το κουτί, αλλά παραμύθι δεν θ’ ακουστεί –μόνο κραυγές!

GEEKY TRIVIA
Κατά τη διάρκεια του πάρτυ που οργάνωσε η παραγωγή για τη λήξη των γυρισμάτων, ο Doug Bradley –που υποδύεται τον Pinhead- συνειδητοποίησε προς μεγάλη του θλίψη ότι όλα τα μέλη του συνεργείου τον αγνοοούσαν τελείως, παρά το γεγονός ότι τα πήγαιναν πολύ καλά μεταξύ τους στα γυρίσματα. Λίγο αργότερα κατάλαβε και τον λόγο: δεν τον είχε αναγνωρίσει κανείς τους, μια και μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τον είχαν δει ποτέ χωρίς το περίτεχνο μακιγιάζ που φορούσε στην ταινία! Ουπς!

MIA ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Το Hellraiser αριθμεί ήδη κάμποσα σίκουελ, αφου συνέχισαν να βγαίνουν ταινίες μέχρι πρόσφατα. Δυστυχώς, σχεδόν όλα είναι για τα μπάζα!

• Hellbound: Hellraiser II (1988) ★★★
☆☆
  Η ταινία συνεχίζει από εκεί που τελείωσε η πρώτη, με την πρωταγωνίστρια να βρίσκεται σε μια ψυχιατρική κλινική μετά από τα γεγονότα που έζησε. Ο γιατρός που την εξετάζει, όμως, δείχνει να έχει μια κρυφή εμμονή με το υπερφυσικό στοιχείο… Η ταινία είναι κάπως ανώτερη όσον αφορά τα εφέ και τη φρίκη και ρίχνει και κάποιο φως στο backstory των Cenobites.
• Hellraiser III: Hell on Earth (1992) ★★
☆☆☆
  Ο νεαρός ιδιοκτήτης ενός πετυχημένου νυχτερινού κέντρου αγοράζει ένα περίεργο γλυπτό, αγνοώντας ότι σε αυτό είναι παγιδευμένη η υπόσταση του Pinhead, μαζί με το μυστηριώδες Κουτί. Λίγες μέρες αργότερα, μια ρεπόρτερ γίνεται μάρτυρας ενός ανεξήγητου θανάτου και αποφασίζει να ερευνήσει την υπόθεση. Σύντομα, τα ίχνη θα την οδηγήσουν στο νυχτερινό κέντρο…
• Hellraiser: Bloodline (1996) ★★
☆☆☆
  Σε έναν διαστημικό σταθμό στο μέλλον (καθώς όλα τα franchise τρόμου καταλήγουν, αναπόφευκτα, στο διάστημα κάποια στιγμή!), ένας απόγονος του κατασκευαστή του πρώτου Κουτιού, προσπαθεί να παγιδεύσει για πάντα τον Pinhead. Παράλληλα, μαθαίνουμε τα πάντα γύρω από την ιστορία του Κουτιού στο πέρασμα των αιώνων. Που είναι και το μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο στο σίκουελ αυτό.
• Hellraiser: Inferno (2000) ★★
☆☆☆
  Ένας διεφθαρμένος επιθεωρητής της αστυνομίας, που έχει εμμονή με τους γρίφους, ανακαλύπτει το Κουτί ερευνώντας μια σκηνή φόνου. Αφού καταφέρνει να το ανοίξει, αρχίζει να βιώνει μια σειρά από ψευδαισθήσεις που μπλέκονται με την πραγματικότητα. Η ταινία είναι η πρώτη που κυκλοφόρησε απευθείας σε DVD –και καλά έκανε κιόλας…
• Hellraiser: Hellseeker (2002) ★★
★☆☆
  Η Kirsty –η πρωταγωνίστρια των δύο πρώτων ταινιών- και ο σύζυγός της, Trevor, ταξιδεύουν με το αυτοκίνητο, όταν μετά από ένα ατύχημα καταλήγουν στον πάτο ενός ποταμού. Ενώ ο άντρας της καταφέρνει να βγει από το όχημα, η Kirstie παγιδεύεται σε αυτό. Ένα μήνα αργότερα, ο Trevor εξακολουθεί να βασανίζεται από έντονους πονοκεφάλους και παραισθήσεις, ενώ η αστυνομία ερευνά ακόμη την υπόθεση, μια και η σορός της γυναίκας του δεν έχει ανακαλυφθεί.
• Hellraiser: Deader (2005) ★
☆☆☆☆
  Μια ρεπόρτερ ταξιδεύει ως τη Ρουμανία για ν’ αναζητήσει την αλήθεια πίσω από μια βιντεοκασέτα που απεικονίζει τον τελεουργικό φόνο, αλλά και τη μετέπειτα ανάσταση ενός μέλους αποκρυφιστικής σέκτας που αυτοαποκαλείται «The Deaders». Μόνο που η έρευνά της θα την οδηγήσει στο Κουτί και μετά θ’ αρχίσουν ξανά να γίνονται τα ίδια τετριμμένα που γίνονται στις προηγούμενες ταινίες. Αδιάφορο μέχρι υπνηλίας.
• Hellraiser: Hellworld (2005) ★
☆☆☆☆
  Η πιο meta προσθήκη της σειρά, αφού επικεντρώνεται σε μια παρέα νέων που έχει μανία με το online παιχνίδι Hellworld, το οποίο είναι βασισμένο στις ταινίες Hellraiser. Όταν λαμβάνουν προσκλήσεις για ένα πριβέ πάρτυ που διοργανώνουν οι υπεύθυνοι του παιχνιδιού, δεν φαντάζονται τι τους περιμένει. Εσύ το φαντάζεσαι: βαρεμάρα! Το μόνο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας είναι ότι συμμετέχει ο Henry Cavill, πολύ πριν γίνει γνωστός.
• Hellraiser: Revelations (2011) ☆
☆☆☆☆
  Δυο φίλοι πάνε στο Μεξικό για να πιούνε και να βρούνε γκόμενες, αντ’ αυτού βρίσκουν το Κουτί και οι κοινοτοπίες ξαναρχίζουν. Η ταινία γυρίστηκε στο ποδάρι μόνο και μόνο για να μη χάσει τα δικαιώματα της σειράς η Dimension Films και είναι η μοναδική στην οποία δεν εμφανίζεται ο Doug Bradley ως Pinhead –και καλά έκανε ο άνθρωπος, ήδη αρκετές μπαλαφάρες σίκουελ υπέμεινε!

Πέρα από την αρχική νουβέλα και τις εννέα ταινίες, έχουν κυκλοφορήσει και κάμποσα κόμικς βασισμένα στη σειρά, καθώς και ένα ακόμη βιβλίο με 21 ιστορίες.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ήταν δυνατόν να μην είχε μέλλον; Αφού πέρασε από σαράντα κύματα, αποφασίστηκε ότι το reboot της σειράς θα το γράψει ο ίδιος ο Barker, θα αποτελεί ένα ελαφρό remake της αρχικής ταινίας και τον Pinhead θα υποδύεται ξανά ο Bradley. Εχμ… μια από τα ίδια το βλέπω να γίνεται με τους ίδιους συντελεστές!
Πέρα από το reboot, όμως, στα σκαριά είναι και μια δέκατη ταινία, με τον τίτλο Hellraiser: Judgement, η οποία θα προβληθεί μάλλον μέσα στο 2017, έτσι για να αρμέξουν το αρχικό franchise λίγο ακόμα, όσο προλαβαίνουν!

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Ετοιμάσου να μισήσεις περισσότερο τη Γεωμετρία…

Ο εφιάλτης του μαγνητικού τομογράφου!

Το λίφτινγκ δεν έχει πάντα καλά αποτελέσματα…

The Human Centipede (First Sequence): Τι. Στο. Διάολο;

Σκηνοθεσία: Tom Six
Σενάριο: Tom Six
Μουσική: Patrick Savage, Holeg Spies
Ηθοποιοί: Dieter Laser, Ashley C. Williams, Ashlynn Yennie κ.α.
Είδος: Body Horror
Αξιολόγηση: ★
★☆☆☆

ΤΡΟΜΕΤΡΗΤΗΣ
Αίμα ★
★★☆☆
Φρίκη: ★★★★★
Τρόμος: ★
★☆☆☆
Αγωνία: ★★★☆☆

THE HUMAN CENTIPEDE (2009)
Ξέρω, ξέρω, δεν πρόκειται να μου το συγχωρήσεις το σημερινό! Αν έχεις ήδη δει την ταινία και τη διέγραψες από τη μνήμη σου, δεν πρόκειται να μου συγχωρήσεις το ότι στη θύμησα. Αν -από την άλλη- αγνοούσες τελείως την ύπαρξή της, δεν θα μου συγχωρήσεις το γεγονός ότι στην έμαθα. Αλλά δεν μπορούσα να αντέξω στον πειρασμό και ξέρεις ότι εδώ δεν παρουσιάζω μόνο καλές ταινίες. Ούτε μόνο κακές. Μερικές φορές παρουσιάζω κι αυτές που είναι τόσο τραγικές που επίθετα όπως «καλός» και «κακός» χάνουν τελείως το νόημά τους και το μόνο που μένει είναι η απάθεια στο βλέμμα σου και το αναπάντητο «γιατί;;;» που αιωρείται στο αχανές διάστημα…

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ;
Ένας παρανοϊκός χειρουργός στη Γερμανία -που έχει εμμονή με τη δημιουργία νέων ειδών- προσπαθεί να υλοποιήσει τον τελευταίο του στόχο: μια ανθρώπινη «σαρανταποδαρούσα» που θα αποτελείται από τρεις ανθρώπους ενωμένους μεταξύ τους χειρουργικά, στόμα με πρωκτό. (Δεν το πιστεύω ότι έγραψα τέτοια πρόταση…) Αποφασισμένος να πραγματοποιήσει το όνειρό του, αρχίζει ν’ απαγάγει ανθρώπους, προσπαθώντας να βρει τα κατάλληλα άτομα για το πείραμά του. Ανάμεσα στα θύματά του θα βρεθούν και δύο αμερικανίδες τουρίστριες, που δεν φαντάζονται τι τις περιμένει…

Αν δεν είχες ξανακούσει για την ταινία, πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι για να ξαναδιαβάσεις την περιγραφή και να την επεξεργαστείς. Ναι, πρόκειται για ταινία τρόμου στην οποία ένας τρελός απαγάγει κόσμο και ράβει το στόμα του ενός στον πισινό του άλλου! Για την πλοκή της και μόνο η ταινία τσιμπάει πέντε αστεράκια στο φρικόμετρο –το ότι έχει και μερικές γραφικές σκηνές που περιλαμβάνουν και χειρουργικές επεμβάσεις είναι απλώς το κερασάκι.

Η ταινία, αν και κυρίως αγγλόφωνη, προέρχεται από τις Κάτω Χώρες και ο δημιουργός της παίζει να είναι μεγάλο αρρωστάκι και ολίγον τι πανούργος, αφού για να βρει χρηματοδότηση για το πόνημά του, παρέλειψε να αναφέρει στους επενδυτές πώς ακριβώς θα ράβονταν μεταξύ τους τα θύματα – φαντάσου την έκπληξή τους όταν είδαν την ταινία ολοκληρωμένη και συνειδητοποίησαν πού πήγαν τα λεφτά τους!

Παρότι έφαγε κυρίως θάψιμο από τους κριτικούς και επικρίθηκε σκληρά και από το κοινό, κατάφερε να κερδίσει διάφορες υποψηφιότητες για βραβεία στα φεστιβάλ που προβλήθηκε. Θα τολμούσα να πω ότι η κεντρική ιδέα παρουσιάζει κάποια πρωτοτυπία και είχε προοπτικές να δώσει μια πολύ καλή ταινία τρόμου. Δυστυχώς, η υλοποίησή της κατέστρεψε τα πάντα, αφού ο Tom Six προτίμησε να ποντάρει περισσότερο στο στοιχείο της αηδίας και του σοκ, επισκιάζοντας ο,τιδήποτε άλλο στην ταινία. Γενικά, δίνεται η εντύπωση ότι ολόκληρη η τριλογία γυρίστηκε μόνο και μόνο για να προκαλέσει τον κόσμο και να γίνει ντόρος γύρω από το όνομά του Six –τακτική που απέδωσε, αφού τουλάχιστον κατάφερε και τον μάθανε κι εκτός της χώρας του. Προφανώς, είναι κι αυτός της λογικής ότι «δεν υπάρχει κακή διαφήμιση».

Αν και έχει τις στιγμές της και καταφέρνει να σε κρατήσει σε αγωνία ως το τέλος, δεν παύει να είναι τελείως κακόγουστη, αηδιαστική και γεμάτη απιθανότητες –κυρίως από ιατρικής άποψης. Μοιάζει ν΄απευθύνεται περισσότερο σε φετιχιστές που φτιάχνονται με την κοπρολαγνία, παρά σε συνηθισμένους φαν τρόμου. Τα δύο αστέρια τα παίρνει χαριστικά, μόνο και μόνο γιατί σε σχέση με τα τρισάθλια σίκουελ -που περιλαμβάνουν νεογέννητα βρέφη που ποδοπατούνται και ευνουχισμούς on camera- η πρώτη ταινία μοιάζει με αριστούργημα!

ΟΠΟΤΕ;
Οπότε, αν αποφασίσεις να τη δεις, κάντο με άδειο στομάχι! Και παχύ έντερο.

GEEKY TRIVIA
Οι περισσότερες από τις ηθοποιούς που πήγαν στην οντισιόν της ταινίας την κοπάνησαν αηδιασμένες όταν έμαθαν τις λεπτομέρειες του ρόλου τους. Μάλλον δεν βοηθούσε και το γεγονός ότι ο Tom Six τους έδειχνε ένα σκίτσο που παρουσίαζε πώς ακριβώς θα έμοιαζε η ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα. Ο ρόλος δεν ήταν μόνο αηδιαστικός, αλλά και δύσκολος, καθώς οι ηθοποιοί έπρεπε να περνούν αρκετές ώρες πεσμένοι στα τέσσερα, σε σημείο στο τέλος κάθε μέρας να πρέπει να τους κάνουν μασάζ στις κλειδώσεις για να συνέλθουν!

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ
Η ταινία απέκτησε δύο σίκουελ, συνδεδεμένα το ένα με το άλλο και με αρκετούς ηθοποιούς από το αρχικό καστ να επιστρέφουν σε διαφορετικούς ρόλους. Φυσικά, αν η πρώτη ταινία είναι γραφική και προκλητική, οι επόμενες δύο σπάνε τα κοντέρ σε αηδία, φρίκη και, γενικότερα, έλλειψη ουσίας.

• The Human Centipede 2 (Full Sequence) (2011) ☆☆☆☆☆
  Το πρώτο σίκουελ της ταινίας αποκτά πιο meta ύφος, καθώς αφορά έναν περίεργο τύπο που, αφού παρακολουθεί το Human Centipede σε DVD, αποφασίζει να φτιάξει τη δική του ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα, η οποία όμως αποτελείται από δώδεκα άτομα αυτή τη φορά. Η ταινία είναι τραγικότερη από την πρώτη, ακόμη πιο αηδιαστική -αν και γυρισμένη σε ασπρόμαυρο- και χωρίς λόγο ύπαρξης…
• The Human Centipede 3 (Final Sequence) (2015) ☆☆☆☆☆
  Ένας σαδιστής διευθυντής φυλακών αποφασίζει να φτιάξει μια ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα με όλους τους τρόφιμους της φυλακής του, με σκοπό να εξοικονομήσει πόρους. Το meta ύφος συνεχίζεται αφού η έμπνευση δίνεται πάλι από την παρακολούθηση της δεύτερης ταινίας, ενώ κάνει πέρασμα και ο Tom Six, παίζοντας τον εαυτό του. Δυστυχώς, δεν του ράβουν κι αυτουνού το στόμα σε κάναν κώλο βαρυποινίτη, αν και θα ήταν προτιμότερο να του κόψουν απλώς τα χέρια για να μην ξαναγράψει σενάριο…

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Για όνομα του Θεού, όχι! ΟΧΙ! Δεν θέλουμε άλλο, κανείς δεν θέλει άλλο, τι έμεινε να κάνει, άλλωστε; Να φτιάξει ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα με όλους τους κατοίκους της Νεμπράσκα ή κάτι τέτοιο; Ο τύπος απλώς τρολλάρει με μια κάμερα, ας επιστρέψει στην αφάνεια…

ΠΑΡΕ ΜΑΤΙ:

Χαριτωμένος. Όσο ένας λυσσασμένος αρουραίος.

Χμ… Μου θυμίζει κάτι σκίτσα που έφτιαχνα στο γυμνάσιο…

Αργκ… αρχίσαμε!